در جایی از مستند «همه یا هیچ» که شبکه‌ی آمازون از تیم فوتبال تاتنهام انگلیس تهیه کرده مورینیو، سرمربی وقت، دله آلی، بازیکن با استعداد اما سربه‌هوا و بی‌نظم تیم را نصیحت می‌کند که: «من الآن پنجاه و شش سالمه، می‌دونی دیروز چند سالم بود؟ بیست سال!». و این به نظرم عجب جمله‌ی محشری و عجب نصیحت فوق‌العاده‌ای است. به نظرم چکیده‌ی زندگی در همین یک جمله خلاصه می‌شود. عمری که مثل برق می‌گذرد و تا به خودت می‌آیی می‌بینی هنوز هیچ‌کاری نکرده‌ای و فردا شده. دیروز می‌خواستی بزرگ شوی و امروز می‌بینی داری پیر می‌شوی. دیروز فکر می‌کردی باز هم وقت هست و امروز داری می‌بینی که دیگر وقتی نیست. آن‌وقت پاسخ دله‌ آلی به این جمله‌ی فوق‌العاده چه بود؟ فقط یک پوزخند احمقانه. و نتیجه‌ی باور نکردن به این حکمت؟ نیمکت‌نشینی در یکی از تیم‌های لیگ سطح پایین ترکیه. آن هم کسی که روزی به عنوان استعداد برتر لیگ جزیره و بازیکن سال این لیگ شده بود. و این سزا و سرنوشت محتوم دله آلی و باقی گوساله‌هایی است که این جمله را درک نکنند؛ «دیروز بیست ساله بودم و امروز پنجاه و شش ساله.»