رنه ماگریت نمی‌خواست این واقعیت را تحمل کند که هر یک از نقاشی‌های او موضوع بحث در بین هنرمندان دیگر می‌باشد نه به دلیل ارزش هنری آن، بلکه به دلیل تلاش برای تجزیه و تحلیل شخصیتِ خودِ هنرمند، او معتقد بود افرادی که در درجه‌ی اول به درمان نیاز دارند خودِ روان‌درمانگران هستند و این پیش‌نیاز عملِ روان‌درمانی است، موضوع نقاشی او تصویری عالی از این گفته است. رنه ماگریت، درمانگرِ خود را به عنوان یک فرد بدون چهره با کلاهی لبه‌پهن و یک کیسه در دستش که در لبه‌ی یک صخره‌ی دریایی نشسته است به تصویر کشیده، مانند بسیاری دیگر از سوژه‌های او، این فرد هم چهره‌ای ندارد ‌و شنلِ خود را‌ ماننده یک پرده‌ی راز کاملاً باز کرده گویی به تماشاگر اجازه می‌دهد لحظه‌ای به درونِ او نگاه کند، زیر شنلِ او قفسی با دو کبوترِ سفید پنهان شده است، یک پرنده در داخل و پشت در بسته و دیگری بیرون قفس نشسته است، این تصور به وجود می‌آید که کبوترِ آزاد سعی می‌کند با هم‌نوعِ خود که در قفس زندانی است ارتباط برقرار کند و از او حمایت کند و به او کمک کند تا آزاد شود درست مانندِ درمانگری که به مراجعانش کمک می‌کند تا از مکانِ تاریک و خلوتی که در درونِ آن‌هاست بیرون بیایند، رنه ماگریت در این اثر موفق شده تا اصل کارِ درمانگران را بسیار ظریف و متفکرانه به تصویر بکشد.

#نقاشی
@Honarrvareh