به نام خدای آزادی

«فریاد از اینهمه بیداد»
متاسفم که روایتگر تلخی هایی هستم که می بینم.
امروز ۱۲ دی ماه به ملاقات آقای نوری زاد رفتیم.
از قضا مادر آقای نوری زاد که حال مساعدی ندارند را هم به همراه بردیم.
از ساعت ۹ آنجا بودیم؛ مدتی سیستم قطع بود. بعد گفتند: آقای نوری زاد ممنوع الملاقات هستند. برای چه؟ توهین به رئیس زندان!
سه روز انفرادی با دست و پای بسته و در سلول سرد کافی نبوده؟!
گفتم: مادر را بسختی آورده ایم تا بعد از دو سال پسرش را ببیند و تا ملاقات صورت نگیرد نمی رویم.
دو ساعت طول کشید با کش و قوس بسیار و فریادهای ما، نهایتا قرار شد معاون زندان را ببینم.
سالن شلوغ بود؛ خانم ستوده به همراه دختر و پسرشان هم منتظر بودند؛ بعد از مدتی نوبتشان شد، خانم ستوده بخاطر عدم پذیرش حجاب اجباری از ملاقات منع شدند. پدر و برادر آقای خندان هم آمدند؛ آنها زودتر برای ملاقات رفتند و دخترشان مهراوه شالی بر سر انداخت و به همراه برادرشان اجازه ملاقات یافتند.
تازه سرو صدای ما خوابیده بود که نمی دانم چه اتفاقی پیش آمده بود؟
با فریادهای مهراوه، دختر خانم ستوده نگاه ها به آن سمت جلب شد. فریادهای مهراوه و عصببت او را کسی نمی توانست مهار کند.
او و خانم ستوده هم دعوت به گفتگو با معاون زندان شدند.
ساعت ۱۲ بود که ما دو خانواده در مقابل معاون زندان در دفتر آقای حق جو، مدیر سالن ملاقات نشسته بودیم و دیدم که مهراوه نماینده نسل جدید چه جسورانه حق خود را طلب می کند.
آقای توسلی، معاون زندان، مهلتی کوتاه خواستند تا خبر بگیرند. با ملاقات حضوری ما موافقت شد، از دفتر بیرون آمدم.
مادر را که دو ساعت مچاله در ویلچر با زخمی که مدتهاست زحمت نشستن او را صد چندان کرده است با آسانسور ( بالابر ) که خوشبختانه خراب نبود به طبقه بالا آوردند.
لحظاتی قبل از آمدن آقای نوری زاد، خانم ستوده و دخترشان از دفتر بیرون آمدند و سالن بالا را ترک کردند. دیگر آنها را ندیدیم و متوجه نشدیم که ملاقاتی صورت گرفت یا نه؟!

ساعت ۱۲/۳۰ آقای نوری زاد آمدند با پیشانی چاک چاک. دیدار ما در دفتر مسئول ملاقات در حضور آقای حق جو و خانمی دیگر صورت گرفت.

با قول مساعد مسئولین زندان جهت رسیدگی به در خواست های آقای نوری زاد، فعلا به اعتصاب غذای خود پایان داده بودند ولی متاسفانه اعتصاب دارویشان همچنان ادامه دارد. ایشان همچنان ممنوع الملاقات هستند و ممنوع از تماس.
دیدار مادر پس از مدتها چه دلنشین بود؛مادری که اشک می ریخت و نمی دانست که آیا دوباره پسرش را خواهد دید یا نه؟!

روز تلخی بود وقتی که ما به فریاد در آمدیم و تلختر آن بود که دیدم دختری بعد از ماه ها دوری به دیدار پدر آمده و بخاطر یک تکه پارچه او راهم به فریاد در آوردند.
فریاد از اینهمه بیداد

فاطمه ملکی
۱۲ دی ماه ۱۴۰۳