سایت خبری-تحلیلی کلمه

🔴 راستی‌آزمایی وفاق!

فرافکنی در مورد ابلاغ قانون حجاب و عفاف
به سبک «نظام» و‌سیاست‌های کلی آن

✍️ اردشیر امیرارجمند

▫️یکی از پایدارترین سیاست‌های کلی نظام (نظام، اسم رمز رهبری است) فرافکنی و عدم پاسخگویی است. در مورد مسئولیت ابلاغ مصوبه غیرقانونی موسوم به قانون حجاب، به نوعی شاهد پیروی از چنین سیاستی از جانب مسئولین امر و رسانه‌های حامی آنها و فرار از مسئولیت هستیم.

▫️البته هر کسی، با اندک اطلاع از نظام حقوقی کشور، می‌داند که در‌ مورد قانون، ابلاغ دو مرحله دارد: (۱-ابلاغ قانون به رئیس‌جمهور. ۲- ابلاغ قانون از طرف رئیس‌جمهور به مجریان جهت اجرا). ابتدا طبق اصل ۱۲۳ قانون اساسی، رئیس مجلس، قانون مصوب مجلس را به رئیس‌جمهور ابلاغ می‌کند. سپس رئیس‌جمهور طبق مواد ۱ و ۲ قانون مدنی، آن را ظرف مدت ۵ روز امضا و‌ به مجریان ابلاغ و دستور انتشار آن را صادر می‌کند‌ و‌ روزنامه رسمی نیز مکلف است ظرف ۷۲ ساعت پس از ابلاغ قانون آن را منتشر کند و قانون علی‌الاصول ۱۵ روز پس از انتشار، لازم‌الاجرا می‌گردد.

▫️اگر رئیس‌جمهور از امضا یا ابلاغ استنکاف کند، رئیس مجلس دستور انتشار قانون را جهت لازم‌الاجرا شدن آن به روزنامه رسمی صادر می‌کند و روزنامه رسمی ظرف ۷۲ آن را منتشر خواهد کرد. در ضمن شورای امنیت ملی هیچ‌ نقش و صلاحیتی در این زمینه ندارد و نمی‌تواند مصوبه‌ای مغایر قانون اساسی یا قانون عادی داشته باشد.

▫️اگر رئیس‌جمهور قانون حجاب را مغایر با قانون اساسی تشخیص دهد یا آن را ناعادلانه، غیر قابل اجرا، مغایر با منافع عمومی و در نتیجه مغایر وفاق با مردم بداند می‌تواند لایحه‌ای قانونی را برای الغای آن به مجلس تقدیم کند، یا تقاضای برگزاری رفراندم کند؛ و در عین حال مصوبه فعلی را امضاء و ابلاغ نکند. بدین ترتیب تکلیف او با مردم حداقل روشن است. در این صورت، این رئیس‌مجلس است که باید در مقابل مسئولیت خود قرار گرفته و با صدور یا عدم صدور دستور انتشار، تکلیفش را به نوبه خود به صورت شفاف با مردم روشن کند.

▫️رئیس‌جمهور در عین حال طبق سوگندی که به قانون اساسی ادا کرده است می‌تواند و باید در چنین مواردی به مجلس و شورای نگهبان تذکر قانون اساسی بدهد. تشکیل کار گروه نظارت بر اجرای قانون اساسی از طرف ایشان قاعدتا باید برای چنین موارد و روزهایی مفید باشد. قانون حجاب و عفاف، زمان راستی‌آزمایی صدق ادعای مدعیان وفاق است. وفاق با مردم یا با مافیای قدرت؟

@kaleme

🔴 مشت پوچ آرمان‌های پرطمطراق!

✍️ حسین رزاق

▫️پایان «محور مقاومت» پایان اصلی‌ترین گفتمان معرفتی وفاداران نظام است. پایان خاکریزهایی که یکی پس از دیگری فرو میریزند تا مشت آرمان‌های پر طمطراق و پر هیاهو و پر هزینه‌، پوچ شود.

▫️سیزده سال پس از آغاز غمنامه‌ی سوریه و تلاش بی‌وقفه‌ی شرکای بشار کودک‌کش برای بقای او به هرقیمتی و با قتل‌عام صدها هزار انسان و مهاجرت میلیون‌ها نفر، بعلاوه صرف کرور کرور ثروت مردم ایران، شاید حتی به ذهن معارضان سوری هم خطور نمیکرد که به سیزده روز نرسیده، حکومت بعثی خاندان اسد ریق رحمت را سر بکشد و عبرتی دیگر برای مستبدینی شود که ملت‌ها را در عطش آزادی نگاه میدارند و منافع ملى را بازیچه‌ی خودکامگی خود میکنند. 

▫️اما فارغ از آنچه بر اسد رفته، مسئله‌ی ما همچنان ایران است.‌ شاید مخالفانی که دل به تغییر به هر نحو و هر ترتیب و قیمت و وسیله‌ای بسته‌اند، در ایام ولوله‌های موشکی، ناامید از درون، دلخوش به بیرون و امداد غیر، هر لحظه‌ای را در انتظار ساعت صفر گذرانده باشند!

▫️بی هیچ درنگی باید یادآور شد آنچه شاید آخرین زنگ تفریح را به صدا در آورده "خلأ اندیشه‌ورزی‌ استراتژیک" در ساحت اجتماعی و سیاسی‌ست و گرفتاری نظام در عصر حیرت! تلاش بی‌وقفه‌ی دو دهه اخیر در برساخت گفتمان مقاومت و تغلب آن بعنوان گفتمان اصلی را شاید باید بزرگترین خطای استراتژیکی دانست که امروز با افول و محو محور مقاومت ضربه‌ای کاری و مهلک‌ شده است.

▫️چنانکه در همین ساعات پسینی از سقوط بشار و ساقط شدن ستون اصلی خیمه‌ی مقاومت، سینه چاکان و وفاداران ایدئولوژیک نظام را هم‌ میتوان فرو رفته در «حیرت محض» یافت. و هیچ بعید نیست تداوم بی عملی و بی چاره‌گی‌ها، گفتمان حیرت را هژمونی غالب حامیان کند.

▫️نظامی که وفاداران بی‌جیره یا با مواجبش بابت دستیابی به آرمان‌ها و قله‌های موهوم، حاضر به پرداخت هزینه‌های گزافی حتی در خانواده‌های خود شدند، چه رسد پیش همسایه و همکار و همشهری و هموطنان. چرا که خود و مسیرشان را حق میپنداشتند که لحظه‌ای امداد غیب از آنها غافل نیست! اما امروز برای سقوط پی در پی خاکریزهایی که قرار بود به قله‌های بهشت موعودشان‌ برسد هیچ پاسخی پیدا نمیکنند!

▫️شاید این هشدار میرحسین موسوی امروز پر معناتر از همیشه باشد که؛ «گناه بزرگ حکومت ما دست بردن در حقیقت معانی‌ست که هر نام پرشکوهی به ننگین‌ترین جرائم تعلق می‌گیرد!»
گرچه گناه بزرگ آنها را باید ریختن خون در سرزمین‌های بیگانه برای تحکیم پایه‌های رژیمی کودک‌کش هم دانست که جان سرداران بی افتخارشان را نیز در غربت به قربانی مستبدی دیگر تلف کردند.

▫️اما گناه بزرگتر «قمار» بر سر ثبات و امنیت ایران است که با استراتژی‌های اشتباه و کور، هر دمی را در پسِ سیر تحولات و تغییرات سریع منطقه‌، بزنگاهی برای برون‌ریزِ انباشت خشم ملت‌های تحت ستم کردند و چه بعید از آنکه روزی خشم مردمان سرزمین‌های مجاور سر ریز این سرزمین شود. و بزرگترین گناه آنکه یحتمل روزی؛ دروازه‌های آسمان و زمین این خاک را نه معارضین و مخالفین، که ریزشی‌های بی‌رویش و سرخوردگان مأیوس از غیب با امید عفو به روی غیر باز خواهند کرد!

*کانال نویسنده
@kaleme

🔴 لعنت بر “عمق استراتژیک”

✍️ کلمه - عبدالله ناصری

▫️رهبر انقلاب اسلامی ۵۷ بعد از پیروزی و بر خلاف اکثریت مردم که رسالت ملی برای انقلاب قائل بودند، گفتمان “صدور انقلاب” را ترویج کرد و مهم‌ترین سازمان مروج این گفتمان، واحد نهضت‌های آزادیبخش سپاه پاسداران بود. نه دولت بازرگان و نه انقلابیون با تجربه و ملی، هیچ رسالت فراملی درنهضت خمینی نمی خواستند. ولی رهبر انقلاب مثل پیامبر و قرآن که دو جمع دو رسالت ملی و جهانی را برای اسلام می‌خواستند، برای انقلاب مردم ایران رسالت جهانی هم می‌پنداشت.

▫️مثال روشن و سادهٔ آن، راهپیمایی‌های برائت در حج بود که بی‌طاقتی‌سعودی‌ها را در سال ۶۶ نشان داد و قتل ۴۰۵ مسلمان را (۲۷۵ ایرانی) را بر جای گذاشت و برای سه سال حج ایرانیان را معطل کرد. متأسفانه حکومت پندی از کشتار ۶۶ نگرفت. سال بعد، شورای عالی حج تصمیم گرفت که به جای ایرانی‌ها، مسلمانان هوادار انقلاب را از کشورهای دیگر به مکه اعزام کند.

▫️کارشناسانی محدود انتخاب شدند تا به کشورها و برای سازماندهی این مقصود اعزام شوند.من هم متأسفانه برای کشورهای عرب خاورمیانه و شمال آفریقا و نیجریه منتخب شدم. سعودی‌ها در سال ۶۷ اجازه تظاهراتی نداد، البته صداهایی در مکه شنیده شد. امتداد همین باور غلط و ضد ملی، شد تأمین “عمق استراتژیک” برای جمهوری اسلامی، آنهم نه با مشت گره خورده که با موشک و پهباد. از صدور انقلاب تا عمق استراتژیک، پول ملت ، پلکانی افزوده شد تا توهم رهبر فعلی محقق شود.

▫️امروز که با خرسندی تمام، شاهد سقوط دیکتاتوری سوریه هستم، از هزینه ۳۰–۴۰ میلیارد دلاری ولی فقیه برای بقای حاکم ظالم دمشق خنده‌ام گرفته که چه دور بود علی خامنه ای از مسلمات منطقه. البته باز هم شاکر خداوند باشیم که "استدراج” دیگری بر آن حاکم ظالم فرود آورد. حاکمی که نصایح سی ساله را نشنید و حتا ناصحین را دشمن نامید، اکنون باید با موسیقی مشترک ترامپ-اردوغان برقصد.

▫️درد بزرگ و غمباد سختی است. دیگر کسی شک نکند به این گزاره: “رهبر، محرمانه و یواشکی کاسه زهر را فرو بلعید”. خوشحالی پی در پی خانواده های داغدار و شاکی، از جنبش سبز ۸۸ تا انقلاب زنانه ۱۴۰۱ ، دل را خنک می کند. و کلام آخرم با والی نامشروع جمهوری اسلامی که: "شما هم تنها هستید مثل بشار اسد”.

@kaleme

🔴 آن‌که بصیرت داشت و آن که ادعای بصیرت داشت

کلمه - پانزده سال پیش شهروندان درعا در جنوب دمشق در تجمع اعتراضی مسالمت‌آمیز بزرگی شرکت کردند تا خواست عمومی مردم سوریه برای کناره‌گیری بشار اسد مستبد و نظام بعثی که چند دهه بر آنها حاکم بود را بگوش حکومت سوریه و جهانیان برسانند. این اعتراضات مسالمت‌آمیز مدنی از اعتراضات مشابه در دیگر کشورهای عربی تأثیر پذیرفته بود: نخست تونس، پس از آن مصر، سپس لیبی، بعد از آن بحرین و دیگر سرزمین‌هایی که یکی پس از دیگری، شاهد مردمان از بی‌عدالتی به‌جان آمده‌ای شد که خواستار اصلاح وضع و تعیین سرنوشت‌شان به‌دست خودشان بودند.

▫️مستبد حاکم بر ایران عزم کرد با آن خیزش اعتراضی همان کاری را بکند که با حضور میلیونی مردم خود در پای صندوق‌های رأی کرده بود: مصادره به مطلوب. نام آن خیزش را از «بهار عربی» به «بیداری اسلامی» تغییر داد تا نشان دهد رؤیایش برای گسترش دامنه اقتدارش در حال تعبیر شدن است.

▫️اما هنگامی که موج خیزش‌ها به سوریه رسید، موج‌سواری دیگر ممکن نبود. نظام بشار اسد شریک سیاسی او در منطقه محسوب می‌شد و همین کافی بود که آن خیزش مردمی، «توطئه دشمن» برای از میان بردن آنچه «محور مقاومت» نامیده بود توصیف شود. در ایران اما، رهبران جنبش سبز که نزدیک به هجده ماه بود که خواهان بازگرداندن جمهوریت به کشور بودند از شهروندان جمهوری اسلامی خواستتند به نشانه حمایت از خیزش‌های اعتراضی مردم منطقه به خیابان بیایند؛ حرکتی که نشانه همدلی با مبارزه علیه خودکامگی و تمامیت‌خواهی شمرده می‌شد. حاکم مطلقه که از مردمش پیروی مطلق منفعلانه می‌خواست و نه حضور آگاهانه فعال، این دعوت را برنتاببد و در یک اقدام غیرعادلانه، غیرقانونی و غیراخلاقی، دستور حصر خانگی رهبران جنبش سبز را صادر کرد.

▫️در همین راستا، حضور نیروهای سپاه در سوریه که با عنوان پشتیبانی از محور مقاومت مزین بود، زمینه را برای کمک به نظام متزلزل اسد فراهم ساخت (آن زمان هنوز از پدیده داعش خبری نبود). چنانچه بعدها از اظهارات فرماندهان و سیاستمداران آشکار شد، فرماندهان سپاه قدس و از جمله «سردار بی‌افتخار» با استناد به موفقیت‌شان در سرکوب خشونت‌بار جنبش مدنی مسالمت‌آمیز سبز در ایران به اسد کمک کردند تا سرکوب خشونت‌بار معترضان سوری را در دستور کار خود قرار دهد و بدینسان، زمینه برای تحول یک جنبش مدنی به مبارزات مسلحانه‌ای فراهم شد که برای سوریه چیزی بیش ازچهل هزار کشته، هشت میلیون نفر آواره، شهرهای مخروبه و نقض وسیع و وحشت اور اصول بدیهی انسانی را به ارمغان نیاورد.

▫️اینک پس از پانزده سال، درعا به تصرف نیروهای نظامی مخالف بشار اسد درآمده و شهرهای سوریه یکی پس از دیگری شاهد سقوط پلکانی نظام سیاسی شد که سنگ بنای آن بر حکومت یک اقلیت گذاشته شده بود و حافظ اسد به سرانجام دیگر خودکامگانی که در مقابل خواست مردم خویش ایستادند دچار شد. میرحسین موسوی به درستی و با بصیرتی مثال‌زدنی حضور منطقه‌ای جمهوری اسلامی در قالب نیروی نظامی را نه به نفع مردم منطقه و نه به نفع مردم ایران نمی‌دانست.

▫️اینک پس از چند دهه هزینه‌های مالی، سیاسی و انسانی گزافی که بر مردم ایران و سوریه تحمیل شد، نادرستی سیاست‌های متوهمانه مستبد حاکمی که ادعای بصیرت داشت آشکار شده است. میرحسین که همراه میلیون‌ها ایرانی خسته از مدیریت ناکارآمد و آلوده به فساد برای بازگرداندن عقلانیت جمعی بپاخواسته بود، با تکیه بر دانش و تجربه‌ای که طی سکانداری دستگاه اجرایی کشور در هشت سال جنگ تحمیلی به‌دست آورده بود بار دیگر خواهان ایرانی شد که خوشبختی و آسایش مردمانش الگویی برای رنجدیدگان منطقه گردد. رهبران جنبش سبز صبورانه در کنار مردم و در برابر ماجراجویی‌های متوهمانه کسانی که سخن خود را کلام خدا می‌شمرند و به پیش‌گویی‌های رمزآلود بی‌فرجام دل خوش کرده‌اند ایستادند و رنج حصر را به جان خریدند تا شعله حق‌خواهی و آزادگی در این مرزوبوم همچنان تابان بماند.

@kaleme

‍ ‍ 🔴 پشتوانۀ اجرای قانون،«پذیرش شهروندان» است، نه «کاربرد زور»

✍️ سید علی محمودی

▫️در فلسفۀ سیاسی، دو مفهوم بنیادین شرط اساسی و دارای اهمیت بسیار در حکمرانی خوب و یا (به پیشنهاد من) «به-زمامداری» (Good Governance) است: یکی رضایت (Consent) و دیگری اعتماد (Trust) شهروندان. اگر شهروندان از حکومت خود رضایت نداشته باشند و نحوۀ قانون‌گذاری و ادارۀ امورکشور، آنان را به واکنش و اعتراض وادارد و این اعتراض‌ها از سوی حاکمیت شنیده نشود و به تغییر و اصلاح سیاست‌های کلان و خُرد منجر نگردد، با گذشت زمان فاصلۀ ملت- دولت فزونی می‌گیرد و رفته‌رفته این دو از هم بیگانه می‌شوند و ممکن است یکدیگر را نشناسند. اگر چنین اتفاقی حادث شود، زنگ خطر بحران‌های پیش‌بینی‌ناپذیر و ویرانگر به صدا درمی‌آید و ممکن است سیاست‌ورزی به بن‌بست برسد و کشور به هاویۀ هرج‌ومرج و «بی‌دولتی»(Anarchy)  فروافتد.

▫️هنگامی که رضایت شهروندان از سیاست‌های داخلی و خارجی، چگونگی تدوین قانون و طرز ادارۀ کشور کاهش می‌یابد، به‌تدریج اعتماد شهروندان از حکومت کم‌رنگ و در بدترین حالت سلب می‌شود. این موضوع دارای اهمیت بسیار است که دو مفهوم رضایت و اعتماد شهروندان، جلوه‌ها و نشانه‌های اصلی مشروعیت و اقتدار حکومت‌ها است. برونداد این سیاست‌ورزیِ خردمندانه، «حاکمیت ملی» را آینه‌وار در سیمای قدرت سیاسی بازتاب می‌دهد. در این صورت، خط‌مشی‌ها و قانون‌های مصوب چنین حکومتی، اغلب با اقبال شهروندان روبه‌رو می‌شود. مردم قانون‌های خردمندانه و راهگشای حکومت را-که امنیت و نظم و زیست فردی و اجتماعیِ آنان را سامان می‌دهد-، تصدیق می‌کنند و پذیرا می‌شوند.

▫️اکنون حاکمیت راجع به مسألۀ حجاب و متنی که قرار است با عنوان «قانون حمایت از خانواده از طریق ترویج فرهنگ عفاف و حجاب» به اجرا درآید، در مقابل آزمونی دشوار و خطرخیز قرارگرفته است. اگر به جای اکثریت شهروندان، فقط اقلیتی از میان آنان قانونی را تصدیق و اجرا کنند، اما اکثریت در عمل آن را پس بزنند، حکومت راهی جز توسل به زور ندارد تا قانون را به اجرا درآورد. در این صورت، بالمأل پای اِعمال قوۀ قهریۀ حکومت پیش می‌آید. تجربه‌های مکرر در جهان  نشان‌داده است که هرگاه اکثریت شهروندان از پذیرش و اجرای قانونی خودداری ورزند، حکومت‌ها با توسل به‌زور قادر به وادارکردن آنان به اجرای قانون نیستند،. در این وضعیت، اِعمال زورحکومت، دیر یا زود، به شکست می‌انجامد و قانون در عمل به بایگانی سپرده می‌شود.

▫️فلسفۀ سیاسی و علم سیاست دو شالودۀ حکومت‌گری خردمندانه و کارآمد است که آزادی، برابری، قانون‌گرایی، شفافیت و پاسخگویی، اصول بنیادین آن‌را تشکیل می‌دهند. این دو پشتوانۀ ستبر و نیکو، یعنی فلسفۀ سیاسی و علم سیاست، به ما می‌آموزند که «حاکمیت ملی» بنیان نظم سیاسیِ به‌سامان است و حاکمان باید در اتخاذ هر سیاست، تدوین قانون و عملکردی، نخست از مردم به عنوان صاحبان اصلی کشور و منشاء حاکمیت ملی، کسب اجازه کنند و همواره وکیلان معتَمَد، خادمان خردمند و متصدیان فروتنِ شهروندان خود باشند. 

*کانال نویسنده
@kaleme

🔴 روزگار تلخ‌تر از زهر!

✍️ مجتبی لطفی

▫️داشتم خاطرات و حوادث گذشته را مرور می‌کردم. روزگاری که قصد کشتن آیت‌الله منتظری  را داشتند، برایم تداعی شد. در گفتگویی که در دوران حصر آیت‌الله، با جناب حاج احمد آقا منتظری داشتم از حال و هوای روزی پرسیدم که در پی سخنرانی انتقادی آیت‌الله منتظری، در آبان‌ماه ۷۶ دفتر، حسینیه و منزل ایشان مورد هجوم سازما‌ن‌دهی شده از سوی نهادهای حکومتی و نظامی و انصار حزب‌الله قرار گرفت.

▫️احمد منتظری از حضور سردار کریمی فرمانده سابق سپاه قم گفتند که همراه تعدادی دیگر به پشت در اتاق پدرشان آمدند. آنان به پدر می‌گفتند: "ممکن است مهاجمان درون منزل آمده و شما را زخمی یا حتی بکشند و ما توانایی جلوگیری نداریم." آیت‌الله منتظری به سپاهیان می‌گوید: "شما که ادعا دارید ۸ سال جلوی صدام ایستادید، چطور در مقابل مهاجمین توان مقاومت ندارید؟! اگر وظیفه دارید انجام دهید و گرنه اگر قرار است مرا بکشند، بهتر است در همین اتاقم کشته شوم." احمد منتظری ادامه داد: "وقتی از اتاق بیرون آمدند من درِ اتاق را قفل کردم. لحظاتی گذشت که صدای بی‌سیم سردار کریمی در آمد که مافوقش می‌گفت: باید ببریدش، از خانه بکِشیدش بیرون، حتی با طناب ببندید و..."

 ▫️پس از اين حادثه و در سال‏هاى حصر مرحوم آیت‌‏اللّه منتظرى، در جلسه‌اى كه چند تن از علما و روزنامه‌نگاران و اصحاب قلم، از جمله آقايان: مرحوم عبايى خراسانى، سيد محمدعلى ايازى، ماشاءاللّه شمس‌الواعظين، اكبر گنجى، محسن آرمين، محمدحسن‏ موحدى ساوجى، على حكمت، عمادالدين باقى، حمیدرضا جلايى‌پور و عليرضا علوى‌تبار با آيت‌اللّه موسوى اردبيلى در قم داشتند، که در پاسخ به اعتراض برخى از حاضران -مبنى بر اين كه دفاع از مرجعيت در درجه نخست وظيفه علماى حوزه است و شايسته نيست كه اين امر را غير حوزويان جلودار باشند- گفته بود: "لازم نيست آنچه را انجام داده‏ايم در بلندگو اعلام كنيم؛ آن روز قصد داشتند آقاى منتظرى را بكُشند و من با تهران تماس گرفتم و تهديد كردم كه اگر بر اين تصميم اصرار داشته باشيد بدانيد كه آقاى منتظرى تنها نيست؛ و در نهايت از اين تصميم منصرف شدند."

اول انقلاب یادمان هست این سرود را:
بگذرد این روزگار تلخ‌تر از زهر
بار دگر روزگار چون شکر آید
و ما هنوز منتظر "شکر" مانده‌ایم!

*کانال نویسنده
@kaleme

🔴 هشدار به پزشکیان!

✍️ بشیر معتمدی

در روزهای اخیر در خبرها آمده بود که آقای همتی وزیر امور اقتصادی و دارایی گفته اند: «یارانه پنهان را باید متوقف کنیم. ایراد پرداخت یارانه پنهان این است که به آن افرادی که باید برسد، نمی‌رسد (خبرگزاری دانشجو/ 11 آذر 1403). این جملات برای گوشهای مخاطبان بسیار آشناست و در بیش از یک دهه گذشته بارها و بارها شنیده شده است. کافی است جملات رؤسای پیشین را مرور کنیم:

رئیسی، رئیس جمهور در پنجمین گفتگوی زنده تلویزیونی: «اصلاح نحوه پرداخت یارانه کالاهای اساسی کار سختی است، اما نباید از این تصمیم سخت فرار کرد» (سایت اطلاع رسانی ریاست جمهوری/ 19 اردیبهشت 1401)

میرکاظمی، رئیس سازمان برنامه و بودجه: «۸۵ میلیارد دلار یارانه پنهان در کشور پرداخت می‌شود که عمده آن را پر درآمدها مصرف می‌کنند، در حالی که کسی نسبت به این موضوع اعتراض ندارد، اما دولت سعی بر تغییر این روال دارد» (خبرگزاری شانا/ 22 آذر 1400).

روحانی، رئیس جمهور گفت: «یارانه ها باید حذف شود. وی در دیدار اعضای هیات دولت با رهبر معظم انقلاب اسلامی بر لزوم حذف تدریجی یارانه‌ها تأکید کرد». (سایت اطلاع رسانی ریاست جمهوری/ 4 شهریور 1394).

نوبخت معاون رئیس جمهور و رئیس سازمان برنامه و بودجه : «طرح حذف 934 هزار میلیارد تومان یارانه پنهان» (روزنامه ایران / 21 فروردین 1398).

محمود احمدی‌نژاد، رئیس‌جمهوری ایران با حضور در تلویزیون دولتی ایران، آغاز اجرای قانون هدفمند کردن یارانه‌ها را رسماً اعلام کرد. او گفت که از صبح روز ۲۸ آذر، حامل‌های انرژی، آب و نان در سراسر ایران با بهای جدید ارائه خواهند شد (خبرگزاری ایسنا / 27 آذر 1389).

◾️این جملات نشان می دهد که این مسیر پیشنهادی وزیر اقتصاد بارها و بارها پیموده شده است. اکنون سؤال این است که چرا ما این تجارب یک دهه خود را مورد استفاده قرار نمی دهیم و مروری بر نتایج گذشته نمی کنیم؟ آیا بهتر نیست پیش از هر اقدامی، یک بار این مسیر طی شده مورد ارزیابی قرار گیرد؟ آیا تاکنون رؤسا با خود فکر کرده اند که این حذف مداوم یارانه های به قول ایشان پنهان، چه نتایج و ثمراتی داشته و آیا به اهداف خود رسیده است؟ آیا رسانه ها این وظیفه را انجام داده اند که یک بار این مسیرِ پر تکرار را مرور کنند و با استفاده از آمار رسمی و نظرات صاحبنظران، واقعیتی که در این یک دهه اتفاق افتاده، تبیین نمایند؟

آنچه از نتایج ظاهری عیان است، تورم، گرانی، بالا رفتن نرخ ارز، مسکن، خودرو و... به عنوان واقعیت هایی است که مردمان عادی در طول بیش از یک دهه و با اجرای مداوم این سیاست و سیاستهای مشابه - که در همه دولت ها از اصولگرا گرفته تا اصلاح طلب اجرا شده- با پوست و گوشت خود لمس کرده اند و این نشان می دهد که یک جای کار ایراد دارد و لذا نیازمند ایستادن و نگاه به روندِ طی شده است.

اگر بدون چنین بررسی و ارزیابی، این سیاست دوباره اجرا شود، اساساً میتوان پرسید تفاوت این دولت با دولتهای پیشین چیست؟ این دولت نیز در اقتصاد همان مسیری را می رود که دولت های پیش از آن پیموده اند و لذا می توان انتظار داشت که دوباره همان واقعیت ها و نتایج بروز و ظهور یابد. بنابراین باید به آقای پزشکیان هشدار داد که تا پیش از آنکه دیر شود، ارزیابی از مسیری که در گذشته طی شده، داشته باشید و الا این مسیری که دولت شما در پیش گرفته، راه به ناکجاآباد خواهد برد.

*وبسایت جماران
@kaleme