#Bestof2024
(90-86)
90. Helado Negro - Phasor
در ادامه مسیر آلبوم های This Is How You Smile و Far In، سال قبل آلبوم جدید روبرو کارلوس لانگ (با نام هنری هلادو نگرو) آهنگساز و خواننده‌ی اصالتا اکوادوری رو داشتیم. آلبومی که از آثار قبلی به نسبت ساختار ساده‌تری داره و آهنگ‌ها بیشتر از این که روی سرگرم‌کننده بودن و اثرگذاری فوری متمرکز باشن، بیشتر جنبه تاملی و اثرگذاری در بلندمدت رو دارن. می‌شه گفت که لانگ به شکل تعمدی از نقطه امن خودش چه در اشعار (که انتزاعی و نسبتا کوتاهن و مضمون اصلی همه‌شون عشق به زندگیه) و چه در موسیقی (که در مرز بین امبینت پاپ و نئو سایکدلیا با المان‌هایی از بوسا نوا و دریم ماپ حرکت می‌کنه) خارج نشده و فضایی رو برای ما ترسیم می‌کنه که شاید انرژی زیادی رو القا نکنه، اما اجازه می‌ده که این انرژی در بکگراند ذهن ما به صورت پویایی جریان داشته باشه.
89. Kavus Torabi - The Banishing
«با شیاطینم جنگیدم، با فرشتگانم هم جنگیدم، اما خدا کمکم کن، نمی‌خوام با تو هم بجنگم.» سومین سولو آلبوم کاووس ترابی چیزی ماورای نظریه پیکاسو که "هنر گردوغبار روزمره را از روح انسان می‌زداید" رو به ما ارائه می‌کنه؛ آلبومی که تلاشی برای زدودن گردوغبارهای روحی نمی‌کنه و بیشتر سعی می‌کنه در فضای سایکدلیک راک سرخوشش (که یادآور سولو آلبوم‌های سید برت هم هست) ما رو با عمق درد و درگیری‌های روحی مواجه کنه. سفر ۴۲ دقیقه‌ای که دریچه‌ای تازه به جهان باز می‌کنه و بیشتر سعی می‌کنه درهای بیشتری رو به روی ما باز می‌کنه تا این که ببنده. عمده شناخت ما از کاووس ترابی به عنوان گیتاریست و فرانتمن بند سایکدلیک راک کهنه‌کار Gong هست اما در کنار این بند اون خیلی سرزنده و فعال مشغول چند پروژه دیگه مثل Cardiacs، Guapo، Gong، Medieval Baebes و فعالیت انفرادی خودش هم بوده. در سال ۲۰۲۰ و همزمان با همه‌گیری کووید؛ کاووس ساخت آلبوم جدیدش رو با هدف ساخت آلبومی مثبت و الهام‌بخش شروع کرد اما در مدت کوتاهی با دگرگونی زندگی شخصی‌ش (طلاق، انزوا، ترک خانواده و لندن، اون هم بعد از ۳۰ سال) مسیر آلبوم کاملا عوض شد؛ Banishing (که قرار بود اسم اولیه‌ش Now I'm Antichrist باشه) تبدیل شد به سفر شخصی و کاتارسیس کاووس، طوری که اون فرآیند ضبط آلبوم رو نوعی "آیین تطهیر" توصیف کرده. در نهایت هم کاووس به هدف اولیه‌ش که ساخت اثری مثبت و الهام‌بخش هست می‌رسه؛ «ضبط این آلبوم به نوعی دیالوگ با خودم تبدیل شد. تکمیل آن مانند یک فرآیند کیمیاگری بود؛ تبدیل درد، رنج و اندوه به چیزی زیبا.»
88. Fionn Regan - O Avalanche
تقریبا یک دهه‌ای هست که کمتر اسم فیون ریگان رو می‌شنویم. هنرمندی که سال ۲۰۰۶ با دبیو آلبومش جایزه مرکوری رو برد و با آلبوم سال ۲۰۱۱ اش طیف وسیعی از مخاطبین ایندی فولک رو با خودش همراه کرد، حالا با هفتمین آلبومش برگشته. آلبومی که با پرهیز از کلیشه‌های رایج موسیقی فولک، یکی از بهترین تجربه‌های سال رو به ما عرضه می‌کنه. خود ریگان درباره‌ش می‌گه: "انگار داری به دنیایی نگاه می‌کنی که توش عمق میدان هست، تابستونه، و تو داری توش شناور می‌شی و ازش بیرون میای. این آلبوم سرشار از انرژی محبوس تابستونیه! "
@Untunes
(90-86)
90. Helado Negro - Phasor
در ادامه مسیر آلبوم های This Is How You Smile و Far In، سال قبل آلبوم جدید روبرو کارلوس لانگ (با نام هنری هلادو نگرو) آهنگساز و خواننده‌ی اصالتا اکوادوری رو داشتیم. آلبومی که از آثار قبلی به نسبت ساختار ساده‌تری داره و آهنگ‌ها بیشتر از این که روی سرگرم‌کننده بودن و اثرگذاری فوری متمرکز باشن، بیشتر جنبه تاملی و اثرگذاری در بلندمدت رو دارن. می‌شه گفت که لانگ به شکل تعمدی از نقطه امن خودش چه در اشعار (که انتزاعی و نسبتا کوتاهن و مضمون اصلی همه‌شون عشق به زندگیه) و چه در موسیقی (که در مرز بین امبینت پاپ و نئو سایکدلیا با المان‌هایی از بوسا نوا و دریم ماپ حرکت می‌کنه) خارج نشده و فضایی رو برای ما ترسیم می‌کنه که شاید انرژی زیادی رو القا نکنه، اما اجازه می‌ده که این انرژی در بکگراند ذهن ما به صورت پویایی جریان داشته باشه.
89. Kavus Torabi - The Banishing
«با شیاطینم جنگیدم، با فرشتگانم هم جنگیدم، اما خدا کمکم کن، نمی‌خوام با تو هم بجنگم.» سومین سولو آلبوم کاووس ترابی چیزی ماورای نظریه پیکاسو که "هنر گردوغبار روزمره را از روح انسان می‌زداید" رو به ما ارائه می‌کنه؛ آلبومی که تلاشی برای زدودن گردوغبارهای روحی نمی‌کنه و بیشتر سعی می‌کنه در فضای سایکدلیک راک سرخوشش (که یادآور سولو آلبوم‌های سید برت هم هست) ما رو با عمق درد و درگیری‌های روحی مواجه کنه. سفر ۴۲ دقیقه‌ای که دریچه‌ای تازه به جهان باز می‌کنه و بیشتر سعی می‌کنه درهای بیشتری رو به روی ما باز می‌کنه تا این که ببنده. عمده شناخت ما از کاووس ترابی به عنوان گیتاریست و فرانتمن بند سایکدلیک راک کهنه‌کار Gong هست اما در کنار این بند اون خیلی سرزنده و فعال مشغول چند پروژه دیگه مثل Cardiacs، Guapo، Gong، Medieval Baebes و فعالیت انفرادی خودش هم بوده. در سال ۲۰۲۰ و همزمان با همه‌گیری کووید؛ کاووس ساخت آلبوم جدیدش رو با هدف ساخت آلبومی مثبت و الهام‌بخش شروع کرد اما در مدت کوتاهی با دگرگونی زندگی شخصی‌ش (طلاق، انزوا، ترک خانواده و لندن، اون هم بعد از ۳۰ سال) مسیر آلبوم کاملا عوض شد؛ Banishing (که قرار بود اسم اولیه‌ش Now I'm Antichrist باشه) تبدیل شد به سفر شخصی و کاتارسیس کاووس، طوری که اون فرآیند ضبط آلبوم رو نوعی "آیین تطهیر" توصیف کرده. در نهایت هم کاووس به هدف اولیه‌ش که ساخت اثری مثبت و الهام‌بخش هست می‌رسه؛ «ضبط این آلبوم به نوعی دیالوگ با خودم تبدیل شد. تکمیل آن مانند یک فرآیند کیمیاگری بود؛ تبدیل درد، رنج و اندوه به چیزی زیبا.»
88. Fionn Regan - O Avalanche
تقریبا یک دهه‌ای هست که کمتر اسم فیون ریگان رو می‌شنویم. هنرمندی که سال ۲۰۰۶ با دبیو آلبومش جایزه مرکوری رو برد و با آلبوم سال ۲۰۱۱ اش طیف وسیعی از مخاطبین ایندی فولک رو با خودش همراه کرد، حالا با هفتمین آلبومش برگشته. آلبومی که با پرهیز از کلیشه‌های رایج موسیقی فولک، یکی از بهترین تجربه‌های سال رو به ما عرضه می‌کنه. خود ریگان درباره‌ش می‌گه: "انگار داری به دنیایی نگاه می‌کنی که توش عمق میدان هست، تابستونه، و تو داری توش شناور می‌شی و ازش بیرون میای. این آلبوم سرشار از انرژی محبوس تابستونیه! "
@Untunes