نقطه نظرات سوسیالیستی ☭

🔴«اینجا و جای دیگر»
🔺کارگردان: ژان‌لوک گدار و آن‌ماری میه‌ویل
🔺زیرنویس: نقطه نظرات سوسیالیستی (S.P.O.V)
🔺زمان : 53 دقیقه


🔻«اینجا و جای دیگر» فیلمی به کارگردانی ژان‌لوک گدار و آن‌ماری میه‌ویل و محصول سال‌های پرآشوب شکست جنبش مسلحانۀ فلسطین (1970 تا 1975) است. این فیلم را توبه‌نامۀ گدار از مواضع مائوییستی پیشینش طی سال‌های فعالیت در گروه ژیگا ورتوف قلمداد می‌کنند.
روایت فیلم حول قصۀ ساخته‌شدن خود فیلم می‌چرخد. در 1970، ادارۀ اطلاعات سازمان «فتح» به گدار و ژان‌پیر گورن مأموریت می‌دهد، فیلمی دربارۀ انقلاب فلسطین بسازند. گروه برای تصویربرداری از فداییان فتح، راهی اردوگاه‌های پناهندگان فلسطینی در اردن، لبنان و سوریه می‌شوند. چند ماه بعد، وقتی به فرانسه برمی‌گردند تا راش‌ها را ظاهر کنند و برای نمایش آنها به فداییان فتح، مجدداً به اردوگاه‌ها بازگردند، واقعۀ سپتامبر سیاه در اردن و کشتار هزاران چریک جبهۀ خلق برای آزادی فلسطین و سازمان فتح در بمباران‌های هوایی، ادامۀ ساخت فیلم براساس طرح قبلی را بلاموضوع می‌کند. در این میان، گدار و گورن که تحت تعقیب موساد هستند، به سبب تشدید اختلافات، به همکاری‌شان در قالب گروه ژیگا ورتوف پایان می‌دهند. چند سال بعد، گدار مصالح تهیه‌شده برای ساخت فیلم فلسطینی را دستمایۀ انتقادازخویش می‌کند و به همراه همسرش میه‌ویل، فیلمی در انتقاد از مشی سیاسی گروه ژیگا ورتوف و «توریسم انقلابی‌»‌اش در مواجهه با مسئلۀ فلسطین می‌سازد.
بازگشت دوبارۀ مسئلۀ فلسطین به صدر جدال‌های نظری، پس از رویداد «طوفان الاقصی»، فرصتی مغتنم است تا با نقد دوبارۀ انحرافات «چپ» در برخورد با مسئلۀ فلسطین، به سهم خود گامی به سوی تبلور موضع صحیح کمونیستی برداریم. در این راه، آشنایی با مواضع چپ «انقلابی» اروپایی (چپ غالباً ضداقتدارگرا و ضدشورویِ سال‌های اوج شکوفایی جنبش مسلحانه)، در چارچوب متنی که مضمونش انتقاد از خویش است، بی‌شک خالی از لطف نیست.

#اینجا_و_جای_دیگر #فلسطین #گدار

🎞باهم ببینیم.
________
https://t.me/SocialistPointOfView

⭕️سودای صندلی در تالار روتوندای

با انتشار خبر دعوت از عبدالله مهتدی، دبیر اول سازمان کومله انقلابی کردستان ایران، برای شرکت در مراسم تحلیف ترامپ، جشن و سروری در اردوگاه ارتجاع کردستان برپا شده است. این خبر بخش قابل توجهی از جامعه‌ی مدنی کردستان را نیز مشعوف و سرخوش کرد. سرخوشی که ناشی از به حساب آمدن و تأیید گرفتن از جانب پدر بود. شوقی شیزوئیک که منطقاً انتظار می‌رود که این سوژه‌های سرمایه را مصمم‌تر ‌به تحقق میل پدر کند. آن میل پدر چیست؟ انهدام همه چیز به جهت پاییدن سرما‌یه‌.
مهتدی به نسبت رقبایش در کردستان به طور کارآمدتری توانسته که خود را با خواست و منطق جامعه‌ی مدنی آن منطبق سازد. او با هر شِمای جامعه‌ی مدنی رنگ گرفت و رخ عوض کرد؛ زمانی سبز شد و خواستار رفرم ج.ا و فضای باز سیاسی بود و زمانی در جرج تاون خواستار تسریع براندازی. او سال‌ها برای کسب نمایندگی جامعه‌ی مدنی در کردستان و پیوند دادن آن با کل جامعه‌ی مدنی در ایران تلاش کرد. تلاش بی‌پایان برای دشمنی، تضعیف و به قهقرا کشاندن هر آنچه که از تاریخ مبارزات کمونیستی در کردستان برجا مانده بود.
ابداً این‌طور نیست که این بنده‌ی راستین و فرزند صالح سرمایه، از همان ابتدای ۵۷ و بعدها در زمان حضورش در حزب کمونیست ایران شیّادی می‌کرد و دروغ می‌گفت. این‌طور نیست که مهتدیِ کنگره اول حزب کمونیست زمانی که داشت در مقابل رویزیونیسم از مارکسیسم دفاع می‌کرد، کذب می‌بافت و راستي بود زیر عبای چپ. او در واقع کمونیست بود. تلخی ماجرا آنجاست که سرنوشت کمونیستی که خصلت دوران را نفهمد، شرّیِ عاقبت است. کمونیستِ غیرمسلح به فهم انضمامی و خصلت‌های سیاسی دوران، قربانی سفیحانه‌ی مبارزه طبقاتی خواهد شد. مهتدی این‌چنین کمونیستی بود که بعدها و در امتداد تکوین تضاد راست/کُردستانی - چپ/ایرانی کومله، در جناح کردستانی تن‌ می‌یافت و امروز سر از کاخ سفید درآورد. عدم فهم لنینی دوران بود که سخن‌ران کوهستان آشِتَله را پادوی کراواتی کاخ امپریالیستی می‌کند.
این عدو حمیل طبقه‌ی کارگر توانست در خلال سال‌ها پادویی امپریالیسم گوی سبقت را در دشمنی‌اش با افق سیاسی پرولتاریا برُباید و متعاقباً برای پروار کردن هرچه بیشتر سرمایه با پنهان کردن و به تعویق انداختن تضادهای درونی آن که همانا نهادینه کردن جامعه‌ی مدنی و تلاش برای بازگردان سرمایه‌ی مخروج به ابژه‌ی میل‌اش یعنی امپریالیسم، از دیگر نوکران ارتجاع پیشی بگیرد.
دعوت وی در این برهه‌ی زمانی از طرف ترامپ خود دلیلی است برای اثبات این مدعا که در صف پرتعداد ارتجاع در ایران ایمانی‌ترین فرد به ایدئولوژی امپریالیسم و ظاهراً مطلوب‌ترین نماینده‌ی راستینی که می‌تواند بیان جامعه‌ی مدنی در بالاترین کران ممکن خود باشد همانا عبدالله مهتدی است. غافل از آن‌که این بیان بنا به ضرورت‌های پیشنهاده شده به دلیل افول هژمونیک امپریالیسم آمریکا مملو از هذیان بوده و خواهد بود و می‌رود که خود با این هذیان بیش‌تر از پیش سازگار شود؛ هذیانی که تبارز نهایی‌اشش به شکل مجاهدینیسم خواهد شد، چرا که سبقه‌ی تاریخی و وجهه‌ی میلیتانت‌اش هم این امکان را پیشاپیش و بیشتر از رقبایش در نهادش کارگزاری کرده است. از این حیث مظلوم کوبانی نیز حامل چنین ویژگی‌هایی است، از این روست که در جدال رسیدن به کعبه آمال این دو برگزیده شدند. شخص نمی‌تواند منتزع از بستر رشد و حیات خود باشد و لاجرم حیاتش محصول شرایط نمواش است.
آن‌چه از ظاهر امر پیداست مهتدی و جریان مطبوع‌اش در این لحظه زبان گویا اما الکن جریانات کثیر اتنیکی و مذهبی‌ای گشته و خود را در کالبد ممکن‌ترین جریان برای به بیان درآمدن و محمول شدن جنبش‌گرایی و سیاست ارتجاعی تکوین می‌دهد.


📝 باهم بخوانیم.
—————
https://t.me/SocialistPointOfView

🔴«لنین در ۱۹۱۸»
🔺کارگردان: میخائیل رُم
🔺زیرنویس: نقطه نظرات سوسیالیستی (S.P.O.V)

🔻«لنین در 1918» فیلمی داستانی به کارگردانی میخائیل رُم و محصول سال 1939 سینمای شوروی است. رم که دو سال قبل‌تر، با تولید «لنین در اکتبر» (1937)، به گواهی جی لیدا، مورخ سینمای روسیه، سرآغاز دورۀ «اوج شکوفایی» سینمای شوروی و «سازماندهی مجدد ساختار صنعت فیلمسازی شوروی» را رقم زده بود، در این فیلم که در بطن سال‌های پرآشوب «تصفیۀ حزب» ساخته شده است، به حوادث سال پرآشوب 1918 می‌پردازد.
و بی‌شک، ریشۀ سرنوشت عجیب این فیلم را باید در بطن همین تنازعات و آشوب‌ها جست. پس از آخرین بازنگری اجباری در سال 1956، نخستین سال‌های پس از مرگ استالین و تقبیح «کیش شخصیت» او در کنگرۀ سراسری حزب، حدوداً 20 دقیقه از فیلم سانسور شد: همۀ تصاویر حاوی چهره و نام استالین و بوخارین، سکانسی از دلداری‌دادن یاکوو سوردلوف به نادژدا کروپسکایا پس از ترور لنین، و حتی سکانسی که در آن کارگری انقلابی از اهالی پترزبورگ، لنین را (که البته می‌دانیم عمداً خود را در بحث با او به تغافل زده) دیوانه خطاب می‌کند.
«لنین در 1918» که همچون فیلم قبلی رم، «لنین در اکتبر» به سفارش و با نظارت مستقیم کمیتۀ مرکزی حزب ساخته شد، سوای کارکردهای سیاسی آشکارش که شاید فقط مختص دورۀ تولید فیلم بود و کشف آنها کار چندان دشواری نیست، حتی در سال‌های موسوم به دورۀ «همزیستی مسالمت‌آمیز» با غرب نیز همچنان، در جغرافیایی دیگر تأثیرگذار بود: طی سال‌های انقلاب فرهنگی در چین، «لنین در اکتبر» و «لنین در 1918» تنها فیلم‌هایی از سینمای شوروی بودند که طی تقریباً یک دهه به‌طور مداوم در سینماها اکران می‌شدند.
فیلم پس از سانسورش در 1956، در سینماهای شوروی نیز مجدداً اکران شد.
«نقطه‌نظرات سوسیالیستی» (S.P.O.V) نسخۀ کامل این فیلم را برای نخستین‌بار با زیرنویس فارسی تقدیم می‌کند.
_________
https://t.me/SocialistPointOfView