#پناهگاه_طوفان
#پارت_هشتصد_چهار




سرم از داخل گوشی بالا نیاوردم. تا زمانی که حضور انوش کنارم حس نکردم سر بلند نکردم.

نگاهم بالا اومد و روی انوش که حالا مقابلم بود، چرخید.

با لبخند محوی ابرویی بالا انداختم و از جا بلند شدم. با این‌که ازش حالم بهم می‌خورد ولی دلم می‌خواست جوری وانمود کنم که حس کنه هیچ اتفاقی نیافتاده.

_سلام.

آروم سری تکون داد و نگاهم روی تیپ اسپرت و جالبی که زده بود چرخید و لبخندم عمق گرفت.

مردک خودنما.
بابای یاشار بود و تمام استایل هاش از اون سرزنده تر بود.

+علیک سلام پناه جان، خوشحال شدم دوباره دیدمت.

لبخندی زدم و به صندلی اشاره زدم.

_منم.

با نشستن روی صندلی ها نگاهمون روی هم چرخ خورد و انوش لبخندی زد‌

+راستی سلام منو رسوندی؟

سوالی نگاهش کردم.

_به؟
+خواهرت، پرتو بود اسمش دیگه.

+بی همه چیز.

این صدای نیاز بود و چفت شدن دندون هام مانع این شد که منم فحشی حواله مرتیکه هیز کثافت مقابلم کنم.

ناخن هامو توی کف دستم فشار دادم و سعی کردم عصبانیت از چهره ام بیرون کنم.

لبخند مصنوعی زدم.

_اره اتفاقا، اونم به شما و خوانده شریفتون سلام رسوند. از وقتی از خواهرتون براش گفتم همش به فکرشه و جویای احوالش هست.

کوچیک ترین تغیری توی چهره اش رخ نداد و برعکس اینکه توقع داشتم اعصابش خورد بشه، لبخندی زد.

+هر سری بیشتر به این پی می‌برم که سر پر بادی داری.

سری تکون دادم.

_فضای اطرافم می‌طلبه.
+افرین خیلی خوبه که خودت سازش میدی، اینطوری کمتر آسیب می‌بینی.

سری به تایید تکون دادم و خودم کمی جلو کشیدم و دستامو توی هم قفل کردم.

_خب به نظرم بهتر تهدید کردن بذارین کنار و به جای حرف های تو خالی بریم سر اصل مطلب، مگه این‌که‌ وقت منو و خودتون گرفته باشین برای همین حرفا.

انوش هم مثل من سری تکون داد و جلوتر اومد و دست توی هم قفل کرد.

+تو فکر می‌کنی تهدیدام تو خالیه.

شونه ای بالا انداختم.

_خب حالا چرا اصلا باید تهدید بشم؟
+چون پاتو بیشتر از گلیمت دراز کردی.

ابرویی بالا انداختم.

_من؟
+تو
_چیکار کردم مگه؟
+خودت می‌دونی.

خب در واقع خودم می‌دونستم پامو بیشتر از گلیمم دراز کردم ولی نمی‌دونستم برای کدوم یکیش صدام کرده بود تهدیدم کنه.

_متوجه نمیشم.
+میشی.