کولی و باران

تمام نمی‌شوند کلمات در من
حرف ها در سرم
روزها در خیابان زندگی می کنم
شب ها در خاطره حرف ها
خنده ها
کلمات
خداحافظی ها

#مهدی_جلیلی
#شعر

هر روز
نه چیزی شروع می‌شود
نه چیزی تمام می‌شود
حکایت ما این است
هر شب چیزی شروع می‌شود
هر شب چیزی تمام می‌شود
بین ما
بین گلوی ما
بین لب‌های ما که با کلمات دیگر باز و بسته می‌شوند
بین ما
بین گلوی ما
بین لب‌هامان
قناری‌ها در سکوتند
ما حلقه‌ی آخر زنجیریم
ما بنده‌ی آخر خدا
ما سنگِ آخر آدم به سوی شیطانیم
سنگی که خرد می‌شود
میان آدم و‌شیطان
ما رانده می‌شویم از هم
ما نمی‌رویم از هم
در ما شکل دارد
پابستگی، دلبستگی، جان‌بستگی
ما رانده می‌شویم از هم
و قدم که می‌زنیم
خدا می‌خندد


#شعر
#مهدی_جلیلی

قبل‌ترها از تنهایی به خودم پناه می‌بردم
حالا از تنهایی از خودم فرار می‌کنم
آنجا بریده بریده
حروف منقطعی درمی‌گذرد
اشارات کوچک وحشتناک
یادم می‌آید چطور دست‌هایم را آرام آرام بریدم که کوتاه‌تر شوند
اندازه جیب پالتوی خودم باشند
چشم‌هایم را چطور دوختم
که چشم‌انداز دیوار روبرو
دیوار درست چسبیده به صورتم مرا نترساند
آنجا
منم
و خودم که یادش می‌آید
چطور ندویده از هراس زمین خوردن
پر بودم
لبریز از اینکه مبادا به خاک بیفتم
حالا تو بگو
من با پای خشک شده از بن
با دست‌های کوتاه
چشم‌های دوخته به دیوار
چرا، چگونه برگردم به خانه‌ام
به خودم


#شعر
#مهدی_جلیلی

محرم برای من دلتنگی است.
مقاومت میکنم در برابر به یاد آوردن که از دلتنگی بیزارم. خاطره اما قوی‌تر از من است. یادم‌ می‌آید مادرم را که آخرین سفرمان، آخرین روزهای با هم شانه به شانه راه رفتن‌مان، روزهای محرم بود.
رفته بودیم گیلان. شب عاشورای آن امامزاده را یادم هست. اسب‌های سفید عاشورای ضیابر زا یادم هست که آن سال کرونایی، کم‌تعداد شده بودند‌. یادم هست که جاده ماسال را سر می‌خوردیم و پایین می‌آمدیم و مامان گفت، روز عاشورایی لااقل یک نوحه بذار
و من گشتم توی اینترنت یک چیزی از موذن زاده اردبیلی پیدا کردم که میخواند:

دانیش منیله فاطمه
آدام‌سیزام، آدام‌سیزام

محرم برای من، دلتنگی است. دلتنگی‌ای که نمی‌خواهم.
نمی‌خواهم یادم بیفتد، الدا که لباس سیاه می‌پوشید و یک چفیه بزرگ پر از شکلات حمایل می‌کرد روی شانه‌اش و همه خیابان‌های کبودرآهنگ را کنار دسته مسجد جامع می‌چرخید و به بچه‌ها شکلات می‌داد، حالا نه حرف می‌زند، نه راه می‌رود.
نمی‌خواهم یادم بیاید حمید را بیست سال است، خاک کرده‌ایم.
دلتنگی برای آن صورت و آن چشم های قشنگش که سرخ می‌شدند با محرم می‌آید. حمید عزیز رشید که با آن قد و بالا، وقتی دست هایش را تا آسمان بالا می‌برد، اعتبار به آسمان قرض می‌داد که همه حیران بشوند پ کیف کنند از دسته سیاه پوشان سینه زن رعنا.
سال‌هاست که خدای من نه در آسمان و نه در پشت ضریح‌ها و نه در مسجد و نه در کتاب‌هاست. من او را لابلای خاطره همین دلتنگی‌ها یادم می‌آید.

می‌خواستم قبیله‌ی من باشی
برای من که غریبم
وطن
وطن باشی

لکنت گرفته زبانم را
الکن شده‌ام
در احضار کلمات گم می‌شوم
شجاع‌دلی در من مرده و من به مرثیه
بر سر گورهای هر روزه‌ی خودم
که خودم کندم و پر کردم
گریه می‌کنم
این شب که گذشت هزار شب بود
این روز که پیش می‌آید هزار جهنم است
لکنت گرفته ام و نمی‌دانم
من با کدام زبان بگویم که گم شدم
و خانه‌ام را حتی اگر پیدا کنم، نمی‌شناسم
و از خانه‌ام حتی اگر پیداش کنم می‌ترسم
و از خودم که در یک شهر دور گم شده
بی خبرم
از کدام راه رفته ام
از کجا برگردم
وقتی تمام خیابان‌ها اشتباهی اند

#مهدی_جلیلی
#شعر
۲۹ آذر ۱۴۰۲

یک روز دور از آنها که می شناختم
مرا در خلعتی سپید
به پهلوی راست می چرخانند
و من درون خاک غرق می شوم
بسیاری از آن‌ها که دوستشان دارم، غایبند
پالتوها، پیراهن ها و کفش های عزیزم
آغوش‌ها، خنده‌های و گریه‌های عزیزم
عزیزم
حاضرین پراکنده می‌شوند
خاک سرد است
و من یخ می‌زنم
و همه چیزهایی که بلدم دیگر به درد نخواهد خورد
مورچه های کوچک بی آزار
موش های کوچک زیبا
مرا که باد کرده ام و نرمتر شده‌ام
گاز می زنند و بی آنکه صدا برگردد پیش می‌روند
و کار می رسد به‍ است‍‍‌‍‍‌خوان
استخوان چقدر قوی است
عمر استخوان چقدر زیاد است
می شود آن را از خاک در آورد و برد برای زنی
و گفت
این ها جزایر باقیمانده سرزمینی است که بغلت می کرد
و پوستش با تو مهربان تر بود
من هنوز این ها را بلدم و یادم نرفته است
و هنوز می توانم استخوان هایم را درون پوست بفهمم
و بگویم
خیلی زود
مرا که هنوز آخرین شعرم را نگفته ام
به پهلوی راست می چرخانند
آن سیاهی ناشناخته‌ی در برگیرنده‌ی محتوم، احاطه می‌کندم
دور از آنها که می شناسمشان
و من درون خاک غرق می‌شوم




#مهدی_جلیلی
#شعر
۲۹ بهمن ۱۴۰۱/ تهران

بروید در خیابان
به خواهرانم
به همان زن‌ها که هنوز ایستاده‌اند
بگویید
قومی شکسته، زنده بماند چه کار باید کرد
بپرسید اگر غم روی صورتمان ماند
چاره چیست
من پای قطع شده ام درد می‌کند
تیر می‌کشد
و جای خالی اش هر روز پیش‌تر می‌رود
از آنها که زنده‌اند بپرسید
با جای خالی آدم‌ها
با انگشت‌های گم‌ شده در هوا
با آن صداها که می‌روند
با جای خالی آن آغوش ها
چه باید کرد

#مهدی_جلیلی
#شعر

او را کشتند
آری
و از او چیزی نماند
جز یک نام و چند کلمه
چون کلمه را نمی توان کشت
کف پای کلمه متورم نمی‌شود از شلاق
کلمه را نمی‌شود سیلی زد
به اعتراف نشاند
کلمه پوست ندارد
و گوشت ندارد که ورم کند از باتوم
کلمه حرص نمی‌خورد از فحش مادر وقتی که چشمش را و دستش را بسته‌اند
او را کشتند
و از او یک نام باقی ماند
و چند کلمه
چون نام از کلمه است
و کلمه را نمی شود از نام گرفت
و کلمه را نمی‌شود کشت
کلمه در زندان نمی‌پوسد از تنهایی
دق نمی‌کند از ترس
کلمه در خیابان بی پناه نمی‌شود
در بازداشتگاه خون بالا نمی آورد
از یاد نمی رود
کلمه یک روز سر باز می‌کند
یک روز
بالاخره
چون او کلمه است
و استخوان های کلمه نمی‌پوسد
مثل کلمات او



#مهدی_جلیلی
#شعر
پنجشنبه سوم آذر ۱۴۰۱

اول اینکه اصولاً مردم آمدن به خیابان برای اعتراض را دوست ندارند و ترجیح می‌دهند با روش‌های ساده‌تری اعتراض خود را طرح کنند نه با پرهزینه‌ترین شیوه

دوم اینکه وقتی کسی حرفی برای گفتن دارد، اگر صدایش شنیده نشد، شروع می‌کند به داد زدن و بلندتر صحبت کردن، اگر فریادش هم اثر نکند شروع میکند به دعوا کردن تا از خودش و حقش دفاع کند. کار که به دعوا برسد یعنی فرصت بزرگ و کم هزینه شنیدن صدای نرمال از دست رفته. در دعوا حلوا خیرات نمی‌کنند، وقتی کار به دعوا کشید آدم یا کتک می زند یا کتک می‌خورد که هر دو بد است. آدم متمدن اصولاً باید مشکلش را با گفتگو حل کند که کم هزینه ترین راه است، اما به شرطی که امکان گفت و گو موجود و قوی تر از امکان دعوا باشد، نه اینکه گفت و گو معنی وادادگی و عقب‌نشینی و ذلت داشته باشد. کتکی که در دعوا میخورید، حتی کتکی که می‌زنید، ذلتش بیشتر از متقاعد شدن و عقب نشینی از طریق گفتگوست

سوم اینکه استراتژی «عزیزم، حالا آروم باش بعدا درباره ش حرف می‌زنیم» یک بار جواب می‌دهد، دوبار جواب می‌دهد، ولی هربار که جواب نمی‌دهد. نمی‌شود که هربار مردم صدایشان شنیده نشد و فریاد زدند و شنیده نشد و در نهایت برای اعتراض به خیابان آمدند از یک طرف به آنها بگویید آرام باشید، بعدا درباره ش حرف می زنیم و از طرف دیگر فارغ از اینکه موضوع اعتراضشان سیاسی باشد، معیشتی باشد یا مربوط به سبک زندگی، متهم به خرابکاری شوند و به آنها توصیه شود صف خود را از اغتشاشگران جدا کنند.

آنچه بدیهی است این است که مردم حرف هایی برای گفتن دارند. اعتراض دارند. مکانیزم طبیعی مداخله مردم در حکومت از طریق نمایندگانشان در مجلس و انتخابات ریاست‌جمهوری است که نتایج آخرین انتخابات و میزان مشارکت مردم، نشان میدهد آن مسیر کور شده است و مردم باوری به آن ندارند. پس باید مکانیزم دیگری برای شنیدن صدای مردم پیدا کرد.
مردم از وضعیت سخت معیشیتی به تنگ آمده‌اند، از سیاست‌های اقتصادی و از نحوه حکمرانی و از فساد در سیستم اداری رضایت ندارند. به مداخله حکومت در سبک زندگی و به قوانین دست و پاگیر دیوان‌سالارانه اعتراض دارند. برخورد حکومت با خودشان را نمی‌پسندند و می‌خواهند به این وضعیت اعتراض کنند.
حالا سوالی که پیش می‌آید این است، صف مردم معترض کجاست؟ مردم کجا بایستند که جدا از اغتشاشگران دیده شوند؟ کجا بروند اعتراض کنند؟ با چه شیوه‌ای به رویه‌ها و قوانینی که نمی‌پسندند و موجب آزار آنهاست اعتراض کنند؟ شکایت خودشان از مدیریت کشور و نحوه حکمرانی حاکمان را پیش چه کسی ببرند که وابسته به حکومت نباشد و صدایشان را بشنود؟
نمی‌شود که شکایت از متهم را پیش خود متهم برد. بالاخره امروز حاکمیت در نظرگاه بخشی از مردم متهم است و از آن شکایت دارند، حالا هرکس به دلیلی. یکی از وضعیت معیشتش شکایت دارد، یکی از نداشتن نماینده در حاکمیت، یکی از محدودیت‌ها و برخوردهای پلیسی با سبک زندگی متفاوتش، یکی از سانسور و فشار بر رسانه، یکی از فساد و بقیه هم از چیزهای دیگر...این گروه معترض، اعتراض‌شان را کجا ببرند و امید به شنیدن صدایشان داشته باشند؟

من یک شهروندان ایرانی‌ام و به شیوه حکمرانی در این کشورم اعتراض دارم. به عنوان یک تحصیلکرده که مملکت کلی هم پول خرجم کرده تا به این تخصص برسم با همین تخصص اعطایی ممکلت و با دلیل مدرک به شیوه حکمرانی در کشورم اعتراض دارم. صف معترضان را به من نشان دهید بروم آنجا اعتراض کنم.
صف معترضان کجاست که من و بقیه مردم خودمان را از صف اغتشاشگران جدا کنیم و برویم آنجا برای دادخواهی؟

نامت سکوت می آورد
نامت وهم است و ناشناختگی و امید
نامت گریه می آورد
مرگ
با من صبحانه می خوری مرگ
قدم می‌زنی مرگ
در خانه‌ام می چرخی مرگ
با من به رختخواب می آیی مرگ
تو آنجایی مرگ
وقتی دست در گردن عشق انداخته می بوسمش
تو آنجایی و لبخند می زنی به جدایی به من به عشق به بوسه
نامت آرامم میکند مرگ
اگر که نام مرا بخوانی
قبل از تمام عزیزانم


سوم شهریور 1401/کبودرآهنگ

‏من با چشم های تو راه می رفتم
صدایت کلید خانه‌ی من بود
و از آن روزی که به خاکت سپردم
گم شدم
رفتی
کلمه از سرم افتاد
لکنت گرفت خانه‌
از پله‌ها گرفته تا گلدانت
در خانه گم شدم
ای استکان خالی مانده روی میز تا ابد


#شعر
#مهدی_جلیلی