‌
لذت در واقع برای بقا ایجاد شده. برای طبیعت لذت بردن جانداران مهم نیست، حفظ بقا مهمه. لذت خوردن برای بقای فرد و لذت جنسی برای بقای نسله. ولی جالبه که این لذت خودمختار شده و فراتر از دلیل وجودیش که بقا باشه ذهن را در اختیار خودش گرفته. یک مثال جالب در بیمارانی است که PEG دارن.
Percutaneous Endoscopic Gastrostomy
در این افراد به دلیل مشکلات بلع که بیشتر ثانویه به مشکلات مغزی هستند ( مانند سکته‌ی مغزی وسیع، پارکینسون شدید،....) تغذیه توسط یک لوله انجام میشه و غذا مستقیم وارد معده می‌شه. شما اگه مغذی‌ترین غذاها را هم به این افراد بدید، حاضرن تمام زندگی‌شون رو بدن که یه همبرگر را با دهان‌شون بخورن. در واقع ارضای نیاز ما رو راضی نمی‌کنه. ما نیاز به لذت داریم. البته بهتره بگیم خود لذت تبدیل به یک نیاز اساسی شده. ولی خب این نیاز باید کنترل بشه. اگه کنترل نشه بدبخت می‌شیم. تبدیل می‌شیم به یه آدم چاق افسرده و معتاد. اگه لذت فقط برای ارضای نیاز ما بود و به محض ارضای نیاز چراغش خاموش می‌شد، خیلی خوب بود. کمتر گرفتاری داشتیم. ولی شاید دیگه خیلی همه چیز بی‌مزه می‌شد. ولی حالا هم که همه چیز بامزه است، بیچاره‌ایم. چی می‌شد به موقع چراغ لذت خاموش می‌شد؟! آیا این هم از همان مصادیق "خطا بر قلم صنع نرفت" است که حافظ به طنز گفته؟!
@hafezbajoghli