در خبرها دیدم نوشته محمدرضا طاهری شاعر درگذشته است. او را نمی شناختم، در گوگل نام و اشعار او را جستجو کردم. این شعر را لابلای این جستجو پیدا کردم.
شعر جوشید و بر زبان آمد، از گلو استخوان درآوردند
شعر من بافه‌های ذهنم نیست، زخم‌هایم زبان درآوردند

آهِ مستانه‌ام که بالا رفت، باده از آسمان شب بارید
مردمِ بسته چتر وا کردند، عاشقان استکان درآوردند

دشمنی‌های دوستان این سو، دوستی‌های دشمنان آن سو
دوستان دشنه در دلم کردند، دشمنان داستان درآوردند

زیر آوار درد‌های خودم ، مدّتی مرده بودم اما باز
دست‌های تو از دل آوار ، جسدی نیمه جان درآوردند

شعر را به هوش مصنوعی دادم و از او خواستم بر اساس بافتار شعر، آن را به تصویر تبدیل کند. نتیجه شد این چیزی که بالای این پست مشاهده می‌کنید.
هوش مصنوعی دروازه ورود ما به دنیایی است که درباره ابعاد آن هیچ چیزی نمی‌دانیم. حجم تغییراتی که بواسطه هوش مصنوعی ایجاد خواهد شد، در تصور ما هم نمی‌گنجد. جهان هنر و تولید محتوای هنری، بخش کوچکی از چیزی است که هوش مصنوعی دگرگون خواهد کرد. باید نشست و دید نتیجه این حجم از داده پردازی در علم پزشکی و علوم نظامی و فنون مهندسی چیست.