Untune

#Bestof2024
(75-71)

75. Crowded House - Gravity Stairs
نیل فین این بار با همراهی دو پسرش و بیسیست قدیمی گروه نیک سیمور با آلبوم Gravity Stairs (که اسمش برگرفته از پلکان سنگی‌ای در یونان هست که نماد مسیر پرچالش زندگیه) برگشته که تاملی عمیق و خانوادگی به درون مفاهیمی مثل گذر عمر و میراث انسان‌هاست. آلبومی که هم در کاور و هم در بافت صوتی‌ش الهامات واضحی از Revolver بیتلز گرفته و گرچه ادعای بزرگیه، اما برای من بهترین آلبومشون از زمان دبیو آلبومشون به حساب میاد.

74. Lucky Daye - Algorithm
آلبوم Algorithm شنونده رو در دنیای غنی و ملموسی از groove غرق می‌کنه؛ آلبوم ریلکس و پرانرژی‌ای که به شکل کم‌نقصی R&B و سول رو ترکیب می‌کنه. فقط کاش مدت زمان حدودا یک ساعته‌ی آلبوم کمی کوتاه‌تر بود.

73. Philip Glass Solo - Philip Glass
فیلیپ گلس یکی از بزرگترین آهنگسازان عصر ما، در سال‌های ۲۰۲۰ و ۲۰۲۱ پشت پیانوش نشست و -برخلاف تقریبا تمام آرتیست‌هایی که در اون دوره به ضبط موسیقی پرداختن- به جای اشاره به انزوا و تنهایی اون روزها به مرور خاطرات در قالب ورژن پیانوی معروفترین قطعاتش و چند فطعه جدید پرداخت پرداخت. آلبوم متفاوت و آرومی که در چارچوب مینیمالیسم همیشگی کارهای گلس ما رو با آرامشی همراه می‌کنه که توی کارهای کمتر آرتیستی نمونه مشابهش پیدا می‌شه.

72. Michael Head & the Red Elastic Band - Loophole
با گذشت کمتر از ۲ سال، مایکل هد و گروهش دنباله‌ای بر آلبوم خیلی خوب Dear Scott رو عرضه کردن. Loophole فضای گرم و صمیمی‌ای داره که عناصر Bosa nova و الگوبرداری از موسیقی سایکدلیک پاپ دهه ۶۰ بوضوح درونش دیده می‌شه. شعرهای هد همچنان فوق‌العاده‌ن و این بار بار عاطفی‌شون بیشتر هم شده. از حضور بیل رایدر جونز هم نباید بگذریم که جلوتر به آلبوم فوق‌العاده‌ی امسالش Lechyd Ya خواهیم پرداخت.

71. Sarah Blasko - I Just Need to Conquer This Mountain
خواننده و ترانه‌سرای استرالیایی با هفتمین سولو آلبومش بعد از شش سال سکوت برگشته؛ آلبومی که شخصی‌ترین اثر دو دهه کریرش به حساب میاد و از موضوعات متفاوتی مثل سرخوردگی مذهبی، طلاق، تنهایی و مسیر گذر از اونها به عنوان یک مادر با ما صحبت می‌کنه. جو آلبوم ترکیبی از وهم و امیده؛ با پیانوی مینیمال، سازهای زهی سنگین و باشکوهش و روح دمیده شده موسیقی گاسپل. آلبومی که نقطه اوج هنری بلاسکو بهترین اثرش تا به امروز محسوب میشه.

@Untunes

#Bestof2024
(80-76)

80. Dr. Dog - Dr. Dog
با وجود افتی که توی شاید ۱۰ سال اخیر داشتن اما هم‌چنان جایگاه Dr. Dog در صحنه موسیقی ایندی راک برای بالغ بر دو دهه به عنوان یکی از بندهای ثابت‌قدم این ژانر تثبیت شده است. و حالا آلبوم یازدهم و سلیف‌تایتلدشون رو داریم که با تکیه بر ریشه‌های ایندی راکشون و المان‌های سایکدلیک راک دهه ۶۰، در کمال بی‌ادعایی، منسجم‌ترین و پرداخت‌شده‌ترین آلبوم یک دهه اخیرشون به حساب میاد.

79. Vegyn -The Road to Hell Is Paved With Good Intentions
دومین آلبوم Vegyn سفری غنی و چندلایه است که با در نوردیدن مرز ژانرهای مختلف (Glitch/TripHop/Neo-Psychedelic/Downtempo) به تنش‌های وجودی می‌پردازه؛ تقابل امید و ناامیدی، رکود و رشد، نور و تاریکی. با این حال اثر بی‌نقصی نیست. در نیمه دوم آلبوم از نفس می‌افته و دچار افت می‌شه و همچنین میکس هم خیلی متعادل و یکدست نیست؛ گاهی وکال بیش از حد بولده و گاهی هم صدای بیس کاملا محوه. در مجموع اما جاه‌طلبی Vegyn تا حد خوبی نتیجه داده؛ The Road to Hell Is Paved With Good Intentions در قالب موسیقی Downtempo اش شکنندگی زندگی رو به بهترین شکل منعکس می‌کنه و ما رو به تاب‌آوری در برابر زندگی تشویق می‌کنه.

78. Allie X - A Girl With No Face
سومین آلبوم Allie X، هنرمند کانادایی ژانر سینث‌پاپ، با فضای دارک و رازآلود Darkwave دهه ۸۰ و استفاده کلیشه‌های رایج ژانر، سفر شنیداری و مفهومی‌ای هست که قصد داره به Queerness در عصر امروز بپردازه. آلبومی که شاید از نگاه صرفا سطحی فراتر نره، اما منسجم‌ترین اثر Allie به حساب میاد.

77. Iron & Wine - Light Verse
آلبوم Light Verse (که اولین سولو آلبوم Iron & Wine از سال ۲۰۱۷ به شمار میاد)، بازگشت آرام و متین یکی از یونیک‌ترین آرتیست‌های ایندی‌فولک ۲ دهه اخیر به دنیای موسیقیه. این بار شاید سم بیم خیلی از منطقه امن آثار خودش خارج نشده باشه، اما ترکیب گرما و صمیمیت موسیقی فولک اش با شکوه ارکسترال ارکستر ۲۴ نفره‌ای که در جریان ضبط آلبوم همراهی‌ش کردن، حکم بازگشتی به آثار کلاسیک فولک اما با پرداختی مدرن رو داره. شاید اثری از Raw بودن آلبوم‌های اولش (که عمدتا آثاری آکوستیک بودن) دیده نشه، اما Light Verse گواهی بر تداوم و ظرافت هنری سم بیم هست؛ جایی که با صدای نجواگونه‌ش (که یادآور الیوت اسمیته) بر فراز Fingerpicking همیشگی‌ش از میانسالی و پذیرش دوگانگی‌های زندگی حرف می‌زنه.

76. Tucker Zimmerman - Dance of Love
تاکر زیمرمن خواننده کهنه‌کار ژانر فولک، در ۸۳ سالگی و بعد از چندین دهه زندگی در بلژیک با اعضای بند Big Thief توی یه کلبه روستایی واقع در New England جمع شدن و یکی از صمیمی‌ترین آلبوم‌های سال رو ساختن؛ اثر الهام‌بخش، دلنشین و ساده‌ای که در قالب ارج نهادن به ایده‌های کلاسیک موسیقی فولک، پیوند غیرمنتظره و دوست‌داشتنی‌ای بین دو نسل ایجاد کرده؛ پیوندی که بیشتر از هرچیزی یادآور همکاری جانی کش و ریک روبین هست.

@Untunes

#Bestof2024
(85-81)

85. Ben Böhmer - Bloom
آلبوم جدید بن بومر به تمام ویژگی‌های شناخته‌شده و بیسیک Edm وفاداره؛ از سینتی‌سایزرهای غرق در ریورب گرفته تا بیس‌لاین عمیق و اشعار کلیشه‌ای، و حتی می‌شه گفت یه جاهایی در حال ادای احترام به Jamie Xx یا Kiasmos هست. با وجود همه اینا اما یکی از بهترین آلبوم‌های هاوس امسال رو شاهدیم که احساس در تمام قطعاتش موج می‌زنه؛ نوآور و انقلابی نیست اما شنیدنش لذت‌بخشه.

84. ionnalee - Close Your Eyes
آهنگساز سوئدی ژانر الکتروپاپ، Ionnalee، با آلبوم دو زبانه Close Your Eyes که اون رو "مرهمی برای هرج‌مرج در دنیای مدرن" خطاب کرده، برگشته تا بازم ما رو به پناهگاه مملو از سینتی‌سایزر خودش فرا بخونه و از دغدغه‌های زیست‌محیطی‌ش تا رویاهای شبح‌وارش باهامون حرف بزنه.

83. Vince Staples - Dark Times
آخرین اثر وینس استیپلس تحت لیبل Def Jam و آخرین آلبوم از سه‌گانه‌ی سلف‌تایتلد اون (که از سال ۲۰۲۱ شروع شد)، شاید شخصیت هنری وینس رو بازتعریف نکنه اما با لیریکس بی‌پروا و موسیقی مینیمالیستی‌ش (که ردپای آثار مک میلر هم درونش دیده می‌شه) جایگاهش رو به عنوان یکی از آرتیست‌های خلاق موسیقی رپ امروز تثبیت می‌کنه.

82. Tyler, The Creator - Chromakopia
بهترین توصیف برای Chromakopia شاید "ترکیب موزونی از رشد و عقب‌گرد به صورت همزمان" باشه. تایلر در سال ۲۰۱۷ با انتشار Flower Boy نفس تازه‌ای به کارنامه هنری‌ش دمید، با Igor به اوج رسید و توی CMIYGL هم اون مسیر رشد رو پیوند زد به فضای کارهای اولیه‌ش. Chromakopia به عنوان ادامه‌ی چنین مسیری به شدت لنگ می‌زنه؛ آلبومی که توی ایجاد انسجام مشکل جدی داره و توی نیمه دومش دچار افت فاحشی می‌شه. از طرفی اما بدون نگاه به این پیشینه، Chromakopia آلبوم قابل قبولی به حساب میاد؛ لیریکس تایلر نسبت به سه آلبوم قبلی‌ش تند و تیز تره (گرچه که هیچوقت به برندگی و خشونت آلبوم‌های اولیه‌ش نزدیک هم نمی‌شه) و استفاده از الگوهای آشنای Neo Soul (که اونارو در Flower Boy و CMIYGL به بهترین شکل دیده بودیم) هم فضای جالب و شخصی‌ای رو ساخته. شاید اگه مسیر رشد رو یک مسیر خطی در نظر نگیریم بتونیم بگیم Chromakopia در راستای دیسکوگرافی احیاشده و در حال رشد تایلر قدم برداشته.

81. Thee Sacred Souls - Got a Story to Tell
با آلبوم Got A Story To Tell اعضای Thee Sacred Souls جایگاه خودشون رو به عنوان یکی از پیشتازان Modern soul revival محکم‌تر کردن. آلبومی که ترکیب وکال و هارمونی‌های نرمش، ملودی‌های به یاد ماندنی و سازبندی غنی‌ش بیشتر از هرچیزی یادآور آثار Marvine Gaye هست. پ.ن: نه تنها صدای جاش لین شبیه ماروین گی شده، بلکه حتی موضوعاتی که اینجا ازش می‌خونه هم شبیه چیزهاییه که ماروین گی توی آلبوماش می‌گفت. :))

@Untunes

87. Chelsea Wolfe - She Reaches Out to She Reaches Out to She
بعد از ۵ سال دوری، چلسی ولف بازگشت بسیار خوشایند و قدرتمندی رو داشته. She Reaches Out to She Reaches Out to She با فاصله گرفتن از Sludge Metal آلبوم قبلی و رفتن با سمت فضای آلبوم‌های Abyss و Pain Is Beauty و همچنین اضافه کردن المان‌هایی از Trip Hop، جذاب و متفاوت صدا می‌ده، هرچند که گاهی یکنواخت می‌شه. اما جذابیت اصلی این آلبوم در لیریکس و کانسپت آهنگ‌هاست؛ چلسی ولف از تاریک‌ترین ترس‌ها و خاطراتش و افکار سرکوب‌شده‌ش باهامون حرف می‌زنه. آلبوم بصورت مداوم در حال پیوند حال، گذشته و آینده است و همونطور که عنوانش می‌گه، درباره ارتباط "خود" با "خود" صحبت می‌کنه؛ ارتباطی که کاهی صمیمانه است، گاهی هشداردهنده است و گاهی هم مثل کشیدن ناخن روی دیوار آزاردهنده است.

86. Magdalena Bay - Imaginal Disk
سال ۲۰۲۴ پر از آلبوم‌هایی بود که هایپ بی‌اندازه اطرافشون اونا رو از چیزی که واقعا هستن خیلی متفاوت‌تر جلوه می‌داد. دومین آلبوم Madgalena Bay تقریبا اینطور وضعیتی داره. آلبوم خوبی که توی همه لیست‌های امسال حضور داشت و گاهی حتی "بهترین آلبوم سال" خطاب شد، طوری که نوشتن از نکات مثبتش صرفا تکرار مکرراته و قطعا همه‌تون ازش خوندید. اما در بطن ماجرا، این آلبوم چیزی فراتر از یک "آلبوم ایندی‌پاپ/الکترونیکای خوب با ایده‌های جالب" نیست و اتفاقا ایرادات ساختاری عجیبی هم داره. میکس آلبوم اصلا خوب نیست! به هیچ وجه از Eq استفاده درستی نشده و این تاکید بیش از حد به Compressor باعث آشفتگی بی‌دلیل و فشردگی خیلی زیاد صداها شده. به انبوه دست‌اندرکاران آلبوم دقت کنید، هیچکدوم از صداهایی که این افراد تولید کردن به درستی شنیده نمی‌شه. نمی‌شه منکر بلندپروازی بی حد و حصر اعضای بند برای این آلبوم شد، Imaginal Disk از دیدگاه خلاقانه بیش از حد جاه‌طلبانه‌ای رنج می‌بره که هیچ‌وقت نمی‌تونه اون رو به واقعیت تبدیل کنه و در تلاش برای رسیدن بهش، خیلی از چیزهایی که در آلبوم قبلی بهش رسیده بودن رو هم در اینجا از دست دادن.

@Untunes

#Bestof2024
(90-86)

90. Helado Negro - Phasor
در ادامه مسیر آلبوم های This Is How You Smile و Far In، سال قبل آلبوم جدید روبرو کارلوس لانگ (با نام هنری هلادو نگرو) آهنگساز و خواننده‌ی اصالتا اکوادوری رو داشتیم. آلبومی که از آثار قبلی به نسبت ساختار ساده‌تری داره و آهنگ‌ها بیشتر از این که روی سرگرم‌کننده بودن و اثرگذاری فوری متمرکز باشن، بیشتر جنبه تاملی و اثرگذاری در بلندمدت رو دارن. می‌شه گفت که لانگ به شکل تعمدی از نقطه امن خودش چه در اشعار (که انتزاعی و نسبتا کوتاهن و مضمون اصلی همه‌شون عشق به زندگیه) و چه در موسیقی (که در مرز بین امبینت پاپ و نئو سایکدلیا با المان‌هایی از بوسا نوا و دریم ماپ حرکت می‌کنه) خارج نشده و فضایی رو برای ما ترسیم می‌کنه که شاید انرژی زیادی رو القا نکنه، اما اجازه می‌ده که این انرژی در بکگراند ذهن ما به صورت پویایی جریان داشته باشه.

89. Kavus Torabi - The Banishing
«با شیاطینم جنگیدم، با فرشتگانم هم جنگیدم، اما خدا کمکم کن، نمی‌خوام با تو هم بجنگم.» سومین سولو آلبوم کاووس ترابی چیزی ماورای نظریه پیکاسو که "هنر گردوغبار روزمره را از روح انسان می‌زداید" رو به ما ارائه می‌کنه؛ آلبومی که تلاشی برای زدودن گردوغبارهای روحی نمی‌کنه و بیشتر سعی می‌کنه در فضای سایکدلیک راک سرخوشش (که یادآور سولو آلبوم‌های سید برت هم هست) ما رو با عمق درد و درگیری‌های روحی مواجه کنه. سفر ۴۲ دقیقه‌ای که دریچه‌ای تازه به جهان باز می‌کنه و بیشتر سعی می‌کنه درهای بیشتری رو به روی ما باز می‌کنه تا این که ببنده. عمده شناخت ما از کاووس ترابی به عنوان گیتاریست و فرانتمن بند سایکدلیک راک کهنه‌کار Gong هست اما در کنار این بند اون خیلی سرزنده و فعال مشغول چند پروژه دیگه مثل Cardiacs، Guapo، Gong، Medieval Baebes و فعالیت انفرادی خودش هم بوده. در سال ۲۰۲۰ و همزمان با همه‌گیری کووید؛ کاووس ساخت آلبوم جدیدش رو با هدف ساخت آلبومی مثبت و الهام‌بخش شروع کرد اما در مدت کوتاهی با دگرگونی زندگی شخصی‌ش (طلاق، انزوا، ترک خانواده و لندن، اون هم بعد از ۳۰ سال) مسیر آلبوم کاملا عوض شد؛ Banishing (که قرار بود اسم اولیه‌ش Now I'm Antichrist باشه) تبدیل شد به سفر شخصی و کاتارسیس کاووس، طوری که اون فرآیند ضبط آلبوم رو نوعی "آیین تطهیر" توصیف کرده. در نهایت هم کاووس به هدف اولیه‌ش که ساخت اثری مثبت و الهام‌بخش هست می‌رسه؛ «ضبط این آلبوم به نوعی دیالوگ با خودم تبدیل شد. تکمیل آن مانند یک فرآیند کیمیاگری بود؛ تبدیل درد، رنج و اندوه به چیزی زیبا.»

88. Fionn Regan - O Avalanche
تقریبا یک دهه‌ای هست که کمتر اسم فیون ریگان رو می‌شنویم. هنرمندی که سال ۲۰۰۶ با دبیو آلبومش جایزه مرکوری رو برد و با آلبوم سال ۲۰۱۱ اش طیف وسیعی از مخاطبین ایندی فولک رو با خودش همراه کرد، حالا با هفتمین آلبومش برگشته. آلبومی که با پرهیز از کلیشه‌های رایج موسیقی فولک، یکی از بهترین تجربه‌های سال رو به ما عرضه می‌کنه. خود ریگان درباره‌ش می‌گه: "انگار داری به دنیایی نگاه می‌کنی که توش عمق میدان هست، تابستونه، و تو داری توش شناور می‌شی و ازش بیرون میای. این آلبوم سرشار از انرژی محبوس تابستونیه! "

@Untunes