به گمان من شخص رهبری در دو سه ماه گذشته راضی شده بود به مذاکره‌هایی مثل آنچه در برجام انجام شد. منتها، احتمالاً برایش مشخص شد که این بار طرف آمریکایی چیزی می‌طلبد که در حکم تسلیم است!

همانطور که در متن فوق حدود دو ماه پیش گفتم، دوران آن نوع مذاکرات تمام شده است. اولاً، این دموکرات‌هایند که عاشق روندهای بوروکراتیک و کارگروه و کمیته و مذاکرات طولانی و سنجش همه گزینه‌هایند. ظریف برای معامله و مذاکره با اینها و لاس‌های طولانی دیپلماتیک گزینه‌ی بدی نبوده و نیست. ولی جمهوری‌خواهان اینگونه نیستند، و ترامپ اصلاً و ابداً!

ولی در وضعیت حاضر ایران، حتی اگر دموکرات‌ها هم بودند چیزی که در انتهای مذاکرات طولانی می‌طلبیدند خیلی با تسلیم شدن ایران و کوتاه آمدن از مواضعش در مسائل اساسی تفاوتی نداشت.

ایران در وعده صادق ۱ و ۲ دست خود را رو کرد. نیروهای نیابتی ایران هم که در ضعیف‌ترین حالت خود هستند. ایران کارتی برای رو کردن در مذاکرات یا در جنگ ندارد، و همه این را می‌دانند. به قول دوستی، در شرایط حاضر "مذاکرات" فقط یک مشترک لفظی است: یعنی مسئولان نابغه ایرانی از مذاکرات چیزی مانند مذاکرات برجام می‌فهمیدند، ولی برای تیم آمریکا (و اسرائیل) مذاکرات یعنی گفت‌وگوهایی برای عقب کشیدن کامل ایران از مواضعش.

حالا اینکه برادران ارزشی برای حفظ روحیه خود و بالادستی‌هایشان به شعار "حیدر، حیدر" (آن هم به صورت سلحشورانه!) افتاده‌اند و اینکه نوابغی مثل عطا بهرامی و جبرائیلی و صمصامی و بقیه نوابغ (که معمولاً یک روز عمرشان را کار خصوصی واقعی و غیررانتی کار نکرده‌اند) به انحاء مختلف ادعا می‌کنند که با "اتخاذ سیاست‌های درست" (که البته خودشان هم در مورد آن اتفاق نظر ندارند!) اقتصاد ایران تاب تحریم‌های بیشتر و سخت‌تر را دارد، اینها فقط برای افزودن توهمات خودشان و بالاسری‌هایشان خوب است. توهماتی که یا مملکت را نابود خواهد کرد، یا در برخورد به دیوار ضخیم واقعیات به یکباره دود خواهد شد!

@jenabegav