کفش‌های آهنی

تفاوت یو‌بی‌آی (ubi) با سوسیال…
تفاوتی که عموم سیاستمداران و اقتصاددان‌های وطنی آن را درک نمی‌کنند!

در برخی کشورهای غربی به افراد مستمند و آوارگان مبلغی به عنوان مستمری داده می‌شود که سوسیال نام دارد؛
منتها در این سیستم به محض اینکه فرد درامدش بالا برود سوسیالش قطع می‌شود؛ بنابراین آن فرد انگیزه‌ای برای بهبود شرایط زندگی‌اش ندارد زیرا سوسیال به عنوان حق فقر به او تعلق می‌گیرد.

این وضعیت، دقیقا همان «تله فقر» است که یک فرد وقتی داخلش افتاد امکان و انگیزه خروج از آن را از دست می‌دهد.

اما یو‌بی‌آی (ubi) یا درامد پایه همگانی یعنی پرداخت برابر و همیشگی به همه افراد. دقت کنید در این طرح برابر بودن و همگانی بودن و همیشگی بودن پرداخت یک ضرورت است.

بنابراین با افزایش درامد فرد، این پرداخت منتفی نمی‌شود پس نه تنها به «تله فقر» دامن نمی‌زند بلکه یک پله فرد را بالاتر می‌آورد تا شانس و انگیزه‌اش برای بیرون آمدن از چاله فقر را افزایش دهد.

حال اینکه بعد از آنکه دولت احمدی‌نژاد که ایده پرداخت برابر و همگانی یارانه را پایه‌ریزی کرد، با پایا دولت دهم همه سیاستمداران و علما بر این نکته اشتباه پافشاری کرده‌اند که پرداخت نقدی فقط باید مخصوص فقرا باشد نه همگانی!

به وضوح این یعنی با دست خود «پله خروج از فقر» را تبدیل به «تله فقر» کنیم و به فقر امتیاز بدهیم.

قبلا اعضای دولت روحانی خیلی تلاش داشتند که با حمایت علمای قم این کار اشتباه را اجرایی کنند و امروز هم قالیباف این حرف اشتباه را «تکرار» کرده، تا باز هم نشان بدهد همچنان با تبدیل شدن به یک سیاستمدار خوش‌فکر فاصله دارد.

بعد از اعلام آتش‌بس بین اسراییل و لبنان این بحث که کدام طرف پیروز این جنگ بود بسیار داغ است.

از نظر تلفات و خسارت قطعا پیروز جنگ، اسراییل است نه حزب‌الله؛ اما مساله این است که این جنگ متقارن نبود که تلفات و خسارت تعیین کننده باشد، مگر اینکه جنگ را بین اسراییل و ایران فرض کنیم که آنگاه تلفات و خسارات اسراییلی بیشتر از تلفات و خسارات ایرانی است.

بنابراین در جنگ اسراییل و حزب‌الله، تکلیف پیروز را هدف‌های محقق شده تعیین می‌کند و از این لحاظ هر دو طرف در رسیدن به هدف‌های اعلامی ناکام ماندند، اما ناکامی اسراییل در تحقق هدفش (خلع سلاح کامل حزب‌الله) بسیار دردناک‌تر از ناکامی حزب‌الله در هدف اعلامیش (متوقف کردن حملات اسراییل به غزه) است؛ زیرا اسراییل بخاطر موجودیت آسیب‌پذیر و شکننده‌ هرگز تحمل شکست را ندارد و نرسیدن به اهداف اعلامی برایش بسیار گران تمام می‌شود؛

اینجاست که جبهه مقابل یعنی ایران و حزب‌الله هوشمندانه، «پل عقب‌نشینی» را برای اسراییل حفظ کردند؛ برای این منظور جمهوری اسلامی و حزب‌الله راهبرد تبلیغاتی همیشگی‌ خود (تاکید زیاد روی پیروزی خود و شکست حریف) را به وضوح کنار گذاشتند و حتی دست به تمارض زدند و بعضا به پیروزی اسراییل «اعتراف» کردند تا اسراییل بتواند آبرومندانه از اهدافی که تعیین کرده عقب‌نشینی کند زیرا اگر نتواند عقب بنشیند آنگاه وادار به حمله با همه توان می‌شود که این بسیار خطرناک است.

با این آتش‌بس قاعدتا تکلیف جنگ مستقیم ایران و اسراییل هم مشخص شد و قاعدتا در مذاکرات صلح، هر دو طرف تعهد داده‌اند از حمله مستقیم به یکدیگر پرهیز کنند.

اما مساله غزه و گروگان‌ها هم احتمالا در دولت ترامپ به راهکار «تشکیل کشور مستقل فلسطینی» ختم خواهد شد و بدنه باقی‌مانده حماس به عنوان یک حزب سیاسی برای تشکیل دولت فلسطینی آماده می‌شود.

ایلان ماسک در «وزارت کارامدی» چه خواهد کرد؟

وظیفه این سازمان که توسط ترامپ برای دولت آینده تاسیس شده، نظارت بر هزینه‌های دولت و کاهش آنهاست.

حالا سوال اینکه این کاهش هزینه‌ها و کوچک‌سازی دولت چگونه انجام می‌شود و چرا ایلان ماسک؟

نکته در طرحی است که چند سال پیش ایلان ماسک از آن حمایت کرد و خواهان اجرای آن شد: درامد پایه همگانی (ubi)
«اینجا»

این ضروری‌ترین اصلاحات مورد نیاز در آمریکاست و ایلان ماسک بخاطر خوش‌نامی و همینطور اعتقادی که به این طرح دارد بهترین گزینه برای این منظور است:
«اینکه دولت با تعطیلی بیمه و درمان و آموزش دولتی، بودجه‌های سرسام‌آور و بدون بازدهی و پر از فساد این بخش‌ها را بطور نقدی و برابر به همه شهروندان بپردازد تا آنها خودشان این خدمات را با کیفیت و بازدهی بیشتر از بازار رقابتی خریداری کنند.»

اما آیا تعطیل کردن درمان و آموزش دولتی در این طرح باعث آشوب و نارضایتی و کاهش محبوبیت ترامپ می‌شود؟

برای پاسخ به این پرسش باید به اولین و تنها تجربه اجرا شده این طرح در دنیا مراجعه کرد که همان طرح هدفمندی یارانه‌های دولت احمدی‌نژاد است.
اجرای این طرح (پرداخت همگانی و برابر از محل حذف سوبسیدها) در ایران نه‌تنها باعث آشوب و کاهش محبوبیت رییس‌جمهوری وقت نشد بلکه استقبال مردم از طرح به حدی بود که جناح‌های رقیب برچسب «پوپولیزم» به آن زدند و ادامه آن در فاز 2 و 3 را با این عنوان که بر نتایج انتخابات آینده به نفع افراد همسو با دولت مستقر تاثیر خواهد گذاشت، متوقف کردند.
بنابراین، طرح فوق هرگز یک طرح ریاضتی تلخ نیست و اگر درست اجرا شود با پذیرش اجتماعی همراه خواهد بود.

پینوشت؛
از بعد اعتراضات فرانسه مشخص شد که اقتصاد غرب در حال غرق شدن در باتلاق «دولت رفاه» است و راهی جز جایگزینی خدمات دولتی با درامد پایه همگانی ندارد. «اینجا»

در دوره اول ترامپ همیشه تاکید داشتم که ترامپ با ظریف و‌ دولت روحانی مذاکره نمی‌کند چون آنها را مزدور دموکرات‌ها و‌ دولت‌های اروپایی می‌داند نه نماینده ایران و‌ حتی نه وفادار به جمهوری‌اسلامی. «اینجا»

حالا در آغاز دولت ترامپ و در شرایطی که او شمشیر را علیه دولت‌های اروپایی از رو بسته، تیم دیپلماسی دولت چهاردهم قرار مذاکره اختصاصی با دولت‌های اروپایی بدون آمریکا و چین و روسیه گذاشته است و معلوم نیست موضوع مذاکرات واقعا محدود به مسایل هسته‌ای و امور مربوط به ایران باشد.

این یعنی جمهوری اسلامی می‌خواهد در اتحادیه دولت‌ها و احزاب گلوبالیست اروپایی و دموکرات‌ها علیه دولت ترامپ مشارکت کند و یک بار دیگر منافع ایران را بازیچه جنگ قدرت در جهان غرب قرار دهد.

تیم دیپلماسی دولت روحانی به رهبری ظریف بارها و بارها به طور آشکار ایران را ابزار تبلیغاتی دموکرات‌ها علیه دولت ترامپ که (دولت مستقر در آمریکا بود) قرار داد «اینجا» و این به شدت باعث عصبانیت ترامپ شده بود و حالا همان‌ها همان مسیر را از سر گرفته‌اند.

نگاه سوگیرانه اکو ایران به داستان شکایت تپسی از اسنپ؛

شورای رقابت، نهادی برای تبدیل رقابت آزاد به رفاقت مافیایی؛

تبدیل شدن علم اقتصاد در ایران به ابزار توجیه دزدی و باج‌گیری و سنگ‌اندازی؛

هر بار که یک اصلاح‌طلب ریاکارانه از عدم سرمایه‌گذاری در کشور و فرار سرمایه حرف زد این «ویدیو» از رسانه اصلاح‌طلب اکوایران را نشان بدهید تا یادش بیاید لاشخورهای رسانه‌ای و سیاسی و امنیتی همفکرش چگونه کسب و کارهای سود ده را به زمین زدند.

در این «ویدیو» رسانه اکوایران از «شکایت تپسی» به شورای رقابت حمایت کرده (آن هم با این ادا اطوارهای لوس و چندش مجری) و با استناد به اینکه اسنپ تخفیف زیادی در کمیسیون قائل شده یا امتیاز بیشتری به رستوران‌های با قرارداد مونوپل داده، انگ انحصار به آن زده است.

در حالی که تپسی می‌توانست بجای شکایت و پول دادن به رسانه‌ها برای شانتاژ، از خلاقیت‌اش بهره بگیرد و تحفیف بیشتر بدهد یا از اجحاف شرکت رقیب به رستوران‌ها بخاطر قرارداد مونوپل کمال استفاده را برای کشاندن‌شان به سمت خود ببرد و سایر خلاقیت‌ها و تلاش‌هایی که رقابت را معنا می‌کند.

منتها وقتی نهادی مثل شورای رقابت وجود دارد که ماموریت‌اش به گند کشیدن هر کسب و کاری است و می‌توان از طریق آن شرکت رقیب را پای میز مذاکره کشاند و بجای رقابت به رفاقت واداشت دیگر چرا خلاقیت و رقابت؟ چرا تلاش و تخفیف وقتی می‌توان با هزینه کمتر، سبیل یک رسانه را چرب کرد؟

بجایش مثل تمام گروه‌های مافیایی همه با هم به میزبانی شورای رقابت دور یک میز می‌نشینیم و قیمت و کیفیت مطلوب خدمات را توافق می‌کنیم و دیگر هم نیاز نیست نگران نارضایتی مردم باشیم وقتی همه با هم در جزییات توافق کردیم. (نمونه آن را در یک سریال مافیایی مواد مخدر «اینجا» ببینید.)

درست مثل قیمت‌گذاری شورای رقابت در محصولات ایران‌خودرو و سایپا و‌ چندین شرکت خودروسازی دیگر که رقابت را در بخور بخور به اوج رسانده و همه هم راضی هستند و به جان شورای رقابت دعا می‌کنند و لابد قرار است تپسی ‌و اسنپ هم ایران‌خودرو و سایپای جدید بشوند.

این هم از کاربرد علم اقتصاد در کشور ما که شده توجیه‌تراشی برای دزدی و سنگ‌اندازی و تلکه‌بگیری و سرکوب.

اگر می‌خواهید بدانید عبدالناصر همتی چند روز پیش به چه کسانی وعده خلق 300همت نقدینگی بانکی داد، این «گزارش» فریبرز کلانتری در مورد مجموعه «گلرنگ» را ببینید که با در اختیار گرفتن‌ یا ساخت صدها شرکت، در پوشش آنها و به بهانه کار تولیدی و «حساب در گردش»، هزاران میلیارد تومان وام بانکی گرفته و البته بدهی‌اش را هم در چرخه تورم، مستهلک کرده و در مملکت امام زمان، حالش را برده است.

حالا بهتر می‌توانید دلیل آسمان ریسمان بافتن پادوهای حقیری همچون عبدالناصر «همتی» و یاسر «جبراییلی» برای اثبات کمبود نقدینگی و ضرورت چاپ بیشتر پول (در مملکتی که یکی از بیشترین رشد نقدینگی‌های تاریخ را داشته) را درک کنید.

باز هم گران‌سازی بجای آزادسازی؛ اینبار خودرو

ایران‌خودرو و سایپا بعد افزایش قیمت دستوری محصولات‌شان، با خوشحالی گفته‌اند:
«با افزایش قیمت فعلی دیگر خودروهایمان را با ضرر نمی‌فروشیم.»

عجیب است واقعا! یعنی اینها هنوز نمی‌دانند که خیلی زود و در آینده نزدیک دوباره در همین قیمت‌های جدید هم وارد ضرر خواهند شد؟
نمی‌دانند که هم خودرو گران‌تر می‌شود هم زیان خودروساز افزایش می‌یابد، در حالی که با آزادسازی قیمتی هم خودرو ارزان می‌شد هم خودروساز در روند سودآور قرار می‌گرفت.

یا می‌دانند و صرفا رانت‌ مدیریتی‌شان را می‌خورند و زیر لب می‌گویند: گور پدر خودروسازی…

https://t.me/kafshhaye_aahani/6293