کانال هُنرواره | Art

این تابلوی نقاشی بسیاری از مضامین نمادین و فلسفی را که رنه ماگریت را در طول اقامتش در پاریس از سال 1927 تا 1930 درگیر کرده بود گِرد هم می‌آورد، دوره‌ای که در آن ارتباط نزدیکی با سوررئالیست‌های فرانسوی داشت. نقاشی ترکیبی عجیب از اشیاء را نشان می‌دهد. دو مهره‌ی بزرگ که شبیه به نرده‌های چوبی یا مهره‌های شطرنج هستند در کنار یک تکه کاغذ با شکل عجیب و غریب با الگوی بُرشِ تزئینی ایستاده‌اند. پشتِ آن‌ها یک پرده‌ی فلزی خاکستری با چیزی شبیه به زنگ‌های سورتمه‌ی آویزان به رنگ خاکستری دیده می‌شود. علی‌رغمِ ناهماهنگی آن‌ها، این مجموعه از اشیاء در منظره‌ای پراکنده در بین صخره‌های سنگی در زیرِ ابرهای خاکستری در آسمان آبی، به طرز نگران‌کننده‌ای به نظر می‌رسند. در این نقاشی می‌توان اشاراتی ظریف به نقاشی‌های "لئوناردو_داوینچی"، "تیتیان" و "کاراواجو" را مشاهده‌ کرد که نشانه‌هایی از جاه‌طلبیِ نقاشِ اثر است. عنوانی که در زمان اولین نمایش عمومی آن در مارس سال 1931 به تابلو داده شد به نظر می‌رسد که ارتباطی با موضوع نقاشی نداشته باشد با این حال مفاهیم مذهبیِ آن به طرز عجیبی متناسب با حال و هوای جدی اثر به نظر می‌رسد، در این نقاشی مریم یا فرشته‌ای وجود ندارد با این حال سکونِ عجیب تصاویر نشان می‌دهد که اتفاق مهمی یا به تازگی رُخ داده است یا در شرفِ وقوع است و آن‌چه ما می‌بینیم در واقع نوعی بینش است. می‌توان گفت بخش سفیدی که شبیه به کاغذ بُریده‌شده است با ستون‌های سنگی یا دایره‌های زنگ‌مانندِ فلزی تضاد دارد، مانند بسیاری از آثارِ رنه ماگریت در این دوره، این نقاشی یک اثر سوررئالیستی است و یکی از بزرگ‌ترین کارهایی است که رنه ماگریت تا به حال به پایان رسانده و جاه‌طلبیِ او در نحوه‌ی انتقال مفهوم، همانندِ روش‌های اساتید قدیمیِ هنر با نور و سایه‌های مرموزِ خاکستری در پس‌زمینه به وضوح نمایان است.

#نقاشی
@Honarrvareh

مردانِ خدا پرده‌ی پندار دَریدند
یعنی همه جا غیرِ خدا یار ندیدند

هر دست که دادند از آن دست گرفتند
هر نکته که گفتند همان نکته شنیدند

یک طایفه را بَهرِ مُکافات سِرشتند
یک سِلسِله را بَهرِ ملاقات گُزیدند

یک فِرقه به عِشرت درِ کاشانه گُشادند
یک زُمره به حسرت، سرِ انگشت گَزیدند

جمعی به درِ پیرِ خَرابات خَرابند
قومی به بَرِ شیخِ مناجات مُریدند

یک جمع نَکوشیده رسیدند به مقصد
یک قوم دویدند و به مقصد نَرسیدند

فریاد که در رهگذرِ آدمِ خاکی
بس دانه فشاندند و بسی دام تَنیدند

همت طلب از باطنِ پیرانِ سحرخیز
زیرا که یکی را زِ دو عالم طلبیدند

زِنهار مَزَن دست به دامانِ گروهی
کز حق بِبُریدند و به باطل گِرویدند

چون خلق درآیند به بازارِ حقیقت
ترسم نَفروشند مَتاعی که خریدند

کوتاه‌نظر غافل از آن سروِ بلند است
کاین جامه به اندازه‌ی هر کس نَبُریدند

مرغانِ نَظربازِ سَبک‌سِیرِ فروغی
از دام‌گهِ خاک بر افلاک پَریدند

"فروغی بسطامی"
"دیوان اشعار، غزلیات"
@Honarrvareh

رنه ماگریت نمی‌خواست این واقعیت را تحمل کند که هر یک از نقاشی‌های او موضوع بحث در بین هنرمندان دیگر می‌باشد نه به دلیل ارزش هنری آن، بلکه به دلیل تلاش برای تجزیه و تحلیل شخصیتِ خودِ هنرمند، او معتقد بود افرادی که در درجه‌ی اول به درمان نیاز دارند خودِ روان‌درمانگران هستند و این پیش‌نیاز عملِ روان‌درمانی است، موضوع نقاشی او تصویری عالی از این گفته است. رنه ماگریت، درمانگرِ خود را به عنوان یک فرد بدون چهره با کلاهی لبه‌پهن و یک کیسه در دستش که در لبه‌ی یک صخره‌ی دریایی نشسته است به تصویر کشیده، مانند بسیاری دیگر از سوژه‌های او، این فرد هم چهره‌ای ندارد ‌و شنلِ خود را‌ ماننده یک پرده‌ی راز کاملاً باز کرده گویی به تماشاگر اجازه می‌دهد لحظه‌ای به درونِ او نگاه کند، زیر شنلِ او قفسی با دو کبوترِ سفید پنهان شده است، یک پرنده در داخل و پشت در بسته و دیگری بیرون قفس نشسته است، این تصور به وجود می‌آید که کبوترِ آزاد سعی می‌کند با هم‌نوعِ خود که در قفس زندانی است ارتباط برقرار کند و از او حمایت کند و به او کمک کند تا آزاد شود درست مانندِ درمانگری که به مراجعانش کمک می‌کند تا از مکانِ تاریک و خلوتی که در درونِ آن‌هاست بیرون بیایند، رنه ماگریت در این اثر موفق شده تا اصل کارِ درمانگران را بسیار ظریف و متفکرانه به تصویر بکشد.

#نقاشی
@Honarrvareh

این نقاشیِ رنه ماگریت هم می‌تواند به عنوان معمایی در نظر گرفته شود که در آن اسرار نهفته‌ی درونیِ انسان در کنار هم قرار گرفته‌اند‌ و به صورتی غیرمنتظره آن‌ها را بررسی می‌کند و بیننده را درگیرِ یک سرگردانیِ خودساخته می‌کند. همیشه نوعی منطق در تصاویرِ رنه ماگریت وجود دارد و وقتی از خودِ او در مورد تحلیل محتوای این اثرش پرسیده شد، او این‌گونه پاسخ داد: "درمانگر در این نقاشی یعنی بازنمایی نقشِ روانکاوی در کارِ خود..." این فرد پیر و بی‌چهره زیر شنلِ خود قفسی را پنهان کرده، جایی که دو پرنده از پرواز خودداری کرده‌اند، آیا پرندگان در این‌جا می‌توانند افکارِ روان‌رنجورها، خاطرات و امیال سرکوب‌شده‌ای باشند که در طول درمان، توسطِ درمانگر آشکار می‌شوند اما هرگز واقعاً از بین نمی‌روند؟ راهی برای دانستن وجود ندارد. اما در تحلیل این نقاشی، آیا ما خودمان را تحلیل نمی‌کنیم و آیا این دقیقاً همان چیزی نیست که روانکاوی است؟ رنه ماگریت در جایی دیگر نیز بیان کرده است: "اگر کسی به چیزی نگاه کند تا معنای آن را کشف کند دیگر خودِ آن چیز را نمی‌بیند، بلکه به سؤالی که مطرح می‌شود فکر می‌کند، تفسیرِ تصویر به این شکل انکارِ راز درونِ آن خواهد بود، رازِ نادیدنی..."

#نقاشی
@Honarrvareh