یونگ در «کتاب روح و زندگی» می گوید: از سوی دیگر، سایه ها نیز بخشی از شخصیت کل را تشکیل می دهند؛ قوی بایستی بتواند به نحوی ضعیف باشد و باهوش دارای جنبه ای احمق وگرنه موجود انسانی غیر حقیقی می شود و همه چیز به صورت ادعا و لاف به انحطاط ختم می گردد».
در کلام یونگ حقیقتی ژرف وجود دارد که گویی در عصر ما نادیده انگاشته می شود. اکنون زمانه ای ست که باید قوی به نظر برسیم. آنقدر خودمان را قوی کنیم و استوار به نظر برسیم که هیچ ضعفی بر ما راه نیابد. اساسا هر ضعفی را انکار می کنیم و خودمان را خوب و با صلابت و با اراده جلوه می دهیم. حتی علیرغم تمامی ضعف ها،با خود زمزمه می کنیم که نباید ضعف ها را در رفتارمان نشان دهیم و دیگران جز وجوه مثبت و عالیه نباید چیز دیگری از ما مشاهده کنند.
تا مادامی که می توانیم صفات پست و عادات و خصوصیات شرم آور مان را سرکوب کنیم و جزو شخصیت مان به حساب نیاوریم، پس چه ضرورتی برای زندگی کردنِ آنها وجود دارد. اما پرسش اساسی اینجاست که آیا در چنین فضایی در حال ارایه ی تصویری واقعی از انسان هستیم!
انسان ها فقط می بایست جنبه های والای خود را عرضه کنند!
پس دیگر چه جایی برای بروز جنبه های کم ارزش تر باقی می ماند!
در این چنین شرایطی است که با انسانی مصنوعی و غیر طبیعی روبرو می شویم که به شدت غیر واقعی و درک ناشدنی رفتار می کند و برچسب هایی چون خودشیفته و خودخواه و کمال گرا و... از اطرافیان اش دریافت می کند و روان نژندی تنها دستاورد او خواهد بود.

#کارل_گوستاو_یونگ


@Spirit_and_life