Untune

#Bestof2024
(30-26)

30. Still Corners - Dream Talk
ششمین آلبوم Still Corners فارغ از کاور آلبوم زشت و دمده‌اش، معمایی درخشان در مرز بین خواب و بیداریه. آلبومی که بر اساس رویاهای تسا موری، خواننده گروه شکل گرفته، همچنان که به امضای سینمایی دریم پاپ گروه وفاداره، این بار بافت‌های موسیقی سایکدلیک هم به جریان کار اضافه کرده. Dream Talk موسیقی متن رانندگی شبانه‌ای بی‌پایان به‌سوی ناکجاست؛ گریزان و رازآلود، مثل خود رؤیا.

29. Justice- Hyperdrama
هشت سال بعد از آخرین آلبومشون، غول‌های موسیقی الکترونیک فرانسه با Hyperdrama برگشتن؛ اثری به‌مثابه دور افتخار، که کمی نسبت به ناشناخته‌ها و فضاهای جدید مردد به نظر می‌رسه. پالت صوتی آلبوم بی‌نقصه؛ لحظات انفجاری‌ای از دیسکو، فانک، سینث‌فانک و دارک سینث ‌که با دقت وسواس‌گونه‌ای ازشون استفاده شده. شاید Hyperdrama از فضای خام و خشن Croesss فاصله گرفته باشه و روح جدیدی داشته باشه که کمتر توی آثار قبلی‌شون دیدیم، اما آلبوم ارزشمند و درخشانیه که همچنان جسارت Justice رو به ما یادآوری می‌کنه.

28. NxWorries - Why Lawd?
هشت سال بعد از Yes Lawd، اندرسون پاک و نالج دوباره در قالب NxWorries و این بار با آلبوم Why Lawd برگشتن؛ اثری که برخلاف آلبوم اولشون که سرشار از هیجان و جاه‌طلبی بود، یک سفر شبانه آرام به بطن مشکلات شخصی اخیر اندرسون پاک به حساب میاد. Why Lawd صادق‌ترین و بی‌پرده‌ترین ورژن پاک رو به ما نشون می‌ده؛ جایی که ترانه‌هاش میان اسطوره‌سازی شخصی و خود تحقیرگری در نوسان‌ان. Why Lawd بی‌نقص نیست. گاهی زیاده‌گویی می‌کنه، گاهی خودشیفته به نظر می‌رسه و نیمه دوم آلبوم هم دچار افت به نسبت اساسی‌ای می‌شه؛ اما این آلبوم نه علی‌رغم نقص‌هاش، بلکه بخاطر اونها اثری موفقه. Why Lawd از پیدا کردن زیبایی در مسیر سخت و پیچ در پیچ با ما حرف می‌زنه و همونطور که توی Move On می‌گه: "فعلا فقط سعی دارم ادامه بدم." و فعلا، همین کافیه.

27. Nala Sinephro - Endlessness
اگه فضای کیهانی صدایی داشت، احتمالا چیزی شبیه به صدای سینتی‌سایزرهای Endlessness می‌شد. دومین آلبوم نالا سینفرو آهنگساز بلژیکی-کارائیبی که ۳ سال بعد از دبیو آلبوم تحسین شده‌اش منتشر شد، تجربه معنوی ۴۵ دقیقه‌ای در دل موسیقی امبینت و الکترونیک هست. آلبومی که بزرگترین نکته مثبت و حتی شاید نقطه ضعف اصلی اون، امتناعش از تعهد کامل به بداهه‌پردازی جز و عمق آرامش‌بخش امبینت به حساب میاد اما همین شناور بودنش، اون رو تبدیل به تجربه‌ای معنوی و هیپنوتیزم‌کننده کرده.

26. Martha Skye Murphy - Um
دبیو آلبوم مارتا اسکای مورفی (که سابقه همکاری با نیک کیو، وارن الیس، اسکویید و ری مونتگومری رو داره) بیشتر از این که مجموعه‌ای از آهنگ‌ها باشه مثل تالار تسخیرشده‌ای پر از مجسمه (در اینجا آهنگ)هاست که بعد از کمی دقت به جزئیاتشون، چشم برداشتن از هرکدوم اون‌ها خیلی سخت به نظر میاد. با وجود این که Um آلبوم مورفی هست اما به طرز عجیبی پخته به نظر می‌رسه. از ملودی‌های فولک باروک گرفته تا اصوات گلیچ‌وار الکترونیک، Um صرفا یک تمرین در انتزاع نیست؛ اثریه که پذیرای شنیدن منفعلانه نیست و باید با دقت شنیده بشه، شنیدنی که گاها بخاطر تغییرات ناگهانی‌ش سخت به نظر می‌رسه. Um مارتا اسکای مورفی رو به عنوان هنرمند دگردیسی‌پذیری به ما معرفی می‌کنه که ارزش دنبال کردن داره. بی‌صبرانه منتظر آلبوم بعدی‌ش هستیم.

@Untunes

#Bestof2024
(35-31)

35. Jane Weaver - Love in Constant Spectacle
برای بیش از سه دهه، جین ویور مسیر منحصر به فردی رو توی موسیقی انگلیس طی کرده؛ از فضای رازآلود موسیقی فولکش گرفته تا فضای کارهای سایکدلیک سینث‌محورش. یازدهمین آلبومش اما فصل جدید و تاثیرگذاری در کارنامه‌اش به حساب میاد که بلندپروازی‌های خودش در موسیقی تجربی رو با شکنندگی احساسی (الهام‌گرفته از بیماری لاعلاج پدرش) درهم‌آمیخته.

34. Kim Deal - Nobody Loves You More
کیم دیل، چهره‌ی درخشان موسیقی ایندی راک که بیشتر اون رو با Pixies و The Breeders می‌شناسیم، در دبیو آلبومش Nobody Loves You More بعد از دهه‌ها فعالیت برای اولین بار در قالب یک هنرمند مستقل ظاهر شده؛ اثر متنوع و شلوغی که ضبطش بالغ بر یک دهه طول کشیده و در جریان ساخت اون با آرتیست‌های متنوعی از جمله استیو آلبینی فقید و اعضای Teenage Fanclub همکاری شده. Nobody Loves You More نه یک شاهکار بی‌نقص و نه صرفا اثری برای یادآوری گذشته درخشان دیل، بلکه تلاشی صمیمانه، بی‌پروا و گاها بی‌دلیل آشفته از هنرمندیه که تلاش می‌کنه بین میراث گذشته و جایگاه کنونی‌ش تعادل خوبی ایجاد بکنه.

33. Godspeed You! Black Emperor - No Title as of 13 February 2024 28,340 Dead
در جهانی که هنر و سیاست با فوریتی ملموس در هم تنیده شدن، بند پست راک کانادایی Godspeed You! Black Emperor که در بطن کارهاشون به خلق مناظر صوتی آخرالزمانی با تم آنارشیستی شهرت دارن، با آلبوم جدیدشون به شکل صریح و بی‌واسطه‌ای به جریان نسل‌کشی در غزه پرداختن. اثری که لایه‌لایه‌تر از آثر اخیرشونه (یادآور دوره اوج گروه در اوایل ۲۰۰۰) و نمونه درخشانی از ترجمه‌ی اندوه جمعی به صداست.

32. samlrc - A Lonely Sinner
آلبوم A Lonely Sinner اثر هنرمند برزیلی Samlrc، فارغ از فرآیند عجیب ضبطش (داخل یک استودیوی خانگی و با استفاده از ابزار نامتعارفی مثل قوطی نوشابه، آرشه ویولن، موزیک‌های قدیمی Björk و موسیقی متن Silent Hill 2)، موسیقی‌اش (که ترکیبی از عظمت پست راک، بافت‌های صوتی شوگیز و تجربی بودن ذاتی موسیقی آوانگارد هست) سرود پیروزمندانه‌ای برای تاب‌آوری اقلیت‌های جنسی در جامهه امروز به حساب میاد. در فضای LoFi و به ظاهر بی‌کیفیت آهنگ‌ها، Samlrc با صدای نجواگونه‌ش (که یادآور Phil Elverum هست) به روایت آلبوم و کانسپتش (سفر یک بره از شکنندگی به سرکشی) می‌پردازه. samlrc توی نوت‌های مربوط به آلبوم نوشته «این فقط بازتابی از آن چیزی است که هر روز از سر می‌گذرانم.»، در حالی که اون بی‌پرده سفرش رو روایت کرده، اثری رو خلق کرده که از دیوارهای استودیوی خانگی‌ش فراتر رفته و با آمیختن شکنندگی، سرسختی، یأس و امید اثری رو هم‌ردیف آثار ساختارشکنی مثل The Glow Pt.2 و Preacher's Daughter پدید آورده؛ یادآوری‌ای بر این که "حتی مهربان‌ترین بره نیز می‌تواند غرشی سهمگین داشته باشد."

31. Elbow - Audio Vertigo
بیشتر از ۲ دهه از شروع فعالیت گروه منچستری Elbow می‌گذره و دهمین آلبومشون، Audio Vertigo پاسخ محکمی به هرگونه رکود و یکنواختی به حساب میاد. اثری در تضاد با آلبوم مینیمال و خلوت Flying Dream (که در سال ۲۰۲۱ منتشر شد) که به جای فرو رفتن در تاملات شخصی، همون تأملات رو به موسیقی‌ای سرزنده و پرجنب‌‌وجوش تبدیل کرده. از نظر ریتم Audio Vertigo جسورانه‌ترین اثر Elbow محسوب می‌شه: جایی که قطعاتی مثل Balu و Lover's Leap با تکیه به بیس‌لاین‌های آتشین و درامز سنکوپ‌دار و الهاماتی از پست‌پانک، فانک و حتی سینث‌پاپ حسابی می‌درخشن. Audio Vertigo جشنواره‌ای از بازآفرینی میراث گروه در قالبی پرانرژی‌تر از قبله؛ اثری که شاید همه ریسک‌هاش به ثمر ننشسته باشن اما جسارت و شور موسیقایی‌ش تا ابد اون رو به عنوان یکی از هایلایت‌های دوران فعالیت Elbow ثبت می‌کنه.

@Untunes

#Bestof2024
(40-36)

40. Five the Hierophant - Apeiron
سومین آلبوم گروه اکسپریمنتال بریتانیایی Five The Hierophant قدم بزرگی در راستای در هم شکستن مرز ژانرها و ارائه آمیزه‌ای منحصربه‌فرد از دارک جز، پست متال و فضای آیینی به حساب میاد. موسیقی Apeiron، که اسمی برگرفته از مفهوم "بی‌کرانگی" در فرهنگ یونانه، موسیقی متن کابوس‌ها و بیداری‌های تب‌آلوده. اثر وهم‌آلود و توهم‌زایی که در گسترش مرزهای متال اکسپریمنتال تلاش قابل‌احترام و قدرتمندی به حساب میاد.

39. Nora Jones - Visions
بعد از انتشار نه آلبوم درخشان و ساخت کارنامه‌ای سرشار از لطافت، نورا جونز با اولین آلبوم غیر کریسمسی‌اش از ۲۰۲۰ به بعد برگشته؛ اثری که برخلاف آلبوم غم‌زده‌ی Pick Me Up Off The Floor فضای روشن‌تری داره. Visions بدون تردید از موسیقی جز و سول دهه ۶۰ الهام گرفته و همچنین حضور لئون مایکلز (Black Thought) در مقام تهیه‌کننده هم فضای رترو و Lo Fi که امضای کارهاش هست رو به آلبوم اضافه کرده. اثری که اگه شاید کمی میکس بهتری داشت، می‌تونست به یکی از بهترین‌های نورا جونز تبدیل بشه اما تا همین‌جا هم افزوده ارزشمندی به دیسکوگرافی پر و پیمون اون محسوب می‌شه؛ اثری که توی جهان امروز که توسط پلی‌لیست‌های الگوریتمی اشباع شده، از ما دعوت می‌کنه که هر لحظه رو با طمأنینه بچشیم.

38. Bibio - Phantom Brickworks [LP ||]
استیون جیمز ویلکینسون، هنرمند بریتانیایی ژانر امبینت که به اسم هنری‌ش، Bibio شناخته می‌شه، با Phantom Brickworks 2، دنباله‌ی مستقیم جلد اولش (که در سال ۲۰۱۷ منتشر شد) برگشته؛ اثری با هدف کاوش در چشم‌اندازهای فراموش‌شده‌ی بریتانیا، از دریچه‌ی بداهه‌نوازی و زوال. آلبومی که از نوارهای در حال تجزیه‌ی ویلیام بزینسکی (آلبوم‌های Disintegration Loops) و والس‌های Caretaker بوضوح ایده گرفته اما برخلاف اون‌ها صداش صنعتی نیست و رنگ و بوی روستایی داره. Phantom Brickworks II نه تنها ادامه آبرومندی برای جلد اولش به حساب میاد، بلکه صدای امبینت فولکلور اون رو چندین قدم هم پرورش داده.

37. The Cure - Songs of a Lost World
شونزده سال بعد از آخرین آلبومشون، The Cure با Songs of a Lost World اثری رو ارائه داده که کمتر به یک بازگشت و بیشتر به نوعی مواجهه شبح‌وار با مرگ شباهت داره. آلبومی که تحت تاثیر فقدان‌های شخصی رابرت اسمیت (مرگ والدین و برادرش) نوشته شده و منسجم‌ترین اثرشون از زمان Disintegration (۱۹۸۹) به حساب میاد. شعرهای اسمیت بی‌رحمانه صریح‌ان و با صداقتی که کمتر توی کارهای قبلی‌ش دیدیم، به مواجهه با مرگ و وحشت اگزیستانسیالیسم پرداخته. Songs of a Lost World صرفاً بازگشتی به فرم نیست، بلکه یک تسویه‌حسابه. مراقبه‌ای بر عشق، فقدان و گذر بی‌رحم زمان از زبان گروهی که اضطراب نوجوانی رو به هنر تبدیل تبدیل کرد، حالا مستقیما به مرگ خیره شده.

36. Cloud Cult - Alchemy Creek
دغدغه‌های محیط‌زیستی و پیوند با طبیعت همیشه بخش مهمی از موسیقی کریگ می‌نوا، رهبر گروه مینه‌سونایی Cloud Cult رو تشکیل می‌دادن. دغدغه‌ای که حالا تبدیل به محوریت آلبوم Alchemy Creek شده و خارج از فضای خود موسیقی آلبوم هم بروز پیدا کرده؛ مثلا این که آلبوم توی یک استودیویی کابینی که از انرژی خورشیدی استفاده می‌کنه ضبط شده. Alchemy Creek همچنان فضای کارهای سابق Cloud Cult رو داره (ترکیبی از چمبر پاپ و حال و هوای موسیقی فولک اوایل دهه‌ی قبل) و با غنای ارکسترال و آسیب‌پذیری شاعرانه‌ش، هنر رو در قالب وسیله‌ای برای التیام درونی و زیست‌محیطی به ما عرضه می‌کنه.

@Untunes

42. Tapir! - The Pilgrim, Their God and the King of My Decrepit Mountain

دبیو آلبوم بند ۶ نفره Tapir! که در جریان پاندمی کووید توی لندن شکل گرفت، اودیسه‌ای اسطوره‌ای در دل سرخوردگی مدرن به حساب میاد. اثری که صمیمیت موسیقی ایندی‌فولک رو با بافت‌های صوتی الکترونیک، موسیقی سایکدلیک دهه ۶۰ و عظمت چمبر پاپ در هم آمیخته و در قالب ۳ پرده به سفر مسافری در جستجوی یک آرمانشهر می‌پردازه. داستان آلبوم از طریق دکلمه‌های کایل فیلد روایت می‌شه، مبهم و رازآلوده و حتی شاید بشه گفت این ابهام عمدی بوده؛ انعکاسی از سرخوردگی مسافر در جهانی که آرمان‌شهر توی اون چیزی جز انبوه زباله‌های ناشی از مصرف‌گرایی نیست. Tapir با ترکیب اساطیر و اضطراب مدرن آلبومی رو خلق کرده که در عین مفرح بودن تامل‌برانگیز هم هست و از همین الان ما رو در انتظار برای اثر بعدی‌شون قرار داده؛ گروهی که با اون ماسک‌های رازآلود قرمزشون حین اجراها، قدم به قدم در حال حک کردن جایگاهشون توی صحنه موسیقی مستقل هستن.

41. Wild Pink - Dulling the Horns
در پنجمین آلبوم پروژه‌ی ایندی راک Wild Pink، جان راس از موضوع محوری درگیری‌ش با سرطان (که تم اصلی آلبوم سال ۲۰۲۲ شون ILYSM) بود خارج شده و با اثری پرشور و سرشار از زندگی مسیر متفاوتی رو شروع کرده. Dulling The Horns از نظر فرم شاید ساده‌ترین اثر بند تا به امروز به حساب بیاد. خبری از صدای سینتی‌سایزر و بافت‌های صوتی موسیقی الکترونیک نیست و جاشون رو به ریف‌های پر از نویز و کوبنده امضای موسیقی راک آمریکایی دادن. اسم آلبوم که استعاره‌ای از شاخ فرسوده حیوانات هست بیشتر از هرچیزی محتوای لیریکس راس رو به ما نشون می‌ده؛ جایی که ما با خستگی وجودی و مفهوم پذیرش و گذر زمان سروکار داریم. آلبومی که شاید شکوه حماسی ILYSM یا لطافت A Billion Little Lights رو نداشته باشه اما انرژی خام و شجاعت و سرزندگی لیریکسش اون رو تبدیل به نقطه عطفی در کارنامه گروه کرده.

@Untunes

#Bestof2024
(45-41)

45. The Jesus Lizard - Rack
تمام اعضای ترکیب اصلی Jesus Lizard، یکی از پیشگامان موسیقی پست هاردکور، دور هم جمع شدن تا توی اولین آلبومشون از ۱۹۹۸ آشوب و هیاهوی خاص خودشون رو احیا کنن. با گذشت ۲۶ سال، موسیقی Jesus Lizard همچنان بی‌بدیل به نظر می‌رسه و این بار شامل طیف وسیعی از اصوات هم هست؛ از ریف‌های خشمگین نویز راک گرفته تا سولوهای آهسته‌ی بلوز. قدرت اصلی این آلبوم اما در تعادل بین نوآوری و میراثشون نهفته است؛ جایی که پل آلن (تهیه‌کننده آلبوم) تونسته بخشی از خشونت عریان آلبوم‌های اولیه بند (با تهیه‌کنندگی مرحوم استیو آلبینی) رو با خشونت صیقل‌خورده آثار متأخرشون ترکیب کنه. جدا از موزیک، در زمینه لیریکس هم همچنان با همون اشعار عجیب و شدیدا گزنده دیوید یاو مواجه هستیم؛ فقط چند اشاره کوچیک می‌کنم: قطعه‌ی Swan the Dog به تجسم زایمان یه سگ می‌پردازه، Alexis Feels Sick تعبیری طعنه‌آمیز از طمع و سرمایه‌داریه، در Lord Godiva یاو خودش رو در قالب یک قاتل زنجیره‌ای تصور کرده و Grind هم مشغول به سخره گرفتن بی‌تفاوتی سیاسیه. در نهایت اما Rack فقط یک بازگشت معمولی و نوستالژیک نیست و بیشتر یه کلاس درس در مورد روح ناآرام و عصیانگر نویز راک به حساب میاد. توی دوره‌ای که خیلی از بازگشت‌های موسیقایی بی‌روح و تصنعی شدن، Jesus Lizard با Rack ضمن خودداری از رام شدن، آشوب رو با دقت حساب‌شده‌ای ارائه می‌‌ده؛ اثر بی‌پروایی که نه تنها میراث بند رو محترم شمرده بلکه با خشم تازه و مهارنشدنی‌ش اون رو گسترش هم داده.

44. Four Tet - Three
سالهاست که از کیران هبدن، مغز متفکر پروژه Four Tet، به عنوان یک آرتیست نوآور توی موسیقی الکترونیک یاد می‌شه که با ترکیب فولک، الکترونیک، هاوس و امبینت به امضای شخصی متفاوت و دلنشینی دست پیدا کرده. "سه" نخستین آلبوم هبدن از ۲۰۲۰ هم ادامه‌ای بر همین مسیر به حساب میاد. آلبوم متعادل و محتاطی که بیشتر از بازآفرینی زبان موسیقایی هبدن به پالایش و تثبیت اون پرداخته. اثری که می‌تونه برای شنونده‌های تازه یک مدخل خوب برای ورود به کاتالوگ Four Tet باشه و طرفدارای قدیمی رو هم با نسخه تکامل‌یافته‌تری از کارهای قبلی‌ش راضی نگه داره.

43. Dirty Three - Love Changes Everything
بعد از ۱۲ سال سکوت، تریوی بی‌کلام استرالیایی Dirty Three (متشکل از وارن الیس، میک ترنر و جیم وایت) با Love Changes Everything برگشته. چیزی که این آلبوم رو از باقی آثار گروهی که به تلفیق پست راک، فولک تجربی و بداهه نوازی‌های Free Jazz شهرت داشت متمایز می‌کنه، آغوش گشوده‌شون نسبت به امبینت و آزادی عمل این فضا به حساب میاد. اونا به جای فضای اوج‌گیرنده آثار قبلی، اینجا روی ایجاد تنش ممتد و حفظ همبستگی‌شون در تمام مدت زمان آلبوم تاکید دارن؛ تصمیم شبهه‌برانگیزی که تبدیل به جوهره اصلی آلبوم شده و از طرفی هم حاصلش ایجاد دودستگی بین شنوند‌ه‌ها بوده. (به قطعه پنجم آلبوم دقت کنید. بر اساس میزان اشتیاق شما به ریسک‌پذیری آرتیستی که موزیکش رو می‌شنوید، یا در هیجانش غرق می‌شید یا اون رو چیزی شبیه به تمرین کوک کردن ساز سه نوازنده مبتدی می‌بینید). با وجود این که این آلبوم بی‌کلامه، اما عشق در تمام لحظات اون جاریه؛ نه به عنوان یک داستان عاشقانه، بلکه استعاره‌ای برای همزیستی خلاقانه و بازگشت هر ۳ نفر اون‌ها که پیرتر، خشمگین‌تر، غمگین‌تر و مهم‌تر از همه، مسلط‌تر شدن. آیا عشق واقعا همه‌چیز رو تغییر می‌ده؟ مشخص نیست. اما برای Dirty Three قطعا اینطور بوده. Love Changes Everything شاید شلوغ‌ترین یا دلنشین‌ترین اثر Dirty Three به حساب نیاد اما قطعا "خردمندانه‌ترین" اثر دیسکوگرافی اونهاست؛ جایی که نشون می‌دن بعد از ۳ دهه هنوز هم می‌تونن غیرقابل‌پیش‌بینی و بی‌پروا باشن.

@Untunes