نگاه متفاوت (احمد زیدآبادی)

تورم و گرانی هم صبر دارد؟

عباس عراقچی وزیر خارجه گفته است: "صبر ما زیاد است"!
شاید صبر او زیاد باشد اما تورم و گرانی صبربردار نیست و صبر "شکم گرسنه" هم لبریز شده است.
با کمال تأسف، به دلیل کوته‌بینی، "فرصت‌های خوب" کشور برای رفع تحریم‌ها از دست رفته و فقط "فرصت‌های بد" باقی مانده است.
منظور از فرصت بد، وضعیتی در مقایسه با وضعیت بسیار بدتر و خطرناک است.
من می‌دانم که مذاکره و توافق با فردی مثل ترامپ چقدر سخت و ناگوار است، اما آلترناتیو آن چیست؟ این دقیقاً همان پرسشی است که جواب روشن و دقیق و متقاعده‌کننده واقع‌بینانه‌ای از سوی کلیت سیستم طلب می‌کند. فصل شعار سپری شده است.
بدبختانه، اصولگرایان با نگاهی محدود و خالی از هر نوع دوراندیشی، صرفاً به منظور زمین‌گیر کردن اصلاحات، نیرویی را آموزش دادند و به میدان سیاست فرستادند که در خیالات خود غرق است و قادر به دیدن و درک معضلات عینی نیست. این نیرو اگر آن روز به کار اصولگرایان آمده امروز به بلای جان‌شان تبدیل شده و اجازۀ تصمیم‌گیری مبتنی بر سنجش عقلایی را به آنان نمی‌دهد. اصولگرایان عملاً مار در آستین خود پرورش داده‌اند و امروز نه فقط خودشان بلکه تمام جامعه جور آن را می‌کشد.
از این جهت، شرایط بی‌نهایت دشواری ظاهر شده است. رأی دهندگان به آقای پزشکیان انتظار دارند او مشکل را حل کند. واقعیت این است که از او کاری ساخته نیست. این ماجرا اجماع رسمی و علنی عموم نهادهای حاکم را طلب می‌کند. اگر شتاب نشود، "فرصت بد" هم از دست می‌رود و آنگاه باید با بدترین وضعیت دست و پنجه نرم کرد.
#احمد_زیدآبادی
@ahmadzeidabad

جیلا!

+ اینا چیه رفتی برا مَ نوشتی؟ می‌خوای خونه خرابم کنی؟ تِه رحم سرت نمی‌شه؟ مروت سرت نمی‌شه؟ عقل تو کله‌ت نیست؟ الان دو هفته آزاگاره که خورد و خُو نداریم. تو ئی دو هفته فاطو سه بار به غشوه افتاده. مَ خودمم دلم داره از جا کنده می‌شه. ئی کل‌اسمال هم که گلاب به روتون ک...ریقک گرفته! پیرمرد پاک از حال رفته. تِه که خودت راه می‌بری. اَ جوونی یک بستوی می‌زده. دکتر غضنفریم گفته برا مرض قندش خوبه. پیرمرد اَ موقعی اشنفته چی نوشتی، همینکه بستی می‌زنه زود اً کله‌ش می‌پره. اصلاً براش افاقه نمی‌کنه. ته چرا دس از سر ما ور نمی‌داری؟ چرا برا ما پرونده‌سازی می‌کنی؟ چرا آدرس ما رِ می‌دی؟ می‌خوای آخر عمری خونه خرابمون کنی؟ به تو هم می‌شه بگی قومِ خویش؟
− مگه چی نوشتم خاله؟
+ دیگه می‌باس چی بنویسی؟ مگه ننوشته بودی که دیگه نمی‌تونی صحبتای ماه‌طلعت رِ تو روزنومه چاپ کنی چون خیلی تند شده؟ مَ کجام تند شده؟ کدوم صحبتم تند شده؟ همینطور مثل آمندلی خدابیامرز اَ خودت حرف در می‌یاری؟ پیش خودت نمی‌گی این بدبخت بیچارا تو کنج این دهات کس و کاری ندارن؟ نمی‌گی یه دفعه بریزن تو خونه‌شون؟ نمی‌گی ممکنه ببرنشون زندون؟ نمی‌گی....؟
− خاله این حرفا چیه؟ به خاطر یک جمله که اونم من نوشتم که نمی‌ریزن تو خونۀ شما!
+چطو نمی‌ریزن؟ خوبم می‌ریزن! مَ خودم ئی چیزاره راه می‌برم. مَ خودم هر شُو ماهواره نگاه می‌کنم. مَ خودم اَ همه چیز خبر دارم. تِه دگه می‌خوای یاد مَ بدی؟
− مگه تو کاری کردی یا تو خونۀ شما چیزی پیدا می‌شه که بخوان بریزن تو خونه‌تون؟
+ خب، پیدا نشه. مگه حتماً می‌با چیزی پیدا بشه که بریزن تو خونۀ آدم؟ همین جیلا مگه نریختن تو خونه‌ش؟
− منظورت ژیلا بنی‌یعقوب است؟
+ ها دگه! من زبونم نمی‌چرخه بگم جیلا، می‌گم جیلا! ها همون، همون بنی‌یعقوب. مگه ده نفر نرفته بودن خونه‌شون؟ خب، برا چی رفته بودن؟ سندی بود؟ مدرکی بود؟ کاری کرده بود؟ چیزی گفته بود؟ خب، ولی رفتن و موبایلشه و اون لف‌تافشه چیه اونم بردن از شوورش‌م بردن. اسم شوورشم بهمنه. خواهرت می‌گفت تو زندون با هم بودین. ببین چطو اَ همه چیز سر در می‌یارم؟ گفتن موبایل و لف‌تافشونه بردن از توشون سند مدرک پیدا کنن! یه مَ به گوشِ خودم از رئیس قِضائیه شنیدم که گفت اول باید مدرکی باشه بعد برن خونۀ مردم، نه اول برن خونۀ مردم تا بعد مدرک جور کنن! ولی خب، مَ که نمی‌دونم تو ئی مملکت چه خبره. نه اینکه ندونم ها! نه، خیلی هم خوب می‌دونم که چه خبره، برا همی می‌گم که ته چرا با ئی حرفات آدرس خونۀ ما رِ می‌دی؟ چرا برا ما پرونده‌سازی می‌کنی؟ چرا ور ما دردسر می‌سازی؟ می‌دونی اگه یه موقع ده نفر بریزن خونۀ ما اول این فاطو چشماش اً ترس می‌پلقّه، بعد ئی پیرمرد کل‌اسمال جا به جا ر..ق رحمته سر می‌کشه؟ پیرمرد می‌ترسه ئی دو− سه مثقالوره زیر دشکش پیدا کنن و بفرستنش کا تی تی! می‌فهمی کا تی تی کجاس؟ همی اولِ کرمونه! بعدشم وقتی برا ئی جیلا با او جثۀ ریزه میزه‌ش ده نفر بریزن تو خونه‌ش، برا ما خدا می‌دونه چند نفر بریزن! خودت که می‌دونی خاله. مَ استخون‌بندیم به آمندلی خدابیامرز رفته. همچی بگی نگی هیکلم یه کم درشته. چرا دروغ؟ راستش قد و قواره‌م ماشالله نوم‌خدا به همی ترامپ رفته! بعضیا پشت سرم چُو انداختن ماه‌طلعت‌گُنده! حالا بذار بگن گُنده! چیزی ازم کم می‌شه؟ ترسم بیشتر از اونه حالا که برای جیلا ده نفر ریختن خونه‌ش برا مَ صد نفر بریزن! اونوقت جلو در و همسایه چه خاکی ور سر کنم؟ چه کارای می‌کنی خاله؟ قلبم داره مثِ ...نِ کاسِرک می‌زنه. اصلاً قِرار نداره. چه غِلطی کردم که خواستم به ته وارایی بدم که قوم و خویشیم! پیش خودم گفتم شاید بتونی بهمون کمکی برسونی، کمک که نرسوندی هچ، زندگیمونه سیاه کردی خاله!
(وسط این معرکهٔ ترامپ چه گیری کردم با این خاله ها! به خدا تا حالا دوبار حرفاشو آخر شب از تو صفحهٔ روزنامه برداشتن! تقصیر منه مگه؟)
#احمد_زیدآبادی
@ahmadzeidabad

فقط نباید مذاکره کرد!

برخی سایت‌های خبری وابسته به اصولگرایان افراطی، طوری از "تحریم بی‌سابقۀ ترامپ علیه ایران" خبر داده‌اند که انگار پیروزی بی‌سابقه‌ای نصیب‌شان شده است!
تمام فکر و ذکر و همّ و غمّ آنان عدم مذاکره با آمریکاست. گویی هر اقدامی که به جلوگیری از مذاکره منجر شود، از نظر آنان موفقیت و پیروزی برای‌شان محسوب می‌شود، حال اینکه این وسط "تحریم‌های بی‌سابقۀ ترامپ" چه بر سر اقتصاد و مردم و مملکت می‌آورد، برای‌شان علی‌السویه و حتی ظاهراً شیرین و از جنس نعمت است!
پس از دوم خرداد سال 76 تقریباً هر روز یکی از تیتر های اصلی روزنامه‌ها و مجلات وابسته به جناح ضداصلاحات بازتاب نقل‌قولی از یکی از سران این جناح بود که هشدار می‌داد؛ نبابد اجازه دهیم مشروطیت تکرار شود! منظورشان هم چیزی جز خنثی‌سازی و به شکست کشاندن پروژۀ اصلاحات با همۀ عواقب مخرب و زیانبار آن برای کشور نبود. خداوند روح رنجور زنده‌یاد سیدابراهیم نبوی را شاد گرداند. او در این باره طنزی بسیار دلنشین نوشت که اگر بازیابی و بازنشر شود، مصداق وضعیت امروز ایران هم خواهد بود.
#احمد_زیدآبادی
@ahmadzeidabad

در بارهٔ سخنان ترامپ

صحبت‌های دونالد ترامپ بیش از آنکه قابل تحلیل و تفسیر باشد، نیازمند "کشف رمز‌" است!
از این زاویه، در بارهٔ سخنان او در جریان
مصاحبهٔ مطبوعاتی‌ مشترکش با بنیامین نتانیاهو نخست‌وزیر اسرائیل در کاخ سفید توضیحات مبسوطی خواهم داد.
فعلاً فقط اشاره کنم که ترامپ برای "محو مسئلهٔ فلسطین از روی زمین" ایده‌هایی در سر دارد که حتی نتانیاهو را وحشت‌زده می‌کند!
در مورد ایران هم او به رمز و کنایه، هدف و استراتژی‌اش را آشکار کرد.
#احمد_زیدآبادی
@ahmadzeidabad

حداکثر فشار!

پیش از این هم نوشته‌ام که اعلام رویکرد دولت ترامپ در برابر جمهوری اسلامی، برای مقام‌های ایرانی شوکه‌کننده خواهد بود!
به نظرم او نهایت سختگیری را در پیش خواهد گرفت.
اظهارنظری از محمود واعظی رئیس دفتر آقای روحانی در زمان ریاست جمهوری‌اش دیدم که ترامپ را از تصمیم به خروج از برجام پشیمان دانسته بود.
اظهارات رسمی ترامپ اما نه فقط چنین چیزی را نشان نمی‌دهد، بلکه اشاره‌های موذیانۀ او حکایت از برنامه‌ای حداکثری از انواع فشارها علیه تهران را دارد.
فرصت توافق با دولت بایدن از دست رفت و اینک به نظر می‌رسد توفان سهمگینی در راه باشد!
#احمد_زیدآبادی
@ahmadzeidabad

چه خبر است؟

خدای من! چه خبر است؟ پیرمردی 80 ساله با خانمی 73 ساله دست داده و شوخی کرده و این شده است مسئلۀ اول کشوری که در کاخ سفید مشغول رایزنی برای چگونگی مقابله با آن هستند!
نسبت "فحشا" به دو هنرمند پا به سن گذاشته به دلیل دست دادن و شوخی کردن، همانا که دود از کلۀ آدمیزاد بلند می‌کند!
هدف از این فضاسازی‌ها و التهاب‌آفرینی‌ها چیست؟ اگر هدف ساقط کردن دولت و منکوب کردن وزیر فرهگ و ارشاد است که به نظر نمی رسد آنها به صندلی خود چنان چسبیده باشند که برای برکناری‌شان به التهاب‌آفرینی نیازی باشد! یکی تصادفی و دیگری به اکراه در این موقعیت قرار گرفته است! پاستور دیگر شبیه جایی بین چکش و سندان است. هر کش داوطلب نشستن در آنجاست باید دو دستی تقدیمش کرد!
#احمد_زیدآبادی
@ahmadzeidabad

کدام کفار؟

علی اکبر احمدیان دبیر شورای عالی امنیت ملی گفته است: "با کفار هم می‌شود مذاکره کرد."
به نظرم استفاده از مفاهیم مربوط به دوران امپراتوری‌های دینی برای اظهارنظر در بارۀ مذاکره در عصر ملت-دولت موجه نیست و تناقضات بسیاری به دنبال می‌آورد.
در دستگاه مفهومی امپراتوری های دینی ماقبلِ تأسیس نظام ملت-دولت، علاوه بر تقسیم جهان به دو قطب دارالسلام و دارالکفر، غیرمسلمانان به کافر حربی، کافر ذمی و اهل کتاب تقسیم می‌شدند.
اگر قرار به پایبندی به آن دستگاه مفاهیم باشد، رهبران چین و کرۀ شمالی و کوبا مصداق کفر محض به شمار می‌روند زیرا نه فقط وجود خدا را نفی می‌کنند، بلکه مرام‌شان با هر نوع دیانت در تعارض است. طبق همان قاعده، رهبران آمریکا به دلیل مسیحی بودن، اهل کتاب به حساب می‌آیند و بنابراین، برای هر نوع ارتباط اولویت بیشتری نسبت به چین و کرۀ شمالی و کوبا پیدا می‌کنند.
این در حالی است که نظام جمهوری اسلامی در برقراری رابطه با چین و کرۀ شمالی و کوبا مطلقاً ملاحظۀ "کافر" بودن رهبران آنان را نکرده و یا به عبارتی با کفرشان به راحتی کنار آمده و گرم‌ترین روابط را با آنها برقرار کرده است. در مقابل، با کشوری مثل آمریکا که رهبرانش اهل کتاب هستند، به تعارض و تخاصم برخاسته و حتی حاضر به مذاکره با آنان نیست.
با این توضیحات، اگر قواعد فقه سیاسیِ دوران امپراتوری‌های دینی در برقراری رابطه با کشورها در این عصر پاسخگو نیست و تناقض به بار می‌آورد، در سایر حوزه‌های سیاسی نیز این مشکل وجود دارد و لازم است نوع اجتهادی که دکتر محمد اقبال لاهوری مطرح کرده است در بازسازی فکر دینی رایج شود.
#احمد_زیدآبادی
@ahmadzeidabad

داغش را بر دل همه بگذارید!

سایت الف تیتر زده است: "حسرت بازداشت این بار هم بر دل مهدی نصیری ماند."
اگر بازداشت و زندان، واقعاً حسرت دارد، لطفاً داغ آن را بر دل دیگر فعالان سیاسی محکوم و زندانی هم بگذارید!
#احمد_زیدآبادی
@ahmadzeidabad

هراس ندارد؟

از عباس عراقچی وزیر خارجه نقل شده است که در ایران یک جریان طالبان‌هراسی وجود دارد.
یعنی نباید وجود داشته باشد؟ در مثل آمده است که چگونه می‌توان از موجودی که شاخ دارد اما تشخیص و رحم ندارد، هراس نداشت؟
اینکه با استفاده از زور اسلحه و ترور بر کشوری مسلط شد، زنان را از تحصیل و هرگونه فعالیت اجتماعی محروم کرد، شبکه‌های تلویزیونی را از نشان دادن هر موجود ذی‌روح و ذی‌حیات برحذر داشت، آثار تاریخی و ملی کشور را تخریب کرد، بدون رضایت مردم خود را "امیرالمؤمنین" نامید و از دید عموم غایب شد و حتی در نماز عیدین نیز پشت به مردم خطبه خواند، پرچم ملی را بی‌اعتبار و مردم خود را آواره کرد و با ذره‌بین در بین آراء فقهی متقدمان، در پی کشف و احیای هر نظر و دستور محدودکننده و منسوخ برآمد و آن را به عنوان "حکم خدا" بر مردم بی‌پناه تحمیل کرد، جای هراس ندارد؟
#احمد_زیدآبادی
@ahmadzeidabad

اندازه نگه دار که اندازه نکوست!

وضعیتی بدین پیچیدگی و خطرناکی برای ایران در صد سال اخیر پدید نیامده است.
طبیعی است که پیچیدگی و خطرناکی شرایط، نیروهای سیاسی آگاه به آن را، محتاط و دست به عصا کند. به نظر من عمدتاً کسانی در چنین وضعیت‌هایی، جسارت و بی‌پروایی سیاسی از خود نشان می‌دهند که یا تحلیل و درک روشنی از پیچیدگی‌ها و خطرات پیش رو ندارند، یا به فعل درآمدن خطرات بالقوه علیه کشور دغدغۀ فعالیت‌شان نیست و یا عواطف و احساسات پیشران آنهاست.
از این رو، از نظر من جسارت و بی‌پروایی در این شرایط، بی‌شباهت به جسارت و بی‌پروایی سلطان محمد خوارزمشاه در برابر فرستادگان چنگیزخان نیست! متأسفانه افراد بی‌پروا، هر حسابگری و احتیاط عقلایی را هم به حساب محافظه‌کاری، ترس، انفعال و هزار سیئۀ دیگر می‌گذارند و چهره‌های ناهمسو اما سودمند به هنگام هجوم بحران را ملکوک و بدنام می‌کنند. رفتارشان از سر بدسگالی نیست، بلکه داستان را بیش از اندازه ساده و بسیط فرض کرده‌اند!
مردی در سطح سیدمحمد خاتمی طبیعی است که در این شرایط محتاط باشد. او البته بالذات محتاط است! احتیاطش ممکن است گاه به کار نیاید، اما در این زمانه، سخت به کار می‌آید. نقد او حق همگان است اما هجوم به قصد ملکوک‌سازی، فقط سرمایه‌ای را می‌سوزاند.
پس به برخی از دوستان از زبان شیخ مصلح‌الدین سعدی شیرازی باید یادآور شد:
اندازه نگه دار که اندازه نکوست
هم لایق دشمن است و هم لایق دوست!

چند صدایی از درون کابینه؟

حسین صفدری معاون وزیر اطلاعات گفته است: " اکنون وقت مذاکره نیست و در چارچوب راهبردهای مصوب کشور فعلاً کسی بنای مذاکره ندارد."
آقای صفدری دلیل نامناسب بودن شرایط برای مذاکره را چنین شرح داده است: "آمریکایی‌ها می‌خواهند بگویند، یا باید عقب‌نشینی کنید، یا سرنگون شوید و یا اینکه نسخه‌ای که برای اسد پیچیده شد، برای شما نیز پیچیده خواهد شد."
پیش از این اسماعیل خطیب وزیر اطلاعات نیز در مخالفت با مذاکره با آمریکا، استدلال مشابهی مطرح کرده بود.
وزارت اطلاعات زیرمجموعۀ دولت پزشکیان است. حالا اگر قرار نیست صدای واحدی از تمام نهادهای حاکم در مورد مذاکره یا عدم مذاکره با آمریکا شنیده شود، انتظار این است که لااقل از مجموعۀ کابینه صدای واحدی صادر شود. اینکه شخص رئیس‌جمهور و برخی از اعضای کابینه سخن از ضرورت مذاکره به میان آورند و بعد مسئولان یک وزارتخانه، خلاف آن را اعلام کنند، پیامی جز "هیچکاره" بودن رئیس‌جمهور حتی در داخل کابینه، به دنبال ندارد.
از این گذشته، به فرض آمریکا در هر مذاکره‌ای بخواهد همان را بگوید که آقای صفدری حدس زده است. مگر بدون مذاکره نمی‌تواند همان پیام را به مسئولان جمهوری اسلامی برساند؟ آیا مذاکره نکردن مانع از انتقال آن پیام و اقدام در جهت اجرای آن می‌شود؟
مذاکره و گفتگو به خودی خود نه کورکننده و نه شفادهنده است. بستگی به نتیجه‌اش دارد. با این حال، خرد و تجربۀ بشری نشان می‌دهد که همواره مذاکره بهتر از عدم‌مذاکره است؛ چون در حداقل صورت آن، شفافیت ایجاد می‌کند و راه حدس و گمان‌های باطل را می‌بندد.
آقای صفدری تأکید کرده است: "هر چیزی وقت خودش را لازم دارد." و مردم سؤال می‌کنند که وقت مذاکره با آمریکا به قصد رفع تحریم اقتصادی کشور، پس کی فرا می‌رسد؟ از سال 1371 که این بحث در دولت مرحوم هاشمی رفسنجانی مطرح شد تا این لحظه که 32 سال از آن تاریخ می‌گذرد، هر گاه هر دولتی به لزوم مذاکره با آمریکا اشاره کرده است، عده‌ای زمان آن را "نامناسب" دانسته‌اند؟ پرسش این است که زمان مناسب دقیقاً چه زمانی است که فرا نمی‌رسد؟
در واقع هر چه زمان گذشته، مواضع آمریکا هم سخت‌تر شده است و چه بسا در مذاکرات احتمالی، دولت ترامپ مشابه همان چیزهایی را مطرح کند که آقای صفدری گفته است! خب این به چه معناست؟ جز اینکه زمان به سود ایران نبوده و شرایط اقتصادی کشور روز به روز بدتر شده است؟ آیا کسی نباید در مورد روندی که به این نقطه رسیده، پاسخگو باشد؟
#احمد_زیدآبادی
@ahmadzeidabad

مبارک باشد!

گویا قرار است سعید مرتضوی لباس وکالت به تن کند!
مبارک باشد! از این بعد هر وقت اهل مطبوعات و خانواده‌های قربانیان بازداشتگاه کهریزک نیار به یک وکیل پایبند به قانون و حقوق بشر پیدا کنند، خوشبختانه در دسترس‌شان است!
#احمد_زیدآبادی
@ahmadzeidabad

آمین!

سید احمد علم‌الهدی: "از خدا می‌خواهیم که به عزت اولیائش، هرکسی را که خائن به این انقلاب، این ملت و این ارزش‌هاست، ذلیل قرار دهد."
کاسب محل این عبارات را از روی صفحۀ موبابلش می‌خواند و با چنان شدت و حدت و غلظتی "آمین" می‌گفت که انگار امام‌جمعۀ‌ مشهد همان افراد مورد تنفر او را در این نفرین، مد نظر داشته است!
#احمد_زیدآبادی
@ahmadzeidabad

مطالبۀ رفع حصر

شاید بیش از صد بار نوشته و گفته باشم که حصر 15 سالۀ شیخ مهدی کروبی، مهندس میرحسین موسوی و سرکار خانم زهرا رهنورد، ناعادلانه و غیرقانونی است و تداوم آن جز به ایجاد نارضایتی در بین بخش مهمی از جامعه ثمر دیگری ندارد.
از نگاه من، هر شهروندی که نسبت به حقوق انسانی و شهروندی دیگر شهروندان حساس است، وظیفۀ شهروندی و انسانی‌اش، بیان نارضایتی و اعتراض خود به ادامۀ حصر از هر راه ممکن و معقول و اثرگذار است.
یکی از راه‌های مشروع اعتراض سیاسی در بسیاری از جوامع امروزی، تجمع و حضور خیابانی است. در قانون اساسی جمهوری اسلامی هم این حق برای شهروندان به رسمیت شناخته شده است، اما در مقام عمل، حق تجمع و حضور خیابانی فقط برای قشر خاصی از حامیان وضع موجود و مخالفان هرگونه اصلاح و تحول در ادارۀ امور کشور مورد قبول قرار گرفته و دیگر اقشار نه فقط از این حق محروم شده‌اند بلکه اعلام تجمع‌شان معمولاً همراه با برخورد انتظامی و امنیتی و بازداشت و تشکیل پرونده و مجازاتِ زندان و شلاق و غیره است.
از همین رو، یکی از مطالبات اصلی نیروهای منتقد همواره این بوده است که حکومت باید به این حق تن در دهد و چنانچه نگران بروز آشوب و ناامنی است، ساز و کار لازم از جمله اختصاص محل خاصی در هر شهر برای اعتراض سیاسی شهروندان را فراهم سازد.
با این حال، تمام دولت‌ها به رغم وعده‌های اولیه، نخواسته یا نتوانسته‌اند به وعدۀ خود در این زمینه عمل کنند و بنابراین بحث "حضور خیابانی مسالمت‌آمیز" به منظور اعلام اعتراض سیاسی، به صورت مشکلی لاینحل باقی مانده و همچنان خطرات ناخواستۀ خود را به دنبال دارد.
یکی از عمده‌ترین خطرات این ماجرا این است که تجمع خیابانی در شرایط کنونی ایران، قابل کنترل و مدیریت از سوی دعوت‌کنندگان به آن نیست و به راحتی می‌تواند مورد نفوذ و سوءاستفادۀ "اغیار" قرار گیرد و از این جهت، نه فقط کمکی به تحقق هدف اعلام شده و کاهش رنج‌ها و آلام دردمندان نکند بلکه زمینه‌ساز مصائب و آلام تازه‌ای برای عده‌ای دیگر از افراد جامعه شود.
از همین رو، من قبلاً هم چند بار نوشته‌ام تا زمانی که خیابان قابل مدیریت و کنترل از سوی دعوت کنندگان شناسنامه‌دار آن نباشد و امنیت و آرامش آن تضمین نشود، عموماً نتیجۀ معکوس به بار می‌آورد و بر مصائب جامعۀ ما می‌افزاید بخصوص در موقعیت کنونی که دو نیروی متضاد با هم منافع‌شان در ایجاد ناامنی و امنیتی کردن شرایط و منتفی کردن هر نوع تغییر و تحول و اصلاح در روندهای جاری است.
#احمد_زیدآبادی
@ahmadzeidabad