در‌بینِ‌شیارهایِ‌مَغزم.


Kanal geosi va tili: Eron, Forscha


"من‌راه‌رفتم‌توشیاربین‌دونیم‌کُره‌ی‌مغزم
هوا‌اونجا‌عالی‌بودامروز،خیس‌‌از‌سیاهی.
پیج:
instagram.com/shiyaremaqzam

Связанные каналы  |  Похожие каналы

Kanal geosi va tili
Eron, Forscha
Statistika
Postlar filtri










ست تم تلگرام منو رلم🌙🌏ترکیب ماه و زمین :>>>
بیاید از اینجا بردارید این قشنگارو :))

@classicthemes


اگه میشد دستتو میگرفتم میبردمت توی جلدم و بهت میگفتم: ببین، این دشت غم که میبینی همش مال منه. این رشته هایی که مثل سیمای گره خورده هندزفرین که هیچوقت باز نمیشن فکرای منن. اون خاک و آواری که رو زمین ریخته دیوار محکمی از اعتماد و محبتی بود بین من و دوستایی که فکر میکردم واقعین!طاقت داری بقیشم نشونت بدم؟ اون خورده شیشه های اونطرف که رو زمین ریختنو میبینی؟ اونا خورده شیشه نیستن تیکه های قلب منن. هربار که قلبمو شکستن من یه تیکه از روحمو به جاش اوردم، اما همون تیکه روحمم شکستن و من موندم قلب و روحی که به این روز افتادن. دریای اون‌سمت که داره خشک میشه رو ببین؛ قطره قطرشو با اشکام کنار هم گذاشتم و الان که داره خشک میشه به این خاطرِ که دیگه برای گریه کردن زیادی غمگینم. رشته کوه هاییم که روبه رومون علم شده‌ان، جنسشون از سنگ درد و کانی غصه است نه خاک و سنگ واقعی. میبینی؟ دنیای درون من اصلا قشنگ نیست.من هرروز و هرشب توی این جهنم درونم حبس شدم و تنهایی، دارم با همه اینا سروکله میزنم و سعی میکنم که درستش کنم. باز کردن گره افکارم، بازگردون اعتماد از دست رفته‌ام، بستن زخم پاهام موقع رد شدن از اون خورده شیشه ها و دیدن این فصل غم اندوه از وجودم کار اسونی نیست و فقط سعی کن ازینی که هستم شکسته ترم نکنی.
-سها


Video oldindan ko‘rish uchun mavjud emas
Telegram'da ko‘rish
از پیج اینستاگراممون.


وقتی که تنها می‌شی، وقتی که می‌ری و حتی پشت سرتو نگاه نمی‌کنی، تازه می‌فهمی.
اوه!
اوه!
اوه!
خدای من…
تازه می‌فهمی اون حس‌های لعنتی همیشه درست بودن. همون حس‌هایی که از ته وجودت فریاد می‌زدن، ولی تو سعی می‌کردی نشنوی. حس‌هایی که هر بار خودتو با زور تو جمع‌ها جا می‌دادی، با لبخندای مصنوعی، با هزار نقاب روی صورت.
همون حس‌هایی که تو رو می‌بردن تو یه گوشه، وقتی حس می‌کردی فلانی فقط به زور خواهش و منت کنارته. وقتی حتی بودنش هم برات آرامش نداشت.
حالا تازه می‌فهمی چخبره…
تازه می‌فهمی چقدر یه بخش از وجودت دیگه تو رو نخواهد بخشید. همون بخشی که فریاد می‌زد وقتتو، انرژیتو، احساساتو حروم کردی.
چقدر… چقدر…
چقدر تایمتو گذاشتی برای آدمایی که فقط تو رو به این نقطه رسوندن.
می‌فهمی اون حس‌های تنهایی همیشه درست بودن.
می‌فهمی دیگه قرار نیست مثل قبل باشی.
دیگه همه‌چی برات تموم شده.
و تو؟
اون آدم قبلیو با دستای خودت کشتی.
حالا یه آدم جدید متولد شده…
یه کسی که هیچ احساسی نداره.
یه کسی که دیگه هیچ‌وقت، هیچ‌کس نمی‌تونه بهش صدمه بزنه.

- شقایق نوشت.


من از آدما میترسم.
از همینایی که تو خونه ها باهم حرف میزنن.
همینایی که تو خیابون دست به دست هم راه میرن.
همینایی که هر روز بیشتر از ده بار دروغ میگن.
همینایی که روز و شب به فکر اینن که چجوری از یکی دیگه به هر حالتی که شده، چیزی کش برن.
همینایی که وقتی از هر طرفی به بن بست میخورن، چشماشون میشه رود کارون.
همینایی که تا وقتی پول داری رفیقتن.
همینایی که اگه بهشون توصیه ای کنی، صد تا عیب و ایراد روت میزارن و با یه فکری به حال خودت کن، ولت میکنن.
همینایی که الان دارن این حرفا رو میخونن.
همینایی که منو نابود کردن!


دیدین؟
دیدین بالاخره به جایی رسیدم که دیگه رفتم؟
دیگه نه پشتمو نگاه می‌کنم، نه چیزی نگه‌م می‌داره.
این دنیا، با همه زخم‌هاش، با همه زشتی‌هاش، مال خودتون.
من یه گوشه از این دنیام،
دور از شلوغی‌ها،
دور از قضاوت‌ها،
دور از همه‌تون.
یه جای دور، خیلی دور…
نشستم، چایمو می‌خورم.
دیگه منتظر هیچ‌کس نیستم.
دیگه هیچ دست یخی نمی‌تونه این قلبو فشار بده.
من رسیدم.
به اونجایی که هیچ‌کس نباید برسه.
به جایی که از همه چیز گذشتم.
دیگه لبه پرتگاه نیستم، چون من پریدم.
و حالا، آزادم.
آزاد از تمام زشتی‌ها، آزاد از تمام دردها.
من توی این جای دور،
برای اولین بار، دارم نفس می‌کشم.

- شقایق نوشت.


کاش پیشت بودم. کاش همین الان، دقیقا کنارت، روی تختت نشسته بودم و میزاشتم تا صبح تو بغلم گریه کنی، انقد که خالی شی از هر چی بغض شبانه ست.




خسته شدم...
از این روزا، از حرفا، از تورم، از گرونی، از دل نگرونی، از آدمای رفته، از آدمای مونده، از خانواده، از دوستام، از آهنگا، از عکسا، از پاییز، از برگ های خونی، از هوای آلوده، از دلتنگی، از بغض، از گریه، از خنده، از لبخندای فیک، از لباسایی که دوسشون داشتم، از کافه ها، از قهوه، از سنگای روی زمین، از آسمون دلگیر، از پرنده های گریون، از بچه های زباله گرد، از کتابا، از پرتقالا، از بوی بارون، از بهم ریختگی، از بی پولی، از قوی بودن، از رفتگر تنها، از همسایه سرکوچه، از همه و همه؛ از این همه درد و غم خستم.
خسته.


من به تنهایی معتاد شده بودم.
اگر تنهایی را از من می گرفتند، عین آدمی می شدم که آب و خوراکش را ازش گرفته باشند.
اگر هر روز یک کمی با خودم خلوت نمی کردم، مثل این بود که ضعیف تر می شدم.
چیزی نبود که فکر کنید بهش افتخار می کردم اما بدجوری وابسته اش شده بودم. تاریکی توی اتاق، برایم مثل نور آفتاب بود.
-چارلز بوکفسکی.


صدای تو مغزم یه طوری که
لطفا برو.
بیا اصلا باهم بریم.
باهم این دنیای زشتو ترک کنیم. ببین اگه اینبار بریم همه مشکلات یک جا باهم حل میشن.
دیگه هیچوقت هیچ مشکلی پیش نمیاد.
بیا بریم.
بیا این دنیای زشتو با آدمای زشت ترش تنها بذاریم.


حالت از یک تا ده؟
So‘rovnoma
  •   یک تا سه.
  •   سه تا پنج.
  •   پنج تا نُه.
  •   ده؟ بذار باور نکنم.
244 ta ovoz


ببخشید که هنوز نفس می‌کشم.
ببخشید که هنوز هم می‌خندم، زورکی.
ببخشید که هیچ‌وقت کافی نبودم.
ببخشید که جای رفتن، گیر کردم.
ببخشید که حتی تو سکوت هم آزارم حس میشه.
ببخشید که هنوز اینجام، بی‌دلیل.
ببخشید که بودنم هیچ‌وقت معنایی نداشت.
ببخشید که هر روز دارم کمتر می‌شم.
ببخشید که سایه شدم، بی‌صدا.




من با زندگی کنار نیومدم، باهاش نجنگیدم، تسلیمشم نشدم. فقط دارم بی‌صدا تحملش می‌کنم. شاید اینم یه نوع شکست باشه.


من دیگه دنبال نجات دادن خودم نیستم. فقط یه جایی می‌خوام که توش سقوط کنم، بی‌هیچ تقلایی برای بالا رفتن.

20 ta oxirgi post ko‘rsatilgan.