جس زار زار گریه می‌کرد و در پرتو مهتاب سر لنی را که مثل آفتاب بود بر سینه می‌فشرد.....
بخواب عزیزم، بخواب.....
می‌فهمم لنی، بخواب، بخواب عزیزم، بخواب طفلک نازم. من هیچ وقت تورو نمی‌گذارم برم. هیچ وقت. تویی که اول منو می‌گذاری. نترس. بخواب بچه‌ی نازم....آره لنی میفهمم چی میخوای بگی....
یک روزی... دو تایی... می‌ریم اون‌جا...
آره لنی می‌ریم می‌رسیم بخواب. سرت را بگذار این‌جا آره. همین طوری، آها، بارک الله، این‌جا. حالا تو تمام زندگی منی.
اون‌جا باید خیلی عالی باشه... همون جایی که... نمی‌دونم کجاست... یک جای دیگه. می‌فهمی..
-آره لنی خوب می‌فهمم می‌خوای چی بگی...
(خداحافظ گاری کوپر، رومن گاری، سروش حبیبی)
پ.ن: "خداحافظ گاری کوپر" به پایان رسید. کتاب عجیبی بود. رومن گاری نشون داد که زور عشق خیلی زیاده. حتا یک آدم سر به هوای ساختارشکن مردم‌گریز و رابطه‌گریز مانند لنی را هم ناچار به تسلیم کرد. رومن گاری نشون داد که کلن با واقعیت‌های مسلم هستی نمی‌شه درافتاد. نه با بدش، نه با خوبش. پکیج زندگی همینه که هست. با یه مکانیسم‌های عجیب و غریبی داره کار می‌کنه که به عقل جن هم نمی‌رسه. تراپیست‌ها و جامعه‌شناس‌ها و فیلسوف‌ها هم مثل پلیس‌‌هایی هستن که فقط هر از گاهی یه سوتی می‌زنن. ماشین‌ها راه خودشون رو می‌رن و کاری به سوت پلیس ندارن.....کتاب بعدی را به زودی اعلام می‌کنم.
@hafezbajoghli