بی‌مقدمه و بدون خداحافظی او را ترک کرده بودم. بیش از هر وقت احساس کردم که هیچ گاه به طور کامل از آن من نخواهد بود و من باید خودم را به لحظات گذرای یگانگی راضی کنم. لحظاتی همان اندازه اندوه‌بار و بی‌اعتبار که خاطره‌ی بعضی رؤیاها یا شادی ناشی از بعضی از قطعه‌های موسیقی.
(تونل، ارنستو ساباتو، مصطفی مفیدی)

پ.ن: واقعیت تاریک عشق اینه که اون‌قدری که ما طلب می‌کنیم، از این چشمه سیراب نمی‌شیم. همیشه درجاتی از فاصله وجود داره. چه بسا این فاصله‌ها اکسیر عشق باشن. چه بسا عشق اصلن تاب نزدیکی رو نداشته باشه و اگر در این بازار سودی است، نصیب قناعت‌پیشگان بشه. قناعت در عشق را به ما یاد ندادن. هیچ‌جا ازش حرفی زده نمی‌شه. برعکس تمامیت‌خواهی در عشق تحسین می‌شه. همه براتون کف و سوت می‌زنن که آفرین که این‌قدر احساساتی هستی، آفرین که تمامیت معشوق را می‌خواهی تصاحب کنی و در عشق ورزیدن سنگ تمام بذاری و از او هم انتظار سنگ تمام گذاشتن داشته باشی. آفرین به درک عمیقت از عشق! آفرین که سینه چاک عشقی! آفرین که عاشق‌پیشه‌ای و مهمترین معنای زندگیت همیشه بودن با معشوقه. آفرین که بدون معشوق افسرده می‌شی و کاسه‌ی چه‌کنم چه‌کنم دستت می‌گیری. آفرین! صد آفرین! هزار و سیصد آفرین!
@hafezbajoghli