🔴 مطالبه رفع حصر؛
از کلمات به عمل، نه با اما و اگر
آقای زیدآبادی در یادداشت اخیرشان درباره مطالبه رفع حصر، بر غیرقانونی و ناعادلانه بودن آن تأکید کرده‌اند، اما در نهایت، مانند بسیاری از تحلیل‌های پیشین خود، با «اما و اگر»هایی به نتیجه‌ای می‌رسند که عملاً به نفع تداوم وضعیت موجود تمام می‌شود.
اینکه خیابان و حضور اعتراضی را «غیرقابل‌کنترل» بخوانیم، تنها به این معناست که از پیش، میدان را به کسانی که خواهان سرکوب‌اند واگذار کرده‌ایم. اگر قرار باشد هر مطالبه‌ای تا زمانی که حکومت اجازه دهد و «امنیت آن تضمین شود» دنبال شود، اساساً چه نیازی به مطالبه‌گری است؟ مگر نه اینکه جوهره اعتراض، ایستادن در برابر رویه‌های غیرقانونی است؟
از سوی دیگر، این تحلیل که اعتراض خیابانی «زمینه‌ساز مصائب تازه» می‌شود، همان منطقی است که سال‌ها برای توجیه انفعال به کار رفته است. مطالبه رفع حصر، حقی قانونی است و تلاش برای تحقق آن، مسئولیت نیروهای مدنی و فعالان سیاسی. اگر بپذیریم که هیچ اقدامی نباید انجام شود مگر آنکه شرایط مهیا باشد، دقیقاً در همان دایره‌ای گرفتار خواهیم شد که حکومت می‌خواهد: مطالبه کنید، اما اقدامی نکنید!
سوال اساسی این است: اگر خیابان نباشد، اگر اعتراض علنی و صریح نباشد، چه ابزار دیگری برای تغییر در اختیار است؟ آیا امید بستن به وعده‌های انتخاباتی یا تکیه بر مذاکرات پشت پرده، ۱۵ سال گذشته را تغییر داده است؟ رفع حصر، حقی است که باید از آن دفاع کرد، نه با اما و اگر، که با اقدام و پافشاری. این حق، تنها زمانی محقق می‌شود که مطالبه آن از عرصه حرف به میدان عمل بیاید.
*تحکیم ملت
@kaleme
@MostafaTajzadeh
از کلمات به عمل، نه با اما و اگر
پاسخ مهدی محمودیان به انچه احمد زیدآبادی درباب مصیبت کنش خیابانی نگاشت
آقای زیدآبادی در یادداشت اخیرشان درباره مطالبه رفع حصر، بر غیرقانونی و ناعادلانه بودن آن تأکید کرده‌اند، اما در نهایت، مانند بسیاری از تحلیل‌های پیشین خود، با «اما و اگر»هایی به نتیجه‌ای می‌رسند که عملاً به نفع تداوم وضعیت موجود تمام می‌شود.
اینکه خیابان و حضور اعتراضی را «غیرقابل‌کنترل» بخوانیم، تنها به این معناست که از پیش، میدان را به کسانی که خواهان سرکوب‌اند واگذار کرده‌ایم. اگر قرار باشد هر مطالبه‌ای تا زمانی که حکومت اجازه دهد و «امنیت آن تضمین شود» دنبال شود، اساساً چه نیازی به مطالبه‌گری است؟ مگر نه اینکه جوهره اعتراض، ایستادن در برابر رویه‌های غیرقانونی است؟
از سوی دیگر، این تحلیل که اعتراض خیابانی «زمینه‌ساز مصائب تازه» می‌شود، همان منطقی است که سال‌ها برای توجیه انفعال به کار رفته است. مطالبه رفع حصر، حقی قانونی است و تلاش برای تحقق آن، مسئولیت نیروهای مدنی و فعالان سیاسی. اگر بپذیریم که هیچ اقدامی نباید انجام شود مگر آنکه شرایط مهیا باشد، دقیقاً در همان دایره‌ای گرفتار خواهیم شد که حکومت می‌خواهد: مطالبه کنید، اما اقدامی نکنید!
سوال اساسی این است: اگر خیابان نباشد، اگر اعتراض علنی و صریح نباشد، چه ابزار دیگری برای تغییر در اختیار است؟ آیا امید بستن به وعده‌های انتخاباتی یا تکیه بر مذاکرات پشت پرده، ۱۵ سال گذشته را تغییر داده است؟ رفع حصر، حقی است که باید از آن دفاع کرد، نه با اما و اگر، که با اقدام و پافشاری. این حق، تنها زمانی محقق می‌شود که مطالبه آن از عرصه حرف به میدان عمل بیاید.
*تحکیم ملت
@kaleme
@MostafaTajzadeh