عرفان و خودشناسی

نقش قربانی، سفسطه نفس است


بیشتر ما خوب می دانیم که پذیرفته نشدن در رابطه ای که برایمان بسیار مهم است، چه احساسی در بر دارد. وقتی چنین اتفاقی روی می دهد، اغلب احساس می کنیم قربانی شده ایم، با ما منصفانه رفتار نشده است، بی دلیل مقصر قلمداد شده ایم و دیگران از ما سوء استفاده کرده اند. احساس میکنیم که عشق، خطرناک و آسیب زننده است. حتی ممکن است به نومیدی شدید، احساس بدبختی، خشم، افسردگی و ترس از عشق برسیم. در این وضعیت دنیا به نظر ما بسیار ناعادلانه میرسد، به طوری که ممکن است حتی نخواهیم دیگر در این دنیا زندگی کنیم.
بسیاری از ما خود را در نقش قربانی میبینیم یا احساس می کنـیـم کـه روابطمان اشتباه پیش می روند. باید دانست که این احساسات از آن رو به سراغ ما می آیند که نقش قربانی را در زندگی خود بازی می کنیم. شاید احساس کنیم اصلاً اگر قرار باشد زنده بمانیم باید این نقش را بازی کنیم. بـه نظر می رسد تجارب ما در زندگی توسط اتفاقات پیرامونمان به وجود آمده است و ما در مورد آنها انتخابی نداشته ایم.
نفس می خواهد ما باور کنیم که قربانی روابطمان هستیم، زیرا در اعماق وجودمان احساس میکنیم که شایستۀ عشق نیستیم. نفس نمی خواهد بدانیم شیوه رفتار مردم با ما نیست که ما را قربانی می سازد، بلکه این افکار خودمان است که قربانی مان میکند. این اندیشه های تهی از عشق ما نسبت به خودمان است که به ما آسیب می رساند. یک بار دیگر تأکید میکنیم که ادراک و نگرش ما آینه است، نه حقیقت. هرگاه انکار کنیم که احساس قربانی بودن از ذهن خود ما نشأت میگیرد، نقش قربانی را به خودمان میدهیم.
ما اغلب روابطی را انتخاب میکنیم که نشان میدهند باور داریم شایسته عشق نیستیم. آنگاه این روابط را تغییر داده، آنها را به گونه ای شکل می دهیم که با تصورات درونیمان سازگار شوند. وقتی اشتباهی پیش می آید یا هنگامی که پذیرفته نمی شویم، دنیای بیرون، تصور قربانی بودن را یک بار دیگر ثابت می کند. همچنان که ذهن دوپاره، شیوه های مشارکت ما در ساختن این توهمات را از ما پنهان میکند، این چرخه ادامه می یابد.
هنگامی که در نقش قربانی گرفتار شویم، اغلب به این احساس دچاریم که: «من چه کاری انجام داده ام که سزاوار این وضع هستم؟» ما زندگی را در حالی که احساس میکنیم گرفتار شده ایم، ادامه می دهیم و تصور می کنیم دیگران می خواهند ما را محبوس کنند. ما تشخیص نمیدهیم فقط افکارمان است که ما را به این طریق محبوس می کند. تصور میکنیم که دشمن در دنیای بیرون است، پس می جنگیم تا آزاد شویم، جنگ را به دنیا و هر کس که در آن است بسط می دهیم.
با روابطمان، خدا و خودمان جدال میکنیم. به این ترتیب تا زمانی که نقش قربانی بودنمان را به دنیا منعکس کنیم، هر رابطه ای به فلاکت منتهی میشود و یا دست کم رضایت بخش نخواهد بود. درست لحظه ای که تشخیص دهیم احساس قربانی بودن فقط انعکاس ذهن خود ماست، این حس ناپدید میشود.
ما زمانی از اسارت خودساخته مان رها میشویم که مسؤولیت افکار و اعمالمان را بپذیریم، وقتی مشتاق باشیم تشخیص دهیم که ما خود روابط منفی را می آفرینیم، در می یابیم این ما هستیم که میتوانیم روابط مثبت بیافرینیم، این همه زمانی آغاز می شود که بخواهیم نقش قربانی بودن را کنار بگذاریم.


جرالد جمپالسکی
فقط عشق
ص 55 و 56 و 57

🆔 @Khodshenasivo
🆑 عرفان و خودشناسی

رنج کشیدن کافی نیست


گاهی ما برای به آرامش رسیدن، به خلوت کردن با خود نیاز پیدا می کنیم. نیاز به خلوت گزینی؛ اما باید به یاد داشته باشیم آن هنگام که به آهستگی گام بر میداریم، هنگامی که مثلاً قهوه ای می نوشیم یا زمانی که با دوستانمان سپری می کنیم، می توانند زیباترین لحظات زندگی ما باشد. در آن لحظات ما خوشبخت ترین و شادترین انسان ها بر روی کره زمین هستیم و همۀ این رفتارها که با لحظه حال ما گره میخورد، آرامش و لذت را برای ما به همراه دارند، حتی هنگام آشپزی، کار در بیرون و در منزل، لبخند زدن، همۀ اینها خود میتواند نوعی مراقبه محسوب شوند.
لبخند زدن، مثل همه رفتارهای دیگر نیاز به تمرین کردن دارد. در ابتدا ممکن است لبخند زدن در حین انجام هر کاری سخت و بی معنا باشد و هر از چندگاه از خود بپرسیم برای چه باید لبخند بزنیم؟ اما من در اینجا دلیل این امر را برای شما توضیح خواهم داد. لبخند زدن یعنی اینکه ما با خود در صلح هستیم و اینکه بر خود تسلط داریم. اینکه ما در خاطره هایمان غرق نمیشویم و در گذشته نمی مانیم.
رسانه ها به خصوص تلویزیون، ماهواره و اینترنت از جمله همان مشغولیاتی هستند که در دور ساختن ما از خود واقعی مان نقش مهمی دارند و مراقبه ها وسیله ای برای آگاه شدن ما از وجود چنین دل مشغولی ها و رها شدن از آنها و پرداختن به خود است. لبخند زدن و تنفس آگاهانه از جمله مهمترین و ساده ترین مراقبه ها به شمار می آیند.
تصور کنید در انتظار به دنیا آمدن کودکتان هستید. او نیاز دارد تا برای او لبخند بزنید. منتظر نمانید تا به دنیا بیاید. قبل از به دنیا آمدن او مراقبت را آغاز کنید. اگر نمیتوانید لبخند بزنید این موضوع را جدی بگیرید. این یعنی شما بیش از اندازه ناراحت هستید. در این حالت به نظر میرسد لبخند زدن رفتار مناسبی نیست اما به یاد داشته باشید کودک شما آن چیزی را دریافت میکند که شما به او میدهید، رفتاری را انجام خواهد داد که شما هم اکنون انجام می دهید. حتی اگر کودکی که در شکم ندارید میتوانید آن را در درون خود تصور کنید. همواره باید تصور کنید کودکی در زهدان خود دارید. منتظر نمانید تا به راستی باردار شوید، کودک همواره آنجا است و هرچه باشید و هرچه کنید، کودک شما آن را دریافت خواهد کرد.
می گویید نمیتوانید لبخند بزنید؟ در این هنگام به کودک خود فکر کنید و برای او لبخند بزنید. نگویید رنج و لبخند با هم جمع نمی شوند. این شاید رنج شما باشد اما به یاد داشته باشید این رنج، رنج کودک شما نیست. کودکان خیلی خوب میفهمند که درون هر انسانی مملو از عشق، آگاهی و احساسات است. برخی اجازه بروز و رشد این ظرفیت ها را به خود می دهند و برخی دیگر نه؛ اما به هر حال همه انسان ها از چنین ظرفیت هایی برخوردار هستند. برای به فعل در آوردن این ظرفیت ها و ظهور آن، باید به خود فرصت بدهیم. لبخند زدن یکی از بهترین راهکارها است که میتواند بسیار کمک دهنده باشد.
اگر ما توانایی لبخند زدن نداشته باشیم، جهان نیز لبخند نخواهد زد و به ما روی خوش نشان نخواهد داد. الزاماً نیازی به راهپیمایی و تظاهرات، جنگ یا انرژی اتمی نیست. تنها با قدرت لبخند زدن و صلح و آرامش، میتوانیم به مرور زمان تغییرات مثبتی در اطراف خود ایجاد کنیم و در گسترش آن کوشا باشیم.


تیک نات هان
صلح با خویشتن
ص 17 و 18 و 19

🆔 @Khodshenasivo
🆑 عرفان و خودشناسی

🔈 فایل صوتی

📁 حکمت‌های زندگی (دفتر پنجم مثنوی)

📂 1) اموری که برای فرار از خود به آنها پناه می‌بریم 2) فرار از خود در ارتباط با بدن 3) فرار از خود در ارتباط با نتایج کارهای خود 4) فرار از خود در رابطه با قوانین هستی 5) فرار از خود در ارتباط با خدا 6) نتیجه‌ی بحث کردن از خود

👤 دكتر ایرج شهبازی

4️⃣1️⃣ قسمت چهاردهم

↪️ قسمت قبلی اینجا

⏱️ مدت زمان 78 دقیقه

@Khodshenasivo
@irajshahbazi
🆑 کانال عرفان و خودشناسی