این نوای ایران است که می شنوید؛ ایران بیدار شد.

این سرود رهائی ست؛ آیا شما هم آوای خوش آزادی را می شنوید؟

این نوای فغان و خشم آلود وطن است بر خاک گلگون اش.

این نوای دماوند است که کوس خروش بر ضحاک را سر داده است.

این نوای بالیدن و غریو فریدون است.

این نوای خشم کاوه اساطیری ست.

این صدای پاره شدن زنجیرهای ضحاک است.

این البرزی ست که از خواب زمستانی به در آمده و به چشم غضب در حال نگریستن به کاخ ستم خامنه ای ست.

این آوای همای سعادت سرزمین اهورایی ماست که به پرواز در آمده.

این نوای اهورائی پدران مان است که بر بام سهند و سبلان، رو به مهر، به نیایش یزدان پرداخته اند.

این نوای بزرگان خفته در خاک این سرزمین است که ما را به زدودن ایران از دروغ و قحطی و ستم فرا می‌خوانند.

ایرانیان؛
در این آخرین شب‌های پائیزی، من صدای پای رهایی را از اعماق جانم احساس می کنم. من رایحه خوش آزادی را می شنوم. این نغمه چلچله آزادی ست. یلدا نزدیک است ... ./ نیما بهرامی، ۲۳ آذر ۱۴۰۳

@Human_rights_for_world