✍️ احمد پورنجاتی

✅نمی دانم،شاید آقای پزشکیان این نوشته را بخواند یا نخواند؛

✅امروز داغ دلم تازه شد.با دیدن فراخوان جناب"ظریف" برای برگزاری همایشی با عنوان:"وفاق"! که قرار است با سخنرانی جناب پزشکیان و آقای ظریف، در چندین سرفصل با حضور کسانی که لابد در باره ی این رویکرد که شعار محوری دولت کنونی است،سخن بگویند.من هرگز قصد بهانه جویی و نق زدن و جسارت و انگیزه خوانی پیرامون این برنامه را ندارم.اما وقتی به قفسه کتاب های"مفتکی و متروکه" کتابخانه ام نگاه می کنم، با عنوان هایی از این دست: "تهاجم فرهنگی" ،"گفتگوی تمدن ها"،"اعتدال" و... زهرخندی بر لبانم می نشیند.می دانید چرا؟هر دولتی آمده،انگاری همچون پیامبری یک کتاب مقدس با خودش آورده.

✅می توانم بخش گسترده ای از مطالب اینگونه همایش ها را پیش بینی کنم.تکرارگویی هایی برگرفته از آموزه های ایدئولوژیک (آیه و حدیث و نقل قول) و ارائه ی برخی نظریه های به اصطلاح جامعه شناسانه و بیان معجزات این کلیشه ها؛

✅البته کمک به رونق فضای گفت و شنود و پذیرش و احترام به دیگراندیشی در جامعه ی یخ زده که سالیان است دچار نوعی "تک گویی از بالا"ست،کار بدی نیست.اما به گمانم اصل موضوع این است که سوراخ دعا را گم کرده اند.

✅ابرچالش پیش روی جامعه ایران،نابرخورداری ساختار حکومت از یک "بنیان نظری منسجم و بی تناقض و مقبول و معقول و روزآمد و کارآمد" برای اداره ی بخش های گوناگون کشور و التزام به حقوق اساسی ملت است.

✅این است مهم ترین راز بی فرجامی کوشش های پرهزینه و گاه زیانبار.
وفاق،نیاز به همایش ندارد.دست از مزاحمت برای جامعه ی مدنی و سازمان های مردم نهاد بردارید.بگذارید بی هراس و واهمه،پرده از واقعیت های ناگوار برداشته شود،ریشه های فساد و نشانی پستوهای قدرت پنهان بی مسئولیت بیان شود.
خلاص!
@MostafaTajzadeh