آماده باشید تا استادتان از راه برسد
این حقیقت در طول هزارها سال ثابت شده است: «وقتی دانشجو آماده باشد، استاد از راه خواهد رسید.» بسیار خب، استادان ما همیشه در دسترس هستند تا به ما آموزش دهند، زیرا آنها موهبتی از طرف خداوند محسوب می شوند. پرسش واقعی این است که آیا ما آمادگی داریم تا مطالبی را بیاموزیم که قرار است آنها به ما آموزش دهند؟ واژه کلیدی در این پرسش واژه «آمادگی» است. ما باید همه احتمالات ممکن را بپذیریم و به پیام های شهودی خود اعتماد کنیم.
وقتی متعجب هستیم که آیا ممکن است پدیده ای که با آن روبه رو شده ایم پیامی از طرف خداوند باشد، نشان می دهد در مورد حس شهودی خود هوشیار هستیم. اندیشه های ما خیر هستند و سبب واقعیت بخشیدن به ارتباط ما با الوهیت میشوند، بنابراین نیاز نیست دیگران آنها را تأیید کنند. خالق ما به شیوه هایی می شنود و پاسخ می دهد که به طور حتم با قوانین دنیای مادی همخوانی ندارند.
به عبارت دیگر، صدای ما را سرچشمه ای مادی نمی شنود که با قانون علت و معلول، قانون های فیزیکی یا حتی با موضوعاتی همخوانی داشته باشد که ما آنها را ممکن می دانیم. وظیفه ما این است که تمام تلاش خود را به کار بگیریم تا از نظر ارتعاشی با آن انرژی معنوی هماهنگ شویم.
ما در گذشته به طور کامل با نیروی خلاق وجودمان هماهنگ بودیم و اکنون نیز فرا خوانده میشویم تا به سوی او بازگردیم. بسیار اهمیت دارد که زبان هماهنگی را درک کنیم. بیشتر ما باید اقدام خود را با تشخیص گرایشمان به تصادفی جلوه دادن چنین پیام هایی آغاز کنیم. در جهانی بیکران که نیرویی هوشمند و سامان دهنده در هر لحظه از آن حمایت می کند هیچ رویدادی به صورت تصادفی به وقوع نمی پیوندد.
در ادامه این فصل چند شیوه فرضی ام را درباره چگونگی ارتباط برقرار کردن با آن معنویت خلاق و آگاه پیشنهاد خواهم کرد. بعضی از این شیوه ها در طبقه هماهنگی های توجیه ناپذیر قرار می گیرند. به عبارت دیگر، این شیوه ها فقط در همان موقعیت خاص معنی دارند؛ اما ذهن نفسانی ما که به اعتقادش به قانون های مادی زنجیر شده و همیشه طبق آنها زندگی کرده است از مشاهده پیامهای پنهانی که درست مقابل ما قرار دارند به شدت پرهیز می کند.
وین دایر
ندای درون
ص 335 و 336
🆔 @Khodshenasivo
🆑 عرفان و خودشناسی
این حقیقت در طول هزارها سال ثابت شده است: «وقتی دانشجو آماده باشد، استاد از راه خواهد رسید.» بسیار خب، استادان ما همیشه در دسترس هستند تا به ما آموزش دهند، زیرا آنها موهبتی از طرف خداوند محسوب می شوند. پرسش واقعی این است که آیا ما آمادگی داریم تا مطالبی را بیاموزیم که قرار است آنها به ما آموزش دهند؟ واژه کلیدی در این پرسش واژه «آمادگی» است. ما باید همه احتمالات ممکن را بپذیریم و به پیام های شهودی خود اعتماد کنیم.
وقتی متعجب هستیم که آیا ممکن است پدیده ای که با آن روبه رو شده ایم پیامی از طرف خداوند باشد، نشان می دهد در مورد حس شهودی خود هوشیار هستیم. اندیشه های ما خیر هستند و سبب واقعیت بخشیدن به ارتباط ما با الوهیت میشوند، بنابراین نیاز نیست دیگران آنها را تأیید کنند. خالق ما به شیوه هایی می شنود و پاسخ می دهد که به طور حتم با قوانین دنیای مادی همخوانی ندارند.
به عبارت دیگر، صدای ما را سرچشمه ای مادی نمی شنود که با قانون علت و معلول، قانون های فیزیکی یا حتی با موضوعاتی همخوانی داشته باشد که ما آنها را ممکن می دانیم. وظیفه ما این است که تمام تلاش خود را به کار بگیریم تا از نظر ارتعاشی با آن انرژی معنوی هماهنگ شویم.
ما در گذشته به طور کامل با نیروی خلاق وجودمان هماهنگ بودیم و اکنون نیز فرا خوانده میشویم تا به سوی او بازگردیم. بسیار اهمیت دارد که زبان هماهنگی را درک کنیم. بیشتر ما باید اقدام خود را با تشخیص گرایشمان به تصادفی جلوه دادن چنین پیام هایی آغاز کنیم. در جهانی بیکران که نیرویی هوشمند و سامان دهنده در هر لحظه از آن حمایت می کند هیچ رویدادی به صورت تصادفی به وقوع نمی پیوندد.
در ادامه این فصل چند شیوه فرضی ام را درباره چگونگی ارتباط برقرار کردن با آن معنویت خلاق و آگاه پیشنهاد خواهم کرد. بعضی از این شیوه ها در طبقه هماهنگی های توجیه ناپذیر قرار می گیرند. به عبارت دیگر، این شیوه ها فقط در همان موقعیت خاص معنی دارند؛ اما ذهن نفسانی ما که به اعتقادش به قانون های مادی زنجیر شده و همیشه طبق آنها زندگی کرده است از مشاهده پیامهای پنهانی که درست مقابل ما قرار دارند به شدت پرهیز می کند.
وین دایر
ندای درون
ص 335 و 336
🆔 @Khodshenasivo
🆑 عرفان و خودشناسی