نیک کیو همواره به عنوان نقشه‌کش پیچیدگی‌های وضعیت انسانی شناخته شده که قلمروهای گناه، رستگاری و فواصل میان آن‌ها را ترسیم می‌کند. در Wild God اما کیو فاجعه‌ای شخصی، یعنی از دست دادن غیرقابل درک دو پسر، را به سرودی درخشان برای پایداری تبدیل می‌کند. این آلبوم که از پس مه‌های خیال‌انگیز Ghosteen و دوران همه‌گیری کووید در Carnage برآمده، همزمان هم سوگنامه و هم تولدی دوباره است. جرأت می‌کند در خلأ به دنبال نور بگردد و اندوه را به صدای مشترکی از سرپیچی و امید بدل کند. بیایید یک نکته را از همین ابتدا روشن کنیم: نیک کیو دیگر آلبوم نمی‌سازد، بلکه تجربه‌ای معنوی در قالب موسیقی را در اختیار مخاطبان، یا بهتر بگوییم پیروانش (?Where are my people now) قرار می‌دهد. Wild God رنسانس اواخر دوران کاری نیک کیو نیست، بلکه تتوی "من زنده ماندم" او به حساب می‌آید. در این آلبوم، خدای کیو خدایی بی‌قید و بند است، خدایی از هرج و مرج و دلسوزی که منعکس‌کننده تفکراتش در Red Hand Files درباره شفای جمعی می‌باشد. (ضمنا به زودی با ادامه ترجمه نامه‌های Red Hand Files در خدمت شما خواهیم بود.) حضور روح پسران کیو همچنان حس می‌شود، اما Wild God کمتر درباره سوگواری و بیشتر درباره تعالی سخن می‌گوید؛ به پرتگاه می‌نگرد و جرات می‌کند بخندد، بگریزد و با آواز خواندن از میان آن عبور کند. نیک کیو ما را دعوت می‌کند تا بر گورستان‌ها برقصیم و در آشوب زندگی، لطافتی بیابیم. آیا Wild God انقلابی است؟ برای برخی این آلبوم بازگشتی به ریشه‌های راک گروه محسوب می‌شود و فاقد جسارت آوانگارد Ghosteen است. اما این دیدگاه پوینت اصلی را از قلم می‌اندازد. آلبوم، وسواس‌های همیشگی کیو (گناه، رستگاری و تقاطع مقدس/ غیرمقدس) را به شکلی منسجم در هم آمیخته است. ترک‌هایی مانند «Wild God » و «Inversion » می‌توانستند در کنار Ballad های The Boatman’s Call یا وحشت وجودی جاری در Push the Sky Away قرار گیرند، اما با آرامشی به دست آمده از سختی و فقدان، روح تازه‌ای به آن‌ها بخشیده‌اند. Wild God اقدامی رادیکال بر مبنای ایمان است؛ نه به خدایان، بلکه به توانایی بشر در تحمل و پیشروی. شاید این آلبوم اندوه خام Skeleton Tree یا شکوه گاتیک Murder Ballads را نداشته باشد، اما میراث کیو به عنوان شاعر سرودهای پارادوکسیکال در دنیای راک را استوار می‌کند. همانطور که در ترک هم‌عنوان با آلبوم فریاد می‌زند: «Bring your spirit down! » ما به یاد می‌آوریم که رستگاری، همانند اندوه، یک عمل جمعی است؛ وحشی، بی‌قید و ضروری.

#Bestof2024 (3)
@Untunes