‌
پیش از آن‌که حرفم را ادامه دهم باید بگویم که من از فرقه‌ها، انجمن‌های اخوت، اصناف، گروه‌ها به طور کلی و هر مجمعی از آدم‌های کودن که به دلایل حرفه‌ای، ذوقی یا دیوانگی‌های مشابه دور هم جمع می‌شوند نفرت دارم.
(تونل، ارنستو ساباتو، مصطفی مفیدی)
پ.ن: من که هیچ وقت در خودم نمی‌دیدم تو یه فرقه و گروه صنفی برم و خودم رو با اون‌ها هماهنگ کنم. همیشه تک‌رو بودم. هزینه‌اش رو هم دادم و همچنان دارم می‌دم. به هر حال resource ها در گروه‌ها و فرقه‌هاست. به گفته‌ی سعدی "به دریا در منافع بی‌شمار است/ وگر خواهی سلامت برکنار است" من راه "سلامت برکنار" را انتخاب کردم و خودم رو از چپوندن در هر فرقه و گروه حرفه‌ای و صنفی بیرون کشیده‌م. البته که الان معتاد به تک‌روی شده‌م. آزادی بیان عقیده‌ام و جسارتم در به چالش‌کشیدن مفاهیم جریان اصلی را مدیون تک‌روی هستم. آدم وقتی فرقه‌ای بشه ناچاره خودش رو با مصالح گروه هماهنگ کنه. طبق یک قانون نانوشته کسی نمی‌تونه عقیده‌های متفاوت با جریان اصلی گروهی که بهش احساس تعلق می‌کنه داشته باشه. دلیلش هم مشخصه. هیچ گروهی "گوسفند سیاه" رو تحمل نمی‌کنه. ترس از طرد شدن به خودسانسوری منجر می‌شه. من آزادی‌ بیانی که در تک‌روی به دست اوردم را با هیچ منفعت و مصلحت فرقه‌ای عوض نمی‌کنم. در جامعه‌ی ما به اندازه‌ی کافی خط قرمز هست، آدم عاقل با چسبیدن به یک گروه خط‌قرمزهای اضافی نباید برای خودش درست کنه.
@hafezbajoghli