در‌بینِ‌شیارهایِ‌مَغزم.


Kanal geosi va tili: Eron, Forscha


"من‌راه‌رفتم‌توشیاربین‌دونیم‌کُره‌ی‌مغزم
هوا‌اونجا‌عالی‌بودامروز،خیس‌‌از‌سیاهی.
با ذکر “ شقایق مهری “ لطفا.
پیج:
instagram.com/shiyaremaqzam

Связанные каналы  |  Похожие каналы

Kanal geosi va tili
Eron, Forscha
Statistika
Postlar filtri


میدونستی اگه روزی ۱۴ جمله انگلیسی یاد بگیری، پایان سال بیشتر از کتاب ۵۰۴ جمله مهم تو مکالمه بلدی؟

پس اگه شما هم زیاد میای تلگرام
حداقل ی چنل تقویت مکالمه داشته باش، الکی وقتتو هدر نده، هر روز یک مکالمه انگلیسی یاد بگیر.
+بفرمایید اینم آدرس کانال:
@English👈🏻
@English👈🏻


چه شب‌هایی که چشم بستم، با یه دنیا خستگی، با قلبی که زیر بار درد له شده بود. صبح که چشم باز کردم، انگار یه چیزی تو وجودم مرده بود، یه تیکه از خودم جا مونده بود توی اون شب. دیگه اون آدم قبلی نبودم، دیگه شبیه دیروزم نبودم. هر بار یه تیکه از من تو گذشته دفن شد، و یه آدم جدید از توی تاریکی بیرون اومدآروم‌تر، سردتر، بی‌حس‌تر.

— شقایق مهری


درد مشترک،اتصال ناموفق.




چقدر از این دنیا و آدماش متنفرم.
از تک‌تک‌شون. از دروغاشون، از قضاوتاشون، از اینکه میان، میرن، و هیچ‌وقت واقعا نمی‌مونن.
از دستایی که قول گرفتن نگهت دارن ولی هل میدن تو پرتگاه.
از لبخندایی که توش هزار تا خنجر قایم شده.
از کلمه‌هایی که میگن برای آرومت کردن، ولی فقط زخماتو بازتر می‌کنن.
از این دنیا که انگار ساخته شده برای شکستن. برای خورد کردن. برای گرفتن چیزایی که یه روزی فکر می‌کردی برای توئه.
چقدر ازشون متنفرم… از تک‌تک‌شون.

— شقایق مهری


درس امروز؛

عزیزم، هر چقدر که به یه در بسته بکوبی، اگه نخواد باز شه، فقط دستای خودتو زخمی می‌کنی.


کاش یکی بود، یکی که بفهمه، یکی که بدون اینکه لازم باشه چیزی بگی، خودش بفهمه که چی تو دلت می‌گذره.
کسی که وقتی داری توی ذهنت غرق می‌شی، بیاد دستتو بگیره، بگه «بیا، بسه دیگه، برگرد…»
یکی که لازم نباشه بهش توضیح بدی چرا بعضی شبا خوابت نمی‌بره، چرا بعضی روزا بی‌دلیل خسته‌ای، چرا یه‌دفعه ساکت می‌شی و دیگه چیزی نمی‌گی.
یه آدم… یه حضور…
که وقتی دنیات داره فرو می‌ریزه، یه تکیه‌گاه باشه، یه پناهگاه، یه نور کوچیک توی این تاریکی.
ولی خب… نیست.
و آدم می‌مونه با خودش.

— شقایق مهری


؛


در این دنیای پرهیاهو، من و خاطراتم در خلأ شناوریم…
@shiyaremaqzam


آن‌قدر از این دنیا دلم پر است که اگر روزی ترکش کنم، هرگز دلم برایش تنگ نخواهد شد. هیچ‌چیز در آن نیست که بخواهد مرا برگرداند؛ نه آدم‌هایش، نه خاطراتش، نه زخم‌هایش. فقط یک رفتن بی‌برگشت، یک رهایی بی‌حسرت.

— شقایق مهری


چه فایده؟
چه فایده که زخم‌هایم را نشان بدهم، که دردهایم را فریاد بزنم، که شب‌هایم را، آن لحظه‌های گم‌شده در تاریکی را، برای کسی بازگو کنم؟ مگر کسی می‌تواند بفهمد چه بر من گذشته؟ مگر کسی می‌تواند عمق این زخم‌ها را بسنجد؟ نه، هرگز.
آدم‌ها نگاه می‌کنند، سر تکان می‌دهند، شاید دلسوزی کنند، شاید هم بگذرند، اما هیچ‌کس واقعاً نمی‌فهمد. هیچ‌کس نمی‌تواند دست بر زخم‌های من بکشد و دردش را حس کند. هیچ‌کس نمی‌تواند در آن لحظه‌هایی که دنیا روی سینه‌ام سنگینی می‌کرد، کنارم باشد.
پس چه فایده؟ چه فایده که زخم‌هایم را عیان کنم، وقتی که در نهایت، تنهایی، تنها حقیقتی‌ست که برایم باقی می‌ماند؟


— شقایق مهری


خدایا…
خسته‌ام. عمیقاً، بی‌رحمانه، ویرانگرانه خسته‌ام.
از این جنگیدن‌های بی‌سرانجام، از این دست‌وپا زدن در باتلاقی که هرچه بیشتر تلاش می‌کنم، بیشتر فرو می‌روم.
از این امیدهای کوتاه‌مدت، این کورسوی نوری که فقط برای شکنجه‌ام روشن می‌شود و لحظه‌ای بعد در تاریکی مطلق خاموش می‌گردد.
خسته‌ام از این‌که هر تلاشی به نقطه‌ای بی‌بازگشت ختم می‌شود، از این‌که هر راهی به ویرانی منتهی است، از این‌که زندگی هر بار با لبخندی تمسخرآمیز نشانم می‌دهد که شکست، سرنوشت ناگزیر من است.
خدایا، تو که بر همه‌چیز آگاهی، تو که خالق همه‌ی این پیچیدگی‌های ظالمانه‌ای، می‌شود لحظه‌ای، فقط لحظه‌ای جای من زندگی کنی؟
می‌شود این تنهایی، این درد مداوم، این بغض‌های شبانه را تو هم احساس کنی؟
می‌شود ببینی چگونه آدمی را می‌توان در میان جمعیتی شلوغ دفن کرد، چگونه می‌توان امید را مثل شیئی پوسیده در کنج ذهنی تاریک رها کرد؟
می‌شود لحظه‌ای بفهمی چگونه است که آدمی روزها نفس می‌کشد، راه می‌رود، سخن می‌گوید، اما مدت‌هاست که دیگر زنده نیست؟
خدایا، من دیگر نمی‌توانم.
این جنگ بی‌معناست، این زخم‌ها کهنه شده‌اند، این درد از حد تحمل گذشته است.
دیگر نه توانی برای ادامه دارم، نه انگیزه‌ای برای برخاستن.
پس بگذار این زندگی، همچون بازیچه‌ای که دیگر ارزشی ندارد، در دستانت فرو بپاشد.
یا مرا رها کن، یا خودت را جای من بگذار، ببین که چه ساخته‌ای، ببین که چگونه انسانی را به مرزهای جنون رسانده‌ای.

— شقایق مهری


یه زمانی بود که بودنت برام مهم بود، ولی حالا؟ هیچ فرقی نداره. نه بودنت خوشحالم می‌کنه، نه رفتنت ناراحتم. از چشم افتادی، جوری که حتی نگاه کردن بهت هم برام بی‌معنیه.

— شقایق مهری


؛


من، اون آدم خاص، یه ماشین، این آهنگ… و جاده‌ای که ما رو از همه دور میکنه.
@Shiyaremaqzam


هرچقدر هم دور باشی، هنوز هم خاطراتت بخشی از من است. مثل سایه‌ای که با نور کم و زیاد می‌شود اما هیچ‌وقت از بین نمی‌رود. هنوز هم گاهی در لحظه‌های بی‌هوا، صدایت در گوشم می‌پیچد، نگاهت در ذهنم زنده می‌شود، و خاطراتت مثل تکه‌هایی از گذشته، در روزهایم سرک می‌کشند. شاید رفته باشی، شاید دیگر هیچ نقطه‌ای از زندگی‌مان به هم نرسد، اما ردپایت جایی درون من مانده، درست همان‌جا که نمی‌شود پاکش کرد.


؛


تو بهم یاد دادی که آدم‌ها از دور قشنگ‌ترن. از همون فاصله‌ای که جز لبخندها و حرف‌های قشنگ چیزی دیده نمی‌شه. از همون جایی که زخم‌ها، دروغ‌ها و خودخواهی‌هاشون هنوز پنهونه. تو نشونم دادی که هرچقدر نزدیک‌تر بشی، رنگ‌ها کمرنگ می‌شن، کلمات معنی‌شونو از دست می‌دن و آدم‌ها تبدیل می‌شن به چیزی که هیچ‌وقت انتظارش رو نداشتی. تو بهم یاد دادی که گاهی، باید همون دور بمونی، جایی که هنوز همه‌چیز زیبا به نظر می‌رسه.

— شقایق مهری


؛


به جایی رسیدم که دیگه هیچ‌چیز برام مهم نیست. نه رفتن‌ها، نه موندن‌ها، نه زخم‌ها، نه حتی مرهم‌ها. انگار یه جایی توی راه، همه حس‌هام خاموش شدن، یه‌جوری که دیگه نه از درد می‌ترسم، نه از خوشحالی هیجان‌زده می‌شم. فقط نگاه می‌کنم، فقط عبور می‌کنم، بدون هیچ احساسی…

— شقایق مهری

20 ta oxirgi post ko‘rsatilgan.