بیهوده سخن راندن باعث میشود که انسان عشق و ارادت خود به خداوند را از دست بدهد. باعث بیقراری ذهنی میشود و این حالت ذهن را از خداوند دور میکند.
حرف زدن با مردم نیاز به صدا و تارهای صوتی دارد. گفتگو با خداوند سکوت میطلبد. کسانی که زیاد حرف می زنند با خداوند نیستند. آنها در فکر خود زمان بسیار کمتری برای او دارند.
کسانی که در باطن با خدا گفتگو میکنند، در ظاهر ساکت ترند. محیط اطرافشان هر چه باشد، معمولاً ساکتتر هستند. مرید حرفهای زیادی برای گفتن به خداوند دارد، اما با دیگران حرف زیادی برای گفتن ندارد. وقتی آن کسانی که حرفهای زیادی برای گفتن با خداوند دارند، لب به سخن میگشایند، سخنانشان از خداوند و سرشار از حکمت و ادراک است.
وقتی که درک خداوند برایتان شروع میشود، دیگر برای چیزهای بیهوده وقت ندارید. میخواهید تنها باشید، تنها با خداوند، و نمیخواهید یک لحظه گرانبهای بودن با او را بیهوده از دست بدهید. چنین مریدی حتی وقتی که به کاری مشغول است هرگز از درک عشق به خداوند غافل نیست.
بیهوده پرحرفی کردن باعث میشود که انسان ارادت به خداوند را از دست بدهد. بی قراری ذهنی بوجود آورده و ذهن را از خداوند دور میکند. سعی کنید بی وقفه ذهن خود را معطوف به خداوند کنید. همیشه با او باشید. یاد حضور او را تمرین کنید. وقت خود را تلف نکنید.
- شری پاراماهانسا یوگاناندا
@ajnachakraa