عرفان و خودشناسی

🔈 فایل صوتی

📁 حکمت‌های زندگی (دفتر پنجم مثنوی)

📂 1) جاه‌طلبی 2) ناز و نیاز 3) مسألۀ اصلی انسان؛ خودشناسی

👤 دكتر ایرج شهبازی

🔟 قسمت دهم

↪️ قسمت قبلی اینجا

⏱ مدت زمان 77 دقیقه

@Khodshenasivo
@irajshahbazi
🆑 کانال عرفان و خودشناسی

وقتی کسی شما را می آزارد، بی درنگ به درگاه خداوند دعا کنید


دعا به درگاه خدا، ما را تشویق میکند تا همان گونه که انتظار داریم خداوند ما را ببخشد، دیگران را ببخشیم.

«خدایا! گناهان ما را ببخش؛ چنان که ما آنهایی را که نسبت به ما خطایی می کنند می بخشیم.»

هنگامی که دردمند و مضطرب هستیم، به اصطلاح در هماهنگی و همسویی با سرچشمۀ عشق و رحمت مطلق قرار نداریم‌‌. در این وضعیت، انگیزه ما آزردن، حمله کردن به طرف مقابل و ایجاد همان دردی در اوست که در ما به وجود آورده است‌. بنابراین، درد و آزردگی تبدیل به دوری باطل در زندگی ما میشود.
فقط از طریق قدرت شفابخش عشق خداوند است که میتوان بر چنین موقعیت نامناسبی پیروز شد. از این رو من دوستانم را تشویق میکنم تا با این دعا به سوی خداوند رو کنند: «خدایا کمکم کن این آزردگی را فراموش کنم تا به قلبم راه نیابد و به جراحتی چرک آلود تبدیل نشود».
لطف الهی، عواطف منفی و ویرانگر شما را به عشق تبدیل می کند. هنگامی که نمی توانید نگرش یا احساسات طرف مقابل را نسبت به خودتان کنترل کنید، می توانید برخورد خودتان را انتخاب کنید. میتوانید آنچه را میخواهید تجربه کنید، برگزینید.
وقتی ارتباطمان را با خدا قوی تر میکنیم، خودمان را به لطف و رحمت بی کران او پیوند می دهیم‌. آنگاه بی تردید بخشی از این لطف و رحمت، درون قلب ما جاری میشود و قادر خواهیم شد تا با همدلی، بخشایش و درک نسبت به کسانی که دربارۀ ما خطا کرده اند، رفتار کنیم.
برای بسیاری از ما طبیعی ست که وقتی کسی به ما ظلم میکند، با خشم واکنش نشان دهیم. حتی ممکن است بگوییم: «چه طور میتوانم کاری را که او با من کرد، ببخشم؟!»
پیشنهاد من این است که منیت خود را کنار بگذارید و اجازه دهید بخشایش خداوند از طریق شما جریان یابد‌. به خاطر خدا ببخشید و بگذارید بخشایش او از طریق شما جاری شود.
هنگامی که به خودتان اجازه میدهید ابزار عشق و بخشایش الهی شوید، زندگی درونی تان دگرگون می گردد. قلب شما نرم میشود و از همه عواطف منفی ای که پیشتر پنهان کرده بودید، پاک میگردد‌‌. با رهایی از تأثیرات ویرانگر خشم، نفرت، رنجش و ناخشنودی، احساس رهایی شگفت آوری در شما به وجود می آید.
خودتان به تنهایی نمیتوانید از این عواطف منفی رهایی یابید، بلکه این خداست که میتواند راه را به شما نشان دهد. خداوند میتواند به شما بیاموزد دیگران را ببخشید؛ درست همان گونه که او، شما را می بخشد.
اینجاست که نویسنده ای سرشناس می گوید: «بخشایش، زندگی ها را دگرگون می کند. با انتخاب کردن بخشایش، دروازه بهبود و تندرستی، کام یابی و فراوانی، شادی و خوشبختی و آرامش درونی گشوده میشود».
«دوره معجزات»، کتابی سه جلدی دربارۀ موضوعات معنوی و زندگی همراه با آرامش است. این کتابها نشان میدهند چگونه بخشایش میتواند ذهن ما را بهبود ببخشد، دردهای ما را بر طرف کند و ما را از قید و بند احساس گناه و رنجش رها سازد. همچنین بخشایش، دوباره ما را به خدا پیوند میدهد و از این طريق، معجزات رخ میدهند.
«پاسخ خداوند به شکل هایی از آرامش جلوه میکن: همه دردها التیام می یابند، تمامی بدبختی ها با شعف جایگزین میشوند، در همۀ زندانها گشوده میشود و همه گناهان صرفاً به عنوان یک اشتباه در نظر گرفته میشوند.»


جی. پی‌. واسوانی
باران بخشایش
ص 99 و 100 و 101

🆔 @Khodshenasivo
🆑 عرفان و خودشناسی

🔈 فایل صوتی

📁 حکمت‌های زندگی (دفتر پنجم مثنوی)

📂 1) مسألۀ گریه در جامعۀ ایرانی 2) گریه در آیات و روایات 3) مولانا و گریه 4) نگاهی انتقادی به کارکردهای گریه

👤 دكتر ایرج شهبازی

9️⃣ قسمت نهم

↪️ قسمت قبلی اینجا

⏱️ مدت زمان 78 دقیقه

@Khodshenasivo
@irajshahbazi
🆑 کانال عرفان و خودشناسی

نماز و غیبت اندیشه


نماز ماهیت نوعی پیام را دارد. نماز پیام حضرت حق تعالی است به انسان، از طریق وحی و الهام به پیام آوری که هستی مبارکش استعداد و شایستگی دریافت پیام را داشته است. من میخواهم از طریق نماز، «من» را - که حاصل اندیشه و گفتمان است - به عدم بسپارم. پس باید زبان خود را به کیفیت سکوت و تسلیم و دریافت واگذارم!
نماز پیام دین، فطرت و حقیقت از زبان کسی است که خود در تجربه واقعی فطرت و حقیقت بوده است. و پیام چیزی نیست که من انسان آن را بگویم یا بیندیشم. پیام را باید دریافت کرد! و در کیفیت سکوت باطن است که امکان دریافت هست (توجه داشته باش که میگویم در سکوت باطن نه ظاهر!)
یا این طور بگوییم: در ادای آیه های نماز، من انسان زبان خودم نیستم؛ بلکه زبان پیام آورم. ببین، خداوند - از روی رحمت ـ به انسان می فرماید: حال که به علت حجاب «نفس» نمیتوانی در ارتباط با مثلاً عظمت من باشی و آن عظمت را درک کنی، مرا با زبانی بخوان که شایستگی این ادراک را داشته باشد، که گناه آلود نباشد. با زبان اولیا و پاکان به حمد و ستایش من بپرداز.
معنای محتوایی این دستور چیست؟ این معنایی فوق العاده ظریف و قابل تأمل دارد‌. نمیفرماید از دیگری که گناه آلود نیست بخواه تا با زبان خودش مرا به جای تو بخواند، ستایش کند! اگر چنین باشد پس نقش و تکلیف منِ ناپاک از لحاظ دعا، نماز و نیایش چه میشود؟
وقتی می فرماید مرا نیایش کن، منظور با همین زبان فیزیکی ای است که من دارم. (نمی دانم در کتب فقهی چه توضیحی برای این گونه مسایل وجود دارد) اگر بگوییم منظور این است که دیگری که پاک و مبرا از گناه است، برای من و به جای من ناپاک دعا و نیایش کند، این سؤال مطرح میشود که چرا خداوند رحمان، دعای خود مرا نپذیرد، ولی آن را توسط دیگری بپذیرد؟
خوب، من در چه صورت و شرایطی میتوانم - در نیایش - هم از زبان فیزیکی استفاده کنم و هم در عین حال نیایشم گناه آلود نباشد!؟ در صورتی که با «من» - و در واقع با اندیشه - قطع رابطه کنم. و قطع رابطه با اندیشه مرا در کیفیت شنیداری و دریافت پیام قرار می دهد!
نماز یک پیام ما ورایی است. منظورم از «ماورایی» این است که جوهر و محتوای آن برون از حیطۀ شناختگی، اندیشه و تعین است. این پیام حقیقت است. و حقیقت در حیطهٔ ذهن، دانستگی و تعیّن نیست. حال آنکه کیفیت هایی که هم اکنون حاکم بر من است و تشکیل «من» مرا می دهد، عین دانستگی و تعین است.
من انسانی که به وسیلۀ «من» - و در واقع به وسیله اندیشه ـ تجزیه شده، دوگانه و چندگانه شده ام، چگونه در عین تجزیه شدگی میتوانم به وحدانیت خداوند شهادت بدهم؟ منِ تجزیه شده و چندگانه در شرایط تجربه وحدت نیستم. یا من انسانی که در یک قالب محدود، حقیرانه و کوچک محصور شده ام و به وسیلۀ توهم خود را متعین نموده ام واقعاً چه ادراکی از بزرگی و عظمت ذات حق دارم؟
از امام صادق علیه السلام روایت شده که فرمود: چون تکبیر گفتی، آن چه را مابین آسمان و زمین است در مقابل کبریایی خدا کوچک و ناچیز شمار - که اگر خداوند بر قلب بنده بنگرد و در دل او چیزی باشد که از حقیقت معنای تکبیر بازش می دارد، به او میگوید «ای دروغ گو آیا مرا فریب می دهی؟» (یعنی داری از متن و موضع یک هستی کوچک و حقیر به عظمت خداوند گواهی می دهی؟ یعنی آیا میدانی که داری دروغ میگویی؟؟)
من زمانی می توانم در ادای کلمات نماز دروغ نگویم که شنونده و دریافت کننده پیام باشم؛ نه گوینده و اندیشه گر.
اندیشه ماهیت جدا کنندگی دارد؛ زیرا عامل تعین است. و تعين عين دوئیت و جدایی است! حال آنکه من در کاری هستم که قصدم اتصال به وحدت و تجربه یگانگی است! پس تنها در کیفیت دریافت و غیبت اندیشه است که اتصال و مرتبط بودن تحقق پیدا می کند. مرتبط بودن همان کیفیتی است که مرا در بستر و نهر دین، حقیقت و فطرت جاری می سازد‌. و اندیشه عاملی است که مرا در بیرون نهر قرار میدهد! انسانی که در هفتاد سالگی همان است که در بیست سالگی بوده، در بیرون از نهر ثابت ایستاده است.
روایت هست که اگر دو روز تو - حتی دو روز - با هم متفاوت نباشد دچار خسران شده ای. حال در نظر بگیر که من تمام عمر بیرون از نهر دین و حقیقت و فطرت به طور ثابت ایستاده ام. در این صورت ببین خسران با چه عمق و وسعتی زندگی مرا در خود گرفته؛ چگونه هستی و زندگی من در بطالت گذشته - بطالت به خاطر تماشاگر توهمات خویش بودن ـ و نتیجتاً جدا افتادن از حقیقت!


محمد جعفر مصفا
نامه ای به ندیده ام
ص 237 و 238 و 239 و 240

🆔 @Khodshenasivo
🆑 عرفان و خودشناسی