نشستن در سالن خنک سینما و تماشای فیلم برایش مطبوع است. آبی سینما را نه فقط به خاطر داستان و زن‌های زیبای فیلم‌ها بلکه به خاطر تاریکی سالن دوست دارد و این که دیدن فیلم حالتی است مثل زمانی که چشم هایش را می‌بندد و فکر می‌کند.
(سه‌گانه نیویورک، استر، لولاچی، کیهان)
پ.ن: من سینما رو به خاطر آدم‌هاش دوست دارم. حتا تصور این‌که برم سینما و فقط خودم توش باشم وحشت‌زده‌م می‌کنه. تو جمعیت سینما دچار این توهم می‌شم که کلی آدم در درک احساسات فیلم باهام شریکن. وقتی فیلم تموم میشه و دارم میام بیرون تک تک جملاتی که آدم‌ها در مورد فیلم به همدیگه می‌گن برای من مهمه. همه‌ی اون‌ها شریک‌های احساسی من در دیدن فیلم بودن. به نظر من صنعت سینما روی القای چنین توهمی سوار شده. از ملت پول می‌گیرن و بهشون این توهم را می‌فروشند که شما تنها نیستید. همه‌ی این جمعیت در احساس‌های شما شریک هستند. آدمیزاد برای فرار از تنهایی به هر خفتی تن میده، حتا سینما رفتن! خب بشین تو خونه فیلمتو ببین! اگه دوست داری روی اسکرین بزرگ‌تر فیلم ببینی، خب یه پروژکتور بخر. خیلی هم ارزونه. مگر این‌که بخواهی دچار توهم شراکت احساسی بشی. در این صورت تنها چاره‌ی کار سینما رفتنه. 

@hafezbajoghli