ایران آزاد و آباد (مهدی نصیری)

‍ 📝📝📝یلدایی دیگر با امید به آزادی مصطفی تاجزاده

✅آخرین روز آذر ماه ۱۴۰۳، هم‌زمان با شب یلدا برای جمعی از دوستان و آشنایان سیدمصطفی تاجزاده به شکل متفاوتی سپری شد.
تاجزاده که بر اساس اطلاعات شناسنامه‌اش متولد یکم آذر ماه است ، در حالی آذر امسال و شب یلدا را سپری کرد که به دلیل‌ اظهارنظرهایش درباره وضعیت سیاسی اجتماعی کشور برای دهمین سال در حبس و بند بود.

✅او که از ۱۸ تیر ۱۴۰۱ در دور تازه محکومیتش بعد از سال ۱۳۸۸، در زندان به سر می‌برد، در آذر ماه سال جاری در پرونده‌ تازه‌ای با اتهاماتی مشابه گذشته به ۶ سال حبس محکوم شده که ۵ سال آن قابل اجراست.

✅آقای تاجزاده در پرونده جدید خود باز هم توسط قاضی صلواتی به ۵ سال حبس به اتهام اجتماع و تبانی علیه امنیت ملی و ۱ سال حبس به اتهام تبلیغ علیه نظام محکوم شده است و این چهارمین حکمی است که از سال ۸۸ تاکنون برای او صادر شده‌ که دوتای آن غیابی بوده است.

✅ایجاد شرایط تازه برای سیدمصطفی تاجزاده  سبب شد تا جمعی از آشنایان و دوستداران او در روز جمعه ۳۰ آذر ماه و هم‌زمان با شب یلدا که در فرهنگ ایرانیان یادآور پیروزی سپیده و نور بر تاریکی است، در منزل مسکونی وی برای دیدار با همسر و فرزندش حاضر شوند.

✅در این دیدار ضمن مروری بر تحلیل‌های سیاسی و پیش‌بینی‌های تاج‌زاده، از نزدیک به یک دهه مقاومت و ایستادگی او تقدیر شد.
هم‌چنین یاد محصورین عزیز، خانم دکتر رهنورد و میرحسین موسوی و شیخ مهدی کروبی و همه آزادگان دربند گرامی داشته شد.

✅فخرالسادات محتشمی پور ، همسر آقای تاجزاده نیز ضمن تشکر از شرکت کنندگان در این محفل یلدایی، گزارشی از آخرین وضعیت یاردربندش ارائه کرد و در ادامه نیز حاضرین به خاطراتی از دوران دانشجویی او تا مدیریت سیاسی‌اش و تا دوران زندان گذشته و امروز او را نقل کردند و پس از آن به شعرخوانی ویژه شب یلدا پرداختند.

✅یلدای سال ۱۴۰۳ را باید دهمین شب‌چله‌ای دانست که این فعال سیاسی تنها به دلیل نقد مشفقانه حاکمیت و رهبر ایران در زندان سپری می‌کند.

✅یادآور می‌شود؛ تاجزاده یک بار بعد از انتخابات سال ۱۳۸۸ به ۶ سال حبس محکوم شد که این حکم به شکل غیرقانونی در انفرادی اجرا شد و پس از انتخاب آقای روحانی، با حکم جدیدی یک سال دیگر به حبس او افزودند.

✅بنابراین بی‌سابقه نیست که صدور حکم ۶ سال حبس دیگر این منتقد سیاسی، متعاقب پرونده‌سازی اطلاعات سپاه علیه او، پس از انتخاب پزشکیان به ریاست‌جمهوری توسط مردم است.

✅این در حالی است که تاج‌زاده برای اولین بار برای شرکت در دادگاه و دفاع از خود اعلام آمادگی کرده بود مشروط بر آن که دادگاه علنی و با حضور هیئت منصفه باشد. و این درخواست قانونی را در نامه‌ای غیرعلنی به رهبر با رونوشت به رئیس‌جمهور برای تذکر قانون اساسی( عدم اجرای اصل ۱۶۸) و رئیس قوه قضائیه برای اجرای قانون اعلام کرده بود.
@MostafaTajzadeh

‌‌پروازی استراتوسفری بر فراز و فرود بنیادگرایی اسلامی

✍#علی‌صاحب‌الحواشی

جنگ دوم جهانی که تمام شد، جنگ‌سردِ دو بلوک شرق و غرب شروع شد که با فروپاشی اتحادشوروی آن هم به پایان آمد.

جنگ دوم جهانی، پیامدی از جنگ‌ اول جهانی بود. این جنگ اول را علمداری "هویت‌مداری‌های ملی" در متن و بستر فرسودگیِ "امپراطوری‌ها"ی معناباخته قرن‌نوزدهمی، رقم زد که در این میان، فرسودگی امپراطوری اتریش‌مجارستان و عثمانی، از همه بیشتر بود. خیزش عمده هویت‌مدارهایِ منتج به این جنگ، از منطقه آلمانی‌زبان، منطقه‌عمومی اسلاویِ بالکان، و هویت‌های متکثر شرق‌مدیترانه و شمال آفریقا برخاست؛ هرچند که این آخری‌ها نقش بی‌رمقی داشتند زیرا امپراطوری عثمانی از اواخر قرن‌نوزدهم به چنان حال زاری افتاده بود که عنوان "پیرمردِ بیمارِ اروپا" بر ناصیه‌اش حک‌ شده بود.
امپراطوری رومانف‌ها در روسیه، منفعلانه به درون این جنگ "مکیده شد"، و ابداً هوسی به مشارکت نداشت، که سخت بحران‌زده و پوسیده بود. اما کشیده شد و از هم پاشید.

اصلی‌ترین موتور جنگ‌ جهانی اول خیز هویت‌مداری آلمانی بود که در قامت قیصر ویلهلم تجلی نمود و چهارنعل به‌سوی نظامی‌گری تاخت تا بشکه باروت هویت‌مداری‌های فربه‌شده دیگر را منفجر کرد. بنابراین آن "روح" - به تعبیر هگل - که موجد جنگ‌ جهانی اول شد، "راستگرا" بود.

جنگ دوم جهانی، تکمله‌ای بر شکستِ خیزِ بزرگِ هویت‌آلمانی برای اعتلا بود که در جنگ اول نه‌تنها ناکام ماند، بلکه بشدت تحقیر هم شد. فاتحان جنگ اول نیز آن خردمندی را نداشتند تا "آلمان" را که شروع‌کننده جنگ بود و شکست‌خورده تمام‌عیار آن نیز شد، چنان در زیر پا له نکنند که تا مُمِدِّ هویت‌مداریِ گردنفرازتری گردد. لهش کردند و چنان غرامت‌های هنگفتی بر ملت آلمان بستند و طوری برسرش کوفتند تا دمکراسیِ "جمهوری وایمار"، بختی و رمقی از استمرار نیافت و هیولای آدولف‌هیتلر از زهدان ملت سرخورده آلمان متولد شد و با هیجان فزونتری به راه نظامی‌گری رفت و کلید جنگ دوم جهانی را زد. جنگ دوم نیز پدیده‌ای "راستگرا" بود، چون "روحِ" آن، هویت‌مداری متورم و مهاجم ملی آلمانی بود؛ باقی اروپا در صدد دفاع از خود برآمدند.

وقتی جنگ دوم جهانی تمام شد، امپراطوری بریتانیا که از جنگ اول جان به‌در برده بود، در سراشیب زوال و فروپاشی افتاد و بزودی هم متلاشی گشت و از "کبیر" به "صغیر" تقلیل یافت.
این جنگ دو پیروز داشت: بولشویک‌های لت‌وپارشده شوروی، و ایالات متحده آمریکایی که حتی یک گلوله در خاکش شلیک نشده بود!

اینک مقابله "ایدئولوژیک" در پیش بود، که بزودی آتش آن در شبه‌جزیره کره روشن شد و به‌فاصله اندکی دامن ویتنام و کامبوج و لائوس را گرفت، و در این‌طرف کره‌زمین در کوبا و آمریکای لاتین هم نایره‌ها درگرفت، کودتای ۲۸ مرداد ما و کودتای اندونزی و کودتای ارتش شیلی و حکومت‌ سرکوبگر سرهنگ‌های یونان و کودتای موبوتو سسه‌کو علیه پاتریس لومومبا و دیگر کودتاها و جنگ‌های داخلی آفریقا و بیش از این‌ها، همگی اخگرهای جنگ سرد "ایدئولوژیک" دوبلوک کمونیسم و سرمایه‌داری بودند.

بین ۱۹۳۰ تا نیمه‌های دهه ۱۹۷۰، برای بیش از نیم‌قرنِ تمام، مارکسیسم در میان همه اینتلیجنسیای جهان، بقول انگلیسی‌زبانان، بدل به یک sensation شده بود. هر اهل اندیشه‌ای که مارکسیست‌ نبود، یا که بدتر نقاد مارکسیسم بود، داغ باطله می‌خورد! اصلاً برای پذیرفته‌شدن ذیلِ معنای "روشنفکری"، باید مارکسیست می‌بودی یا تظاهر به آن می‌کردی. این سخن به معنای "قلابی‌بودن" یا فرصت‌طلبانه بودن چپ‌‌گرایی غالب "روشنفکران" جهان نیست، این چپ‌گرایی "اصیل" بود! همین اصالت هم بود و شد که در آمریکا موجب برخاستنِ "مک‌کارتیسم" گردید که لکه ننگ زننده‌ای بر چهره "دمکراسی" آمریکایی گشت.

ادامه مطلب

کانال نویسنده

.
👈 *حسین یا سنوار؟*

✍️ محسن رنانی (۲۹ آذر ۱۴۰۳)

در یادداشت و سخنرانی «حکمرانی بی‌قصه» (در پیوند پایین ببینید) گفتم که قصه انقلاب را بنیان‌گذار از سال ۴۲ شکل‌داد و دکتر شریعتی نیز نسخه مدرن‌ آن را تدوین کرد. بنیانگذار اما برای آن‌که قصه‌اش پذیرش حداکثری یابد هیچ‌کس را حذف نکرد. گفتار او چنان بود که در انقلاب اسلامی حتی توده‌ای‌ها و چریک‌های فدایی خلق را نیز زیر عبای خود جا می‌داد و آنان نیز قصه‌ آیة‌آلله را باور کردند و نقش خود را به خوبی بازی کردند. *بعد از انقلاب و قبضه قدرت،‌ رفتار او البته تغییر کرد و حذف‌ها آغاز شد.*

قصه بنیان‌گذار اما چنان قوی و جذاب بود، و نقش او چنان در قصه‌اش جاافتاده بود، که تا پایان عمرِ او، آن قصه در ذهن و زبان اکثریت ایرانیان جاری بود. چنان قوی که حتی قانون اساسی‌ای که خود آیه‌الله تایید کرده بود و به رای مردم گذاشته بود نیز هیچگاه نتوانست در برابر قصه او، رنگ و معنایی پیدا کند. این که قانون اساسی در ایران تا این‌پایه خوار شده است، برای این است که در سایه حضور بنیانگذار، قانون اساسی هیچگاه فرصت نکرد تا قصه خودش را خلق کند. سکوتِ تقریبا همه شخصیت‌های سیاسی، علمی، فرهنگی و هنری داخلی (به جز یک نفر) در برابر اعدام‌های سال ۶۷ الزاما به علت ترسشان نبود بلکه به علت آن بود که هنوز قصه آیه‌الله بر دلها مسلط بود، در حالی که قانون اساسی هنوز قصه نداشت. به گمان من اعدام‌های ۶۷ به‌‌مانند شلیک به قلب قانون اساسی و پایان یافتن امکان خلق قصه برای آن بود.

*درواقع نه در حضور و نه بعداز بنیانگذار، حاکمان، قانون‌اساسی را پیمان مقدسی ندانستند؛ پس هر جا به نفع‌شان بود از آن بهره بردند و هر جا نبود آن را تفسیر کردند و بنابراین ناموس قانون را ضایع کردند و راه تبدیل آن به یک قصه ملی را بستند.* به‌این‌خاطر است که به گمانم از دل این قانون دیگر نمی‌توان قصه جمعی دیگری برای آینده ایرانیان خلق کرد. هر چیزی که باورپذیری قصه‌اش زایل شود، مثل برندی است که اعتبارش را از دست بدهد، دیگر همان برند را نمی‌توان بازسازی کرد.

هر گام حذفیِ پس از انقلاب، بخشی از قصه بنیانگذار را کم‌رنگ می‌کرد. قصه‌ آیة‌الله وقتی دیگر باورپذیری خود را از دست داد که نسل نو متوجه شد که در قصه‌ آیةالله، نقشی برای او دیده نشده و فرصتی برای آن که دنیای خودش را خلق کند به او داده نمی‌شود. این همان نقطه‌ای بود که نسل نو فریاد زد: «اصلاح طلب، اصول‌گرا، دیگه تمومه ماجرا». اگر حاکمان در سال‌های ۹۶ و ۹۸ گوش شنوایی داشتند، پیش‌ازآن‌که دیر شود، به فکر خلق قصه‌ای تازه و باورپذیر برای خودشان و برای آینده ایران می‌افتادند.

حاکمان امروز اما هنوز می‌خواهند نسخه‌های جدیدی از قصه بنیان‌گذار را بازتولید کنند. *بگذارید بی‌پرده بگویم: از این پس، و بویژه بعداز تحولات شام، دیگر هر قصه‌ای که در آن اکثریت مردم ایران بازیگر نباشند، باورپذیر نخواهد بود و در نطفه شکست می‌خورد.)* جمهوری اسلامی نمی‌تواند قصه‌ای باورپذیر خلق‌کند که جنبش مهسا و خواسته‌های آن و بازیگران آن را نبیند؛ نمی‌تواند قصه‌ای بنویسد که روشنفکران منتقد، زندانیان سیاسی، میلیون‌ها ایرانی مهاجر، ایرانیان غیرشیعه و سایر حذف شدگان را نبیند؛ حتی نمی‌تواند در قصه خود براندازان و طرفداران سلطنت را نبیند. قصه آینده ایران را همه ایرانیان با هم خواهند نوشت و جمهوری اسلامی اگر فرصتی داشته باشد فقط آن است که یک قصه فراگیر تازه و باورپذیر خلق کند که در آن امکان بازیگری و نقش‌آفرینی برای همه ایرانیان با هر زبان و مذهب و گرایش و اندیشه وجود داشته باشد.

*جمهوری اسلامی در نقطه خطیری قرار گرفته است.* می‌تواند انتخاب کند که سنواری عمل کند یا حسینی. یحیی سنوار، بدون آن که رضایت مردم غزه را گرفته باشد، قصه خودش را به کل مردم غزه تحمیل کرد و آنان را گرفتار مصیبتی کرد که تا نسل‌ها و حتی قرن‌ها پیامدهایش هم برای فلسطینیان، هم برای مسلمانان منطقه خواهد ماند.

حسین (ع) اما چه کرد؟ شب عاشورا، یارانش را فراخواند و قصه‌ی فردای خودش را برای آنان روایت کرد. آنگاه گفت هر کس می‌خواهد، بماند و در این قصه بازی کند، هر کس نمی‌خواهد، آزاد است و دیگر تعهدی به من ندارد. حسن (ع) نیز چنین کرد؛ وقتی دید امتش با قصه او همداستان نیستند، قصه‌اش را فرونهاد و صلح کرد. و پیش از او علی (ع) نیز به قول مرحوم مطهری، نشان داد که نخستین مسلمان لیبرال است؛ یعنی پس از شورای سقیفه و انتخاب نشدنش به خلافت، وقتی دید قصه او در میان اکثریت خریداری ندارد، تمکین کرد و با سه خلیفه همکاری کرد. وقتی هم که خلیفه شد آنگاه که دید در جنگ با معاویه، مردمان خودش تمایلی به ادامه بازی در قصه او را ندارند، صلح کرد.
*راستی ما کیستیم؟ شیعه حسینی یا شیعه سنواری؟*

«حکمرانی بی‌قصه» را این‌جا بخوانید و بشنوید:
https://renani.net/sayings/lectures/governing-without-story/