ایران آزاد و آباد (مهدی نصیری)

🔰🔰آگهی🔰🔰آگهی🔰🔰آگهی🔰🔰

فقط تا حدی می‌توانیم
----
شرط شرافت آگاهی‌های ما گوش سپردن به ندای تجربه‌های بشری است. باید گوش‌های شنوا داشته باشیم و فهم‌های خود را بازآفرینی کنیم. «می‌توانیم» کانون آگاهی‌های ما طی نیم‌قرن گذشته بود. ما در پرتو «می‌توانیم» نسبت به خود و عالم، یک نظام آگاهی ویژه اختیار کردیم. اینک شرافت‌مندانه است که در پرتو تجربه‌های جمعی‌مان، به سنخی دیگر از آگاهی تن بسپاریم که کانونش «نمی‌توانیم» یا «فقط تا حدی می‌توانیم» است.
از خود فردی یا جمعی‌مان تصوری قهرمان‌گونه داشتیم. خیال می‌کردیم کوه‌ها را جا به جا خواهیم کرد. ظلم و نابرابری و تبعیض را از دایره زمین بر خواهیم برداشت. کشوری خواهیم ساخت که برای همه جهانیان نمونه باشد. همراه با توسعه و عدالت و آزادی، معنویت و رشد و شکوفایی فردی را هم به اوج خواهیم رسانید. کمر آمریکا را خواهیم شکست. اسرائیل را از صفحه روزگار برخواهیم داشت. نظام با همه اپوزیسیون‌های رنگارنگ‌اش همین طور فکر می‌کردند. منازعه بر سر آن بود که یکی به دیگری می‌گفت: تو نمی‌توانی من می‌توانم.
ما برده سایه‌های دراز خود بودیم.
آگاهی به شرطی در وضعیت امروز شریف است که به ندای واقعیتی که پیش روی ماست، گوش بسپارد. «می‌توانیم» مست‌مان کرده بود. سرمان به هوا بود و در چاله‌های پیش پای خود افتادیم. باد به غبغب ما انداخته بود. نخوتی شگرف داشتیم. دیگران را به حساب نیاوردیم. از هیچ شکستی درس نیاموختیم. بلکه به انبار کینه و خشم خود نسبت به واقعیت افزودیم.
آگاهی تابع «فقط تا حدی می‌توانیم آنهم اگر بخت یارمان شود و خدا بخواهد» از سنخ دیگری است. با روحی تسلیم به محدودیت‌های وجودی آدمی آغاز می‌شود. تجربه‌های بشری و واقعیت‌های سترگ پیرامون خود را گردن می‌نهد. دیگران را به حساب می‌آورد. آذوقه زندگی‌اش به جای آنکه خودبینی و نفرت باشد، دگردوستی و همیاری است.
اومانیسم عصر جدید در آغاز ظهور خود، آگاهی از سنخ «می‌توانیم» خلق کرد. دستاوردهای تکنیکی‌اش فراوان بود. اما فجایع بزرگی هم خلق کرد. ما هنگامی در چاله این سنخ از اگاهی افتادیم که مدرنیته خود به بازگشت فرمان داده بود. متفکران نیم قرن گذشته از محدودیت‌های خرد و اراده آدمی سخن می‌گویند و به عقل محتاط روی آورده‌اند.
✍دکتر جواد کاشی
@javadkashi
https://t.me/iranazadvaabad

*✒️بیات محمدی*


وقتی هیچ چیزمان به هیچ جای جهان شباهت ندارد ، وقتی قانون در ذیل تفکرات و اوامر شخصیت ها تعریف و ملعبه دست آنها می شود ، وقتی دین و مقدسات به مستمسکی برای توجیه اشتباهات حکام و بستن دهن مردم تبدیل می شود ، وقتی شکست های مستمر ، دستاورد خوانده می شوند ، وقتی هیچ کس مسئولیت هیچ ناکامی را به گردن نمی گیرد ، وقتی پس از این همه نامرادی و بدبختی نه کسی محاکمه می شود نه کسی کناره گیری می کند نه کسی استعفا می دهد ، نه کسی عذرخواهی می کند نه کسی مجازات می شود نه کسی از کرده خود پشیمان می شود ، نه کسی احساس گناه می کند ، نه کسی احساس شرمساری می کند ، همه هم مدعی ، همه هم طلب کار، همه هم حق به جانب ، همه هم مقدس ، همه هم مامور خدا ، همه هم خادم، همه هم خط قرمز ، همه هم از خطا مبرآیند....

توقع دارید اوضاع آشفته و قمر درعقرب مملکت سامان پیدا کند ؟!!!


وقتی کسی دل می سوزاند ، وقتی کسی هشدار می دهد ، وقتی کسی انتقاد می کند، وقتی کسی می نالد ، وقتی کسی افشاء می کند.... به وطن فروش و ضددین و سیاه نما متهم می شود و تاوان پس می دهد ، وقتی کسی سیاه را سیاه می نمایاند ، وقتی کسی مفسده ای را به مردم نشان می دهد ، وقتی کسی دغدغه آبروی مردم ، نان مردم ، کار و شغل مردم ، زندگی مردم ، رفاه مردم را داشت خائن است ، مزدور است ، سرباز دشمن است ، اما اگر کسی رنج مردم را انکار کرد ، فغان مردم و آه و ناله مردم را ندید ، وقتی به شکم خالی مردم ، خانه به دوشی مردم ، فساد مردم ، بی توجه بود و سیاهِ اندر سیاه مردم را سفید نمایاند خادم است و مقرب درگاهِ اصحاب قدرت!!!!!!!!!!
وقتی منتقد، منفور است و مزدور و متملق مقرب است و محبوب ، انتظار دارید جامعه اصلاح شود ؟


وقتی جامعه به عوام و خواص ، ارزشی و غیر ارزشی ، خودی و غیرخودی دیندار و بی دین ، محرم و نامحرم ، تبدیل شد ، وقتی تامین اسلحه و مهمات برای خارجی ها از نان و معیشت مردم واجب تر است وقتی ساختن پل و اتوبان و استادیوم و منازل مسکونی برای اغیار از اشتغال و ازدواج و مسکن جوانان کشور مهمتر است ، وقتی دره را قله ، تاریکی را آینده ای روشن ، شعب ابی طالب را بدر و خیبر ، یخرجون من دین الله را یدخلون فی دین الله می خوانند وقتی حفظ جایگاه خدایگان قدرت از حفظ جان مردم مهمتر است توقع دارید کشور ساخته شود ؟ !!!
-------------------------------------------
دوازدهم دی ماه ۱۴۰۳

https://t.me/iranazadvaabad

🅾 هزینه‌های نفوذ منطقه ای

یادداشت پانزدهم اسفند ۹۷

برادران عزیز اصولگرا یکی از دست‌آوردهای بسیار برجسته خود را نفوذ منطقه ای می‌دانند. هر عاقلی می‌داند که سوریه و یمن و... به ما وفادار نخواهند ماند، همچنان‌که افغانستان و بوسنی با آن همه پولی که خرج کردیم وفادار نماندند. آن کشورها صاحب دارند، سوریه فقط بشار اسد نیست، مردمان بومی مخالف او هم هنوز بسیارند. نگویید اگر ما نرویم دشمن به تهران و همدان و کرمانشاه می‌آید! باور کنید که چند لشکر از ارتش و سپاه ما در مرزهای خودمان حریف هر دشمنی می‌شوند. مردم ما چوب نیستند که دشمن تا مرکز کشور بیآید. در جنگ با صدام که هیچ‌گونه امکانات و سازماندهی نبود مردم حریف ارتش مجهز صدام شدند.
❇️برادران عزیز، بودجه ها را صرف همین مردم کنید، چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است. نفوذ منطقه ای، گره گشا نیست و تبعات و هزینه های زیادی دارد. شوروی در هنگام فروپاشی در 28 کشور نفوذ منطقه ای داشت و رهبرانشان تابع شوروی بودند. اگر مردم کشور خود را امیدوار نگه داریم، انقلاب می ماند. نفوذ منطقه ای، باتلاقی است که ما را می بلعد.اگر جنگ با صدام هشت سال طول کشید، جنگهای منطقه ای دهها سال ادامه خواهد یافت، چون آمریکا با ما جنگ فرسایشی را در منطقه آغاز کرده است. اصلا فرض کنید که همه کشورهای منطقه، مطیع ما شدند و اسرائیل را نابود و کاخ سفید را به قول آن لُمپنِ خودشیفته، به حسینیه تبدیل کردیم و دامنه امپراتوری را گسترش دادیم، آخرش چی؟ فقط عائله خود را زیاد کرده ایم.
❇️جالب است که حجت الاسلام غضنفرآبادی، ریئس دادگاه‌های انقلاب تهران، دیروز گفت: اگر ما انقلاب را یاری نکنیم، رزمندگان پاکستانی و افغانستانی و عراقی و یمنی از لشکر زینبیون و فاطمیون و حشدالشعبی، یاری می‌کنند! این حرف عجیبی بود که یک مقام روحانی و قضایی زد. یعنی بی اعتمادی به مردم.
برادران عزیز! ما باید به همین مردم میهن خود تکیه کنیم که همه چیز خود را داده اند. بشار اسد برای ما نمی ماند.

ابوالفضل طریقه دار/ 15 اسفند 97
https://t.me/iranazadvaabad

🔰🔰آگهی🔰🔰آگهی🔰🔰آگهی🔰🔰

یکی از سیاه مشق های زمستانی ام :

درودی مهربانانه و فروتنانه و مخلصانه دوست دردمندم ... عزیز .

از لطف و محبت و عنایت شما برادر ایرانی و  ایمانی ام ، صمیمانه سپاسگزارم .
از نقد و نظر دلسوزانه ی شما ، حظ و بهره وافر بردم .

باز ، همچنان بر گرد کعبه ی " ای کاش ها " طواف می کنم .

ای کاش فهمی آزادمنشانه و مترقیانه و خردمندانه از دین ،  نصیب دینمداران می شد .
ای کاش هم آغوشی دین و قدرت و سیاست ،  و حتی ، مکنت و مال و ثروت ، در این زمانه و هر کجای این خاورمیانه حادث نمی شد .
ای کاش نهادهای قدیم و نوظهور دینی از نقد و نظر مصلحان مشفق و منتقدان صادق محروم نمی شدند .
ای کاش به این باور می رسیدیم که این دین و آئین است که باید در خدمت انسان و نیازهای فطری بشری باشد .
ای کاش عقیده را ، و باورهای ایدئولوژیک را ، بر خواسته های متکثر و رنگارنگ ، توان رجحان و برتری نبود .
ای کاش بر دفتر حاکمان و مردمش ، این سروده ی پرمغز و نغز مولانا نقش می بست که گفت :

در کف ندارم سنگ من ، با کس ندارم جنگ من
با کس نگیرم تنگ من ، زیرا خوشم چون گلستان .

دوست عزیز !

اما نمی دانم که چرا این روزها ، دین و آموزه های دینی دیگر برایم هیچ حرارت و حلاوتی ندارد .
دیگر به محراب و مسجدی ، دلبستگی ام نیست .
دیگر نهادهای دینی ، در نزدم ، از کرامت و منزلت و حرمتی برخوردار نیستند .
دیگر ، هیچ جوابی به پرسش های سهمناک و مردافکن روئیده از بطن جامعه و جوانانش ندارم .
دیگر به روضه و حوزه و مرثیه ، راهم نیست .
دیگر مودت و محبتی به پیشوایان و پیشگامان دینی ندارم وقتی که می بینم هزاران مادر داغدار و عزادار و سوگوار ، حتی از  دادخواهی و تظلم و روایت تلخ کامی ها و جفاها و خطاها  محرومند .
قرائت و برداشتی تمامیت خواهانه و متعصبانه و تحجرخیز و خردگریز از دین ، چه رهاورد و دستاوردی داشته است ؟ .
این همه بحران ها و ابربحران های اجتماعی و سیاسی از کدام سرچشمه و کوهسار جاری شده است ؟
من بر این دین و آئین کافرم که انسان به دار و مسلخ می برد در هنگامه ی ناب اذان .
من بر این دین و آئین کافرم که جان های عزیز می ستاند و روان های بیدار به زخم و کینه می آکند .
من بر این دین و آئین کافرم که آبگینه ها  و آئینه ها می شکنند و عزت و آبروی احرار می برند و  ناقدان و مصلحان به حبس و حصر می کشانند .

بس است ، افسار قلم به بند کشانم و از بطالت گویی و گزافه نویسی پرهیز نمایم که محتسبان و حاجبان و خفیه نویسان بیدارند و هوشیار .

سپاسگزار مهر و لطفت و نیز دیگر دوستان و یاران قدیم .

به قلم :
صمد علی پور ریکنده . ساری .
دی ماه هزار و چهار و صد و سه .

🔰🔰آگهی🔰🔰آگهی🔰🔰آگهی🔰🔰

🖌 پیش‌نهاده‌ای برای خودگردانی و استقلال ایالات و ولایات

برخی برآنند که تصمیم در مورد بودن یا نبودن زیر یک پرچم و تعلق داشتن به یک ملیت یا جدا شدن از آن و مستقل شدن، چیزی است موضوع انتخاب و گزینش مردم‌. بر این اساس می‌توان از اهالی یک قومیت، یک استان، ایالت، منطقه در قالب رفراندوم پرسید که آیا می‌خواهند مستقل بشوند یا نه. مثلا‌ً پان‌اصفهانی‌ها با شعار «ایران را دونات می‌کنیم» بر این نظرند که اصفهان از گذشته‌های دور یک مملکت مستقل بوده و چون در مرز مادها و پارس‌ها قرار داشته در معرض این انتخاب بوده است که یکی یا هیچ یک از آن دو را همچون دولت متبوع انتخاب کند. اینک هم آنان بر حسب نظریۀ دمکراسی مستقیم و مشارکتی و حداکثری، معتقدند که با گذاشتن صندوق رأی می‌توان نظر اهالی نصف‌جهان را دربارۀ استقلال و جدایی‌خواهی و هم دونات پرسید.

من برای حل این مشکل، نه فقط برای «پان‌اصفهانی‌»ها‌ بلکه «پان‌ترک» و‌ «پان‌لر» و انواع دیگر آن و حتی جدای‌خواهان خشک و خالی و بدون پان هم یک راه حل بکر و اساسی دارم. ‌فقط باید مقادیری دقت کنید تا مبادا باعث سواستفاده بدخواهان شود.

اجازه داده شود به کلیۀ ایالات و ولایات و مناطق قومی و خویشی و غیر آن، که همه‌پرسی استقلال برگزار کنند، که جدایی آری یا نه. و نتیجه آن هم هر چه شد بدون عذر و بهانه عمل و اجرا کنند. اما، (بعضی معتقدند مرگ بر بعد از اما و ولی و اینها، ولی حالا مرگ یا غیرمرگ، من نظریه‌ام اما دارد. امایش هم این است که) برای انجام چنین رفراندومی که از بقای اصفهان در ظل ایران یا جدائی و استقلال آن پرسش می‌کند، طبعاً صندوقی گذاشته می‌شود. ولی (یا همان اما) ناگفته پیداست که اگر اهالی اصفهان حق دارند راجع به بقای سایۀ ایران بر خودشان تصمیم بگیرند، لابد این حق برای کاشان، نجف‌آباد، شهرضا، نایین و بقیۀ شهرستان‌های استان هم فراهم است که همین تصمیم را راجع به بودن یا نبودن ذیل اصفهان بگیرند.

پس همزمان باید صندوقی هم برای پرسش از شهروندان آنجاها، راجع به میل و علاقه به بقا زیر حاکمیت کشور جدید اصفهان یا اعلام جدایی و استقلال و تشکیل دولت خودشان نهاده شود. ولی خود این شهرستان‌ها هم شهرها و روستا‌هایی دارند که نمی‌خواهند سر به تن حاکمان جدید آن باشد و دوست دارند مستقل باشند و نه مالیاتشان را به آنجا بفرستند و نه کسی از آنجا برایشان رئیس و مرئوس تعیین کند.

حالا برگردید به خود شهر اصفهان. همه می‌دانند که در این شهرشهرها رودخانه‌ای وجود دارد، یا در هر حال وجود داشته است، که اهالی را به اینور آب و اونور آب تقسیم می‌کند. این دو دسته همدیگر را خیلی قبول ندارند. فکر کنید به جلفا و مرداویج و دور دور جیگرهای کباب، و طوقچی و آتیشگاه و جگرکی‌های ناباب. چه تناسبی! چه ملتی! یک رودخانه، خودش پدیدۀ طبیعی مهمی است‌ که‌ می‌تواند مرز باشد. حالا اگر اختلاف فرهنگی هم‌ جدی باشد که هیچ. پس شهر اصفهان هم شد دو کشور.

باری، در همین اینور آب جلفا هست و حسین‌آباد، سیچون و باغ‌به، تخته‌فولاد و آینه‌خونه که تفاوت درآمد و مخارج و لهجه و کلاس و غیره‌شان از فاصلۀ کالیفرنیا با کانزاس کمتر نیست. خب بدیهی است که هر کدام از این محله‌ها ترجیح می‌دهند رئیس جمهور و به خصوص بانک مرکزی و اقتصاد و مالیه و مجلس خودشان را داشته باشند.

حدس این دشوار نیست که استقلال‌ به‌قدری جذاب و خوب است که به داخل خانه هم می‌کشد.‌ چه زنان، که عمری است از حاکمیت مردانه خسته شده‌اند دوست دارند امتحان کنند چطور می‌شود اگر خودشان رئیس خودشان باشند، چه نوجوان‌ها، که همیشه به قدرت فائقۀ والدها اعتراض دارند و حوصلۀ توصیه و نصیحت هم ندارند، چه رسد به توپ و تشر؛ مثل مهتاب و نیلوفر در کوچکی که در برابر برخی ابلاغ تصمیم‌ها به من می‌گفتند «تِ پَ لُ غووا‌»، «تو پادشاه نیستی که دستور بدی».

به این ترتیب، به احتمال زیاد با تمایل به تشکیل ۸۰ میلیون کشور مستقل و جدا روبه‌رو خواهیم بود. البته اشکال چندانی ندارد، جز اینکه برای سازمان ملل کمی افزایش بروکراسی ایجاد می‌کند.

@mardihamorteza
https://t.me/iranazadvaabad

🔰🔰آگهی🔰🔰آگهی🔰🔰آگهی🔰🔰

اگر قرار بر آشفته کردن امور برای ظهور منجی هست، آنوقت بودن شما مسئولان از برای چیست!

✍ حبیب رمضانخانی

بعد از گذشت چند دهه از انقلاب، به روال عادی، با ته کشیدن هیجان و صبر انقلابی، مردم به درستی از مسئولان مطالبه بهبود اوضاع و آن پیشرفت‌های وعده‌های داده شده را خواستار شدند.

جماعت تندرو، مدتی پاسخ را به بودن در شرایط حساس کنونی توجیه کردند! گذشت و مدتی بعد ناکارآمدی و بی‌عرضگی دولتمردان منتسب به اصلاح‌طلبان عامل عقب‌ماندگی اعلام شد و وعده آمدن خود و بهبود اوضاع را نوید دادند! گذشت و دولت آقای رییسی و حاکمیت یکدست بر سر کار شد و تمام این شعار و وعده‌ها پیاده شد، ولی اوضاع بدتر شد و اینبار تحریم‌ها عامل مشکلات معرفی و مقاومت در برابر آن را چاره کار دانستند!

حال که از جبهه مقاومت تا مقاومت داخلی، به بن‌بست و این وضعیت ناگوار رسیده، همان گروه، با سواستفاده از علایق مذهبی، دنبال توجیه جدیدی برای این ناکارآمدی شده و با روایت سازی و تحریف، در حال جانمایی در سطح جامعه و افکار عمومی هستند؛ که چاره کار در ظهور منجی است که نشانه‌های آن در خارج، از دست رفتن سوریه و یمن و ... و در داخل آشفتگی و درگیر شدن در انواع بحران‌هاست که هر‌ چه شدت آن‌‌ها بیشتر، ظهور منجی نزدیک‌تر و حل مشکلات سریعتر انجام خواهد شد!

با برجسته شدن این ادعا، چند سوال و نکته اما بی‌پاسخ می‌ماند:

۱. اگر درگیر شدن در اوج بحران‌ها و فروپاشیدگی داخلی، شرط ظهور منجی و خلاص شدن از مشکلات است، خوب این انتصابات و انتخابات برای انتخاب افراد کارآمد از برای چیست، وقتی قرار است فقط ناکارآمدی به کار آید؟

۲. آیا این خود القای این انگاره نیست که مسئولان فعلی از قصد از میان ناکارآمدترین افراد انتخاب می‌شوند تا وضعیت کشور را به بدترین وضعیت و غیرقابل تحمل ترین حالت برسانند؟

۳. اگر قرار است در پی این وضعیت، با ظهور منجی، به زودی جبهه کفر و اسراییل را نابود کنیم، این اصرار به انجام عملیات وعده صادق سه از برای چیست؟

۴. اگر نارضایتی گسترده مردمی و نمود اوج فساد و بی اخلاقی در سطح جامعه، لازمه ظهور است، چرا در بحث حجاب و رفع فیلتر شبکه‌های اجتماعی خارجی که به اذعان شما دو بازو و بسترساز فساد اخلاقی در سطح جامعه هستند، اینهمه اصرار به جلوگیری از فساد آن‌ها با برخورد و فیلترینگ دارید؟
https://t.me/iranazadvaabad

بزرگ‌ترین وظایف هر ایرانی

دکتر نصر الله پورجوادی

معروف‌ترین و انسانی‌ترین پندی که در فلسفۀ ایرانی به ما داده شده است، همان اندیشۀ نیک، گفتار نیک، کردار نیک است. این توصیه را که دوست و دشمن مورد ستایش قرار داده‌اند، بالاترین درس اخلاقی برای بشریت دانسته‌اند. علاوه بر این سه پند که مربوط به اعمال هر کس با خودش می‌شود، بزرگان ما سه وظیفۀ خطیر هم برای ما تعیین کرده‌اند که مربوط به اعمال و رفتار ما در جامعه و با دیگران می‌شود و لذا می‌توان آنها را وظایف اجتماعی یا ملی نامید. این سه و وظیفه در دینکرد ششم، بند ۳۲۲ ذکر شده است.

نخستین وظیفۀ بزرگ ما تبدیل دشمن به دوست است؛ پس در فلسفۀ ایرانی، وظیفۀ انسان در قبال دشمن یا دشمنانش، این نیست که با آنان بجنگد و آنان را شکست دهد یا بکشد. و این نیست که در صدد برآید که انواع و اقسام سلاح‌های جنگی و خدای نکرده شیمیایی و غیره را بسازد، تا مردم را بکشد. بلکه وظیفۀ او مهم‌تر از هر چیز ایجاد صلح و دوستی است.

وظیفۀ دوم تبدیل آدم‌های بد و مخرّب و جنایت‌کار به آدم‌های خوب است؛ پس وظیفۀ ما با این قبیل اشخاص، گرفتن و زدن و به زندان افکندن و از کشور و کاشانه تبعید کردن نیست، بلکه با مسالمت رفتار کردن و اصلاح آنها است. به اصطلاح دینی و قرون وسطایی، ما وظیفه نداریم که با کفار بجنگیم و آنها را از بین ببریم. وظیفۀ ما هدایت آنهاست.

وظیفۀ سوم تبدیل نادان به دانا، یا جاهل به عالم و دانشمند و حکیم است؛ پس کاری که ما بنا بر فلسفۀ عملیِ ایران‌شهری باید انجام دهیم، گسترش آموزش و پرورش و تأسیس مدارس و دانشگاه‌ها و تأمین معلمان و استادان و باسواد کردن بی‌سوادان و آموزش و پرورش نسل‌های آینده برای کشور است. این سه وظیفه خویشکاری مِهِست، یعنی بزرگ‌ترین وظایف خوانده شده است و اگرچه در بیش از هزار سال پیش در کتاب دینکرد ذکر شده، ولیکن امروز هم نه تنها از اهمیت آنها کاسته نشده، بلکه حتی مهم‌تر و خطیرتر از زمان‌های گذشته هم شده است».

(به نقل از مجلۀ بخارا، شمارۀ ۱۶۵، آذر و دی ۱۴۰۳، صص ۸ - ۷).

@irajshahbazi
https://t.me/iranazadvaabad