مایی که اغلب متقاعد شده‌ایم که باهوشیم، در مرحله امنی می‌مانیم. این خودخاص‌پنداری خاطر جمعمان می‌کند که هرگز احساس حماقت نمی‌کنیم.

در نتیجه هرگز به چالش کشیده نمی‌شویم تا چیزی بیاموزیم یا در دانسته‌هایمان تجدید نظر کنیم.
‌
منطقه‌ی امن چشم‌هایمان را بر ضعف‌های گوناگون‌مان در زمینه‌ی فهم واقعیت‌ها می‌بندد و سرانجام، برای تغییر مسیر خیلی دیر می‌شود. اینجاست که بی‌سر‌و‌صدا خسارت دیده‌ایم.