Citadelle

«عمداً مرا در قرنطینه نگه داشتند تا زخم‌ها و جراحات ناشی از ضرب و شتم بازجویان اطلاعاتی در روز بازداشتم بهبود یابد و امکان پیگیری قانونی نداشته باشد.»

«من خطایی نکردم که بازداشت شدم، فقط حرف زدم و نظرم را بیان کردم.» او افزود: «مهمان بودم که بازداشت شدم. جمهوری اسلامی رو به احتضار است. دقیقه نود است و سوت در دهان داور است.»

«از سرنوشت ظالمان و بشار اسد درس نگرفتند. عمر کوتاه است و من در آستانه شصت سالگی هستم و کسی نمی‌تواند عزت و افتخارم را به خاطر دفاع از وطن و دفاع از مردم تحقیر کند.»

«جرم ما فهمیدن است و گناه ما ایثارگری. حضور ما در زندان مصداق بارز نبودن آزادی بیان است. اینکه فردی که کلکسیون ایثارگری است را زندانی کنند، جنایت علیه بشریت است.»

«کوهنوردی که می‌رفتم، دو کیسه زباله جمع می‌کردم. حتی یه آشغال ته سیگار روی زمین نمی‌اندازم. زباله‌های دیگران را هم جمع می‌کنم. آیا جرمم جز ایثارگری است؟»

«امثال من زندان هستند اما آن‌هایی که خون شهدا را پایمال کرده‌اند و خطبه نمازجمعه می‌خوانند و اختلاس می‌کنند، آزادند.»

«پدرم می‌گفت: آنچه مهم است اخلاق است. جان، مال، آبرو و ناموس مردم را حفظ کن. قدرت اگر داشتی به احدی ظلم نکن. اگر توانستی کوزه کسی را پر آب کن ولی کوزه‌ای را نشکن. خدا به نماز و روزه و حج تو نیاز ندارد. مردم‌آزاری نکن، به مردم خدمت کن. انسان باش. آدم شدن با نماز و تسبیح و پیشانی سوزانده شده نمی‌شود.»

«جمهوری اسلامی روزهای پایانیش را طی می‌کند. هرگز حکومت را به این استیصال ندیده بودم.»

«این‌ها اگر بخواهند برای مدت کوتاهی هم بمانند باید عذرخواهی کنند. باید زندانیان سیاسی را آزاد کنند. زندان جای افراد شایسته‌ای که باید مجسمه‌شان را به عنوان نماد امنیت ملی ساخته شود، نیست.»

«تمام شواهد نشان می‌دهد که تلاش برای ترور او صورت گرفته است.»

به نام خدای آزادی

«فریاد از اینهمه بیداد»
متاسفم که روایتگر تلخی هایی هستم که می بینم.
امروز ۱۲ دی ماه به ملاقات آقای نوری زاد رفتیم.
از قضا مادر آقای نوری زاد که حال مساعدی ندارند را هم به همراه بردیم.
از ساعت ۹ آنجا بودیم؛ مدتی سیستم قطع بود. بعد گفتند: آقای نوری زاد ممنوع الملاقات هستند. برای چه؟ توهین به رئیس زندان!
سه روز انفرادی با دست و پای بسته و در سلول سرد کافی نبوده؟!
گفتم: مادر را بسختی آورده ایم تا بعد از دو سال پسرش را ببیند و تا ملاقات صورت نگیرد نمی رویم.
دو ساعت طول کشید با کش و قوس بسیار و فریادهای ما، نهایتا قرار شد معاون زندان را ببینم.
سالن شلوغ بود؛ خانم ستوده به همراه دختر و پسرشان هم منتظر بودند؛ بعد از مدتی نوبتشان شد، خانم ستوده بخاطر عدم پذیرش حجاب اجباری از ملاقات منع شدند. پدر و برادر آقای خندان هم آمدند؛ آنها زودتر برای ملاقات رفتند و دخترشان مهراوه شالی بر سر انداخت و به همراه برادرشان اجازه ملاقات یافتند.
تازه سرو صدای ما خوابیده بود که نمی دانم چه اتفاقی پیش آمده بود؟
با فریادهای مهراوه، دختر خانم ستوده نگاه ها به آن سمت جلب شد. فریادهای مهراوه و عصببت او را کسی نمی توانست مهار کند.
او و خانم ستوده هم دعوت به گفتگو با معاون زندان شدند.
ساعت ۱۲ بود که ما دو خانواده در مقابل معاون زندان در دفتر آقای حق جو، مدیر سالن ملاقات نشسته بودیم و دیدم که مهراوه نماینده نسل جدید چه جسورانه حق خود را طلب می کند.
آقای توسلی، معاون زندان، مهلتی کوتاه خواستند تا خبر بگیرند. با ملاقات حضوری ما موافقت شد، از دفتر بیرون آمدم.
مادر را که دو ساعت مچاله در ویلچر با زخمی که مدتهاست زحمت نشستن او را صد چندان کرده است با آسانسور ( بالابر ) که خوشبختانه خراب نبود به طبقه بالا آوردند.
لحظاتی قبل از آمدن آقای نوری زاد، خانم ستوده و دخترشان از دفتر بیرون آمدند و سالن بالا را ترک کردند. دیگر آنها را ندیدیم و متوجه نشدیم که ملاقاتی صورت گرفت یا نه؟!

ساعت ۱۲/۳۰ آقای نوری زاد آمدند با پیشانی چاک چاک. دیدار ما در دفتر مسئول ملاقات در حضور آقای حق جو و خانمی دیگر صورت گرفت.

با قول مساعد مسئولین زندان جهت رسیدگی به در خواست های آقای نوری زاد، فعلا به اعتصاب غذای خود پایان داده بودند ولی متاسفانه اعتصاب دارویشان همچنان ادامه دارد. ایشان همچنان ممنوع الملاقات هستند و ممنوع از تماس.
دیدار مادر پس از مدتها چه دلنشین بود؛مادری که اشک می ریخت و نمی دانست که آیا دوباره پسرش را خواهد دید یا نه؟!

روز تلخی بود وقتی که ما به فریاد در آمدیم و تلختر آن بود که دیدم دختری بعد از ماه ها دوری به دیدار پدر آمده و بخاطر یک تکه پارچه او راهم به فریاد در آوردند.
فریاد از اینهمه بیداد

فاطمه ملکی
۱۲ دی ماه ۱۴۰۳