دیگرشهر

🔻لینک ویدیوهای مجموعه نشست‌های جنسیت و نابرابری در یوتیوب رحمان:

از زن
🎙فاطمه صادقی، سارا موسوی‌زاده، مریم زندی، منوچهر دقتی

جیب و جنسیت
🎙نفیسه آزاد، سهیلا علیرضانژاد، زهرا رهایی

خانه امن نیست
🎙فاطمه موسوی ویایه، فاتیما باباخانی، مهناز افضلی

تداوم تغییر
🎙مینو مرتاضی، انشا مالک، هما همت

قدرت جنسیت
🎙طیبه سیاوشی، لیلی ارشد

در بند بدن
🎙هادی صمدی، مرضیه مددی دارستانی

نقد فیلم سینمایی کاناپه
🎙کیانوش عیاری،کامبیز نوروزی، فرگل فربخش

روایت جنسیت: از عصب تا ناخودآگاه
🎙شیوا کامروز، علی آذین

به زبان آمدن
🎙فیحا عبدالهادی، مهشاد شهبازی و حسام نقره‌چی

@rahmaninstitute

❤️ نوریه علویه مولان؛ زنی در تقاطع دو ناسیونالیسم
🖍سوما نگهداری‌نیا

جنبش زنان عثمانی ثمره‌ی تجددگرایی، دین‌زدایی و اصلاحات اجتماعی بود. با وجود این، زمینه‌های اقتصادی و سیاسی نیز در شکل‌گیری و توسعه‌ی آن نقش مهمی داست. علویه به لطف ثروتی که پس از مرگ همسر به ارث برده بود، «انجمن حمایت از نسوان عثمانی» را تأسیس کرد و از نفوذ خود در دربار برای دعوت از زنان تحصیل‌کرده به همکاری بهره برد. او در سال ۱۹۱۳ میلادی با مولان‌زاده ازدواج کرد و در هفدهم آوریل همان سال روزنامه‌ی «دنیای زنان» را افتتاح کرد.

در سال ۱۹۲۳ در گیرودار فروپاشیِ حکومت مرکزی و تعطیلی روزنامه‌ی «دنیای زنان»، سیزده نفر از زنان عضو هیئت تحریریه‌ی این روزنامه «حزب خلق زنان» را به ریاست نزیهه محی‌الدین تشکیل دادند. این اتفاق درست پیش از تشکیل حزب ج.ه.پ به رهبری مصطفی کمال پاشا و اعلام جمهوری رخ داد. در آن زمان، مردان هنوز در قالب انجمن «دفاع از حقوق آناتولی و رومیلی» مشغول فعالیت بودند. با این حال، حزب خلق زنان می‌کوشید با تمرکز بر حقوق زنان مشارکت سیاسیِ آنها در جامعه‌ی نوظهور را افزایش دهد. این حزب هشت ماه به فعالیت ادامه داد و در شهرهای مختلف درباره‌ی حق رأی زنان و حضور فعال آنان در سیاست و قدرت سخن گفت.

😀در سراسر این دوره، این حزب با حملاتِ مردان روشنفکر، روزنامه‌نگار و سیاستمداری روبه‌رو بود که فعالیتِ آنها را «مهمانی زنانه» می‌خواندند.

بررسی آثار علویه مولان در مقام سردبیر روزنامه‌ی «دنیای زنان»، تصویر روشنی از چگونگیِ ورود زنانِ عثمانی به عرصه‌ی سیاست و در نهایت سرنوشتِ سیاست‌ورزی آنها ارائه می‌دهد.

علویه یکی از اولین زنانی بود که از نابرابریِ حقوقیِ زن و مرد به‌صراحت انتقاد می‌کرد و فرودستیِ زنان را «جایگاه حقیر ساخته‌‌شده توسط مردان» می‌خواند و بر لزوم تغییر قوانین تأکید می‌کرد. او می‌گفت حقوق شهروندیِ همه‌ی افراد، از جمله زنان، باید به‌صورت مشخص و شفاف در متن قانون درج شود و ضمانت اجرایی داشته باشد. او در مجموعه مقالاتی با عنوان «محادثات نسوانیه» (گفت‌وگوهای زنانه) به تحلیل حقوق زنان و ارائه‌ی نظراتی درباره‌ی تقسیم کار، حضور در اجتماع، آزادی و نظایر این‌ها می‌پرداخت.

«ایده‌های مربوط به ماهیت تقسیم کار برای مردان و زنان در جامعه‌ی ما یکسان نیست. جامعه از مردان انتظار ندارد که در آنِ واحد هم سرباز باشند و هم امام روحانی، اما در همین جامعه از زنان انتظار می‌رود که هم‌زمان هم همسر باشند، هم مادر، آشپز، خیاط و… در نهایت نیز زنان را به‌علت بی‌سوادی و فقدان درک اجتماعی از حقوق قانونی‌شان محروم می‌کنند.» (علویه مولان، محادثات نسوانیه، «دنیای زنان»، شماره‌ی ۱۴۸، ص ۲)

💭«یکی از بهانه‌های مردانی که می‌خواهند از کسب‌وکار زنان جلوگیری کنند این است که می‌گویند زنان تحصیلات و تجربه‌ی کافی ندارند. اما آیا همه‌ی شما مردانِ صنعت‌گر به مدرسه‌ی فنی رفته‌اید؟ آیا شما همگی تحصیلات عالی دارید؟ خیر، واقعیت این است که بسیاری از شما هم تحصیلات ندارید اما به‌لطف بهره‌مندی از آزادیِ حضور در جامعه توانسته‌اید شاغل شوید و استقلال مالی پیدا کنید.» (علویه مولان، زنان در انتظار کار، «دنیای زنان»، شماره‌ی ۱۵۷، ص ۲)

اما نوریه می‌دانست که نوشتن درباره‌ی این مسائل و مشکلات به‌تنهایی کافی نیست. به همین علت، با دیگر زنانِ عضوِ انجمن به قصد تغییرِ اوضاع دست به کار شدند. آرشیوِ بخش تبلیغات روزنامه در این دوره نشان می‌دهد که آنها از طریق برگزاری کنفرانس، جلسات منظم گفت‌وگو بین زنان و اجرای نمایش‌های مرتبط با حقوق زنان به دنبال جلب افکار عمومی بودند و سرانجام برای گفت‌وگو با دولت به مجامع سیاسی راه یافتند.

این اولین کارزار موفق روزنامه‌‌ی «دنیای زنان» بود که در پی آن حق تحصیلات تکمیلی و دسترسیِ زنان به آموزش عالی به رسمیت شناخته شد. در نهایت، با تأسیس «دارالفنون اناث» زنان توانستند در کنار مردان در رشته‌های علمی و فنی در دانشگاه تحصیل کنند و حتی برای تکمیل تحصیلات به اروپا اعزام شوند. پس از این کارزار موفقیت‌آمیز، اعضای «انجمن دفاع از حقوق نسوان عثمانی» برای هموار کردن راه ورود زنان به اداراتِ دولتی به دولت‌مردان فشار می‌آورند.

🌸هدف فمینیسم نه تنها بهبود زندگی زنان بلکه بهبود زندگی مردان است. فمینیسم می‌خواهد امکان زندگی بهتر، شادتر و انسانی‌تر را برای هر دو جنس فراهم کند.

چرا زنی که به اندازه‌ی مردان بااستعداد، تحصیل‌کرده و فرهیخته است، نباید حقوقی برابر با مردان دریافت کند؟ و چرا باید به جای اعتراض به حقوق و دستمزد نابرابر، سکوت و انفعال پیشه کند؟

این انفعال، دوست عزیز من، چیزی است که فمینیسم نمی‌تواند آن را بپذیرد.» (علویه مولان، فکر می‌کنم، «دنیای زنان»، شماره‌ی ۱۶۶، ص ۲)

▫️نشر آسو

#تاریخ_زنان
#زنان_تاثیر_گذار

✅ ادامه مطلب


📨 @Zane_Ruz_Channel

💬 آیا زندان‌ها منسوخ اند؟: فکر کردن به الغای زندان

✍ آنجلا دیویس | ترجمه: علی غلامی

مقدمه مترجم:

▪️هر بار که یک دگراندیش و منتقد وضع موجود، چه فعال سیاسی باشد، چه دانشجویی، چه کارگری، چه نویسنده باشد یا دارای هر عنوان دیگری، بازداشت یا در دادگاه به حبس محکوم می‌شود، صدای اعتراض از سوی همفکران، هم‌صنفان و سایر شهروندان، در مذمت «حبس» بلند می‌شود. همه از این می‌گویند که زندان جای معلم نیست، جای کارگر نیست، جای روزنامه‌نگار نیست، جای دانشجو نیست و ... در یک کلام زندان جای دگراندیشان و دگرباشان نیست. همه بر این موضوع اتفاق نظر دارند که ابراز دیدگاه، اعتراض و فعالیت صنفی و سیاسی نباید با پیگرد قضایی همراه شود. خیلی هم عالی. اما اگر بخواهیم فعل جمله‌ی «زندان جای ... نیست» را معکوس کنیم، آن گاه باید جای خالی را با چه کلماتی پر کرد؟ اگر این افراد نباید زندانی شوند (که واقعاً هم نباید بشوند)، پس نهاد زندان برای چه تأسیس شده است؟ سلول‌ها و اتاق‌های زندان باید از کدام بدن‌ها پر شود؟ عبارت «زندان جای ... نیست» اگر چه منفی است اما معنای اثباتی نهفته‌ای دارد، این که «زندان جای ... است». گویی همه وجود زندان را پذیرفته اند و حتی آن را ضروری می‌دانند، فقط محل اختلافشان با حاکمان این است که چه کسی باید محبوس باشد و چه کسی نباشد، نهایتاً بگویند که حقوق زندانیان «عادی» هم باید رعایت شود. کسی نفس وجود زندان را زیر سوال نمی‌برد. تقریباً همه باور دارند که زندان محل «دیگری»‌ها است. دیگری‌هایی که برای «جامعه» خطرناک اند، «خلاف»کار اند و زندگی مردم را به خطر می‌اندازند. انبوه سازوکارهای حقوقی و فرهنگی و رسانه‌ای، زندانی بودن این افراد به عنوان پیامد عمل خودشان بازنمایی می‌کنند نه برونداد نظام اجتماعی مسلط. در واقع این دولت است که منحصراً حق جرم‌انگاری کردارها و برخورد با عاملان این کردارها (مجرمان) را دارد، و از این طریق علاوه بر اِعمال نظارت و انضباط بر شهروندان، ساختارهای ستم‌ساز و مولدِ نابرابری را پشت کردار مجرمان پنهان و به مسئولیت شخصی آن‌ها فرافکنی می‌کند. اکنون که زندان به جزئی جدایی‌ناپذیر از حیات سیاسی-اجتماعی ما بدل شده است به طوری که تخیل یک نظم اجتماعی جایگزین بدون آن، اگر نگوییم غیرممکن، به شدت دشوار خواهد بود، نقد نهاد زندان، و به طور کلی نقد رادیکال گفتمان مسلط امنیت، می‌تواند در ترسیم راه‌های ساختن جهانی بهتر کمک‌کننده باشد.

▪️متنی که در ادامه می‌خوانید، فصل اول از کتاب «آیا زندان‌ها منسوخ اند؟»۱، یکی از متون مهم جنبش الغای زندان، از آنجلا دیویس است. این کتاب در سال ۲۰۰۳، منتشر شده است و بدیهی است که آمار و ارقام ارائه‌شده در آن متعلق به آن زمان باشد. تمامی کلمات درون [ ] از مترجم است.

متن کامل را از اینجا بخوانید.

@enkarmag

💬پارانویای برنامه‌ریزی‌شده

✍اوون هاترلی | ترجمه:  پارسا شامحمدی

مقدمه مترجم:

▪️بسیاری از اوقات ما انسان­ها در مقابل ساختمان­های بلند و مرتفع احساس حقارت می­کنیم یا در فضاهای شهری احساس ترس و آسیب­پذیری داریم. احساس غریبه و بیگانه بودن، کم احترامی یا مواجه شدن با خشونت فیزیکی یا خشونت کلامی سبب می­شود تا انسان­ها به طرق مختلف در واکنش به محیط پیرامون خود دچار احساس ضعف شوند.

▪️زندگی در محیط‌های متراکم و شلوغ شهرهای مدرن، منجر به ایجاد پریشانی و مشکلات سلامت روان شده است.­ به عنوان مثال روان­پزشکان بیماری­هایی همچون ضعف اعصاب، هیستری و ترس از مکان­های بسته را ناشی از زندگی در شهری می­دانند که تنش­ها و فشارهای وصف­ناپذیری را در افراد ایجاد می­کند. دلیل این امر آن است که یک محیط، علاوه بر شکل فیزیکی‌اش، بر اساس تأثیرات روانی‌اش نیز تعریف می‌شود. در دهه‌های اخیر، شاهد رشد فراوانی در تعداد ساختمان‌ها بوده‌ایم که این پدیده به یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های توسعه شهری در قرن بیست‌ویکم تبدیل شده است. از آنجا که این ساختمان‌ها به عنوان عناصر مهم شهری محسوب می‌شوند، افزایش تعداد و فرم متمایز آن‌ها تأثیرات متعددی بر شهروندان، محیط شهری و مناظر شهری دارد.

▪️دفاع از شهرها همواره جزء لاینفکی از برنامه قدرت­ها برای ایمن­سازی شهرها بوده است. در قرن نوزدهم قانون­گذاران تصمیم گرفتند تا از شهرها در برابر اکثریت مردم درون آن نیز محافظت کنند. از دهه 1960 جامعه­شناسان و جرم­شناسان دریافتند که در برخی مکان­ها امکان وقوع جرایم بیشتر است. از آنجا که ویژگی­های جمعیتی محله­ها توضیح کافی­ای برای این موضوع ارائه نمی­دادند به تدریج جرم­شناسان و جامعه­شناسان به بررسی محیط ساخته شده برای توضیح آن روی آوردند.

▪️چارچوب نظری غالب که برای توضیح نقش طراحی و چیدمان محیطی در ایجاد فرصت‌های جرم ارائه شده، نظریه "فضای قابل دفاع" اسکار نیومن (1972) است. مفهوم فضای قابل دفاع نیومن به روش سیستماتیکی اشاره دارد که از طریق آن طراحی فیزیکی محیط‌های مسکونی شهری می‌تواند به گونه‌ای تغییر یابد که فضاها یا مکان‌هایی با آسیب‌پذیری کمتر در برابر جرم ایجاد کند. این امر با فراهم کردن فرصت‌های بیشتر برای ساکنان به منظور کنترل فضای خود و دفاع از آن در صورت لزوم محقق می‌شود.

▪️یکی از برنامه­‌هایی که تحت تاثیر این ایده نیومن ایجاد شد «ایمن­سازی از طریق طراحی» بود. برنامه ایمن­سازی از طریق طراحی توسط سازمان ابتکارات کاهش جرم افسران ارشد پلیس (ACPO CPI) مدیریت شده و اجرای روزمره آن توسط افسران رابط معماری (ALOs) یا مشاوران طراحی پیشگیری از جرم(CPDAs) که در نیروهای پلیس مختلف در سراسر بریتانیا فعالیت می‌کنند، انجام می‌شد. در یکی از پژوهش­های صورت گرفته تحلیل داده‌های جرایم ثبت‌شده توسط پلیس تفاوت آماری معناداری بین پروژه‌های «ایمن­سازی از طریق طراحی» و غیرآن نشان نداد.

▪️در واقع نتایج نشان می­دهد که اجرای این برنامه­­ها تفاوتی در رابطه با میزان جرایم ایجاد نمی­کند بلکه تنها ترس از جرم را در شهروندان ایجاد کرده و محیط شهری را به محیط­هایی غم افزا تبدیل کرده است. فی الواقع معماری و شهرسازی به مثابه ابزارهای قدرت مورد استفاده قرار گرفتند تا شروندان را سرکوب و نوعی از احساس ترس نسبت به بیگانگان را در آنها به وجود بیاورند.

متن کامل را از اینجا بخوانید.

@enkarmag