کفش‌های آهنی

اگر خوب به گفتار و کردار روشنفکر ایرانی دقت‌ کنید متوجه می‌شید اون چیزی که تحت عنوان دموکراسی و حکومت مردم بر مردم تو ذهن همه‌شون هست و هی صبح تا شب به عنوان آرمان تکرارش می‌کنن دقیقا همون «دیکتاتوری اکثریت» هست:
«اینکه ما بی‌شماریم و اکثریت هستیم پس باید بتونیم نظر خودمونو به اقلیت تحمیل و حتی اونها رو زیر پا له کنیم.»

این نوع از دیکتاتوری وقتی هم که با افکار چپ، توام میشه تحت عنوان سوسیال دموکراسی یک دولت بزرگ مداخله‌گر در همه چیز شکل میده و در نهایت هم برای ارضای شهوات بی‌انتهای اکثریت، اقلیت رو یک لقمه چپ می‌کنه و همه جنایات بزرگ و نسل‌کشی‌های تاریخ از همین جا نشأت گرفته.
حالا اینکه‌ چرا این‌ همه پول برای تبلیغ دموکراسی (اما در واقع تبلیغ دیکتاتوری اکثریت) تزریق می‌شود و اینکه چرا کشورهای قدرتمند خارجی هم به ضدت آن را پمپاژ می‌کنند همین است که گمان ‌می‌برند می‌توانند از طریق رسانه افکار اکثریت را تحت‌تاثیر قرار دهند و در پوشش دموکراسی، بدترین و‌ لجن‌ارین سیاست‌ها را تحمیل و پیاده کنند.

بخاطر همینه که می‌گم وجود یک مقام با قدرت‌ مطلق در رأس ساختار حکومتی برای قدرت‌زدایی از اجزا و وتوی قوانین ضد بشری اکثریت از اوجب واجباته.

https://t.me/kafshhaye_aahani/5439

در حال دیدن یک سریال آمریکایی به نام «یلو استون» هستم.

یکی دو فصل از آن را دست و پا شکسته نگاه کردم؛ تا اینجا موضوع در مورد یک مرد ملاک گاوچران و سرسخت آمریکایی است که منطقه‌ای بسیار بزرگ به نام «یلو استون» متعلق به اوست و در دشت‌ها و تپه‌های آن گاوهایش را توسط گاوچران‌هایش می‌چراند.

حال نکته اینجاست که این‌ مرد سرسخت که به املاک پدری‌اش تعصب دارد به هیچ وجه زیر بار مقامات سیاسی و شهرداری و فرمانداری برای فروش بخشی اراضی برای توسعه شهر نمی‌رود تا اینکه یک سرمایه‌دار سرخپوست (با انگیزه سودجویی و با چاشنی گرفتن انتقام اجدادش از غاصبان سرزمین‌های سرخپوست‌ها) برای این مرد نقشه‌ می‌کشد که با ساخت کازینو و هتل در اطراف منطقه یلو استون، قیمت زمین‌های آن را بالا ببرد و در نتیجه با افرایش قیمت زمین، مقدار مالیات افزایش یابد طوری که پرداخت این مقدار مالیات از توان خانواده مرد گاوچران‌ خارج شود و او به ناچار زمین‌هایش را واگذار کند. (برداشت من از داستان تا اینجایی که دیدم)

حال غرضم از بیان این داستان، نکته جالب توجه مستتر در آن برای ما ایرانیان است و آن اینکه در آمریکا و مهد و‌ نماد سرمایه‌داری مدرن، اگرچه مالکیت بسیار محترم است اما متناسب با ارزش دارایی و زمین بر آن مالیات می‌بندند.

این نکته از آن جهت برای ما شگفت‌آور است که در کشور ما که یکی از غیرآزادترین اقتصادهای دنیا را دارد و از لحاظ قیمت‌گذاری دستوری، تنه به کمونیسم استالینیستی می‌زند، هیچ مالیاتی از ملک و سرمایه گرفته نمی‌شود و اگر کسی در جریان سیاست‌هایی همچون قیمت‌گذاری دستوری و میزان حضور و دخالت دولت در بازار قرار نداشت، گمان می‌برد ایران مهد سرمایه‌داری و احترام به مالکیت است که حتی یک ریال مالیات از املاک و دارایی‌ها گرفته نمی‌شود!

می‌خواهم بگویم این اقتصاد نه کمونیستی است و نه سرمایه‌داری. این یک «اقتصاد مافیایی» بسیار هار و حریص است که هیچ حد و مرزی ندارد و من به همه کسانی که جزو این مافیا نیستند اما گمان می‌برند که از کنار آنها می‌خورند و از مناسبات آن سود می‌برند، هشدار می‌دهم آنها بالاخره سراغ شما خواهند آمد و تک تک شما را هم خواهند بلعید.

این اقتصادی است که عده‌ای در آن از طریق بانک‌های‌شان هر چقدر که عشق‌شان بکشد برلی خودشان پول چاپ می‌کنند و با آن بنگاه صنعتی و تجاری و خدماتی می‌زنند و این بنگاه‌ها را با انرژی و ارز و منابع معدنی ارزان می‌چرخانند و برای دارایی‌های حاصله یک ریال هم مالیات نمی‌دهند.

خیلی ساده‌اش می‌شود اینکه عده‌ای به خانه شما هجوم آورده‌اند و به ناموس‌تان تجاوز می‌کنند اما حتی پول کاندوم را هم از جیب نمی‌دهند زیرا از کشوی خانه خودتان برداشته‌اند.

اول بازگشایی بعد معامله

ترتیبات و تشریفات بازگشایی سفارتخانه‌های ایران و آمریکا، از کانال شورای عالی امنیت ملی و با هدایت سعید جلیلی پیش می‌رود؛
بعد از عادی‌سازی روابط بدون هیچ شرط و شروطی از سوی طرفین، بلافاصله مذاکرات هسته‌ای و رفع تحریم‌ها و… از کانال وزارت خارجه و عراقچی شروع می‌شود و تا هر وقت که لازم باشد طول بکشد طول می‌کشد.

این پلن مطلوبی است به شرطی که ترتیب فوق با وسواس رعایت شود:
«اول بازگشایی، بعد معامله»

https://t.me/kafshhaye_aahani/6548

خبر بازگشایی سفارتخانه‌های ایران و آمریکا بیشتر از همیشه رنگ واقعیت به خود گرفته است و این بهترین اتفاقی است که برای ایران با همه متعلقاتش اعم از ملت، دولت و سرزمین می‌تواند بیافتد.

اما مهمترین مانع در این مسیر، نه جریان انقلابی و نه براندازان که اصلاح‌طلبان به نمایندگی ظریف هستند که ترجیح می‌دهند دوباره ایران را وارد پیچ و خم‌های مذاکرات پشت پرده پایان‌ناپذیر کنند و برجام دیگری رقم بزنند که باز هم یک دهه از زمان و روان ایرانیان را بفرساید.

فرآیند بازگشایی سفارتخانه‌ها دقیقا شبیه فرآیند بازگشایی سفارتخانه‌های ایران و عربستان است که همان موقع نوشتم می‌تواند الگوی بسیار خوبی برای عادی‌سازی روابط ایران و آمریکا باشد «اینجا» اما این بار پوتین و روسیه به جای جین‌پینگ و چین، واسطه خواهد بود.
(عادی‌سازی روابط عربستان و اسراییل هم در همین راستا و برای عدم کارشکنی آنها در عادی‌سازی روابط ایران و آمریکا اتفاق خواهد افتاد «اینجا»‌)

بازگشایی سفارت‌خانه‌ها تمام دعواهای فیک و راه‌حل‌های پوچ و دیپلمات‌های دلال را محو می‌کند و اختلافات و اشتراکات واقعی را روی میز ایران و آمریکا قرار می‌دهد که هر اتفاقی بعد از آن، چه صلح چه جنگ، چه همکاری چه تحریم، چه دوستی چه دشمنی و هر دوگانه دیگری در ریل درست و واقعی و معقول قرار خواهد گرفت.

اما پرسش کلیدی اینکه فارغ از رفع خطرات امنیتی و تسهیل مراودات مردم دو کشور، آیا بازگشایی سفارتخانه‌ها باعث گشایش‌های اقتصادی هم خواهد شد؟

جواب این سوال همواره موضوع اصلی کانال کفش‌های آهنی طی همه این سال‌ها بوده است و آن اینکه اگر سیاست قیمت‌گذاری دستوری کنار گذاشته نشود، بازگشایی سفارتخانه‌ها و هیچ اتفاق دیگری قطعا نمی‌تواند کوچکترین گشایش اقتصادی به همراه داشته باشد؛ اما…

اما اگر اقتصاد دستوری و تمام بوروکرات‌های عامل آن طی این 4دهه کنار گذاشته شوند، بازگشایی سفارتخانه‌ها، چنان تغییر شگرفی در اقتصاد ایران ایجاد می‌کند که ابعاد آن فرای تصور است (شرح جزییات و دلایل در پست بعدی)

هرچند کنار گذاشتن اقتصاد دستوری حتی بدون بازگشایی سفارتخانه‌ها و حتی با تشدید تحریم‌ها و وقوع جنک هم، وضع رفاهی مردم و اقتصاد ایران را بهبود خواهد داد.

از هفت سال پیش که جهانگیری نرخ 4200 را برای دلار اعلام کرد و این شیوه تخصیص و قیمت‌گذاری ارز را پایه گذاشت تا امروز، نرخ رسمی و آزاد ارزهای خارجی حداقل 15برابر شده است.

پست‌های زیر رو درست فردای همون روز نوشتم. نگاهی به اینها بیاندازید تا ببینید فضای اون زمان چطور بود و با الان مقایسه کنید و بعد آینده رو حدس بزنید:
https://t.me/kafshhaye_aahani/1485
https://t.me/kafshhaye_aahani/1486
https://t.me/kafshhaye_aahani/1490
https://t.me/kafshhaye_aahani/1492

بازگشایی سفارتخانه‌های ایران و آمریکا، قبلا هم در دولت رییسی کلید خورده بود «اینجا» که با پایان دولت سیزدهم و بازگشت تیم ظریف به دولت، مذاکرات برجامی جای ایده «بازگشایی بی قید و شرط سفارتخانه‌ها» را گرفت.

برجام و ظریف، مزاحم جدی در مسیر عادی‌سازی روابط ایران و آمریکا هستند.

اگر خاطرتان باشد ترامپ بعد انتخابات 2020 گفته بود که او می‌تواند توافق با ایران را ظرف یک هفته به سرانجام برساند. هر کسی که اندکی از دیپلماسی درک داشته باشد می‌داند در هیچ موضوع اختلاف جدی نمی‌توان ظرف یک هفته به توافق رسید بنابراین از جمله ترامپ این معنی برداشت می‌شود که منظور او توافق بر سر اختلافات نیست بلکه عادی‌سازی روابط بدون پیش‌شرط و در نظر گرفتن اختلافات همان چیزی است که او دنبال می‌کند‌ «اینجا» و این هم برای ترامپ و هم برای ایران مطلوب است.

در صورت عادی‌سازی روابط و بازگشایی سفارتخانه‌ها اختلافات ایران و آمریکا می‌تواند در مسیر سالم‌تری حل و فصل بشود یا حتی نشود.

به بیان دیگر هر نوع مذاکره و توافق برای ایران در شرایط فعلی (روابط غیرعادی) به معنای «تن‌فروشی» و ذلت در برابر قدرت برتر است، در حالی که اگر روابط عادی شود حساسیت‌ها و سوءظن‌ها و استرس‌های هر دو طرف کاهش می‌یابد.

بنابراین کافی است طرفین شروط
خود را کنار بگذارند. مثلا شرط به رسمیت شناختن اسراییل و تعطیلی برنامه هسته‌ای و… از طرف آمریکا و شرط تغییر ماهیت امپریالیستی آمریکا و لغو تحریم‌ها و… از طرف ایران برای بازگشایی سفارتخانه‌ها نادیده گرفته شوند و طرفین روابط دیپلماتیک را فارغ از اختلافات کلید بزنند؛

حال پس از بازگشایی سفارتخانه‌ها، مسیر مذاکرات به هر سمت و سویی می‌تواند برود و چه بسا تحریم‌ها تشدید بشود یا دعواها به جنگ بیانجامد اما این احتمالات اصلا نافی عادی‌سازی روابط نیست.

این ایده هم مورد قبول جناح‌ محافظه‌کار در آمریکاست و هم با مبانی جریان انقلابی و هسته سخت قدرت در ایران تعارض ندارد، منتها دموکرات‌ها از آن سو و جناح همسو با ظریف از این سو با پیش کشیدن بحث مذاکرات بی سرانجام و بی‌ سر و ته در برابر این راهکار، گربه‌رقصانی می‌کنند.

ایده‌ای که چند روز پیش، فائزه هاشمی مطرح کرد «اینجا» دقیقا به همین مساله اشاره دارد و جزو معدود حرف‌های درست این خانم است که اصلا هم به مذاق جناح اصلاح‌طلب خوش نیامد.

این ایده را سال‌هاست که با تیتر «عادی‌سازی روابط بجای مذاکرات» به آن پرداخته‌ایم و همیشه خط فکری ظریف و روحانی را عامل کارشکنی در این مسیر یافته‌ایم.

من البته نمی‌دانم که تیم ظریف آیا مهره هسته سخت قدرت برای همین منظور هستند یا خود را تحمیل کرده‌اند اما مطمئن هستم در دوران ترامپ، با رییسی و جلیلی خیلی راحت‌تر می‌شد عادی‌سازی روابط ایران و آمریکا را جلو برد اما متاسفانه دولت ترامپ همواره با یک دولت برجامی در ایران همزمان شده است.