دیگرشهر

🔻مصائب دهه شصتی‌ها به روایت روزنامه اعتماد؛ هر چه ما دویدم اما تورم از ما جلو زد

🔹نوشین، متولد سال شصت و هشت و مربی رقص است. او مجرد است و با خانواده‌اش زندگی می‌کند. فرزند اول است و بعد از او سه فرزند دیگر متولد دهه هفتاد، همه هنوز در خانه هستند. او حالا بیشتر از همه‌چیز در مورد ترس‌های سی و پنج سالگی‌اش حرف می‌زند: «انگار تا دیروز کسی فکرش نبود که ما هم زندگی داریم و باید برویم چیزی بسازیم. انگار یک‌باره سی و پنج ساله که می‌شوی همه ترس برشان می‌دارد که زندگی‌اش تمام شد. حالا من نمی‌دانم اصلا چرا کسی به غیر از خودم باید نگران تمام شدن یا تباه شدن زندگی من باشد. ولی یک‌باره انگاره همه نگران شده‌اند. مثلا انگار یک چراغی روشن شده و به همه اخطار می‌دهد که زندگی این یکی تمام شد، حالا بروید سراغ باقی‌شان. من از بیست سالگی کار کردم. اولش می‌خواستم بروم تربیت‌بدنی بخوانم، ولی گفتند برو معماری بخوان که بتوانی پول در بیاوری و علاقه‌ات را هم در کنارش ادامه بده. زندگی من شد اینکه در باشگاه کار کنم، پول ماکت درست کردن بدهم. در باشگاه کار کنم پول کاغذ و چسب و رنگ و راپید بدهم. در باشگاه کار کنم پول کرایه تاکسی بدهم. در باشگاه کار کنم، پول کلاس طراحی بدهم. در باشگاه کار کنم پول دانشگاه بدهم. بعد دیدم من که همه‌اش دارم در باشگاه کار می‌کنم، خوب چه کاری است که این همه پول دانشگاه بدهم و از یک جایی به بعد دیگر ولش کردم. این همه مدرسه و دانشگاه و دبیرستان و هنرستان هست که همه معماری دارند. سالی چند هزار نفر فارغ‌التحصیل رشته معماری بیرون می‌آید. پدر و مادر ما فکر کردند هر کسی معماری بخواند معمار و ساختمان‌ساز می‌شود و بساز بفروش می‌شود و با یک نفر که سرمایه‌ای دارد ازدواج می‌کند و دیگر خوشبخت است. تا پولت به اندازه یک ماشین جمع می‌شود ماشین می‌دود، می‌رود چهار کیلومتر جلوتر می‌ایستد. بعد باز چهار کیلومتر می‌دوی، می‌روی که به ماشین برسی، باز می‌رود دو کیلومتر جلوتر می‌ایستد. این طوری می‌شود که ما همه‌اش از زندگی عقب هستیم. مدام هم داریم کار می‌کنیم. اصلا غیر کار هیچ کار دیگری نمی‌کنیم، ولی باز هم عقب هستیم.

🔹این روزها دیگر توصیف کردن خود به عنوان عضوی از «نسل سوخته» رونق گذشته را ندارد. مردم حالا از کلمات متعدد دیگری برای توصیف ناکامی جمعی‌شان استفاده می‌کنند که اغلب قابل ذکر نیست. در میان گروه‌هایی که این ناکامی جمعی را احساس می‌کنند، بچه‌های متولد دهه شصت که در کودکی، نوجوانی و جوانی با کمبود منابع و امکانات و درگیری‌های عظیم سیاسی منجر به نابسامانی‌های اقتصادی دست و پنجه نرم کرده و می‌کنند، از همه بیشتر به چشم می‌آیند. جمعیت جوانی که در دهه هفتاد و اوایل دهه هشتاد به عنوان موتور پیشران توسعه کشور معرفی می‌شد، حالا اغلب دچار سرخوردگی، ناامیدی و احساس گیر افتادن در تله است تا جایی که به زندگی پناهندگی دیگرانی که از کشور خارج شده‌اند هم، غبطه می‌خورد./ اعتماد

این مطلب را #اینجا_بخوانیم 👇

https://www.etemadonline.com/tiny/news-700001

#اجتماعی

@EtemadOnline

روایت تاریخ به زبان سوزن دوزی تطریز

آزاده ثبوت

کانون زنان ایرانی

در دیماه سال ۱۴۰۳ دو کارگاه برای آشنایی با تطریز در خانه هفت دست برگزار شد. آزاده ثبوت مدرس و محقق پسادکتری (در دانشگاه کوینز بلفاست) در این دو جلسه سوزن دوزی تطریز را به عنوان زبانی برای روایت تاریخ فرهنگی فلسطین از سوی زنان معرفی کرد و کثرت آن را شرح داد.
در این ارائه تاریخچه سوزن دوزی در فلسطین، دگرگونی آن در طول زمان و نقش آن در فرهنگ و مقاومت فلسطین را مورد بررسی قرار گرفت و از خلال تاریخ نگاری و مستندسازی لباس های زنان در دوره ها و مناطق مختلف، لباس های زنان فلسطینی به عنوان متن‌های زنده‌ی جامعه، فرهنگ و تاریخ فلسطین خوانده شد.  
تطریز و مقاومت در فلسطین بهم پیوند خورده اند. تطریز در دوره انتفاضه یکی از راه هایی است که اقتصاد فرهنگی و تاریخ فرهنگی مبارزه را توامان حفظ می کند. آزاده ثبوت که در فاصله سال های ۲۰۱۹ و دو هزار و ۲۰۲۱ در قالب یک پروژه پسادکتری، به مستند سازی نقش هنرمندان در فرآیند های عدالت انتقالی، بازسازی شهری و ترمیم امید اجتماعی در فضای پساانقلاب سوریه پرداخته، در پژوهش های میدانی اش بیشتر به محاورات مربوط به حاشیه‌ی هنر توجه کرد. او در اردوگاه شاتیلا ( شتیلا) با زنانی آشنا شد که در سال های اخیر از یرموک آواره شده بودند. یرموک در حاشیه دمشق و با جمعیتی حدود صد و شصت هزار نفر، بزرگترین اردوگاه فلسطینی در غرب آسیا و مقر نویسندگان و هنرمندان فلسطینی در تبعید بود. برخی از زنان فلسطینی آواره شده از یرموک دراردوگاه شاتیلا کارگاه های کوچکی برای آموزش و طراحی تطریز (سوزن دوزی فلسطینی) راه اندازی کرده بودند. گفتگو با این زنان و مشاهده تلاش هایشان برای ایجاد یک اقتصاد جمعی در وضعیت بحران، فهم جدیدی از چیستی تطریز به او بخشید.

متن کامل را در وبسایت کانون زنان ایرانی بخوانید:
https://ir-women.com/20591

جامعه‌شناسی‌ای جدید در خدمت عدالت اجتماعی

مایکل بوراووی، جامعه‌شناس بریتانیایی، که اخیراً (۱۵ بهمن ۱۴۰۳) درگذشت، برای پژوهشگران علوم اجتماعی در ایران چهره‌ای شناخته شده بود. به همین مناسبت، در دانشکده ترجمه‌ی مقاله‌ای از او را در اختیار خوانندگان قرار داده‌ایم.

بوراووی در این مقاله استدلال می‌کند ما در عصری زندگی می‌کنیم که بازار، در ادامه‌روندهای بازاری‌سازی که از انتهای قرن هیجدهم میلادی آغاز شده، اکنون بی‌رقیب می‌تازد و هر چه را در مسیرش باشد، نابود می‌کند. او معتقد بود جنبش‌های اجتماعی عصر حاضر هم، با وجود تنوع جغرافیایی و موضوعی، اشکل مختلف واکنش‌ سیاسی به روندهای بازاری‌سازی هستند. این جنبش‌ها، از جنبش اشغال وال‌استریت گرفته تا جنبش دانشجویی در شیلی و جنبش علیه ریاضت اقتصادی در جنوب اروپا، از اعتراضات به سلب مالکیت زمین در هند گرفته تا قیام علیه تصاحب زمین‌ها برای شهرسازی در مناطق روستایی در چین، در اعتراض به بی‌عدالتی‌های اجتماعی ناشی از ابعاد متفاوت بازاری‌سازی شکل گرفته‌اند.

بوراووی بر آن بود که یک «جامعه‌شناسی جدید جنبش‌ها» عرضه کند که بتواند این جنبش‌ها را با وجود اهداف سیاسی گوناگون، با دیدگاهی وحدت‌بخش کنار هم قرار دهد. برای نشان دادن این موضوع، بوراووی شباهت‌های کلیدی جنبش‌های اجتماعی قرن حاضر را برمی‌شمرد.

۱. همه‌ی این جنبش‌ها شاخصه‌ای ملّی دارند، حال چه از جنس مبارزه با دیکتاتوری باشد، چه در راستای مبارزه با ریاضت اقتصادی، یا علیه خصوصی‌سازی آموزش. این جنبش‌ها در سطح جهانی از طریق شبکه‌های اجتماعی به هم متصل شده‌اند و حتی سفیرانی بین‌شان رفت‌وآمد می‌کنند. گرچه چارچوب این جنبش‌ها معمولاً ملّی بوده است، اما این جنبش‌ها از یکدیگر الهام گرفته‌اند.

۲. این جنبش‌ها از فکر مشترکی الهام می‌گیرند؛ اینکه دموکراسی نیابتی را سرمایه‌داری، و مشخصاً سرمایه‌داری مالی، ربوده است. بازاری‌سازی باعث شده که با وجود متمرکز ماندن قدرت در دست‌شبکه‌ی سرمایه‌-دولت،‌سازوکارهای انتخاباتی به آیینی بی‌اثر فروکاسته شوند.

۳. این جنبش‌ها دموکراسی صوری را رد می‌کنند و در عوض دموکراسی مستقیم را برمی‌گزینند؛ سیاستی که گاه آن را سیاست «نگاه به آینده» می‌خوانند. این سیاست همان‌قدر که در حال مبارزه‌ی عمودی با حاکمان است، روی برقراری پیوندهای افقی با همگنان خود هم متمرکز است.

۴. با اینکه به پیوندهای مجازی میان این جنبش‌ها توجه بیش‌ از حدی شده‌است، این پیوندها ضرورت حضور و پیوند در فضاهای واقعی را برجسته‌تر می‌کنند. اما همین امر لزوم حضور و و برقراری پیوند در فضای انضمامی واقعی را برایشان بیشتر عیان کرده است. پیوند مجازی برای اینکه مؤثر باشد نیازمند مکمل خود است؛ نقاطی که مردم در فضای واقعی در آن جمع شوند، مثل پارک زاکوتی در نیویورک، میدان کاتالونیا در بارسلون، میدان تحریر قاهره، میدان تقسیم استانبول.

۵. در همگی این جنبش‌ها، اشغال فضای عمومی باعث شد که این جنبش‌ها در برابر حملات شدید و سرکوبگرانه‌ی متقابل پلیس، که اغلب با پشتیبانی ارتش هم صورت گرفت، بسیار آسیب‌پذیر شوند. چنین سرکوب‌هایی در امتداد ویران‌کردن فضاهای عمومی در همه جا و برکشیدن فضاهای خصوصی بود. این جنبش‌ها به شکل «اعتراضات سیال» هستند که در جایی ناپدید می‌‌شوند و از جای دیگری سربرمی‌آورند.

از نظر بوراووی، وحدت بخشیدن به این جنبش‌ها مستلزم داشتن جامعه‌شناسی جدیدی است که فقط به نمایش‌های سیاسی که این جنبش‌ها به‌کار می‌گیرند، ناظر نباشد، بلکه همچنین به فشار بازاری‌سازی نظر کند که این جنبش‌ها علیه‌اش واکنش نشان می‌دهند. در این وضعیت، جامعه‌شناسان دیگر نمی‌توانند وانمود کنند ناظرانی عینی‌نگر از بیرون جامعه هستند. آنها جزئی از جامعه‌ای هستند که مطالعه‌اش می‌کنند. باید به جامعه‌شناسی در مقام جنبشی اجتماعی و هم‌زمان در مقام رشته‌ای علمی بیندیشیم، و خواهان مداخله‌ی انتقادی جامعه‌شناسی در دنیای پیرامونش باشیم.

بوراووی می‌گوید جامعه‌شناسی برای اینکه بتواند این نقش‌های دوگانه پژوهش و کنش را به انجام برساند، باید سازوکارهای خود را برای گفتگویی در درون خود این رشته پدید آورد؛ سازوکارهایی که نه فقط در سطح محلی در درون دانشگاه، بلکه در سطح ملّی و از همه‌مهمتر سطح جهانی نیز کار کنند. به این ترتیب، جامعه‌شناسی خود باید تبدیل به جنبش اجتماعی شود. این مقاله را در زیر بخوانید:

https://daneshkadeh.org/global/14005/
@Daneshkadeh_org

📣📣📣 از شما صمیمانه دعوت می‌کنیم که در کانال یوتیوب انسان‌شناسی و فرهنگ عضو شوید

✍️انسان‌شناسی و فرهنگ در سال‌های گذشته مجموعه بزرگی از ویدیوهای علمی و فرهنگی را با کار داوطلبانه تولید کرده است. تصمیم گرفته‌ایم این ویدیوها را به صورت منظم در کانال یوتیوبی منتشر کنیم تا با افراد بیشتری به اشتراک گذاشته شوند و در محلی مطمئن و حرفه‌ای، به صورتی دسته‌بندی شده، در دسترس مخاطبان قرار گیرند.

✍از شما دعوت می‌کنیم در این کانال عضو شوید، ویدیوها را لایک کنید، برای ما کامنت بگذارید و نظراتتان را با ما درنیان بگذارید. همینطور به علاقه‌مندان دیگر درباره‌ی راه‌اندازی این کانال اطلاع‌رسانی فرمایید.

📣همراهی و کمک هریک شما در شرایط کنونی می‌تواند تاثیر بزرگی در بیشتر دیده‌شدن فعالیت‌های ما داشته باشد.

با احترام

📽🔺نشانی کانال یوتیوبی:

https://youtube.com/@anthropologyandculture?si=81bM26pjjCM1j27f

📽با ما در یوتیوب

✅موزه_ادبیات: امین معلوف (1949)

متن: #ناصر_فکوهی
تهیه و تدوین ویدیو : #الهام_جوادی_فرد


https://youtu.be/GFyoi3iynO4?si=HElH0GXkGeM4-tL7