پ ن:

مقدمه‌ای بر بیماری بهجت در طب  کودکان:

تغییر دیدگاه‌ها

بیماری بهجت (BD) به طور سنتی به عنوان واسکولیت (التهاب عروق خونی) شناخته می‌شده است، به دلیل درگیری عروق خونی در اندازه‌های مختلف. اما پیشرفت‌های علمی در سال‌های اخیر، این دیدگاه را تغییر داده و بهجت را به عنوان یک بیماری خودالتهابی (Autoinflammatory Disease) شناخته‌اند. این تغییر درک، به‌ویژه در پزشکی کودکان اهمیت زیادی دارد، چرا که بیماری در این گروه سنی اغلب با علائم شدیدتر و عوارض پیچیده‌تری همراه است.

علت نامگذاری

نام "بیماری بهجت" به افتخار دکتر حسین بهجت، پزشک ترک، که اولین بار این بیماری را در دهه 1930 میلادی توصیف کرد، گذاشته شده است. این بیماری در ابتدا به عنوان یک اختلال عروقی شناخته می‌شد، اما اکنون تحقیقات نشان می‌دهند که التهاب سیستم ایمنی ذاتی و فعال‌سازی غیرطبیعی آن نقشی اساسی در بروز این بیماری دارند.

تغییر طبقه‌بندی: از واسکولیت به بیماری خودالتهابی

با توجه به جدیدترین مطالعات، بیماری بهجت به عنوان یک بیماری خودالتهابی شناخته شده که بیشتر ناشی از فعال‌سازی سیستم ایمنی ذاتی است، نه تنها درگیری عروقی. این تغییر طبقه‌بندی موجب شده که روش‌های درمانی نوینی معرفی شوند، مانند درمان‌های بیولوژیک (مانند مهارکننده‌های TNF و IL-1) که برای کاهش التهاب و کنترل عوارض بیماری به کار می‌روند.

تأثیرات تغییر طبقه‌بندی بر درمان

تغییر درک از بیماری به عنوان یک اختلال خودالتهابی تأثیرات مثبتی در درمان آن داشته است. این تغییر دیدگاه منجر به:

1. استفاده از داروهای هدفمند مانند مهارکننده‌های TNF و IL-1 که برای تنظیم پاسخ‌های التهابی موثرترند.

2. تشخیص زودتر و دقیق‌تر بیماری، به‌ویژه در کودکان که علائم شدیدتری دارند.

3. مدیریت چندرشته‌ای برای مراقبت از بیماران، شامل همکاری روماتولوژیست‌ها، چشم‌پزشکان، متخصصان پوست و ایمونولوژیست‌ها.

نتیجه‌گیری

تغییر دیدگاه به سمت درک بیماری بهجت به عنوان یک بیماری خودالتهابی، نه تنها به شناخت بهتر آن کمک کرده بلکه امکان درمان‌های مؤثرتر و کاهش عوارض شدید به ویژه در کودکان را فراهم کرده است.

✍️ آقای دکتر بابک الیاسی (متخصص کودکان)