دکتر کاردیولوگ

مدت‌هاست که دیگر درس و رزیدنتی و تصمیم شخصی خودم، من را از فضای کتاب و ادبیات و شعر و داستان دور کرده. امشب اما به‌طور اتفاقی با این چنل آشنا شدم و از همین دو پستش فهمیدم با آدم این کاره‌اش طرف هستم که من را یاد جوانی‌های خودم می‌اندازد. :) خلاصه گفتم این‌جا معرفی‌اش کنم که شما هم با چهارتا کتاب خوب آشنا شوید.

امروز یک جراحی پیوند قلب در این مرکز انجام شد. کیس دهنده خانم سی‌وپنج ساله و کیس گیرنده مردی میانسال. از این جراحی‌ها در این مرکز زیاد است اما چیزی که آن را جالب توجه و متمایز کرده علت مرگ دهنده‌ی پیوند است که به خاطر مصرف الکل تقلبی (متانول) بگا رفته بود. دختری که تا دیروز احتمالا سرمست از داشتن واژن و بوبز و جوانی اهل برنامه و ویلا و کردان و مشروب و الکل بوده در نهایت زندگیش فدای یک مرد کارگر ساده‌ی مستضعف شده. یک مرگ نمادین و آیکونیک. ببینید دوستان! زندگی جنگل است و سراسر بی‌عدالتی اما گاهی به خودت می‌آیی و می‌بینی این‌جوری رفته درت و در اوج جوانی و زیبایی قلبت نصیب کسی می‌شود که در حالت عادی محال بود بهش پا بدهی. خلاصه که در این ماجرا کلی درس و پند نهفته است البته برای کسی که اهل فکر باشد.

بیمار سوتین تنگ پوشیده بود و برای اکو لباسش بالا نمی‌آمد.
-«خانم، لباست رو بده بالا»
-«خوبه دکتر؟»
-«نه بالاتر»
-«بالاتر از این نمی‌شه.»
-«این‌جوری نمی‌تونم، باید بزنی بالاتر.»
-«نمی‌تونی همین‌جوری کارت رو انجام بدی؟»
یعنی مکالمات جوری بود که هرکسی پشت اتاق بود و نمی‌دانست فکر می‌کرد این‌جا اورژانس قلب و اتاق اکو نیست، یکی از اتاق‌های کمپانی ساخت فیلم‌های خاک‌برسری است. :)

بیمار خانم بیست‌وهشت ساله‌، کیس شناخته‌شده‌ی CTEPH¹ که باتوجه به کامپلیکیشن‌هایش² تصمیم بر این شد که در جلسه‌ی بین جراحان و اینترونشنالیست‌های³ قلب در مورد پلن درمانیش تصمیم‌گیری کنند که آیا کیس مناسبی برای درمان اندووسکولار⁴ است یا باید جراحی باز انجام دهد. وقتی این تصمیم را بهش اطلاع دادیم رنگ از رخش پرید و بغض گلویش را گرفت و اشک‌هاش جاری شد. پرسیدیم گریه‌اش برای چیست و من حدس می‌زدم لابد از ترس چنین عملی باشد اما گفت «من هنوز ازدواج نکردم، نمی‌خوام سینه‌م باز بشه و خراب بشه!»

توضیحات:
۱. مخفف عبارت Chronic thromboembolic pulmonary hypertension است. یعنی افزایش فشار خون ریوی به علت لخته‌ی خون ریوی.
۲. عوارض
۳. فلوشیپ‌های قلبی که کارشان انجام جراحی‌هایی از مسیر عروق است مثلا تعبیه‌ی فنر قلبی.
۴. داخل عروقی

خودم هم هنوز نمی‌دانم می‌خواهم باهاش چی‌کار کنم اما خب شما علی الحساب عضو شوید. نمی‌میرید که.😒

اینستاگرام دکتر کاردیولوگ:
Instagram.com/DrKardiologe

گفت «ازت خوشم اومده». گفتم «باشه». گفت «بیا باهم بیشتر آشنا شیم». گفتم «باشه». گفت «باهات آشنا شدم و فهمیدم به درد هم نمی‌خوریم». گفتم «باشه». گفت «می‌رم». گفتم «باشه». رفت و نمی‌دانست که «به شانه‌ام زدی، که تنهایی‌ام را تکانده باشی، به چه دل خوش کرده‌ای؟! تکاندن برف از شانه‌های آدم برفی؟!»

روی صندلی اتوبوس دراز کشیده بودم که بهم پیام داد و یلدا را تبریک گفت و ازم خواست از حافظه‌ام یک بیت از حافظ مهمانش کنم. اولین بیتی که به ذهنم آمد این بود: «نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست / چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم». بیت جالب و قشنگی است. مخصوصا جایی که حافظ قامت محبوبش را به حرف «آ» تشبیه کرده و گفته استادش جز حرف الف -که اولین حرف از حروف الفباست و یعنی در مکتب استاد ازل اولین چیزی که تدریس می‌شود علاقه به دوست است- چیز دیگری یادش نداده و خود حرف الف هم وقتی به صورت نستعلیق نوشته می‌شود یک پیچ‌وتابی دارد که بی‌شباهت به برجستگی‌های سینه و باسن یک زن نیست. هرچند خودم دوست داشتم حافظ به جای عبارت قامت «دوست» از قامت «یار» استفاده می‌کرد که حرف الف را هم در ساختار کلمه‌اش می‌داشت و جنبه‌ی شاعرانگی‌اش را دوچندان می‌کرد اما خب متاسفانه گویا اکثر تصحیح‌های معتبر حافظ این بیت را به صورت «دوست» ضبط کرده‌اند. در هر صورت این هم بهانه‌ای شد که این شب را به شما تبریک بگویم هرچند خودم اعتقاد چندانی بهش ندارم. یلدایتان مبارک دوستان.🌹

یک ضرب المثل کردی داریم که می‌گوید «شلوار گدا از خشتکش پاره می‌شود». کنایه از این‌که شخص گدا و خدازده حتی مشکلاتش شخمی و مضحک است پارگی شلوارش هم از یک ناحیه حساس است. یک‌چیزی توی مایه‌های «هرچی سنگ است مال پای لنگ است» فارس‌ها. باری این ضرب المثل شد حکایت من. داشتم وسایلم را جمع‌وجور می‌کردم که سوار اتوبوس شوم و دستم خورد و عینکم از بالای اپن خانه افتاد پایین و شکست. اپن خانه ارتفاع زیادی نداشت و زیرش هم فرش بود اما فریمش کاملا شکست و از هم جدا شد. شانس من را تو را به خدا. حالا من توی این هیری ویری روز جمعه از کجا عینک‌سازی پیدا کنم؟ اصلا طی هفته‌ی آینده کی وقت کنم بروم عینک سفارش بدهم و کی دوباره وقت کنم بروم عینک را تحویل بگیرم؟! تا این پروسه طول بکشد کم کم یک هفته طول می‌کشد. برای همین در حالی که داشتم فحش خوار و مادر را می‌گرفتم روی روزگار و بخت بدم از سوپرمارکت سر کوچه یک چسب قطره‌ای گرفتم و فعلا فریم را سر هم کردم تا ببینم بعدا چه خاکی توی سرم بریزم. بعد می‌گویید چرا دکتر عصبانی است و همیشه شلنگ را می‌گیرد روی بقیه. خب ناسلامتی همین پست قبل در مورد حال خوب حرف زدم، نمی‌گذارند که.😒

دوران تحصیل جی‌پی بالاخص استاجری و اینترنی اوج دوران برنامه‌ریزی‌هایم بود. یعنی جوری شده بود که اگر امکان‌پذیر بود برای تعداد نفس‌های شبانه‌روزم هم برنامه‌ریزی می‌کردم؛ از این تایم تا آن تایم مطالعه‌ی هدفمند در باب موضوعات مختلف، بعدش تا فلان تایم یادگیری زبان، بعدتر ور رفتن با سه‌تارم و تمرین باهاش، بعدش خواندن روزنامه‌ها و مجلات مختلف از طیف‌های سیاسی مختلف تا بدانم توی این خراب‌شده چه می‌گذرد و چند درصد از مغز سیاسیون را پهن اشغال کرده. بعد از آن انجام کارهای گرافیکی مثل طراحی پوستر و ویراستاری و این قبیل چیزها، بعدش دیدن فیلم و... هی همین‌جوری پشت هم تا شبی که سرم را می‌گذاشتم روی بالش و می‌خوابیدم. این مدل برنامه‌ریزی چندتا خوبی داشت و باعث شد طی آن مدت یک جهش خیلی بزرگ از نظر فکری و شخصیتی داشته باشم و چیز زیادی که الآن هستم مدیون همان برنامه‌ریزی‌های قبل بود اما یک بدی خیلی بزرگ داشت که هر تغییر ناخواسته‌ای به سادگی حال خوب و ول‌بیینگ را ازم می‌گرفت و آشفته و مضطربم می‌کرد. مثلا دیگر خوشم نمی‌آمد یک دقیقه بیشتر از چیزی که هست در دانشگاه و بیمارستان بمانم و مثلا اگر یک روز یک رزیدنت عمه‌اش خراب می‌شد و چند ساعت بیشتر ما را نگه می‌داشت یا کرم می‌گرفت یا اتفاق ناخواسته‌ای می‌افتاد تا برگشتن به خوابگاه و از سرگرفتن برنامه‌ام حالم گرفته بود و همه‌اش نگران عقب‌افتادن از برنامه‌هایم بود. درست برخلاف الآن که کاملا پذیرفته‌ام من تنها یک رزیدنت هستم و جز رزیدنتی هیچ برنامه و هدفی ندارم و نباید داشته باشم. برای همین هم اگر رزیدنت ارشد بگوید زود بیا کون لقش‌گویان زود می‌روم. بگوید دیر برو، به یک‌ورم است و دیر می‌روم. بگوید اصلا نرو خب نمی‌روم. مثلا همین اواخر تصمیم گرفتند ساعت خروج از بیمارستان را از ساعت دو بعد از ظهر به پنج عصر و تعداد کشیک‌ها را دو سه‌تایی افزایش بدهند و من برخلاف خیلی‌ها این تغییرات واقعا کوچک‌ترین تاثیری در حالم نداشت و ندارد. الآن مدت‌هاست که دیگر مطالعه‌ی خاصی ندارم. به طور منظم نمی‌نویسم و ارزش نوشتن برای کمرنگ شده. آن‌قدر از سه‌تارم فاصله گرفتم که مضراب‌زدن را هم فراموش کرده‌ام. آخرین‌باری که برنامه‌های فتوشاپ و این‌دیزاین را روی لپ‌تاپم باز کرده‌ام به‌خاطر ندارم. اصلا نمی‌دانم اوضاع سیاسی کشور چه‌طور است و کدام یابو جای کدام قاطر آمده و کلی چیزهای دیگر اما عوضش حال دلم مساعد است و احساس خیلی خوبی دارم و از این شرایط عمیقا راضی هستم.

برخلاف سنین نوجوانی که صرفا جنبه‌ی اروتیک و سوراخ‌داشتن دختر برایت مطرح است، سن که بالاتر می‌رود تازه پرده‌ی هورمونی جلوی چشم‌هایت برداشته می‌شود و جنبه‌های دیگر دختر برایت بولد می‌شود. این‌که آیا تحصیلات عالی داشته باشد یا نه؟ پولدار باشد یا نه؟ واژن و پروپاچه باشد یا نه؟ حرفت را می‌فهمد یا نه؟ قرار است کارهای خانه را انجام بدهد یا نه؟ دستپختش چه‌طور است؟ مادر خوبی برای بچه‌هایتان می‌شود یا نه؟ سایز و رنگش چی هست؟ خونواده‌اش چه‌جوری است؟ قرار است با کی باجناق شوی؟ پوششش در چه حد است؟ اهل واژن‌نمایی و بیرون انداختن شکاف و شیار و برجستگی‌هایش است یا نه؟ اهل درینک و پارتی و پسربازی و دوست اجتماعی است یا نه؟ چه‌قدر سکه و مهریه و پول می‌خواهد؟ تهش چه‌قدر قرار است برای رسمی ترتیب‌دادنش خرج کنی؟ ایا این‌قدر پولی که می‌دهی می‌ارزد یا نه؟ و کلی سوال ریز و درشت دیگر. برای همین به نظرم قبل از بیست‌وپنج سالگی ازدواج باعشق کردی، کردی. نکردی بعد از آن ازدواجت هرچی باشد بیشتر حسابگرایانه و چرتکه‌بندازانه‌ است تا عاشقانه. هرچند عقل و منطق می‌گوید برخلاف تصور ازدواج نوع دوم دوامش از اولی بیشتر است.