▪️بحران ابولا در غرب آفریقا (۲۰۱۴) به‌شدت WHO را به چالش کشید. این سازمان نتوانست به‌موقع شدت بحران را تشخیص دهد، واکنش سریع نشان دهد و بسیج بین‌المللی ایجاد کند. پس از بحران، تحلیل‌های مختلف تأیید کردند که WHO در وظایف خود شکست خورده است.
اما در عین حال، نقش WHO به‌عنوان یک مرجع مورد اعتماد برای دولت‌ها، مرکز تخصص جهانی، و مرجع تعیین شدت بحران‌های بهداشتی غیرقابل جایگزین بود.
بحران ابولا و کووید-۱۹ نشان داد که WHO نقشی حیاتی در حکمرانی سلامت جهانی دارد، اما قدرت آن محدود است.
▪️هنگامی که همه‌گیری کووید-۱۹ آغاز شد، WHO از نظر سیاست‌گذاری اصلاحات گسترده‌ای را برای تمرکز مجدد بر مقابله با بیماری‌های واگیر انجام داده بود و مدیرکل آن حمایت سیاسی وسیعی داشت.
در ژانویه 2020، WHO به کانون توجه جهانی تبدیل شد. تصمیمات WHO درباره اعلام "وضعیت اضطراری بهداشت عمومی با اهمیت بین‌المللی (PHEIC)"، اعلام همه‌گیری، و توصیه به استفاده عمومی از ماسک‌ها، به موضوع بحث‌های داغ رسانه‌ای تبدیل شد.
اما در عین حال، برخی از WHO انتظاراتی فراتر از اختیارات واقعی آن داشتند.
▪️دولت ترامپ WHO را به پنهان‌کاری درباره ویروس و تأخیر در اعلام وضعیت اضطراری متهم کرد و خروج آمریکا از این سازمان را اعلام نمود.
تحقیقات روزنامه‌نگاری نشان داد که در واقع این مقامات چینی بودند که اطلاعات را به تأخیر انداختند، نه WHO.
سازمان بهداشت جهانی نیز همان اطلاعاتی را که به دست آورده بود، سریعاً با جامعه بین‌المللی به اشتراک گذاشت، اما ابزار لازم برای اعمال فشار بر دولت چین را نداشت.
برخی تصور می‌کردند که WHO می‌تواند به‌طور مستقل تحقیقات در خاک کشورها انجام دهد، در حالی که این سازمان هیچ اختیار قانونی یا سیاسی برای چنین اقدامی نداشت. در واقع، جهان تصور می‌کرد که سیستمی سلسله‌مراتبی برای مقابله با بحران‌های بهداشتی وجود دارد، اما در حقیقت تنها یک شبکه غیرمتمرکز از نهادها و کشورها داشت.
▪️تضاد چین و آمریکا بر سر منشأ و پیامدهای کووید-۱۹ نشان داد که همکاری در مواقع بحران چقدر سخت است.
@Human_rights_for_world
اما در عین حال، نقش WHO به‌عنوان یک مرجع مورد اعتماد برای دولت‌ها، مرکز تخصص جهانی، و مرجع تعیین شدت بحران‌های بهداشتی غیرقابل جایگزین بود.
بحران ابولا و کووید-۱۹ نشان داد که WHO نقشی حیاتی در حکمرانی سلامت جهانی دارد، اما قدرت آن محدود است.
▪️هنگامی که همه‌گیری کووید-۱۹ آغاز شد، WHO از نظر سیاست‌گذاری اصلاحات گسترده‌ای را برای تمرکز مجدد بر مقابله با بیماری‌های واگیر انجام داده بود و مدیرکل آن حمایت سیاسی وسیعی داشت.
در ژانویه 2020، WHO به کانون توجه جهانی تبدیل شد. تصمیمات WHO درباره اعلام "وضعیت اضطراری بهداشت عمومی با اهمیت بین‌المللی (PHEIC)"، اعلام همه‌گیری، و توصیه به استفاده عمومی از ماسک‌ها، به موضوع بحث‌های داغ رسانه‌ای تبدیل شد.
اما در عین حال، برخی از WHO انتظاراتی فراتر از اختیارات واقعی آن داشتند.
▪️دولت ترامپ WHO را به پنهان‌کاری درباره ویروس و تأخیر در اعلام وضعیت اضطراری متهم کرد و خروج آمریکا از این سازمان را اعلام نمود.
تحقیقات روزنامه‌نگاری نشان داد که در واقع این مقامات چینی بودند که اطلاعات را به تأخیر انداختند، نه WHO.
سازمان بهداشت جهانی نیز همان اطلاعاتی را که به دست آورده بود، سریعاً با جامعه بین‌المللی به اشتراک گذاشت، اما ابزار لازم برای اعمال فشار بر دولت چین را نداشت.
برخی تصور می‌کردند که WHO می‌تواند به‌طور مستقل تحقیقات در خاک کشورها انجام دهد، در حالی که این سازمان هیچ اختیار قانونی یا سیاسی برای چنین اقدامی نداشت. در واقع، جهان تصور می‌کرد که سیستمی سلسله‌مراتبی برای مقابله با بحران‌های بهداشتی وجود دارد، اما در حقیقت تنها یک شبکه غیرمتمرکز از نهادها و کشورها داشت.
▪️تضاد چین و آمریکا بر سر منشأ و پیامدهای کووید-۱۹ نشان داد که همکاری در مواقع بحران چقدر سخت است.
@Human_rights_for_world