"عزیزِ من، نمی‌دونم کی قراره به این روند عادت کنم و کی قراره اشک‌هام برای تو تموم بشن، نمی‌دونم اصلا روزی میرسه که من دیگه به تو فکر نکنم؟ روزی میاد که همه چیز رو مرور نکنم؟ یعنی میشه دیگه خودم رو بابت از دست دادنت سرزنش نکنم؟
من هرروز این سوالات رو از خودم میپرسم اون هم درحالی‌که هیچ جوابی براشون ندارم.
یک قسمت از من میخواد از اینهمه درد و رنج و تاریکی خلاص بشه و قسمت دیگه‌ای از من از فراموش کردن کوچک‌ترین چیزها راجع به تو میترسه و من هرروز این تضاد رو زندگی می‌کنم.
عزیزترینِ من، راستش خودم هم نمیخوام روزهایی برسن که به تو فکر نکنم، دوست ندارم وقتی چشم‌هام رو می‌بندم تصور حضور تورو از دست بدم، میخوام حتی توی ذهنم هم که شده تو برای من و بین دست‌های من باشی اما برای تو آرزو می‌کنم روزهایی برسن که دیگه توشون پارک چانیولی نیست، توی اون روزها حتی اگه اسمم رو هم بشنوی لبخندت از بین نمیره و انگشت‌های ظریفت شروع به لرزیدن نمی‌کنن، توی اون روزها من برات یک وجود بی‌معنام و دیگه قرار نیست خاطراتم که گه‌گاهی به یادت میان آزرده‌خاطرت کنن، چهره و صدام رو از یاد میبری و همه چیز رو درباره‌ی من و زندانی که برات ساخته بودم پشت سر رها می‌کنی و این تلخ‌ترین آرزوی من برای توئه، تویی که تمام من رو دربرگرفتی و من درآخر تمام دردهات رو برای خودم آرزو می‌کنم کوچولوی من."

#HeyLittleYouGotMeFuckedUp