ترجمه امروز
توضیح فنی مختصری درباره فن و مراحل الحاق در فضا:
۱- پرتاب:
مدار گردش ایستگاه فضایی بین‌المللی (علی رغم گردش زمین) به نسبت پایدار است. به همین دلیل در مرکز هدایت پروازها* مسیر حرکت ایستگاه در فضا به شکل یک خط مواج (نمودار سینوسی) نمایش داده می‌شود. زمان پرتاب باید به شکلی تعیین شود تا الحاق در فضا در صفحه یکسانی با حرکت ایستگاه اتفاق بیافتد. همچنین مهم است الحاق با ایستگاه در سمت روشن زمین و در روشنایی خورشید انجام شود تا فضانوردان قادر به دیدن ایستگاه در نور باشند.
۲- مدار نزدیک زمین**
ارتفاع: ۲۰۰ کیلومتر
سرعت: ۲۷۰۰۰ کیلومتر در ساعت
موشک حامل فضاپیما را به مدار نزدیک زمین پایین یا مدار قمر مصنوعی زمین (ماهواره) می‌برد. این کمترین ارتفاعی است که مدارگرد می تواند بدون استفاده از موتورها آن را حفظ کند/ در آن بماند با این شرط که به سرعت لازم رسیده باشد. سایوز زیاد در این مدار نمی‌ماند و به مدار تغییر فاز می‌رود.
۳- مانور هومان
حرکتی که به افتخار مبدع آن مهندس آلمانی والتر هومان نامگذاری شده و برای انتقال فضاپیما از یک مدار به مدار دیگر انجام می‌شود. اولین احتراق موتور، فضاپیما را با طی یک مسیر بیضوی به‌ارتفاع بالاتری می‌برد. دومین احتراق به فضاپیما کمک میکند تا ضمن حفظ این ارتفاع، در یک مدار دایروی حرکت کند.
۴- مدار تغییر فاز:
ارتفاع: ۳۲۰ کیلومتر
سرعت: ۲۷۸۰۰ کیلومتر بر ساعت
پارامترهای مدار پایین زمین را نمی توان به دقت از پیش دانست/تعیین کرد. چرا که رفتار موشک حامل کاملا قابل پیش‌بینی نیست. برای دانستن دقیق موقعیت نسبت به ایستگاه، سایوز از یک مدار گذار(مدار تغییر فاز) بهره می‌برد.
سرعت مداری در آنجا، به دلیل ارتفاع کمتر، ۲۰۰ کیلومتر در ساعت بیشتر از سرعت ایستگاه است. فضاپیما بدون عجله منتظر زاویه فازی لازم می شود تا پس از (رسیدن به) آن بلافاصله برای تقرب اقدام کند.
۵- گذار بیضوی/مسیر انتقال بیضوی:
برای انتقال فضاپیما از مدار تغییر فاز به مدار (سکونت) ایستگاه فضایی بین‌المللی حرکت و گذار هومان به قدر کافی دقیق نیست. مانور با سه بار احتراق موتورهای فضاپیما به جای دوبار احتراق، امکان رسیدن سایوز به ارتفاع مورد نظر با حفظ دقیق سرعت تعیین شده را ممکن می‌سازد. احتراق سوم فضاپیما را به محدوده تقرب نهایی رهنمون می‌شود.
۶- چرخش و کاهش سرعت:
سایوز به سرعت جذب ایستگاه می‌شود، برای جلوگیری از اصابت فضاپیما با ایستگاه در صورت رخ دادن اشتباه (در روند تقرب) احتراق های جانبی کوتاهی فضاپیما را به صفحه حرکت ایستگاه منتقل می کنند. در فاصله‌ای کمتر از ۲۰۰ کیلومتر تا ایستگاه، سایوز یک گردش ۱۸۰ درجه‌ای میکند و موتورهایش را روشن میکند. این کار به ترمز گرفتن فضاپیمایی منجر می شود که با سرعت در حال رسیدن به ایستگاه است. سپس سایوز دوباره گردش می کند و آهسته رو به ایستگاه پیش می‌رود.
۷- الحاق:
هنگامی که فاصله فضاپیما از ایستگاه به مقدار تقریبی ۱۸۰ کیلومتر می‌رسد، سامانه راداری کورس (مسیر) ایستگاه را تشخیص می‌دهد (می گیرد) و موقعیت آن را نسبت به سایوز دنبال میکند. رایانه (هدایت فضاپیما) به شکل خودکار احتراق موتورهای مانوری را کنترل میکند و کار الحاق را پیش می‌برد. البته در صورت رخداد حالت غیرعادی و اضطراری، فرمانده فضاپیما هدایت آن را به دست می‌گیرد.
📝محمدحسین بختیاری
با گرامیداشت یاد جاودانه و تقدیم به روح بزرگ داود قاسمی🌹❤
______________
* Центр управления полетов
** Низкая околоземная орбита (НОО) =LEO
@vostokaero
توضیح فنی مختصری درباره فن و مراحل الحاق در فضا:
۱- پرتاب:
مدار گردش ایستگاه فضایی بین‌المللی (علی رغم گردش زمین) به نسبت پایدار است. به همین دلیل در مرکز هدایت پروازها* مسیر حرکت ایستگاه در فضا به شکل یک خط مواج (نمودار سینوسی) نمایش داده می‌شود. زمان پرتاب باید به شکلی تعیین شود تا الحاق در فضا در صفحه یکسانی با حرکت ایستگاه اتفاق بیافتد. همچنین مهم است الحاق با ایستگاه در سمت روشن زمین و در روشنایی خورشید انجام شود تا فضانوردان قادر به دیدن ایستگاه در نور باشند.
۲- مدار نزدیک زمین**
ارتفاع: ۲۰۰ کیلومتر
سرعت: ۲۷۰۰۰ کیلومتر در ساعت
موشک حامل فضاپیما را به مدار نزدیک زمین پایین یا مدار قمر مصنوعی زمین (ماهواره) می‌برد. این کمترین ارتفاعی است که مدارگرد می تواند بدون استفاده از موتورها آن را حفظ کند/ در آن بماند با این شرط که به سرعت لازم رسیده باشد. سایوز زیاد در این مدار نمی‌ماند و به مدار تغییر فاز می‌رود.
۳- مانور هومان
حرکتی که به افتخار مبدع آن مهندس آلمانی والتر هومان نامگذاری شده و برای انتقال فضاپیما از یک مدار به مدار دیگر انجام می‌شود. اولین احتراق موتور، فضاپیما را با طی یک مسیر بیضوی به‌ارتفاع بالاتری می‌برد. دومین احتراق به فضاپیما کمک میکند تا ضمن حفظ این ارتفاع، در یک مدار دایروی حرکت کند.
۴- مدار تغییر فاز:
ارتفاع: ۳۲۰ کیلومتر
سرعت: ۲۷۸۰۰ کیلومتر بر ساعت
پارامترهای مدار پایین زمین را نمی توان به دقت از پیش دانست/تعیین کرد. چرا که رفتار موشک حامل کاملا قابل پیش‌بینی نیست. برای دانستن دقیق موقعیت نسبت به ایستگاه، سایوز از یک مدار گذار(مدار تغییر فاز) بهره می‌برد.
سرعت مداری در آنجا، به دلیل ارتفاع کمتر، ۲۰۰ کیلومتر در ساعت بیشتر از سرعت ایستگاه است. فضاپیما بدون عجله منتظر زاویه فازی لازم می شود تا پس از (رسیدن به) آن بلافاصله برای تقرب اقدام کند.
۵- گذار بیضوی/مسیر انتقال بیضوی:
برای انتقال فضاپیما از مدار تغییر فاز به مدار (سکونت) ایستگاه فضایی بین‌المللی حرکت و گذار هومان به قدر کافی دقیق نیست. مانور با سه بار احتراق موتورهای فضاپیما به جای دوبار احتراق، امکان رسیدن سایوز به ارتفاع مورد نظر با حفظ دقیق سرعت تعیین شده را ممکن می‌سازد. احتراق سوم فضاپیما را به محدوده تقرب نهایی رهنمون می‌شود.
۶- چرخش و کاهش سرعت:
سایوز به سرعت جذب ایستگاه می‌شود، برای جلوگیری از اصابت فضاپیما با ایستگاه در صورت رخ دادن اشتباه (در روند تقرب) احتراق های جانبی کوتاهی فضاپیما را به صفحه حرکت ایستگاه منتقل می کنند. در فاصله‌ای کمتر از ۲۰۰ کیلومتر تا ایستگاه، سایوز یک گردش ۱۸۰ درجه‌ای میکند و موتورهایش را روشن میکند. این کار به ترمز گرفتن فضاپیمایی منجر می شود که با سرعت در حال رسیدن به ایستگاه است. سپس سایوز دوباره گردش می کند و آهسته رو به ایستگاه پیش می‌رود.
۷- الحاق:
هنگامی که فاصله فضاپیما از ایستگاه به مقدار تقریبی ۱۸۰ کیلومتر می‌رسد، سامانه راداری کورس (مسیر) ایستگاه را تشخیص می‌دهد (می گیرد) و موقعیت آن را نسبت به سایوز دنبال میکند. رایانه (هدایت فضاپیما) به شکل خودکار احتراق موتورهای مانوری را کنترل میکند و کار الحاق را پیش می‌برد. البته در صورت رخداد حالت غیرعادی و اضطراری، فرمانده فضاپیما هدایت آن را به دست می‌گیرد.
📝محمدحسین بختیاری
با گرامیداشت یاد جاودانه و تقدیم به روح بزرگ داود قاسمی🌹❤
______________
* Центр управления полетов
** Низкая околоземная орбита (НОО) =LEO
@vostokaero