داستان کوتاه

🌷🌷🌷
دوستت‌دارم‌هایی هست
که آدم، در هر فصلی بشنود
جوانه می‌زند، قد می‌کشد، گل می‌دهد!
ابراز علاقه‌هایی
که بوی شکفتن می‌دهند 
سرسبزی با خودشان می‌آورند
و تازه‌ات می‌کنند…
می‌دانی
دوستت‌دارم گفتنت
از آنها بود
شکوفه‌های روی تنم را می‌بینی!

👤فرشته رضایی
📚 @irDastanak 📚
🌷🌷🌷

🌷🌷🌷
یه وقتایی هیچ عصایی وجود نداره، اصلا باید زمین بخوری، باید گلی بشی باید ببینی اون رنگ خون رو! یه وقتایی باید توی مسیر میون بر به بن بست بخوری، باید وسط امیدت نا امید بشی و بیشتر از ظرفیتت تحمل کنی یه وقتایی برات بهتره که آدما رنگ عوض کنن و بردارن اون نقاب کذایی قشنگشون رو!

یه وقتایی نشدن و نرسیدن و خرابی به بار اومدن ته منفعته ! آره یه وقتایی باید کاغذ دستت رو بِبُره ! که بدونی همون لحظه که حواست نیست و انتظارش رو نداری هم از هرچیزی از هرکسی هر انتظاری رو داشته باشی! به این نقطه که برسی بعدش دیگه همه چیز فقط یه نمایشه‌ برات، یک عمر اونم پشت یک تبسم دروغین.
📚 @irDastanak 📚
🌷🌷🌷

📚#ماجرای۰فقر

در شبی سرد و بارانی ....!
باران به شدت می بارید و مردم باچترهایی روی خود از هرسوی خیابان در حال رفتن به خانه های خود بودند ...
وبعضی که چتر نداشتند از کناره های پیاده رو زیر دیوارها می رفتند تا خیس نشوند ...
در این هوای سرد و بارانی مردی مانند بت آنجا ایستاده بود بدون چتر و سرپناه ...
با لباسهایی کثیف و حتی تکان هم نمی خورد ....تا جایی که بعضی از مردم او را مجسمه تصور می کردند ، و بعضی هم اورا دیوانه می پنداشتند ...
شخصی به او نزدیک شد و با تمسخر از او پرسید : لباس قشنگتر ازین نداری ؟

سپس دستش را در جیبش فرو برد و کیف پولش را در آورد و با تکبر به او گفت : پولی چیزی نمی خواهی ؟
مرد به آرامی گفت : فقط می خواهم از جلوی چشمانم دور شوی...
مرد سوال کننده رفت ، و او همچنان آنجا بود سپس زیر باران نشست ، و باز بی حرکت آنجا ماند ، بعد از مدتی به طرف هتلی که در همان خیابان بود رفت .
مهماندار هتل روبرویش آمد و به او گفت : تو نمی توانی اینجا بنشینی ، گداها حق ندارند به اینجا بیایند .

مرد به او نگاه خشمگینانه ای انداخت و از جیبش کلید اتاقی که از همان هتل رزرو کرده بود را درآورد که شماره 1b روی آن نوشته شده بود ، رقم 1 بزرگترین و بهترین شماره دریک هتل محسوب میشود و متعلق به اتاقی است که رو به دریا باز می شود ، سپس به مهماندار هتل گفت : بعد از نیم ساعت آماده می شوم ماشین را آماده کنید به طرف «ال رولز رایس»...
مردمهماندار مانند اینکه صاعقه ای برسرش فرود آمده باشد وحشت کرد و گفت : روبروی من چه کسی قرار دارد ؟.....
مرد به اتاق رفت و لباسهای فاخری را پوشید و شیک و کراوات زده وباکفشهایی که از تمیزی برق می زد بیرون آمد !
مهماندار هتل که از حیرت دهنش باز مانده بود جلو آمد و گفت ماشین آماده است ...



مرد وقتی سوار ماشین می شد از او پرسید : ماهیانه چقدر دریافت می کنی ؟
مهماندار گفت : سه هزار دولار قربان !
مرد گفت : برایت کافیست ؟
مهماندار گفت : نه زیاد ..
مرد گفت : آیا بیشتر ازین می خواهی ؟!
مهماندار گفت : کسی هست که نخواهد قربان؟
مرد پرسید : مگر کسی که پول بخواهد ممنوع نیست که اینجا بیاید ؟
مهماندار سرش را پایین انداخت و گفت : بله قربان.

مرد گفت : وای بر شما که مردم را بر حسب دارائیهایشان درجه بندی می کنید ..پاکی و بی آلایشی مخصوص خداوندیست که در دولباس دو چهره از تو به من نشان داد ..در سرما خواستم احساس فقرا را درک کنم ، برای همین با لباس زیر باران رفتم مانند بی خانمان ها ، تا احساس فقرا را در برخورد مردم با آنان درک کنم...

اما شما خاک بر سرتان ..
که اگر کسی مال نداشته باشد نزد شما احترامی ندارد ...
انگار فقیر لکه ننگیست بر دنیایتان ، اگر به او کمک نمی کنید ، لااقل تحقیرش نکنید و با خوشرویی کلمه ای زیبا به او بگویید که آن نیز صدقه است ..


💟مطالب زیبا و آموزنده در کانال👇👇


📚 @irDastanak 📚

🌺🌿🍃🌺🌿🍃🌺🌿🍃🌺

#حكايت_آموزنده

🦋 نگیر،تابیشتربگیرۍ

🌱 از‌حاتم‌طایی‌پرسیدند
چطوراین‌همه‌بخشنده‌شدی؟
گفت‌ازکناریه‌ساختمانی‌ردمیشدم‌که
یه‌اوستا‌وکارگر‌داشتنداونجا‌بنایی‌میکردند
شاگردآجرمینداخت‌بالاواوستا‌دیوار‌میچید
دقت‌کردم‌دیدم‌تاموقعی‌که‌دست‌اوستا
آجرهست‌شاگردآجر‌نمیندازه‌بالا
اما‌به‌محض‌اینکه‌دستِ‌اوستاخالی‌میشه
شاگردآجربعدی‌روبراش‌میندازه
فهمیدم‌اگه‌دستاموازثروت‌خالی‌کنم
جھان‌هستی‌سریع‌دستامودوباره‌با
ثروت‌پرمیکنه!!
به‌این‌قضیه‌میگیم‌قانون‌خلأ!
اینکه‌هستی‌همیشه‌در پی پرکردن‌خلاء
هست
پس‌راهِ‌گرفتن‌خیلی‌چیزهادرجھان‌
بخشیدنِ‌اون‌به‌دیگرانه

📚 @irDastanak 📚

ما برای فهمیدن هرچیزی نیازمند سکوت هستیم
حتی حرف‌های نشنیده...


📚 @irDastanak 📚

🌷🌷🌷
این عبارت هیچ جا، خانه خود آدم نمیشود حداقل در زبانهایی که من چیزی ازشان می‌دانم، دقیقا به همین معنا آمده:
Home sweet Home,
Trautes Heim, Glück alline,
Söta hem,

یعنی اینجا تفاوت فرهنگ و زبان دخلی در ماجرا ندارد. برای همه همین است.

جایی که آدم بهش حس تعلق کند و از گوشه کنارش خاطراتی داشته باشد و در آن بتواند عادات و اعمال و عواطفی را آزادانه با خیال راحت تکرار کند، خانه است.

حس مأمن و لحاف زمستان و نور چراغهایی است که کلیدشان در اختیار خود آدم است.

و این اطمینان به در و دیوار؛ هر جور و هر شکل و به هر مقیاس که باشند از این روست که انسان بنده عادات است.

تکرارِ عاداتند که به‌ او حس آرامش و بازگشت و امنیت میدهند.
حتی در طول اقامت در یک هتل، آدم یک جایی از اتاق و تخت و کمد را مألوف تر از باقی جاهای موقتی میداند.

هر چه هم تنوع طلب و ماجراجو و کاشف، ما بخاطر ویژگیهای بدن و ذهن مان همواره به دایره ای از تکرارها و آیینها و عادات همیشگی نیازمندیم؛ از جای همیشگی خوابمان تا ناامیدیمان از دیدن غریبه ای که روی صندلی کنار پنجره محبوبمان در کافه نشسته تا پوشیدن همواره کفشی که «خب واقعا باهاش راحتیم و چه حیف که کهنه شده».

اینکه آیین‌ها، قدرتمندانه قدمت میگیرند و سینه به سینه از نسل به نسل دیگر می مانند، ریشه در همین دارد.

(پادکستی شنیدم در مورد شباهتهای شگفت‌انگیز کلیسای کاتولیک با آیین کهن مهر ایرانی.
که چطور هر دو هفت مرحله تحول دارند، چطور از مقام اول و مشاهده میرسند به مقام آخر‌ ردا پوشی و عرق‌چین بر سر: بابا/ پاپا/ پاپ.
و چطور در دل هم ریشه دارند و چرا در طی قرن‌ها آیینهاشان حفظ شده.
چرا در هر مذهبی این الگوها تکرار می‌شوند و چرا همه شان میل به الگوی پدری دانا و پیر دارند که بشود ازش تقاضای بخشش کرد و همزمان معتقد به موجود غایبی که قرار است بیاید و عدل گم شده را اجرا کند و بخت خفته جمعیتی را بیدار)

اینها ولی حاشیه مطلب من است.

حرف من در مورد آرامشی است که اجرای آیینها
(ریتوال) به ما میدهند.

مثلا

اینکه همیشه در جاده کوهین پرتقال توی ماشین داشتیم.
اینکه هر سال از وقتی عقل‌رس شدم، شکل کیک تولدم را خودم انتخاب میکردم.
اینکه هر ظهر جمعه، غذا خیلی رسمی تر و با مخلفات رنگارنگ روی میز می‌آمد.

اینکه تابستانها می رفتیم هتل هایت چالوس وقتی هنوز سرپا و از نفس‌نیفتاده بود....

همه اینها نه فقط عاداتی در گذشته من بوده اند، که گوشه امن خاطرات منند که وقتی بهشان فکر میکنم، حکم مدیتیشن را دارند.

یادشان به آرامش روانم کمک میکنند و از طرفی دیگر تکرارشدنی نیستند به دلیل زوال آنچه وابسته به جغرافیاست و عدم وجود آنچه وابسته به گذر زمان است.

برای همین من آمدم و رسم هایی را به فراخور جغرافیا و زمان، در خانه خودم بنا کردم. یعنی آیینی که از من شروع شود و بعدها گوشه امن خاطرات آدمهایی باشد که با من زیسته اند

اینکه من مثلا هر جمعه عصر، دو شمع روشن میکنم و میگذارم کنار یکی از زیباترین قاب عکسهای خانه ام.

اینکه در خانه مان چندین سال است عادت کرده ایم اولین هفته سال نو برویم کنسرت یا سینما یا الان که دیگر اپرای بچه ها.

اینکه شب کریسمس با هم بیسکوییت کره ای درست کنیم، شب نوروز شیرینی نخودچی
(که کاش امسال زورم‌برسد و این رسم متوقف شده از سه سال گلوگیر گذشته را، از سنگینی بار تقویم جدا کنم و ادامه اش بدهم).

اینکه بچه بداند غروب جمعه پیتزا روبروی تلویزیون دارد، ما ظرف نان و پنیر و زیتون روی پیشخوان.
اینکه از وقتی عقل‌رس شده، خودش کیک تولدش را انتخاب کند
اینکه همیشه وقت سفر، یک ظرف مخلوط میوه همراه داشته باشم و اولین شب در هر هتل، چیپس سرکه و نمک
....
چنین عاداتی. این آیینهای کوچک، اینها در خاطر آدم می مانند. آشنا بودنشان، نرمی و سادگیشان از اضطراب تغییرات و تلاطم دقایق روز و کابوسهای شب می کاهد.

در روزهای سخت زمستان، نزدیک امتحان جامع دکترا، هر روز یک نان کشمشی و یک قهوه سیاه می‌خریدم.

الان جزییات سختی آن روزها چندان یادم نیست ولی آرامشی که از آن صبحانه ساده و گرم با ترکیب طعم تلخ و شیرینش می گرفتم، به باقی خاطرات می چربد.

خلاصه که آیینهای ختم به ارامش را پاس بداریم. به التیام روان رنجور کمک میکنند.

🌷🌷🌷

🌷🌷🌷
به آرامش میرسی، اگر هیچکس را برای چیزی که هست و کاری که می‌کند سرزنش نکنی...

به آرامش میرسی اگر آستانه تحملت را بالا ببری و بپذیری که آدم‌ها متفاوتند، و قرار نیست همه باب سلیقه‌ی تو باشند...

به آرامش میرسی اگر بپذیری رفتار دیگران تا وقتی به روان و آرامش تو آسیبی نمی‌زند، به خودشان مربوط است.

آدم‌های امروز آنقدر دغدغه دارند که دیگر حوصله‌ای برای دخالت و قضاوت و سرزنش ندارند.

آدم‌ها خودشان مسئول رفتار و انتخاب‌های خودشان هستند.

اگر رفتاری آزارت داد، و برخوردی با تفکراتت متفاوت بود، یا کنار بیا، یا فاصله بگیر. فقط همین…
📚 @irDastanak 📚
🌷🌷🌷