نگاه متفاوت (احمد زیدآبادی)

درباره دیدار هیئت‏‌های آمریکا و روسیه در ریاض؛
نگاه ترامپ به جنگ اوکراین و پایان آن

یک مقام روسی مذاکرات هیئت‌های بلندپایۀ آمریکا و روسیه در ریاض را «بسیار مثبت» ارزیابی کرده است. دونالد ترامپ رئیس‌جمهور آمریکا برای پایان دادن به جنگ بین روسیه و اوکراین خود را کاملاً مصمم نشان می‌دهد و از همین رو، در پی یک گفت‌وگوی تلفنی طولانی با ولادیمیر پوتین همتای روس خود، روند کار را با فرستادن هیئتی سه‌نفره به عربستان به منظور دیدار با مقام‌های روسی به سرعت آغاز کرده است. مرحلۀ بعد از این مذاکرات، دیدار رودرروی ترامپ با پوتین در خاک عربستان است که برای روزهای آینده برنامه‌ریزی شده است.
ترامپ در طول چهارسالی که از کاخ سفید دور مانده بود، بی‌وقفه تکرار می‌کرد که اگر به جای جو بایدن او زمام قدرت در آمریکا را به دست می‌داشت، جنگ اوکراین هرگز اتفاق نمی‌افتاد. به همین جهت او پایان دادن به این جنگ را آسان می‌دانست و تأکید می‌کرد که در نخستین روزهای حضور مجدد خود در کاخ سفید، به این جنگ پرهزینه خاتمه خواهد داد.
فرمولی که ترامپ و تیم همکارش برای پایان دادن به جنگ بین روسیه و اوکراین در سر دارند، تا این لحظه هنوز در هاله‌ای از ابهام، پنهان مانده است. ولودیمیر زلنسکی، رئیس‌جمهور اوکراین به همراه سران کشورهای اروپایی از آن بیم دارند که ترامپ برای دستیابی به صلح با روسیه، تسلیم خواسته‌‌های پوتین شود و خاک اوکراین و امنیت اروپا را قربانی بلندپروازی خود در این زمینه کند.
سران اروپا و اوکراین به‌خصوص از این موضوع که ترامپ بخواهد از جانب آنان تصمیم بگیرد و خودشان را از میز مذاکره حذف و به حاشیه براند، به شدت خشمگینند اما از آنجا که از نقطه نظر امنیتی به حمایت آمریکا محتاجند، فعلاً از آنها کاری در مقابل ترامپ برنمی‌آید. این وضعیت در دورۀ 70 سالۀ پس از پایان جنگ جهانی دوم بی‌سابقه است و روابط دو سوی آتلانتیک را با مشکل روبه‌رو کرده است.
ترامپ و طیف حامیانش در حزب جمهوری‌خواه آمریکا، نوعی از «ناسیونالیسم» را در دستور کار خود قرار داده‌اند که مخالف پذیرش مهاجران خارجی و همینطور هر نوع کمک بدون فایدۀ آشکار آمریکا به نهادهای بین‌المللی و کشورهای خارجی است. همین مسئله ظاهراً آنها را از لیبرالیسم سیاسی و حامیان آن در آمریکا و اروپا متنفر کرده است و ابایی هم از بیان آن در مواجهه با حزب دموکرات آمریکا و چه رهبران اروپا ندارند.
بر همین اساس، جی.دی.ونس معاون ترامپ در اجلاس امنیتی مونیخ، به صورتی بی‌سابقه رهبران کشورهای اصلی اروپا را به دلیل پذیرش «بی‌رویۀ» مهاجران در جوامع خود، هدف انتقاد خود قرار داد و آنها را به تضعیف «دموکراسی و آزادی بیان» در سطح قاره متهم کرد. منظور او از تضعیف دموکراسی و آزادی بیان، به طور مشخص، محدودیت‌های قانونی کشورهای اروپایی در برابر احزاب راست افراطی و هواداران آنها در جوامع خود بود.
در واقع، ترامپ و همکارانش، لیبرالیسم سیاسی را به مثابه آفتی در جوامع غربی می‌دانند، آفتی که به‌زعم آنها اقتصاد و انسجام فرهنگی و سنت‌های پایدار و قدرت نظامی این جوامع را از طریق گسترش نظام تأمین اجتماعی، پذیرش مهاجران آفریقایی و آسیایی، نسبی‌گرایی فرهنگی و بی‌علاقگی به افزایش بودجۀ نظامی، آسیب رسانده است. از این رو، دولت جدید آمریکا در پی تقویت احزابی در اروپاست که در این نگرانی‌ها با کاخ سفید سهیم باشند و معمولاً احزاب راست افراطی در این نوع نگرانی‌ها با تیم ترامپ همدلی کامل دارند.
به همین علت است که ایلان ماسک، مسئول وزارت «کارآمدی دولت» در کابینۀ ترامپ از تبلیغ علنی برای پیروزی حزب «آلترناتیو برای آلمان» به عنوان یک حزب راست افراطی در انتخابات پارلمانی آن کشور ابایی ندارد و جی.دی‌.ونس از ملاقات با آلیس وایدال رهبر این حزب هراسی به خود راه نمی‌دهد.
در واقع، ترامپ همانطور که در داخل آمریکا، لیبرالیسم سیاسی حزب دموکرات را زیر ضرب قرار داده در قارۀ اروپا و بریتانیا نیز به نبرد مشابهی دست زده است. او خواهان تضعیف احزاب لیبرال در اروپا و به قدرت رسیدن گروه‌های راست افراطی همسو با طیف متمایل به خود در حزب جمهوری‌خواه آمریکاست.
در نگاه ترامپ و همکارانش، جنگ اوکراین حاصل عملکرد حکومت احزاب لیبرال در اروپا و آمریکاست و تداوم این جنگ نیز جز به هدر دادن منابع مالی و تسلیحاتی جهان غرب و تقویت برنامه‌های احزاب لیبرال در دو سوی آتلانتیک کمک دیگری نمی‌کند.......(ادامۀ یادداشت در لینک زیر)
@ahmadzeidabad
https://hammihanonline.ir/fa/tiny/news-32687

راه جایگزین؛
تشکیل جبهه فراگیر علیه ترامپ ممکن است؟

بنیامین نتانیاهو نخست‌وزیر اسرائیل و مارکو روبیو وزیر خارجۀ آمریکا پس از دیدارشان در بیت‌المقدس، در مورد رویکرد دولت‌های خود در خاورمیانه، جای تردید و ابهامی باقی نگذاشتند. دو هدف اعلام‌شدۀ آنها مقابله با ایران به هر شکل ممکن و به تاریخ سپردن مسئلۀ فلسطین است.
جمهوری اسلامی به طور رسمی اعلام کرده است که حاضر به مذاکره با دونالد ترامپ رئیس‌جمهور آمریکا نیست، زیرا طبق نظر نهادهای حاکم، وی نه به دنبال توافقی متوازن بلکه در پی تحمیل شرایط خود به تهران است.
این تلقی از خط مشی دولت ترامپ غیرواقع‌بینانه نیست، اما آیا قرار است نفی مذاکره، کار دو کشور را به رویارویی تمام‌عیار از جمله برخورد نظامی بکشاند و یا اینکه برای پیشگیری از برخورد، همچنان راه تازه‌ای قابل تصور است؟
در عرصۀ سیاست جهانی معمولاً اگر یک کشور در مواجهه با کشور دیگر، مسیری خاص را به زیان خود بداند، لاجرم باید مسیر تازه و جایگزینی را برای خنثی‌سازی تهدیدها معرفی کند وگرنه خواه‌ناخواه مغلوب شرایط خواهد شد.
پس از رد و نفی مذاکره با آمریکا، متأسفانه هنوز راه جایگزین از سوی افراد و نهادی مسئول مطرح نشده و میدان سیاست داخلی عمدتاً به دست محافلی افتاده است که به طرزی غیرمسئولانه بر طبل تنش می‌کوبند و خود را در مقابل هر نوع تهدید و خطر داخلی و منطقه‌ای و بین‌المللی رویین‌تن می‌پندارند. شرایط کشور اما جایی برای هیچ نوع خوش‌خیالی و بی‌احتیاطی باقی نمی‌گذارد........
علاوه بر دستگاه‌های حکومتی و دولتی، همۀ شهروندان بخصوص اهل فکر و اندیشه و گروه‌های مرجع جامعه از هر قشر و طبقه‌ای، لازم است شرایط خطیر کشور را به درستی درک کنند و رفتاری از هر جهت مسئولانه در برابر جامعۀ خود در پیش گیرند و هر ابتکارعملی که به ذهن‌شان می‌رسد با لحنی آرام و منطقی استوار ارائه دهند تا شاید کشور از این گذرگاه بی‌نهایت لغزان و خطرناک تاریخی به سلامت عبور کند........
........واقعیت این است که نزدیکی کشورهای عرب به اسرائیل و انفعال کشورهای اروپایی در برابر مسئلۀ فلسطین، عمدتاً نتیجۀ تصوری است که از سیاست منطقه‌ای ایران پیدا کرده‌اند. به‌زعم آنها، ایران با نفی راه‌حل دوکشوری و تعقیب سیاست نابودی اسرائیل، در کنار گسترش نفوذ خود در منطقه و توسعۀ برنامۀ موشکی و اتمی خود، منافع اروپا و کشورهای عرب را نیز به چالش کشیده و تهدیدی علیه آنها هم محسوب می‌شود.
طبیعی است که تهران قاطعانه این تلقی را رد کند، اما آنها موضوع را جدی گرفته و حتی بعضاً برای خنثی‌سازی آنچه «تهدید ایران علیه خود» می‌دانند به آمریکا و اسرائیل پناه برده‌اند. به همین علت تا هنگامی که جمهوری اسلامی را در مسیر گذشتۀ آن ببینند، خود را ناچار به کوتاه آمدن در برابر ترامپ و حتی فداکردن مسئلۀ فلسطین می‌پندارند.........
........مادامی که جمهوری اسلامی بر سیاست نابودی اسرائیل اصرار ورزد، هیچ دولت عربی یا اروپایی امکان همسو شدن با آن را نخواهد داشت، زیرا پیامد نهایی این سیاست را سلطۀ ایران بر منطقه و علیه منافع و موجودیت خود می‌دانند. از این رو، آنها در صورتی حاضر به همراهی با ایران می‌شوند که سیاست نابودی اسرائیل به سیاست حمایت از تشکیل کشور مستقل فلسطینی با تمام تبعات و لوازم آن در دیگر حوزه‌ها همراه شود.
بدون تردید این موضوع مخالفان قدرتمندی در داخل ایران دارد که عملاً دست دستگاه دولت را برای هر نوع مانور و تحرک و انعطاف و ابتکار در این زمینه بسته‌اند. سیاست اما علم اولویت‌هاست. چسبیدن به سیاست نابودی اسرائیل مهمتر است یا جلوگیری از شاخ به شاخ شدن نظامی با آمریکا و اسرائیل و محو مسئلۀ فلسطین به ظالمانه‌ترین صورت؟ این پرسشی است که ارگان‌های رسمی مختلف باید به طور شفاف به آن پاسخ دهند.........(متن کامل یادداشت در لینک زیر)
@ahmadzeidabad
https://hammihanonline.ir/fa/tiny/news-32575

https://www.youtube.com/watch?v=eCwS79RPHOo
آنچه جامعۀ ایرانی امروز به آن نیاز دارد نه تکرار مشکلات و دردها و نه تکرار مجموعه‌ای از "بایدهای همیشگی و تاریخی" بلکه جستجوی راهی عملی برای برون‌رفت از این وضعیت بی نهایت پیچیده و بغرنج است. "استراتژی" یعنی مسیری عملی و حساب شده و فارغ از احساسات غلیظ و تکلیف‌گرا، برای دستیابی به نتایج مشخص و ملموس و پیشگیری از سقوط جامعه و کشور، گمشدۀ پدیده‌ای به اسم مبارزۀ سیاسی" در تاریخ معاصر ایران است.
در غیاب استراتژی، چه جان‌ها که بی‌دلیل گرفته شد، چه رنج‌ها که بی‌دلیل بر دل مادران و پدران نشست. چه سرمایه‌ها که به هدر رفت.....و همچنان می‌رود....
@ahmadzeidabad