کانال علمی افق رویداد

دیدگاه های مخالف دیدگاه بالا که نوشتم اینها هستن:

آگاهی باعث تصمیم‌گیری بهتر می‌شود (نظریه عملکردی – Functionalism)

آگاهی نقش سببی دارد (نظریه آگاهی سببی – Causal Role Theory)

آگاهی باعث خلاقیت و حل مسئله می‌شه (نظریه یکپارچه‌سازی اطلاعات – IIT)

با جست و جو کردن اینها دیدگاه های مخالف را میخوانید.

چیزی که من نوشتم هم مخلوطی از دو تا تئوری است :

Illusionism و Epiphenomenalism

چه کسانی دیدگاه من رو قبول دارند؟ خب خیلی ها، احتمالا بیشترِ عصب شناسان

اما دوتا از فیلسوفانی مشهوری که دیدگاهی که نوشتم رو قبول دارند این دو هستند:

توماس متزینگر: معتقده که "خود" یه مدل ذهنیه که مغز می‌سازه، اما در واقع هیچ "خود واقعی" وجود نداره.

دنیل دنت (ره): میگه که آگاهی چیزی جز یه "فریب شناختی" نیست، یه توهم که مغز برای ساده‌سازی اطلاعات تولید می‌کنه.

بیشتر عصب شناسان میگن آگاهی توهمه، و ممکنه بی‌خود باشه؛ و اکثر عصب شناسان به اراده آزاد باور ندارند.

آگاهی وجود دارد یا ندارد و ما صرفا یک محصول جانبی ولگرد و الکی خوش و ول معطل هستیم؟

پایه بحث:
آگاهی یک چیز مستقل و ثابت نیست، بلکه یک تجربه‌ی لحظه‌ای و پویاست که در اثر پردازش مداوم اطلاعات در مغز به وجود میاد.

این دیدگاه بالا پیامدهایی داره:

انتقال آگاهی غیرممکن خواهد بود. اگر آگاهی فقط یک فرآیند «لحظه‌ای» باشه، پس انتقال آن به یک مغز یا ماشین دیگر، مثل انتقال شعله‌ی یک شمع به یک شمع دیگره؛ شمع دوم روشن می‌شه، اما اون شعله‌ی قبلی دیگه وجود نداره.

خودِ تو هر لحظه تغییر می‌کنه. تو، "خودِ پنج سال پیشت" نیستی، بلکه یک نسخه‌ی تغییر‌یافته‌ای از آن هستی که لحظه‌به‌لحظه در حال بازسازی‌شدنه.

مرز بین انسان و ماشین واقعاً مبهم می‌شه، چون هر دوی آن‌ها فقط پردازشگرهایی خواهند بود که تجربه‌ی لحظه‌ای از خود دارند.

پس هیچ «جوهره‌ی خاصی» به اسم «من» وجود ندارد، بلکه احساسِ بودن، فقط یک محصول جانبی(شاید بیخود و ولگرد یا جانبی، نه اصلی یا Epiphenomenon) از فعالیت‌های مغز باشه که هر لحظه تولید و بازتولید می‌شه. اگر این‌طور باشه، ما فقط الگوریتم‌های زنده‌ای هستیم که خودشون رو در لحظه تجربه می‌کنن، نه موجوداتی با یک "روح" یا "خود ثابت."

حالا چرا بیخود و ولگرد(ول معطل و الکی خوش که فقط احساس میکند همه‌ وظایف را او انجام میدهد و اختیار کار با اوست)؟ چون دلیلی ندارد بدن و مغز بدون این «احساس من» کار نکند.
اکثر عملکردهای ما (مثل راه رفتن، نفس کشیدن، هضم غذا، حتی تصمیم‌گیری‌های ناخودآگاه) نیازی به آگاهی ندارن.

مغز می‌تونه اطلاعات رو پردازش کنه و رفتارهای پیچیده انجام بده بدون اینکه نیازی باشه حتماً یه "احساس من" در کار باشه.

اما این یک چالش بزرگ هم دارد؛
اگر آگاهی فقط یه محصول جانبی بی‌اثر باشه، پس چرا طبیعت چنین چیزی رو ایجاد کرده؟ چرا مغز انرژی مصرف می‌کنه تا این حسِ احتمالا بی‌مصرف«خود شما یا همان احساس من(ببخشید!)» رو تولید کنه؟ نمیدونم

آگاهی(خود من، خود شما) یک توهم ولگرد و ول معطل ؟

یک احتمال اینه که آگاهی فقط یه اثر جانبی بی‌هدف از فعالیت‌های پیچیده‌ی مغزه، مثل صدایی که از کار کردن موتور یه ماشین درمیاد. خود صدا هیچ تأثیری روی عملکرد ماشین نداره، فقط یه نتیجه‌ی ناخواسته از حرکت قطعاته.

اگر این‌طور باشه، شاید «من» فقط یه خیال باشه که ذهن ما برای خودش می‌سازه، در حالی که همه‌ی تصمیم‌ها و اعمال ما بدون نیاز به اون اتفاق می‌افتن.
اینجا اراده آزاد هم نداریم و حذف میشود.

یک ایده‌ی دیگه اینه که آگاهی واقعاً یه فایده‌ی تکاملی داره، ولی خب ما هنوز نمی‌دونیم چی.
شاید آگاهی باعث تصمیم‌گیری بهتر و پردازش پیچیده‌تر اطلاعات بشه. شاید کمک می‌کنه که رفتارهای اجتماعی پیچیده‌تری داشته باشیم.
شاید یه جور توهم سودمنده که باعث انسجام تجربه‌ی ما از دنیا می‌شه.
اینجا ممکنه اراده آزاد داشته باشیم؛ یا نداشته باشیم؟

اگر آگاهی فقط یه اثر جانبی یا (همون ول معطل) باشه، پس احتمالاً اراده‌ی آزاد هم وجود نداره. یعنی ما تصمیم‌هامون رو واقعاً انتخاب نمی‌کنیم، بلکه مغزمون خودش انتخاب می‌کنه و بعدش آگاهی فقط توجیهش می‌کنه.

مثلاً آزمایش‌های علوم اعصاب نشون داده که مغز قبل از اینکه ما «تصمیم بگیریم» فعالیتش رو شروع کرده. یعنی ما فقط «احساس می‌کنیم» که داریم تصمیم می‌گیریم، در حالی که تصمیم قبلاً توی ناخودآگاهمون گرفته شده.

جست و‌جو کنید لیبت

در آخر بیشتر به نظر میاد اراده آزادی نداریم و صرفا اون توو یعنی داخل مغز ول معطلیم و میچرخیم و احساس قدرت و اختیار میکنیم؛ ولی هنوز این سوال پابرجاست که اگر چنینه، پس فایده تکاملی ما(احساس من) چیه؟
ممکنه واقعا فایده نداشته باشیم چون تکامل که باشعور نیست که حساب همه چیز رو کنه؛ نمونش اعضای وستیجیال؛ این همه خطا یا هر چه اسمش رو میگذارید در بسیاری از موجودات زنده.

سام آریامنش

🚀 @ofoghroydadd

Epiphenomenon:
اثر جانبی مثل گرمای کیس کامپیوتر؛ هیچ تاثیری در پردازش اصلی نداره، بی‌خوده
یا مثل صدای موتور ماشین، هیچ تاثیری نداره، فقط یک اثر جانبی هست.
ممکنه آگاهی هم اینطور باشه؛ یعنی شاید من و شما هم که محصولی از مغز هستیم مثل دو مثال بالا بیخود باشیم.
و اگر ما مفید هستیم این یک بحث دیگری میطلبد.

با این وصف حال که نمیتوانیم نشان دهیم چرا «من» منحصر به فرد است، یعنی نمی‌توانیم آگاهی را تعریف کنیم یا معیاری برای تشخیصش داشته باشیم، همین قاعده بالا که برای حیوانات رخ داده و امضا شده برای هوش مصنوعی هم رخ خواهد داد؛ یعنی معیارهایی مثل درد؛
به جز این راهی نداریم‌ لااقل برای قرنی و لزومی ندارد n تا هوش مصنوعی را بکشیم یا شکنجه کنیم تا زمانی که مثل بالا برای حیوانات، قراردادی بنویسیم و اعلامیه ای منتشر کنیم.

چالش احساسی-فکری

اصالت و‌ هویت

تصور کنید فناوری کپی کردن ذهن ممکن شود؛ اینکه بتوان یک فرد را کپی کرد؛ یعنی همه خاطرات و سلایق و علایق و رفتارها و هر چیزی که مادر شما داشته است روی بدن دیگری سوار شود.
به طوری که اگر آن کپی را جایگزین مادرتان کنید هیچ راهی برای فهمیدن اینکه او مادر اصلی شما نیست، نخواهد بود. کوچک‌ترین رازهای شما را می‌داند. هنوز به همان جوک همیشگی می‌خندد.
اما در اصل این مادر شما نیست؛ بنابراین اگر این فرد جایگزین مادر یا هر کسی که در آینده از دست میدهید شود و حتی به شما بگویند این کپی است احتمالا نمیتوانید او را قبول نکنید. کلمه کپی نمیتواند مانع از پذیرش او شود. او دقیقا مادر شماست از هر نظری و هیچ روزنه شکی وجود ندارد، ولی خب واقعا که نیست چون او چند سال پیش مرده است! متوجه منظورم که هستید.
این نوشته با ویدئو بهتر درک میشود تا با توصیف کردن این شرایط با واژه ها؛
حال این مادر به شما عرضه میشود؛ اصلا همین الان به مادر خود نگاه کنید فرض کنید او کپی مادر شماست، و مادر شما در گذشته از دست رفته است. چه دلیلی دارید که الان به آشپزخانه بروید و او را پس بزنید؟
تصور کنید این کپی را از خود برانید ، صدای گریه ها و نگاهش را در این لحظه متصور شوید، او مادر شماست، هر چند واقعا نیست.
این یک تناقض است. گرچه ساختن چنین کپی غیرممکن است، اما اگر فرض کنیم رخ بدهد هیچ دلیل منطقی وجود ندارد که بگوییم این شخص که همینک در آشپزخانه است را پس بزنید و یا احساس بدی نسبت به او داشته باشید. برای درک این موضوع عمیقا تصور کنید یکی از اعضای خانواده شما مثلا مادر شما، واقعا یک کپی است از اصلش؛و شرایط و سناریوهای مختلف را تصور کنید. همان عادت ها و سلایق و همان رفتار و منش و اخلاق. روزنه‌ای نیست برای تفکیک قائل شدن.

ما میگوییم ساختن چنین کپی با چنین دقت ۱۰۰٪‌ای غیر ممکن است(عدم دقت مطلق ابزار، قوانین ترمودینامیک، اصل عدم قطعیت) چون حتی به اندازه یک عدد در حد میلیون یا میلیارد در اعشار، تفاوتی باشد شما نسخه کپی را پس میزنید.
ولی این تفاوت‌ها آنقدر جزئی هستند که شاید سالها طول بکشد تا ناگهانی یا تدریجی متوجه شوید و ناگهان آن احساس بد که نه این مادر من نیست به شما دست بدهد و او را به کارخانه تحویل دهید. ولی چنین فناوری با مقداری خطا قابل دستیابی خواهد بود؛ و این به نظر ترسناک است تا آرامش دهنده. احتمالا برخی با این نسخه ها کنار بیایند و به راحتی جایگزین عضو خانواده از دست رفته‌شان شود. گذر زمان این تفاوت ها را نادیده میگیرد. مگر میشود حال که فلان عضو خانواده از دست رفته با کسی که ۹۹.۹۹۹ درصد با او شباهت دارد اخت نشد! برخی خواهند شد. اگر روزی چنین فناوری به وجود بیاید، جامعه چه واکنشی خواهد داشت؟ آیا مردم واقعاً حاضر می‌شوند عزیزان‌شان را جایگزین کنند؟


پس ما یک اصالتی داریم و یکتا هستیم و غیر قابل کپی کردن(مطلق) هستیم؟

در پاسخ باید گفت بستگی دارد با چه عینکی نگاه کنیم؛ سه دیدگاه وجود دارد؛

دیدگاه فیزیکی/مادی‌گرایانه(فیزیک کلاسیک): اگر ما صرفاً ترکیبی از اطلاعات (مثل خاطرات، تجربیات، و ساختارهای عصبی) و ماده (نورون‌ها و سیناپس‌ها) باشیم، پس در تئوری می‌توان ما را دقیقاً کپی کرد. اگر این کپی کاملاً منطبق باشد، پس از نظر عملکردی همان شخص است و نمی‌توان تفاوتی میان او و نسخه اصلی قائل شد. در این حالت، «اصالت» یک توهم است؛البته ضعف ابزار را نباید نادیده گرفت؛ یعنی ابزار دقت مطلقی ندارند و نتیجه کپی هرچه شد تا حد بسیار بسیار زیادی شبیه نسخه اصلی است؛ احتمالا تا حدی که انسان نمیتواند تشخیص دهد.

دیدگاه کوانتومی/عدم قطعیت: فیزیک کوانتومی می‌گوید که اطلاعات کوانتومی را نمی‌توان بدون تغییر منتقل یا دقیقاً کپی کرد (اصل عدم کپی‌پذیری کوانتومی). این یعنی اگر آگاهی و «خود» ما تا حدی کوانتومی باشد (مثلاً فرض کنیم آگاهی متاثر و تاثیر گذار از و در سطح مکانیک کوانتومی باشد)، آنگاه هیچ نسخه‌ای ۱۰۰٪ برابر با نسخه اصلی نخواهد بود. این می‌تواند به این معنا باشد که هر فرد یکتا است، نه به خاطر اطلاعات، بلکه به خاطر ویژگی‌های فیزیکی بنیادی که قابل تکرار نیستند. اینجا هم مادی گرایی حفظ میشود منتهی اصالت و یکتا بودن ما هم حفظ میشود و فیزیک به صورت بنیادی اجازه نمیدهد ما کپی شویم.

دیدگاه فلسفی/پدیدارشناختی: حتی اگر دو نسخه کاملاً یکسان باشند، آیا "تجربه" آن‌ها یکی خواهد بود؟ فرض (فرض محال) کنید که از شما یک کپی بسازند؛ این نسخه ممکن است دقیقاً مثل شما فکر کند و عمل کند، اما شما خودتان را در آن بدن جدید که حس نمی‌کنید؛ پس او یک شخص دیگر است، ولی اگر شخصی دیگر است پس چرا کپی کامل شماست! این پارادوکس هم میگوید کپی کامل محال است. این همان چیزی است که برخی از فیلسوفان «هویت پدیدارشناختی» می‌نامند؛ این یکی بحث دیگری می‌طلبد.

سام آریامنش

🚀 @ofoghroydadd

.

تکامل جهتی ندارد هدفی ندارد یعنی چه؟

زمانی که از تعداد بسیار زیادی از عوامل مؤثر بر تکامل صحبت می‌کنیم این عوامل محدود به داخل سیاره نمیشوند و عوامل کیهانی را نیز باید در نظر گرفت؛ چگونه میتوان همه عوامل (گذشته‌ی نزدیک، حال و آینده نزدیک یا دور) دخیل در تکامل را گرفت در معادله‌ای یا الگوریتم پیشنهادی گذاشت و تکامل یک جمعیت را پیشبینی کرد!؟ نمیتوان؛

ولی میتوان گاهی برای گونه‌ای ساده یک پیشبینی بسیار تخمینی‌ و مخدوش و خطادار برای یک بازه زمانی بسیار کوتاه مدت انجام داد. تکامل جهت غایی ندارد اما در کوتاه‌مدت، تکامل ممکن است روندی تا حدی قابل پیش‌بینی (اما بسیار محدود و تخمینی و بعضا رندوم) داشته باشد که بستگی به دقت ابزار ما و پیشرفت فناوری دارد. مثلا گاهی میبینیم گروهی از دانشمندان تکامل یک برگ از گونه درخت را برای یک یا دو نسل بعدش در حد تغییر در ژن ها(مثلا در حد یک یا چند جهش) پیشبینی میکنند و تخمین میزنند، که نتیجه گاهی تا حدودی درست از آب در می‌آید(بخشی از نتیجه این تلاش هم ممکن است اصلا رندوم باشد).

اما این پیشبینی مخدوش و کوتاه مدت و محدود نباید با ذاتا پیشبینی ناپذیری بودن تکامل اشتباه گرفته شود؛ ما دانای کل نیستیم چون نخست، احتمالا کل(مجموعه کران دار؛ یعنی اینکه تعداد عوامل موثر بر تکامل متناهی باشد) وجود ندارد؛ حتی اگر متناهی باشد این عدد آنقدر بزرگ است که قابل دسترسی نیست؛ یعنی در هر دو حالت، چه متناهی باشد و چه واقعاً بی‌نهایت، این تعداد آن‌قدر زیاد است که در عمل قابل گردآوری و پیش‌بینی نیست(عدم دقت ابزار را نیز اضاف کنید)؛ بلکه با ده به توان عدد بسیار بزرگی یا شاید واقعا بینهایت عامل دخیل و غیر قابل پیشبینی و غیر قابل گرد کردن، رو به رو هستیم نه یک‌ مجموعه کران دار، دوم اینکه نمیتوان به این حجم از داده دسترسی پیدا کرد، سوم اینکه ابزار دقت مطلق ندارند و همواره خطا در اندازه گیری وجود دارد و این خطاهای کوچک، وقتی در یک مدل پیش‌بینی برای تکامل یک گونه حتی در «کوتاه‌مدت» جمع شوند، می‌توانند به یک خطای بزرگ منجر شوند؛ این یکی از دلایلی است که تکامل «غیر قابل پیشبینی به معنای حتی نسبتا دقیق» است چه برسد به «کامل». یعنی طرحی نیست که الگوریتمی از این طرح بنویسیم و n تا عامل دخیل در تکامل را در معادله قرار دهیم و پیشبینی کنیم. تکامل در سطح جمعیت یک گونه قابل پیشبینی به آن معنایی که تصور میکنید نیست‌. موجودات به سمت چیزی از قبل تعیین شده تکامل پیدا نمیکنند؛ بلکه تحت تأثیر فشارهای انتخابی و تغییرات تصادفی، در جهات مختلف و بدون مسیر مشخصی پیش می‌روند.

یعنی تکامل هدفمند نیست و مسیری از پیش تعیین‌شده ندارد، بلکه همانگونه که گفتیم تحت تأثیر فشارهای انتخابی و تغییرات تصادفی، در جهات مختلف پیش می‌رود. «این جهات وابسته به تعداد بسیار زیادی از متغیرها هستند که روند تکامل را تحت تأثیر قرار می‌دهند. بسیاری از این متغیرها خود نیز به‌طور مداوم تغییر می‌کنند؛ برخی به‌آرامی (مانند ترکیب عناصر جو یا نیروی گرانش)، اما اکثر متغیرهای تأثیرگذار بر تکامل، به‌ویژه عوامل محیطی درون زیستگاه یک جمعیت، با سرعت بالایی دچار دگرگونی می‌شوند. این پویایی مداوم، پیش‌بینی دقیق تکامل را در سطح کلان، غیرممکن می‌کند.

پس خاصیت پیش‌بینی پذیری یک نظریه علمی چه؟

وقتی می‌گوییم «تکامل قابل پیش‌بینی نیست»، منظور این است که نمی‌توان مسیر تکامل یک گونه خاص را با دقت و قطعیت مشخص کرد. اما وقتی می‌گوییم «تکامل پیش‌بینی‌پذیر است»، منظور این است که می‌توان الگوهای کلی، روندها، و احتمالات را بررسی و مدل‌سازی کرد. پس این دو جمله در ظاهر متناقض‌اند، اما در واقع به دو سطح متفاوت از پیش‌بینی اشاره دارند.
این یکی از تفاوتهای نظریه های فیزیک(بیجان‌) و زیست شناسی(جاندار) نیز است؛ در اولی (مثلا نیوتونی) دقت پیشبینی بسیار بالاست ولی همان هم مطلق و کامل نیست بستگی به عینک ما دارد و این هم دلایلی دارد که در این تحلیل نگنجد.

سام آریامنش

🚀 @ofoghroydadd

پاسخ هوش مصنوعی را در گروه حذف کنیم؟

در گروه علمی و فلسفی و حتی سیاسی و نقد ادیان، فرایندی وجود دارد به نام تفکر جمعی

پرسشی مطرح میشود، ادعایی صورت میگیرد شایعه ای ارسال میشود.
دو اتفاق می افتد، یا کسی پاسخ(پاسخ خوب یا بد فرقی ندارد در اینجا) را از هوش مصنوعی می‌آورد و بحثی که میتوانست ساعتی طول بکشد مغز های بیشتری را به کار بگیرد و ابعاد مختلفی را بررسی و تحلیل کند، در نطفه خفه میکند. یا برعکس این اعضا با هم بحث میکنند و برخی به پاسخی میرسند.

چاره چیست و ادمین باید چه کند؟

این یک مشکل جدی برای گروه‌های علمی و تحلیلی است، چون هدف این گروه‌ها بحث و تبادل نظر است، نه فقط دریافت یک پاسخ نهایی.

وقتی کسی مستقیماً پاسخ هوش مصنوعی را کپی می‌کند، فرایند تفکر جمعی از بین می‌رود و گروه به جای تحلیل و تبادل ایده، فقط به خواندن یک پاسخ آماده محدود می‌شود.

چگونه با این مشکل برخورد کنیم؟

قانون بگذارید: "کپی از هوش مصنوعی کافی نیست، باید تحلیل شود"

اعضا باید دلیل، منطق، یا نقدی به پاسخی که از هوش مصنوعی می‌گیرند اضافه کنند. اگر کسی مستقیماً متن هوش مصنوعی را کپی کرد، ادمین یا سایر اعضا از او بخواهند که توضیح بدهد:
چرا این پاسخ درست یا غلط است؟
آیا نظر شخصی یا انتقادی درباره‌ی آن داری؟
آیا می‌توان خلاف این را هم استدلال کرد؟

ممنوعیت کپی خام: هر پاسخی که از هوش مصنوعی کپی شود، بدون تحلیل، فاقد ارزش بحث است.

• سوالات چالشی مطرح کنید تا بحث ادامه پیدا کند(این بیشتر وظیفه ادمین است ولی اعضا هم میتوانند)

اگر کسی پاسخی از هوش مصنوعی آوردند، بقیه باید آن را به چالش بکشند:
آیا این پاسخ فقط یک دیدگاه را بیان می‌کند یا همه‌ی زوایا را پوشش داده؟
آیا در این زمینه اختلاف نظر علمی وجود دارد؟
چه شواهدی برای تایید یا رد این وجود دارد؟

نکته: اگر بحث تمام شد، میتوانید یک سوال جدید از دل همان پاسخ بیرون بکشید تا دوباره فضا برای تفکر و مشارکت باز شود.

• ایجاد نقش منتقد پاسخ‌های هوش مصنوعی

می‌توانید یک نقش ویژه در گروه تعریف کنید که اعضا داوطلب شوند تا هر پاسخی که از هوش مصنوعی می‌آید را نقد و تحلیل کنند. مثلاً:
هر پاسخی که از هوش مصنوعی آورده شد، یکی از این افراد باید آن را بررسی کند و نقاط ضعف و قوتش را بگوید.
در ذهن خودتان یک سیستم امتیازدهی در گروه بگذارید که اعضایی که بهترین نقدها را ارائه می‌دهند، شناخته شوند(در ذهنتان؛ این کارش درسته).

• از هوش مصنوعی به عنوان یکی از منابع، نه حرف آخر استفاده کنید

هوش مصنوعی فقط یک دیدگاه است، نه حقیقت مطلق. ادمین می‌تواند تأکید کند که:
پاسخ‌های هوش مصنوعی باید با منابع دیگر مقایسه شوند.

هرکس از هوش مصنوعی نقل‌قول می‌آورد، باید بگوید که کدام بخش را قبول دارد و چرا؟

• بحث را به تحلیل تبدیل کنید، نه فقط جواب گرفتن

اگر کسی پاسخ آماده از هوش مصنوعی آورد، بقیه اعضا می‌توانند بحث را عوض کنند و به جای پذیرش پاسخ، درباره‌ی صحت و سقم آن صحبت کنند:
این پاسخ هوش مصنوعی چقدر درست است؟
آیا در منابع معتبر هم این تأیید شده؟
آیا استدلال‌های مخالفی وجود دارد؟

خلاصه اینکه کپی کردن پاسخ از هوش مصنوعی کافی نیست؛ باید تحلیل شود.
اعضا و ادمین‌ها باید پاسخ‌های هوش مصنوعی را به چالش بکشند.
تأکید کنید که هوش مصنوعی فقط یک منبع است، نه الزاما حقیقت.
بحث را از جواب گرفتن به تحلیل و نقد تغییر دهید.
هدف این است که هوش مصنوعی به کمک تفکر انسانی بیاید، نه اینکه آن را خاموش کند. اگر درست مدیریت شود، نه‌تنها بحث‌ها را از بین نمی‌برد، بلکه می‌تواند آن‌ها را غنی‌تر کند.

درواقع من پیشنهاد میکنم به جای اینکه ادمین بگوید پاسخ هوش مصنوعی را نفرستید و آن را پاک کند از همان پاسخ برای گسترش بحث استفاده کند با ایجاد پرسش‌ها و چالش‌هایی که در بالا نوشتیم به کمک ادمین ها و سایر اعضا.

پاسخ هوش مصنوعی فقط یک پاسخ است، نه حقیقت و میتوان ایرادات و چالش هایی بر آن وارد کرد و بحث را گسترش داد و از ابعاد مختلفی بررسی کرد.

خلاصه‌ی خلاصه‌ها اینکه اگر کسی پرسشی مطرح کرد و دیگری پاسخی از هوش مصنوعی آورد باور کنید آن پاسخ خودش به احتمال زیاد پر از اشکال است و نیاز به بررسی دارد و همین باعث میشود کلی بحث صورت بگیرد بنابراین پیشنهاد میکنم به جای حذفش همان پاسخ هوش مصنوعی را به چالش بکشید؛ همان پاسخ خودش کلی بحث میتواند ایجاد کند و این بستگی به ذهن اعضا و ادمینها دارد که چقدر دقیق هستند و چقدر حال دارند.

سام آریامنش

✨ @ofoghroydadd