شبه روزنامه ها در ایران چه می کنند؟
✍️رضا غبیشاوی
شبه روزنامه ها در ایران چرا منتشر می شوند؟ آنها به صورت محدود، چاپ یا تنها منتشر می شوند (به صورت پی دی اف) اما نه برای اطلاع رسانی و ارتباط با مخاطب یا تاثیرگذاری بلکه برای کسب یارانه ها و تسهیلات مطبوعاتی. از یارانه های نقدی و غیرنقدی مثل کاغذ تا کسب آگهی های دولتی یا به دست آوردن دیگر مزیت ها و تسهیلات مستقیم و غیرمستقیم به بهانه انجام فعالیت فرهنگی و رسانه ای.
کافی است به سایت جار سری بزنید و ببینید روزنامه هایی چاپ / منتشر می شوند يا وجود دارند که هیچ دلیل منطقی برای انتشار آنها وجود ندارد.
نکته اینکه در این روزنامه ها، با خبرنگار و روزنامه‌نگار طرف نیستیم بلکه معمولا چند نفر مسوول استخراج مطالب از سایت های اینترنتی برای صفحه آرایی هستند. بسیاری از اوقات هم همان صفحه اراها خود برای صفحه آرایی، مطالب و عکس هایی را از اینترنت برمی دارند. به همین دلیل شاهد خطاهای عجیب و غریب هستیم.
با نگاهی به این روزنامه ها متوجه می شویم که در بدیهیات و الفبای کیفیت دست و پا می زنند و هر روز سوتی که نه بلکه فاجعه ای را به نمایش می گذارند.
سوال اصلی اینجاست: وقتی روزنامه ای مخاطب ندارد؛ تیراژ ندارد؛ خواننده ندارد؛ جایگاه ندارد و سخنگوی طبقه یا بخش خاصی از جامعه نیست. وقتی به لحاظ کیفیت بی نهایت ضعیف و مبتذل است؛ فراموش شده و حضور و تاثیرگذاری ندارد پس چرا و با کدام توجیه اقتصادی یا غیراقتصادی چاپ می شود؟
چگونه ممکن است تعداد روزنامه ها در تهران بیشتر از پاریس و لندن و نیویورک و توکیو باشد؟ چگونه با وجود اینکه روزنامه داری فعالیت سودآوری نیست با این تعداد زیاد از روزنامه ها روبه رو هستیم؟
پاسخ این است: مالکان این نوع از روزنامه ها، در واقعیت شبه روزنامه چاپ می کنند با حداقل هزینه و نیرو با هدف کسب حداکثری مزایایی مثل یارانه های نقدی و غیرنقدی و آگهی های دولتی و دیگر تسهیلات به نام فعالیت مطبوعاتی و فرهنگی.
کافی است آگهی های دولتی و انواع یارانه ها از این شبه روزنامه ها قطع شود تا فعالیت آنها هم متوقف شود.
اصولا این دسته ، در تیراژ حداقلی ، روزنامه چاپ یا تنها پی دی اف منتشر می کنند تا مزایا و آگهی های دولتی و یارانه ها را کسب کنند.
شراه حل هم این است که وزارت ارشاد یا به طور کامل همه انواع یارانه ها را برای همه روزنامه ها قطع کند تا در این صورت روزنامه های واقعی باقی بمانند و شبه روزنامه ها متوقف شوند. یا اینکه ارائه آگهی های دولتی و یارانه را صرفا به ۲۰ روزنامه اول کشور (تنها خصوصی و نه روزنامه های دولتی و حکومتی و عمومی) از لحاظ تیراژ اختصاص دهد. البته به شرطی که هر روزنامه ای متقاضی، داوطلبانه تیراژ خود را اعلام کند.
گرچه همچنان راه حل اول، بهتر است و راه حل دوم هم می تواند مورد مورد سواستفاده قرار بگیرد.
اگر کسی خواهان انتشار روزنامه است باید هزینه آن را هم متقبل شود و در گام های بعدی، دولت هم حمایت می کند. نه اینکه صرفا برای کسب این حمایت، چیزی شبیه روزنامه منتشر شود.
@NewJournalism
🆔 @commac
✍️رضا غبیشاوی
شبه روزنامه ها در ایران چرا منتشر می شوند؟ آنها به صورت محدود، چاپ یا تنها منتشر می شوند (به صورت پی دی اف) اما نه برای اطلاع رسانی و ارتباط با مخاطب یا تاثیرگذاری بلکه برای کسب یارانه ها و تسهیلات مطبوعاتی. از یارانه های نقدی و غیرنقدی مثل کاغذ تا کسب آگهی های دولتی یا به دست آوردن دیگر مزیت ها و تسهیلات مستقیم و غیرمستقیم به بهانه انجام فعالیت فرهنگی و رسانه ای.
کافی است به سایت جار سری بزنید و ببینید روزنامه هایی چاپ / منتشر می شوند يا وجود دارند که هیچ دلیل منطقی برای انتشار آنها وجود ندارد.
نکته اینکه در این روزنامه ها، با خبرنگار و روزنامه‌نگار طرف نیستیم بلکه معمولا چند نفر مسوول استخراج مطالب از سایت های اینترنتی برای صفحه آرایی هستند. بسیاری از اوقات هم همان صفحه اراها خود برای صفحه آرایی، مطالب و عکس هایی را از اینترنت برمی دارند. به همین دلیل شاهد خطاهای عجیب و غریب هستیم.
با نگاهی به این روزنامه ها متوجه می شویم که در بدیهیات و الفبای کیفیت دست و پا می زنند و هر روز سوتی که نه بلکه فاجعه ای را به نمایش می گذارند.
سوال اصلی اینجاست: وقتی روزنامه ای مخاطب ندارد؛ تیراژ ندارد؛ خواننده ندارد؛ جایگاه ندارد و سخنگوی طبقه یا بخش خاصی از جامعه نیست. وقتی به لحاظ کیفیت بی نهایت ضعیف و مبتذل است؛ فراموش شده و حضور و تاثیرگذاری ندارد پس چرا و با کدام توجیه اقتصادی یا غیراقتصادی چاپ می شود؟
چگونه ممکن است تعداد روزنامه ها در تهران بیشتر از پاریس و لندن و نیویورک و توکیو باشد؟ چگونه با وجود اینکه روزنامه داری فعالیت سودآوری نیست با این تعداد زیاد از روزنامه ها روبه رو هستیم؟
پاسخ این است: مالکان این نوع از روزنامه ها، در واقعیت شبه روزنامه چاپ می کنند با حداقل هزینه و نیرو با هدف کسب حداکثری مزایایی مثل یارانه های نقدی و غیرنقدی و آگهی های دولتی و دیگر تسهیلات به نام فعالیت مطبوعاتی و فرهنگی.
کافی است آگهی های دولتی و انواع یارانه ها از این شبه روزنامه ها قطع شود تا فعالیت آنها هم متوقف شود.
اصولا این دسته ، در تیراژ حداقلی ، روزنامه چاپ یا تنها پی دی اف منتشر می کنند تا مزایا و آگهی های دولتی و یارانه ها را کسب کنند.
شراه حل هم این است که وزارت ارشاد یا به طور کامل همه انواع یارانه ها را برای همه روزنامه ها قطع کند تا در این صورت روزنامه های واقعی باقی بمانند و شبه روزنامه ها متوقف شوند. یا اینکه ارائه آگهی های دولتی و یارانه را صرفا به ۲۰ روزنامه اول کشور (تنها خصوصی و نه روزنامه های دولتی و حکومتی و عمومی) از لحاظ تیراژ اختصاص دهد. البته به شرطی که هر روزنامه ای متقاضی، داوطلبانه تیراژ خود را اعلام کند.
گرچه همچنان راه حل اول، بهتر است و راه حل دوم هم می تواند مورد مورد سواستفاده قرار بگیرد.
اگر کسی خواهان انتشار روزنامه است باید هزینه آن را هم متقبل شود و در گام های بعدی، دولت هم حمایت می کند. نه اینکه صرفا برای کسب این حمایت، چیزی شبیه روزنامه منتشر شود.
@NewJournalism
🆔 @commac