شاعرانه شدنِ تفکر، اتفاقاً برخلافِ آن‌چه می‌گویند، خیانت به تفکر و لق شدنِ فکر و خلاصه بازیگوشی و بی‌تعهدی‌ِ فکر نیست، خودِ تعهد است. این که تفکر به فُرم برسد، این‌که تفکر در بروزِ خود، شکلِ همان چیزی شود که می‌گوید، این‌‌که فلسفه در بیانِ خود لحن بگیرد، این‌که گفته‌اش را اجرا کند، این‌ها کنشگری نیست؟ این تمایلِ به عمل، این پرهیز از شعار، کجایش بی‌تعهدی‌ است؟ این‌ها دقیقاً به معنای اخصِ کلمه، رِندانگی‌ست در فلسفه، البته اگر رِند را کسی بگیرید که شکلِ خودِ شعر است، ظاهری بی‌‌قید و بند و باطنی شریف...

از کتاب: "صادقیه در بیات اصفهان"
نوشته‌ی "کیوان_طهماسبیان"

@Honarrvareh