من همیشه با بی‌علاقگی به افراد نگاه کرده‌ام. حتا با نفرت و بیزاری - به خصوص به جماعت‌های مردم. همیشه از کنار دریا در تابستان، از بازی‌های فوتبال، از مسابقات و تظاهرات بدم می‌آمد. نسبت به تنی چند از مردان و تک و توکی زنان محبتی احساس کرده‌ام؛ بعضی از آن زنان را ستایش کرده‌ام. من آدم حسودی نیستم، با بعضی دیگر احساس همدلی واقعی داشته‌ام. نسبت به کودکان همیشه با محبت و دلسوزی برخورد کرده‌ام، به خصوص وقتی با تلاش ذهنی سخت سعی کرده‌ام فراموش کنم که یک روز آن‌ها هم بزرگسالانی مانند دیگران می‌شوند. ولی به طور کلی نوع بشر همیشه به نظرم نفرت انگیز رسیده است.
(تونل، ارنستو سوباتو، مصطفی مفیدی)
پ.ن: من به همین اندازه به نوع بشر بدبینی دارم ولی جالبه این بدبینی منجر به نفرت‌انگیزی نشده. علت اصلیش اینه که اصلن و ابدن خودم و عزیزترین افراد زندگی‌ام را جدای از این نکبت و کثافت بشری نمی‌دونم. خب همه دور همیم دیگه. همه مثل همیم. چرا نفرت انگیز باشه؟! خوبه که. هر گهی گه شبیه خودشو دوست داره. بیایید با هم مهربان باشیم!
@hafezbajoghli