«باید سعی کنم به حرف دیگران اهمیت ندم و روی هدف خودم متمرکز بشم».

این رو الان دارند به عنوان یک ذکر عبادی استفاده می‌کنند. در حالی که کل ساختارش غلطه. اگه لازمه «سعی» کنی به حرف دیگران اهمیت ندی، یعنی داخل یک بازی اشتباهی قرار داری، و توش برنده هم نخواهی شد، که یعنی باز هم اهمیت خواهی داد. فقط ممکنه راه‌هایی برای پرت کردن حواس خودت از حرف دیگران پیدا کنی، و خیال کنی این سعی کردنت بوده که نتیجه داده.
اونی که حرف دیگران براش اهمیت نداره، قبلا از بازی دیگران اومده بیرون و داره یه بازی دیگه رو دنبال می‌کنه. اگه تو بازی آدم‌هایی باشی که خیلی تقلا می‌کنند موقعیت اجتماعی‌شون رو ارتقاء بدن، قواعد بازی ایجاب می‌کنه که به حرف‌شون درباره اینکه چرا موقعیت تو ارتقایی نداشته، اهمیت بدی. یکی هست که ازین بازی دراومده و رفته تو بازی کسانی که براشون ورزش بالاترین دستاورد زندگیه. قاعده اون بازی هم اینه که به حرف ورزش‌کارهایی که ارتقاء سطح ورزشی براشون مهمه اهمیت بده.
تو جزء استثنائات نیستی که حرف هیچ‌کس براشون مهم نباشه. تو به هرحال باید به حرف عده‌ای اهمیت بدی. برای تو، راه اهمیت ندادن به حرف دیگران، عوض کردن آدم‌هاییه که به حرف‌شون اهمیت میدی. آدماتو عوض کن، تا به حرف آدمای قبلی اهمیت ندی. هیچ نیازی به سعی کردن نیست.

بازنشر