تیلی سعی کن بفهمی چی می‌گم. این کاری به شخص تو ندارد. تو یک شعله‌ی آتشی. لنگه نداری. دختر مثل تو در تمام عمر یک‌دفعه بیشتر به تور آدم نمی‌خوره، وقتی هم که خورد آدم باید مواظب باشه که گرفتارش نشه. منظورم اینه که اگه آدم مواظب نباشه حالیش نمی‌شه و دیوونه می‌شه، دیوونه‌ی عشق. ترس منم از همینه.
-آخر چرا لنی؟ من دوستت دارم. عشق جدی! مال توام.
سر تا پا مال تو. برای همیشه.
لنی چندشش شد. تمام تنش دون دون شد. با خود گفت: حالا دیگه چرا تهدیدم می‌کنه؟!
گفت: «تیلی من نمی‌تونم این چیزها را حالیت کنم. خیلی کودنم. به علاوه حرف زدن بلد نیستم. با خودم هم هیچ وقت حرف نمی‌زنم. چیزی ندارم بگم.
- خدایا آخر من چه کار کرده‌ام؟
-لنی من هیچ وقت هیچ کس را به اندازه‌ی تو دوست نداشته‌ام. هیچ وقت...
(خداحافظ گاری کوپر، رومن گاری، سروش حبیبی)
پ.ن: جریان اصلی روانشناسی به لنی حق نمی‌ده که از ترس وابستگی یا از ترس گیرافتادن در رابطه نسبت به ورود یا عمیق‌کردن رابطه مقاومت نشون بده. ولی من روز به روز تعصبم به این جریان اصلی داره کم می‌شه. خب این یک انتخابه. این رابطه‌ای که ما تلاش می‌کنیم مراجعانمان را به سمتش سوق بدیم و هر گاردی از آن‌ها را تعبیر به مقاومت‌های پاتولوژیک می‌کنیم که باید شکسته بشن، خیلی آش دهن‌سوزیه؟! آیا ما مطمئنیم هزینه‌ی این رابطه، یعنی سوگ ارزش تجربه‌ش رو داره؟ این اطمینان ما از کجا میاد؟
@hafezbajoghli